Bella ciao

'Una mattina mi sono alzato,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
Una mattina mi sono alzato,
e ho trovato l'invasor'

Zong mijn zoon onophoudelijk op de achterbank, toen we deze zomer naar Frankrijk reden. Hij was namelijk nog helemaal in de ban van La casa de papel, de serie die hij op Netflix had gezien en hij raadde ons aan om die ook te bekijken. Echt iets voor ons, oordeelde hij.

Dat lukte ons natuurlijk niet, veel te veel andere dingen te doen, zoals dat gaat; alles strijdt om voorrang. Maar deze vakantie is het gelukt. Eerst een aflevering, toen nog een, daarna nog een paar, en ineens hadden we een heel seizoen 'gedaan'. En vrijdag, het was een beetje een donkere dag, hebben we het hele tweede seizoen op één dag gekeken. Zo voelt dat dus: bingewatchen.

En ja, we vonden het een mooie serie, anders waren we niet blijven hangen. Mooi beeld, goed geacteerd, spannend en vermakelijk. En mooie muziek. Waaronder dus bella ciao, een Italiaans strijdlied dat populair werd onder de partizanen tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook bij de studenten tijdens de protesten in 1968. Hier de bekendste versie uit La casa, als el Professor het samen met z'n makker Berlin zingt:



Het lied bestormde de hitlijsten in verschillende Europese landen - behalve in Nederland. Waar een klein land klein in kan zijn. Gelukkig is het wel verdienstelijk opgepakt door Pater Moeskroen:



Of we ook seizoen drie gaan kijken, als dat in 2019 uitkomt? Natuurlijk, we kunnen niet wachten op weer zo'n donkere dag! Of heb je een betere suggestie?

Grand Hotel Europa

Altijd weer een feestje als Ilja Leonard Pfeijffer een nieuw boek uit heeft. En zeker als hij dat ook nog eens in Nijmegen komt signeren. Of ik erbij was? Ja, wat dacht je!

Ik (of eigenlijk we - ik was met mijn jaargenote Ester) waren weliswaar achter een behoorlijke stapel boeken opgesteld, maar we konden hem goed zien en horen. Moeilijk voor te stellen dat hij een leeftijdsgenoot van ons is; hij lijkt veel ouder en tegelijkertijd veel tijdlozer dan wij. Bruiner ook, doordat hij tegenwoordig in Italië woont en meestal buiten op een terrasje schrijft. Wij werken meestal binnen, helaas. En we dragen ook geen pakken. En overhemden met gouden manchetknopen. En zegelringen. En schoenen met gouden punten. En al helemaal geen struisvolgelveren mantels, waarmee we een entree zouden kunnen maken alsof we Sinterklaas waren. Ilja wel. En hij was in opperbeste stemming, omdat hij goede recensies voor zijn boek had gekregen (vijf sterren in de NRC bijvoorbeeld). Tja, hadden wij maar een leven als Ilja in Italië.

Maar ook daar is het niet alles goud wat er blinkt. Italië heeft namelijk (naast de corruptie) twee problemen: toestroom van vluchtelingen én toeristen. Daar gaat het boek dan ook over. Ilja heeft meer moeite met de toeristen, oftwel nostalgiezoekers, zoals hij ze noemt, dan de vluchtelingen. Want de toeristen maken de eens prachtige en stijlvolle steden tot goedkope en lelijke consumptieparken, maar de vluchtelingen zouden wel eens goed voor onze toekomst kunnen zijn. Want Europa, ja Europa, dat is vooral met het verleden bezig en doet z'n verleden nu in de uitverkoop. Maar dat is maar een van de verhaallijnen, want er speelt ook nog een liefdesverhaal met tragisch einde doorheen, en een Dan Brownachtige zoektocht naar Caravaggio en tevens natuurlijk verwijzingen naar de klassieke oudheid en deze keer ook naar de Toverberg van Thomas Mann. Kortom: ik heb behoorlijk veel zin om er in te beginnen, maar ik houd me nog even in totdat de kerstvakantie begint, alleen al omdat ik nog in vijf andere boeken bezig ben.

Arme ik.

Als je trouwens precies wilt weten waar het over gaat, moet je dit interview maar eens lezen. Of de aflevering van VPRO Boeken van afgelopen zondag bekijken.

Text and datamining

Van de week hadden we een cursus Text en datamining. Kijken wat we daar als UB eventueel in zouden kunnen betekenen. Maar sowieso ook gewoon interessant, aangezien data het nieuwe goud schijnen te zijn en we er bij de onderhandelingen met de uitgevers ook vaak rekening mee moeten houden dat we de wetenschappers de mogelijkheid moeten kunnen bieden hun teksten te minen. Moeten we eerst natuurlijk wel een beetje weten wat het voor iets is.

Het ochtendprogramma was relatief luchtig, met behandeling van simpele, maar leuke tools om mee te dataminen. De middag was pittig, met een opdracht in RapidMiner, een programma waar je volgens de docent relatief makkelijk (want zonder te hoeven programmeren) bijvoorbeeld een sentimentanalyse op een tekst mee uit zou kunnen voeren. Nou, dat viel dus vies tegen. Gelukkig maar dat onze IT-jongens er wél chocola van konden maken; helaas echter niet letterlijk.

Wat ik er onder andere van onthouden heb, is dat het zogenaamde preprocessen (het klaarzetten van het materiaal) het meeste werk kost. Aan de analyse zijn we niet eens toegekomen, dus dat geloofde ik meteen. Ik voelde me ook meteen heel dom.

Nee, doe mij dan maar de eenvoudige tooltjes, zoals de Ngram Viewer van Google, waarmee je Google Books kunt doorzoeken op woordcombinaties van een x aantal (ook wel n) woorden (grams) kunt doorzoeken. Adolf Hitler levert het volgende plaatje op:


En Julius Caesar dit:

Leuk om eens over na te denken: waarom kwam de naam Adolf Hitler in de boeken van de jaren vijftig nog nauwelijks voor en de naam van Julius Caesar zo veel begin jaren veertig?


Of waarom de woordcombinatie I don't know tegenwoordig zo'n hoge vlucht heeft genomen? Zijn we in de loop van de tijd soms slimmer geworden in die zin dat we steeds meer beseffen dat we eigenlijk niets weten? Of gewoon: onzekerder?

 Voyant, waar je een snelle tekstanalyse mee kunt doen, vond ik ook leuk. En natuurlijk kon ik het niet laten om eens een kleine analyse op mijn weblog uit te voeren. Van alleen het laatste kwartaal, want hoe je de hele tekst van een weblog eruit haalt, dat weet ik niet. Als iemand het wel weet, dan hoor ik dat natuurlijk graag!

In de wordcloud in de linkerbovenhoek kun je zien dat ik de woorden 'we' en 'je' het vaakst gebruik. En natuurlijk natuurlijk. Zo'n heerlijk stopwoordje bij het schrijven. Mijn vocabulairedichtheid is 0,325 en het gemiddeld aantal woorden per zin bedraagt 16,4. Gaaf toch, zo'n tool? Beter dan zelf te gaan zitten tellen.

Ik ben benieuwd of dat nog geëvolueerd is in de loop van de tijd.

Enfin, leuk speelgoed!

afbeelding

40UP

Het was al wat langer een hype, maar eigenlijk totaal aan mij voorbijgegaan. Schrik niet, dat komt wel vaker voor. Enfin, gisteravond ging ik dan voor het eerst naar een 40UP-feest.

En het was leuk. Vol. Vooral met vrouwen natuurlijk (en kalende mannen, met opvallend vaak spijkerbroeken met bolletjesoverhemden aan; de vrouwen veelal met lange laarzen, glitter- en/of pantertruitjes of jurkjes en decolletés). En wij dus, een stel vrijgevochten vrouwen uit Lent en omstreken.

Veel tijd om om ons heen te kijken hadden we niet. We hebben vooral gedanst en de videoclips bekeken die bij de nummers hoorden en op grote schermen getoond werden. Wát een jeugdsentiment! Heerlijke mode ook met die wijde pijpen en overdadige glitter.

Je mocht ook zelf plaatjes aanvragen. De garantie dat ze gedraaid werden konden ze niet geven. Onze aanvragen van Iggy Pop en Nirvana werden dan ook straal genegeerd: niet disco genoeg. Paradise by the dasbordlight honoreerden ze daarentegen wel.

Op een gegeven moment dachten we: hé, wat een bekende kop heeft die DJ toch? Bleek het Harry de Winter te zijn, die 40UP bedacht heeft en af en toe ook zelf draait. Harry de Winter? Ja, de man die ooit radio-dj, televisiepresentator van jongerenprogramma's en eigenaar van IDTV was en op een gegeven moment het programma Wintertijd presenteerde. Hij was toen al multimiljonair.

Wel tof dat hij ook nu gewoon weer in de zaaltjes draait. Misschien krijgen we hem ooit nog zo ver dat hij Nirvana gaat draaien. Hieronder een aflevering van Wintertijd met Cliff Richard.

Inmiddels heeft hij van Wintertijd ook een radioprogramma in iets andere vorm gemaakt. Bezig baasje. Nou ja, je ziet maar! Of niet.

Leerlijnen bij LOOWI

Leerlijnen. Toen ik die term voor het eerst hoorde, moest ik meteen aan een camping denken. Maar leerlijnen hebben natuurlijk niets te maken met scheerlijnen, ondanks dat ze de informatievaardighedententen verstevigen.

Ze zorgen voor structuur en voorkomen dat de instructies informatievaardigheden los zand zijn: je werkt namelijk ergens naar toe en je bent je er bewust van waar je mee bezig bent, hoe ver je in het proces zit.

Een aantal collega's vertelde bij de LOOWI-bijeenkomst hoe ze een leerlijnenstructuur hebben opgezet bij hun instelling en hoe veel voeten dat in de aarde had. Je moet namelijk alle eindtermen, stappen daarnaartoe en beoordelingen daarvan in een matrix weten te vangen. En dat in alle opleidingen weten te implementeren. Zie daar de handen maar eens voor op elkaar te krijgen. En vast te houden, want soms zakt de hele tent weer in elkaar als de opleiding of het opleidingsbestuur verandert. Sta je daar met je scheerlijnen leerlijnen.

Geen reden om het niet te proberen natuurlijk.

Met name bij de bachelor Voeding en Gezondheid in Wageningen is men hier voortvarend mee aan de slag gegaan. Niet alleen de bibliotheek, maar alle docenten in de bachelor hebben hier aan meegewerkt. Dat laatste is voornamelijk de verdienste één alerte docent/ bachelorcoördinator. Zij heeft namelijk alle bachelorvakken eens onder de loep genomen en zag dat er her en der veel overlap en los zand bij zat. 'Dat moet anders en beter', dacht ze en ze stelde een groep van vak- en vaardigheidsdocenten samen om tijdens de bacheloropleiding 4 basisvaardigheden vast te stellen en die gedurende de gehele opleiding systematisch aan te bieden en te toetsen.

Vaardigheden waar je naast je vakkennis veel aan hebt tijdens je werkzame (en waarschijnlijk ook privé-) leven.

Welke dat dan zijn? Houd je vast, hier komen ze: presenteren, schrijven, informatie verzamelen en beoordelen (informatievaardigheden dus!) en samenwerking. De studenten maken hier gedurende hun bacheloropleiding een aantal gerichte opdrachten over en houden middels een portfoliosysteem hun vorderingen op dit gebied bij. Ze geven elkaar ook feedback. 'Je non-verbale communicatie tijdens je presentatie ging deze keer wél heel goed'.

Mooi om het raamwerk te zien (die van de bibliotheek vind je hier) en nu maar hopen dat het aanslaat!

Overigens werkt men in Groningen nu met een 'leerlijncompressor' door van de (dure) werkcolleges bij psychologie af te stappen en (weer?) over te gaan op uitstekend voorbereide hoorcolleges voor 300 man tegelijk. Uit de toetsen blijkt dat het kwaliteitsverlies ten opzichte van het werkcollegemodel nihil is en de besparing in personeel significant. Men wil dit nieuwe model hoorcollege verder uitbreiden naar de andere vakgebieden.

Ook iets om over na te denken!

Data's

Ik heb er al een keer eerder over geblogd: mijn ergernis (en die van meer mensen) over het gebruik van een enkelvoudig werkwoord bij het woord data. Data is namelijk het meervoud van datum, dus behoeft een derde persoon meervoud, geen enkelvoud.
Okay, in het Engels denken ze daar anders over; daar zeggen ze 'the data is...', maar daar zeggen ze ook the police are. Die moet je dus gewoon in hun eilandsop laten gaar koken.

Het kwalijke van het koppelen van data aan een enkelvoudig werkwoord is dat men denkt dat data een enkelvoudig woord is: 'de data is verzameld' waar het behoort te zijn 'de data zijn verzameld'. Taalverloedering!
Waar dat toe leidt kon men vrijdag bij DWDD waarnemen. Daar had Matthijs het over data's. Die dacht natuurlijk ook dat data een enkelvoudig woord was. Door die mensen die die rare Engelsen naäpen.

Zouden daar ook data over te verzamelen zijn?

Voor Matthijs' data('s) zie hieronder (op 1:46):

Bosu

Je moet alles in je leven een keertje uitgeprobeerd hebben. Dus ook de bosu. Een bosu, wat is dat nu weer? Nou, een soort halve skyppiebal waar je oefeningen op kunt doen. Die extra zwaar zijn, omdat je een instabiele ondergrond hebt op de grote smurfenborst. Volgens mijn zoon, sportkundige, worden ze onder andere gebruikt om oude mensen hun balans te laten trainen.

Maar bij deze bosules waren geen oude mensen, nee, alleen jonge, fitte studentes. Allemaal? Nee, ook een niet-fitte studente (die haakte na tien minuten al af) en ik. En een instructrice die allerlei snode oefeningen bedacht had om het ons extra zwaar te maken.

En nu? Ja, spierpijn natuurlijk.

Kijk, zo werkt het; dan ben je alvast voorbereid voor als je het ook een keer wilt proberen:

Lijnzaadadvies

Ik stond van de week in de reformafdeling van onze plaatselijke supermarkt, want ik wilde lijnzaad kopen. Ik pakte een zakje van de bruine zaadjes van het schap en deed ze in mijn mandje.

'Je moet gebroken lijnzaad kopen, deze lijnzaad doet helemaal niets voor je lichaam, dat poep je zo weer uit', zei een reformachtige, doch vlotte jonge vrouw achter me. Hmmm, dat klinkt op zich wel logisch, dacht ik. Maar tegelijkertijd: wel gek eigenlijk, dat iemand zo staat te adviseren in de supermarkt. Waar is onze winkelmandjesprivacy gebleven? Waar bemoeit ze zich mee? Of is ze echt specialist en werkelijk begaan met de gezondheid van de mensen die ze tegenkomt? Heeft ze er haar levensdoel van gemaakt om mythes door te prikken? Of ontvangt ze commissie van de gebroken-lijnzaad-fabrikant?

Enfin, suggestiegevoelig als ik ben koos ik voor de gebroken lijnzaad.En las later op internet dat het een goed advies was. Pfew. Maar dat het gebruik van lijnzaadolie nog beter is, dat had ze me ook wel even kunnen zeggen. De amateuradviseur!

Latijnfontein

Afgelopen week was ik voor een landelijk overleg voor mijn werk naar de culturele hoofdstad (Leeuwarden). Het was zoals altijd een nuttig overleg. Vakreferenten klassieke talen deze keer.

Eén van de sprekers was iemand uit onze gelederen, namelijk Jacob van der Sluis. Hij was betrokken bij de samenstelling van de tentoonstelling Land van Latijn in Franeker en vertelde onder andere een boeiend verhaal over de positie van het Latijn op de universiteit tot een eeuw of anderhalf geleden, waar hij onderzoek naar had gedaan. Was daar ook kritiek op, net als op het Engels als academische taal op de universiteiten tegenwoordig?, vroeg hij zich af. Dat bleek niet zo te zijn, het Latijn had lange tijd een stevige positie op de universiteiten en het was ook een mooie manier om je te onderscheiden van het gewone volk.

Wel werd het door alle nationaliteiten die de universiteit bezochten, op een andere manier uitgesproken: je had Nederlands Latijn, Engels Latijn, Hongaars Latijn et cetera. Net als dat je nu Frans en Duits Engels hebt.

Om dat te illustreren was men bij het museum op het lumineuze idee gekomen om voor de tentoonstelling een zogenaamde Latijnfontein te maken. Een prachtige uitvinding: als je op een knopje op deze 'fontein' drukt, krijg je het Latijn uitgesproken door verschillende nationaliteiten te horen.

Geweldige vondst! Jammer dat de tentoonstelling al voorbij is, want die had ik best in het echt willen zien en horen. Maar, zo werd ons beloofd, wie weet gaat de Latijnfontein nog op tournee.

Jacobo volente dan.

Iran - bakermat van de beschaving

Eigenlijk hadden we de tentoonstelling bestaande uit voorwerpen die bij wijze van uitzondering door het national museum in Teheran aan Europa waren uitgeleend al in Bonn gezien vorig jaar, maar we vonden het geen enkel bezwaar om 'm nog een keer te bekijken, maar dan met vrienden en in een andere opstelling. En het Iraanse concert door Mohammed Motamedi, begeleid door het Rembrandt Frerichs Trio in de Statenzaal deed ons helemaal vergeten dat hier géén Perzische tuin bij was gemaakt, zoals in Bonn.

Mohammed Motamedi

Dus togen we afgelopen weekend naar Assen ('van stof tot stof, van Assen tot assen', aldus Lévi Weemoedt over deze stad). En wat een prachtige tentoonstelling hadden ze ervan gemaakt: je waande je direct in oosterse sferen door de bazaaruitstalling van de eeuwenoude, interessante en vooral mooie voorwerpen, veelal van goud. Alle vitrines omkleed met Perzische tapijten, warm en sfeervol.

Deze sprookjesachtige tentoonstelling, daar moet je gewoon heen (dat kan nog tot 19 november). En het concert? Dat was helaas eenmalig. Maar om je toch wat van de sfeer mee te geven, plaats ik hier de opname van een optreden van het Rembrandt Frerichs Trio bij De Wereld Draait Door de dag erna met een andere Iraanse zanger(es): Masha Vahdat.



Of anders bij Podium Witteman met Kayhan Kalhor:


Overtuigd?

Reünie

Het moest er een keer van komen: een reünie van onze lagere school, ofwel preciezer: van onze lagere schoolklas. En wat mij betreft nog verder gepreciseerd: mijn éérste lagere school, want ik ben halverwege de derde klas verhuisd.

Voor dat heuglijke gebeuren moest ik helemaal afreizen naar het plaatsje met de weinig verheffende naam Stompwijk. Want daar heb ik het eerste deel van mijn jeugd doorgebracht: het tuindersdorp in de schaduw van Leiden. Wat als ik daar was blijven wonen? Zou ik dan in Leiden gestudeerd hebben? En dan ook klassieke talen? Of toch de hogere tuinbouwschool, zoals een aantal van mijn klasgenootjes? Joost mag het weten, en Joost zat niet in mijn klas.

Wel een heleboel andere kinderen, want de klas was eigenlijk een dubbele klas, een babyboomklas, aangezien er veel nieuwbouw was in die tijd in Stompwijk. En ook een aantal grote gezinnen; dat waren met name de boerengezinnen. Een van de kinderen uit zo'n boerengezin heeft de ouderlijke boerderij omgetoverd tot hotelboerderij, daar heb ik overnacht, voor het echte Stompwijkgevoel.

Natuurlijk heb ik ook mijn ouderlijk huis van destijds bezocht, samen met mijn toenmalige buurmeisje, bij wie ik heb gegeten. Zij is altijd in Stompwijk blijven wonen, net als haar ouders.

En ik moet zeggen, misschien is dat helemaal zo gek nog niet, want Stompwijk ligt midden in het Groene Hart, dicht bij de grote steden en - niet onbelangrijk - dicht bij het strand. Onnodig om te zeggen dat we daar de volgende dag gretig gebruik van hebben gemaakt; om tien uur lagen we al te bakken op een strandstoel in Katwijk. Half oktober? Juist, half oktober: 25 graden!

Daarna hebben we, net als de dag ervoor, nog heerlijk door Leiden gezworven en genoten van de stad en de bootjescultuur aldaar.

Memory lanes zijn prachtig!

Papieren tijger: onze heterdaadsessie

Afgelopen dinsdag hadden we bij onze UB bezoek van de zogenaamde papieren tijgers: de netwerkorganisatie van de digitale spinnen in het web van Nederland, met als oppertijger Simon Been, die ons (of eigenlijk onze directeur Natalia Grygierczyk) gestrikt had iets over onze organisatie te vertellen.Want er gebeuren blijkbaar best veel mooie dingen binnen onze universiteitsbibliotheek waar andere organisaties iets van kunnen leren.

Simon leidde de lezingenmiddag, heterdaadsessie in de terminologie van de papieren tijgers, in door de UB te kenmerken als het hart van de campus, iets wat wij natuurlijk graag horen, en sterker nog: als de pomp van kennis. Want kennis heeft de neiging om, net als kikkers, ongrijpbaar te zijn en wij proberen die als bibliotheek tenminste enigszins te kanaliseren.

Wat wij dan zoal doen? We zijn in ieder geval niet alleen een gebouw met boeken die we inkopen en uitlenen, benadrukte Natalia, maar we doen veel en veel meer. Als voorbeeld noemde ze hulp bij en stimuleren van research data management, open access en text and data mining. Van dat laatste wist ik overigens niet eens dat we er iets mee deden of van plan waren te doen: zo steek je nog eens iets op!

De volgende spreekster, Mijke Jetten, vertelde ons alles over research data management; daarna was er thee en koffie plus een rondleiding door het gebouw en na de pauze was het mijn beurt om iets te vertellen over ons e-learningprogramma. Aansluitend konden de bezoekers kiezen uit verschillende parallelsessies over het KDC en de zorg voor de katholieke archieven, het LCC-project, de wereld van licenties van elektronische bronnen, ons kostbare oude drukkenbezit, en natuurlijk onze Open Accessactiviteiten.

Een interessante middag waar ik verder niet eens een verslag over hoef te schrijven, want dat hebben de organisatoren van de heterdaadsessie in Nijmegen al voortreffelijk gedaan.

Lees vooral hun verslag en bekijk de foto's van de middag, en je hebt een beetje een beeld van wat wij zoal doen en in huis hebben. Dat bespaart je het lezen van ons jaarverslag ;)

Stoere vrouw, sterk verhaal

Marjolein Hordijk, werkzaam in de openbare bibliotheek van Nijmegen, valt óp. En niet alleen door haar verschijning - geen typische ssst-mevrouw met grijs haar, mantelpakje, knotje en bril, maar met tatoeages en soms paarse, soms rode en soms blauwe haren en vrolijke, of juist zwarte kleren met een twist, een beetje punky.

Het enthousiasme spat van haar persoon af. Zij is binnen de bibliotheek verantwoordelijk voor de literaire en culturele programmering en de samenwerking met het voortgezet onderwijs en ze verzint iedere keer weer iets leuks. Bijvoorbeeld stoere mannen, sterke verhalen: altijd een toppertje tijdens de vierdaagsefeesten. Of de jaarlijks terugkerende night at the library. Kijk, dat vinden de mensen cool: een beetje buiten de lijntjes van de traditionele bibliotheek kleuren.En ze daardoor enthousiast te maken voor diezelfde bibliotheek.

Als je dat ook vindt, raad ik je aan om hier op haar te stemmen; ze is namelijk dit jaar met nog twee andere bibliothecarissen genomineerd voor beste bibliothecaris van Nederland.

Mijn stem heeft ze al!

Potje(slatijn) uit Lent

Toch wel spectaculair, een potje uit Lent dat de landelijke pers haalt. Maar het is dan ook een spectaculair potje: eentje uit de zevende eeuw voor Christus met inscriptie. De letters van het opschrift zijn weliswaar onleesbaar, maar een kniesoor die daar op let, want het schrift was eigenlijk nog helemaal niet aangeland in onze streken in deze tijd.

Dat het potje hier gemaakt is, kan men zien aan de klei die gebruikt is. Het waarschijnlijk dat de (nep)letters er op gekrast zijn door iemand die op een van z'n (handels)reizen wel eens schrifttekens had gezien en ze uit z'n hoofd heeft nagetekend. Of door iemand die vanuit meer ontwikkelde gebieden naar het noorden verhuisd is. Daar kan men slechts naar gissen, en dat is wat archeologie zo leuk maakt: die raadsels!

Het lijkt een beetje alsof een kleuter de letters van z'n grote broer of zus probeert na te krassen: 'kijk, ik kan ook schrijven!'

Een bijzonder dorp toch, waar we in wonen. Vooruitstrevend ook.

Peitho

Zoals jullie ongetwijfeld allemaal weten, is Peitho de godin van de overtuiging(skracht). Een mooie naam voor het nieuwe retoricacentrum dat gisteren op de Radboud Universiteit geopend is. En hoe!

Een programma met maar liefst 12 sprekers van formaat, van burgemeester tot jurist tot rapduo tot ritueel begeleider. Allemaal doen ze iets met retorica, allemaal maken ze gebruik van logos, pathos en ethos in hun beroep. En allemaal bezitten ze de eigenschappen van een aap, hond en poes, de drie attributen van Peitho die in het logo van het nieuwe centrum verwerkt zijn: nieuwsgierigheid, betrouwbaarheid en alertheid.

Logisch toch dat er op de universiteit een retoricacentrum is? Een universiteit is toch dé plek waar debat gevoerd wordt/ moet worden? Maar ja, het was er dus nog niet. En nu is het er wel, onder de bezielende leiding van Bé Breij.

En het is hard nodig, ten tijde van polarisatie en fake news.

Leuk dat Özcan Akyol er ook was, iemand die goed kan spreken én schrijven en altijd voor vuurwerk weet te zorgen. In dit geval zat ik daar middenin, want ik was de enige uit het publiek die geen krantenabonnement had (net opgezegd, want we hadden geen zin meer in het papier en de scooterboy die de ons elke ochtend rond half zes wakker maakte met zijn ronkende motor; bovendien hadden we weer een papieren abonnement genomen voor onze dochter die er nooit een blik op geworpen heeft). De rest had natuurlijk gewoon de NRC en Volkskrant en sommigen de Gelderlander.
Akyol ('mensen hebben geen feiten meer nodig om een mening te vormen') schrijft zelf voor het AD, dat hij geen beste krant vindt, maar er tóch voor schrijft om het volkse publiek te bereiken (een miljoen lezers buiten mijn eigen bubbel tegenover iets van de honderdduizend lezers van bijvoorbeeld de NRC die ik anders zou hebben en niet overtuigd hoeven te worden van dingen die ze zelf ook wel weten en snappen).

En burgemeester Bruls, die enkele dagen daarvoor in de Gelderlander door Breij terecht al overladen was met complimenten om zijn retorisch talent.

Aan elk van de sprekers was gevraagd zijn of haar speech in de prachtige nieuwe theaterzaal C af te sluiten met een slogan/ sententia/ lumen. Aan het eind konden wij als publiek stemmen op de beste of meest pakkende. Dat werd Aandacht maakt alles mooier van Rita Vruggink, waar ik het op zich wel mee eens ben.

Maar natuurlijk vond ik de Festina Lente van Bruls het treffendst.

Verslag door de Vox

RU Hack-proof?

Supertrots zijn we, dat-ie eindelijk af is: onze zogenaamde privacymodule. RU Hack-proof is de officiële naam, met verwijzing naar de Radboud Universiteit, dat vonden wij wel een leuk grapje.

In deze e-learningmodule leren studenten hoe ze hun eigen persoonsgegevens (en die van anderen) zo goed mogelijk kunnen beschermen tegen de grote boze internetwereld, die vol zit met sneaky bedrijfjes en personen die het op hun persoonlijke data gemunt hebben en er - als ze niet oppassen - mee kunnen doen wat ze willen. En dat laatste willen zij dan waarschijnlijk weer niet!

Mocht het leuk vinden om 'm te zien, en wie weet nog wat van opsteken, dan kun je hem hier bekijken.

Memories

Het was weer een gedenkwaardig Limburgweekend, dit keer helaas ook letterlijk. Want we konden er natuurlijk niet omheen om onze Limburgse vriend Philip te herdenken. Het was voor het eerst dat hij er niet bij kon zijn, en ook nooit meer bij zal zijn. Dat was confronterend en moeilijk; de laatste keer vorig jaar was ook echt zijn laatste keer, al wisten we dat natuurlijk eigenlijk al wel (maar konden we het gewoonweg niet geloven). Ter ere van hem hebben we op zaterdagavond een wensballon opgelaten, iets wat hij vorig jaar zelf had willen doen, maar door de vermoeidheid niet aan toegekomen was. We hopen dat hij hem bereikt heeft. En Philip, vanaf deze plek, je was er op deze manier dus toch bij!

Verder hebben we weer veel gewandeld (het Geuldal blijft mooi) en Vaals (geocaching) en Kerkrade bezocht. Kerkrade de laatste dag, voor glowgolf en Happy Italy, twee nova voor ons classici. We moeten immers met onze tijd mee. Met behoud van het goede, hopelijk.

Smartphoneverbod op de campus?

Het maakte de tongen lekker los, de mededeling van de rector magnificus dat het college van de Radboud Universiteit overweegt om een smartphoneverbod op de campus in te stellen.

Ook bij ons thuis - we hadden de kinderen toevallig bij ons op het eten. 'Je kunt WhatsApp en Instagram toch ook gewoon op je laptop checken? Gaat niets uithalen en alleen maar irritatie opwekken. En hoe willen ze dat gaan controleren dan? We zijn toch geen middelbare scholieren meer?' Ik vrees dat het vrij valide argumenten zijn. Ze (en ook de docenten) zullen er vooral mee om moeten leren gaan. Je mag toch hopen op énig zelfreinigend vermogen.

Toen ik het bericht las, dacht ik overigens dat het een late 1 aprilgrap was. Want hoe wil men dit bijvoorbeeld rijmen met de door het college goedgekeurde aanschaf van Mentimeter, de studentactiveringsapp? Om maar eens iets te noemen.

Het laatste woord zal er nog niet over gezegd (of getwitterd) zijn.

Moby Dick

Zo heet nieuwe boekenprogramma van Matthijs van Nieuwkerk. En het is leuk en ontspannend. Per aflevering worden twee mensen, natuurlijk vooral BN'ners, maar ook een enkele niet-BN'ner, uitgenodigd om te komen vertellen over vier boeken die hun leven veranderd hebben, of in ieder geval grote indruk op hen hebben gemaakt. Aan het eind mogen de gasten een boek dat de andere gast heeft besproken uitkiezen om te gaan lezen.

In de eerste aflevering waren dat Dieuwertje Blok en Ben Feringa, in de tweede zuster Holkje van der Veer en Diederik van Vleuten en in de derde Henny Vrienten en Jolande Withuis. Simone Weimans en Bas van Putten mogen morgen nog (kijktip).

De bij het programma behorende website lijkt erg op die van DWDD, dus lekker overzichtelijk en informatief. Je kunt er ook een leuke quiz doen over het decor en bij wijze van lezersservice staan alle besproken boeken op een rijtje, zodat je niet hoeft mee te pennen tijdens de uitzending.

En natuurlijk deed het Matthijs deugd dat zijn lievelingsboek, Kees de jongen, door een van de gasten was uitgekozen. Zelf kan Matthijs ook smakelijk over boeken vertellen, zoals onder andere tijdens de aankondiging van Moby Dick bij Laat op één (hij mocht daar een kwartier lang als laatste gast reclame maken voor zijn nieuwe programma) blijkt, maar dat wisten we natuurlijk allang. Wel verrassend vond ik de presentatrice van datzelfde Laat op één: Nadia Moussaid. Met een beetje geluk heeft hij door dat gesprek een nieuwe zomervervangster voor DWDD gescoord.

Laat maar lekker aan twee kanten snijden, dat mes.

Okay, een klein puntje van kritiek nog op Moby Dick: aan het eind ervan roept Matthijs op om meteen naar de boekhandel te rennen om het boek dat je aansprak te gaan kopen, alsof iedereen zich dat kan veroorloven. Het zou hem sieren als hij aan dat kopen zou toevoegen 'of lenen bij de bibliotheek'. Foei, grachtengordelmannetje!

Hoe krijg je het gras (of buxussen) nou groener dan dat van de buren?

Nou, je belt even naar DLC Airless Spuitwerken uit Wijchen en klaar is kees. Geniale innovation by accident dit. Je verbrandt als bedrijf per ongeluk de buxusboompjes van een klant door er een zeil overheen te spannen omdat je de muren aan het witten bent en moet snel een oplossing bedenken om de schade te herstellen. Dan bedenk je het volgende: je spuit ze groen met een milieuvriendelijk goedje dat nog waardevolle voedingsstoffen bevat ook. En het wordt een landelijk succes.

Dat het een kurkdroge zomer was hielp ook mee natuurlijk, zodat meer mensen mensen met verdorde struiken te kampen hadden, maar toch.

Innovatie zit in een klein hoekje.

De bibliotheek van Alexandrië: een lesje

Is de bibliotheek van Alexandrië nou in vlammen opgegaan of niet? Wetenschappers zijn het daar niet helemaal over eens. Luister maar. En ook even naar de waarschuwing op het einde. Een leerzaam lesje...


In 2003 is-ie in ieder geval weer heropend. Maar, hoe goed ze hun best ook gedaan hebben, hij heeft niet de grandeur van destijds.

Festina Lente officieel nationaal erfgoed

Ik was wel vereerd zeg, toen ik een mailtje kreeg van de Koninklijke Bibliotheek met de mededeling, dat mijn weblog gearchiveerd gaat worden. Zelfs ben ik namelijk natuurlijk veel te laks geweest om dat te doen.

Nieuwsgierig geworden heb ik op de bijgeleverde link van het grote websitearchiveringsproject van de KB gedrukt. Met name de reden waarom juist mijn weblog de eer krijg van het archiveren wilde ik graag weten; hoe veel weblogs zijn er wel niet in omloop en waarom is die van mijn er nou uitgepikt?
Ik denk dat ik het eigenlijk wel weet: het is ondanks alle persoonlijke shit die erop staat toch ook een biblioblog en daar zijn er niet zo veel meer van. Vroeger, toen ik begon, waren er veel meer en samenkomen deden we aan de stamtafel bij Edwin, de koning van het (biblio)bloggen.

Das war einmal.

Dan nu even over de selectiecriteria:

De KB baseert zich bij de selectie op het collectiebeleid van de KB. Binnen dit kader maakt de KB een beredeneerde selectie die bestaat uit een dwarsdoorsnede van het Nederlandse webdomein. In de selectie ligt de nadruk op Nederlandse taal, cultuur en geschiedenis. Daarnaast archiveert de KB ook websites met een inhoudelijk innovatief karakter die exemplarisch zijn voor de huidige trends op het Nederlandse deel van het web. De KB kijkt bij de selectie ook naar maatschappelijke relevantie en populariteit. Een volgende stap zal zijn om samenwerking te zoeken met andere kennisinstituten om op die manier de selectie te verbreden en daarbij gebruik te maken van de inhoudelijke expertise van deze organisaties.

Niet verkeerd. Good work!

La La Lent

Een jaar of elf, twaalf wonen we er nu alweer, in Lent. En zoals dat gaat met groeidorpen, het wordt er elke dag gezelliger. De kilte van het beton is vervangen door kwistig groen in alle soorten en maten  en -  het belangrijkste - er is leuke horeca bijgekomen.

In eerste instantie kwamen er alleen maar kappers bij (moet dat nou, zóveel?), maar nu dus ook gezellige en hippe horeca: in amper een jaar tijd openden Eten en drinken, Liz (Lent in Zicht) het Ketelhuis en Stroom hun deuren. Wat een keuze naast het oubollige Witte Huis en Van der Valk hotel!

En dan heb je ook nog - een jaar eerder geopend - de kiosk in de LENTmark-kiosk, een sympathiek eenvrouwsinitiatief bij ons om de hoek. En niet te vergeten Sprok, maar die was er al langer.

Niet alleen de horeca doet het goed, we hebben sinds enkele jaren ook een bioscoop, die afgelopen weekend ter ere van de naamsverandering van Cinemec naar Pathé maar liefst twee avonden achter elkaar gratis een film in de open lucht draaide: Interstellar en La La Land.

Die bios is weer gelegen aan de zogenaamde Lentse Plas, die dit jaar na een lange strijd door de bewoners voor het eerst opengesteld is voor zwemmers. Wat een jaar om er zo'n voorziening bij te hebben! Ik ben het meer al een paar keer zwemmend overgestoken en sinds kort houden we er zelfs buurtfeestjes.

Kortom: feest in Lent!

Heldin

Vrouwelijke held(inn)en vind ik mogelijk nog stoerder dan mannelijke helden. Vooral omdat ze zich, hoe je het ook wendt of keert, tóch (en hier moet ik heel voorzichtig zijn) vaak op de een of andere manier vanuit een soort van achterstand hebben moeten invechten.

Eén van mijn heldinnen is, sinds ik haar autobiografie tot aan haar haar huidige leeftijd (42) heb gelezen, Masih Alinejad. Zij is geboren in een klein dorpje in Iran en heeft zich (zonder haar middelbare school te hebben kunnen afmaken, onder andere door haar detentietijd) opgewerkt tot parlementair verslaggever. In het Iraanse parlement viel ze vooral op door haar dwarse gedrag en pittige vragen, ook aan de Grote Leiders. Fascinerend om te lezen hoe ze zich, ondanks de vijf jaar voorwaardelijke gevangenisstraf die haar nog steeds boven het hoofd hing, niet liet kleineren.

Ze heeft onder andere gevochten tegen de corruptie en het verplicht dragen van de hoofddoek. De verplichte hoofddoek was haar sowieso een gruwel, maar helemaal omdat ze een grote bos sterk krullend haar had. Zie die maar eens in bedwang te krijgen!

Uiteindelijk is ze tijdens de groene revolutie van 2009 naar Engeland gevlucht. Dat was in eerste instantie niet de bedoeling, maar ze kwam er toevallig 'vast' te zitten. Tegenwoordig woont ze in Amerika.

Maar de Iraanse autoriteiten zijn nog niet van haar af. Want hoewel ze uit Iran weg is, is ze meer dan ooit in Iran aanwezig. Met als wapen: de sociale media. Ze heeft al enkele zeer succesvolle campagnes gevoerd, waaronder mijn stiekeme vrijheid (het posten van foto's zonder hoofddoek op Facebook door Iraanse vrouwen) en witte woensdagen (het dragen van witte hoofddoeken of andere witte kledij - mannen mogen ook meedoen) op een woensdag; het idee kwam bij haar op toen er door een actiegroep een autovrije dinsdag werd georganiseerd ter bestrijding van de smog in Teheran.

Ik vind dat zij echt enorm lef heeft, want de Iraanse autoriteiten zijn, op z'n zachts gezegd, niet voor de poes. En de hoofddoek lijkt misschien een klein dingetje, maar is natuurlijk een enorm beladen onderwerp. Prachtig hoe vrouwen altijd weer middelen weten te vinden om met woord en beeld in plaats van met geweld en repressie hun punt duidelijk te maken.

Moge zij zegevieren - ik gun het haar!

Haar boek: The wind in my hair (recensie)
De facebookcampagne: my stealthy freedom 
De twittercampagne: #whitewednesdays
Haar Instagramaccount: @masih.alinejad

No hard things

'Zullen we daar volgend jaar op vakantie heen gaan?', zei mijn man, toen hij de foto's van het congres in Saint-Malo zag. 'Goed plan, en is in maar een dag met de auto, en eventueel ook met de trein te bereiken.' Want de kinderen wilden uiteraard (?!) ook weer mee. Met hun partners. En daar werd het treinverhaal belangrijk, want we zouden niet met z'n zessen in de auto kunnen, dus ik had al aangeboden om met de trein te reizen.

Nu bleek dat achteraf niet nodig, want uiteindelijk ging een van de wederhelften niet mee, maar het had gekúnd. Dat is altijd belangrijk, dat iets kán. Het hoeft niet te gebeuren, als het maar kán.

En het was gezellig en niet te heet; volgens de kinderen was Saint-Malo met z'n twintig, vijfentwintig graden op dat moment de koudste plek in heel Europa. Hadden wij even geluk: niet-hitte is tegenwoordig een luxe en we konden evengoed gewoon naar het strand. En - niet onbelangrijk - niet al te lamlendig stadjes en monumenten bezichtigen, zoals bijvoorbeeld de rotssculpturen die ik vorig jaar gemist had, maar waar mijn gewaardeerde collega Léon mij op wees. Wat zal ik zijn tips missen nu hij met prepensioen is....

Wat tegenwoordig ook een luxe is, is een hele week met de kinderen optrekken. Nu ze op kamers wonen, zien we ze immers veel minder. En ze hebben veel te vertellen, vooral op het gebied van muziek, uitgaan, sport en voeding. O ja, en ze kunnen goed koken; niet onbelangrijk op vakantie. Alleen dat Frans dat die Fransen spreken hè, dat vinden ze maar lastig. 'Waarom kunnen die Fransen niet gewoon Engels praten?'

Nu is het Engels van de Fransen soms ook wel hilarisch. De gastvrouw van onze (overigens geweldige) Airbnb wilde bijvoorbeeld duidelijk maken dat je op de WC op de bovenverdieping beter je gevoeg niet kon doen vanwege de gebrekkige waterdruk aldaar. Ze zei dat je daar prima kon plassen, 'but no hard things'. Dat werd natuurlijk meteen een running gag tijdens onze vakantie.

No hard things. Ik geloof dat we het er maar inhouden. Een betere vakantievibe kun je niet hebben.

Thomas en Stine

Totaal verschillend, maar allebei schrijver. De een van persoonlijke en alledaagse verhalen en columns, de andere van filosofisch werk. De een geboren in Nijmegen, de ander in Denemarken. De een wat ouder, de ander wat jonger. De een man, de ander vrouw. Tot zo ver de verschillen. Nu de overeenkomst: ze traden allebei op in de Stevenskerk tijdens de Vierdaagse. De een op zondag, de ander op maandag.

Het waren beide boeiende lezingen. De een bezocht ik samen met mijn moeder, de andere alleen. Dat ik met mijn moeder naar een lezing van Thomas Verbogt ging, had een reden. Ik had namelijk van haar het boek Het eerste licht boven de stad gekregen, een boek met herinneringen aan Frans Kusters dat zich grotendeels in Nijmegen afspeelt. Ze had het eigenlijk willen laten signeren, maar dat was (nog) niet gelukt. Dus toen bekend werd dat Verbogt een lezing ging geven in Nijmegen, belde ik haar meteen op: 'mam, nu kun je het boek eindelijk alsnog laten signeren, want Thomas Verbogt komt een lezing geven in Nijmegen, dan kunnen we daar mooi samen naar toe!'.

Zo gezegd, zo gedaan en bij het signeren hebben we nog even leuk met hem gebabbeld, onder andere over een gemeenschappelijke kennis van Verbogt en mijn moeder.

Naar Stine Jensen was ik dus alleen, maar ook weer niet, want de kerk zat behoorlijk vol. Net als de lezing van Verbogt had ook de lezing van Jensen een toepasselijk thema: wandelen. Of eigenlijk toch ook weer niet, want het ging in feite over bezinning (en hoe wandelen daarbij kan helpen - ze heeft bijvoorbeeld een hele serie interviews gedaan met mensen die de camino hebben gelopen, en het viel haar op dat bijna iedereen die hem liep, op de een of andere manier een crisis te overwinnen had, of zich op een kantelpunt in z'n leven bevond). Maar het ging ook over identiteit (dus ik ben) en geluk (hoe vind je dat en waarom richten we ons bij het vinden daarvan onze blik steeds meer naar het oosten?)

Ze vond het wel moeilijk om een monoloog te houden, zei ze, want als filosoof was ze toch vooral gewend om vragen te stellen aan het publiek, maar ze deed het op indrukwekkende én luchtige wijze, fijn altijd, die combinatie. En om toch wat interactie te hebben, mochten we op het laatst als publiek allemaal een mooie spreuk of advies over geluk of iets wat ons in de lezing getroffen had op een gekleurd papier schrijven en - hilarisch - dat tot een vliegtuigje vouwen en door de kerk laten zweven in de hoop dat het bij iemand anders uit het publiek in de schoot viel.

Daar stal ze toch wel mijn hart mee. En mijn hart werd nog een beetje meer opgetild toen ik een nicht van mij, die ik al heel lang niet meer gezien had, daar tussen die vliegtuigjes tegenkwam. Natuurlijk hebben we meteen een afspraak gemaakt. Onvoorzien (maar onderschat de kracht van vliegtuigjes in de kerk niet) in de schoot geworpen!

God was in da house

Het was dit jaar echt een Woodstockeditie van Down the Rabbit Hole: zonovergoten en legendarische artiesten. Hier gaat nog lang over nagepraat worden. Eigenlijk ben ik er ook nog niet van bijgekomen. En niet alléén omdat Nick Cave de slotact was.

Cave (what's in a name?) houdt overigens niet van de zon. 'It's fucking daylight, it's terryfying!' klaagde hij aan het begin van het concert. Maar wij vonden het prachtig om Cave eerst te zien in het zonlicht, daarna bij zonsondergang en het daarna langzaam donker te zien worden onder zijn bezielende leiding.

Helaas stond ik deze keer niet in de eerste, maar in de vierde rij, zodat ik Hem niet kon aanraken, noch op het podium getrokken werd, zoals sommige lucky bastards hieronder.




Desalniettemin was het genieten op het hoogste niveau.

Maar. zoals ik al zei, het hele festival was een groot hoogtepunt. En dan heb ik zelfs de zaterdag, toen David Byrne met een naar verluidt geweldige show optrad, moeten missen. Verhuizende dochters kun je immers niet negeren; die kunnen zelfs een hele klus zijn, vooral met dertig graden....

Maar: er is een herkansing. Zondag treden zowel David Byrne als Nick Cave op op Rock Werchter. Plus een aantal bonussen als the Arctic Monkeys, Eels en Naaz. Zal ik gaan? En: zou ik dat aankunnen, zo veel moois op 1 dag?

Recensies:
Nick Cave zie hier
David Byrne zie hier
Rest zie hier

Straf voor afvalscheiding

Soms kunnen successen schaduwkanten hebben. Bijvoorbeeld als je als gemeente je burgers stimuleert om plastic afval te scheiden van de rest door gratis plastic zakken voor dat doel uit te delen en dat ze het dan nog fanatiek gaan doen ook. Dan heb je een probleem, want dan krijg je minder inkomsten uit de heffingen op de zogenaamde tariefzakken.

Tja, en wat doe je dan om dat tekort weer aan te vullen? Juist, dan maak je de tariefzakken duurder. Of tenminste, dat neem je je voor. En dan gaan de burgers nuilen, tenminste als je burgers in Nijmegen wonen. En dreigen dat ze hun afval dan wel gratis ergens dumpen. De burgers die het principe niet snappen dan.

Want hé, de rest van Nijmegen is er trots op dat we dit jaar Green Capital zijn. En terecht. Misschien dat de koning hier nog een paar wijze woorden aan kan wijden tijdens zijn bezoek aan de keizerstad volgende week. Nie nuilen maar doen of zo.

When ur mom's life is better than yours

Gisteren hadden we een uitje met onze afdeling. Er was lang geheimzinnig over gedaan waar we naar toe zouden gaan; alles wat we wisten was dat we ons bij de Flixbus bij het station moesten verzamelen, gemakkelijke kleding en sportieve schoenen aan moesten doen en we rond 19 uur weer thuis zouden zijn.

Zó jammer voor de organisatoren dat de buschauffeur zich in de eerste zin al versprak: het zou een ritje naar de Ef..., oei, op dat moment herinnerde hij zich dat hij strikte orders van de organisatoren had gekregen om de bestemming niet te noemen. Maar toen was het 'kwaad' al geschied.

Enfin, het werd sowieso een leuke dag in Kaatsheuvel met een ochtend-high tea, teambuildingspellen (strijd en vlijt) onder leiding van twee door de wol geverfde sleuteliers en na de lunch vrij het park bezoeken, waarbij de UB zichzelf al gauw onderverdeelde in 'thrill seekers' en degenen-die-geen-achtbaan-nodig-hebben-om-plezier-te-maken. Ik bevond me uiteraard in de laatste groep. Sarah weet je wel. Maar wist gelukkig nog wel een natte broek te halen in de Piraña. Toch nog een beetje stoer. Maar niet zo stoer als de collega die een heel nat shirt behaalde en al helemaal niet zo stoer als de collega's die alle achtbanen af durfden.

Mijn kinderen vonden mijn Piraña-avontuur natuurlijk helemaal niet cool ('ben je niet eens in de Python geweest?'), hoewel een vriendin van mijn dochter onder mijn Instagrampost treffend opmerkte: 'when ur mom's life is better than yours'. Tja, zij hebben deze week tentamens. Hun tijd van grotemensenbeproevingen komt nog wel.

Nagenieten en mijmeringen

Vandaag een mooie dag van dankbare bezinning: de vijftig gepasseerd en het feest gehad. De belangrijkste wijsheid (is dat het Sarah-effect?), die ik eigenlijk al kende, maar van het weekend nog eens krachtig werd bevestigd: de grootste rijkdom naast gezondheid is toch wel het hebben van lieve familie en dito vrienden die van een feestje houden.

Verjaardagen vier ik eigenlijk zelden groot (tot verdriet van mijn kinderen), maar deze keer had ik echt zin om uit te pakken, dus heb een mooie locatie afgehuurd en al mijn vrienden uitgenodigd. Een beetje een dwarsdoorsnede van verschillende periodes in mijn leven; er waren zelfs vrienden van de middelbare school bij! En natuurlijk van de studie, het werk, de buurt, de sport en vrienden die ik via mijn man heb leren kennen. Die laatsten bleken de verrassing van de avond: Perzen blijken de grootste feestneuzen van het land te zijn. Zeker toen hun muziek gedraaid werd, gingen ze helemaal los en ze kregen de hele zaal mee. En daarvóór oogstten ook mijn ouders bewondering door een fors portie rock 'n' roll ten beste te geven op hun tachtigste...een voorbeeld voor velen....

Zoals ik stiekem al gehoopt had, werd het dus een feestelijke integratie tussen de verschillende groepen, leeftijden en culturen.Was het maar altijd zo! Maar goed, elke mooie avond die bewijst dat het kán is er een. Als groep kregen we ook nog een extra compliment van de bediening: we waren het enige gezelschap ooit waar niemand van gerookt had. Happy gezondo's!

Zo'n avond wordt natuurlijk mede gemaakt door de DJ (Gerard) en die bleek - maar dat wist ik natuurlijk al van tevoren - een gouden greep. Hij wist perfect in te spelen op de verschillende sfeergolven die door de zaal deinden.

Al met al voelde het een beetje als de bruiloft die we nooit echt groots gevierd hebben en het smaakte zeker naar meer (maar dan wel met dezelfde man). Vandaag is het vooral genieten van de cadeautjes en mooie herinneringen. En het voorbereiden op het 'pasgetrouwde-stel-gevoel', dat we weer lijken te krijgen nu ook kind nummer twee het huis gaat verlaten.

Amsterdam - Tromsø

Het leuke van uitwisseling is dat je niet alleen naar de uitwisselpartner(s) gaat, maar dat je ze ook ontvangt. Afgelopen week was het dan eindelijk zo ver met onze Noorse collega's.

Plaats van samenkomst was niet Nijmegen, maar Amsterdam: de UvA/ HvA is namelijk ook uitwisselingspartner en we dachten dat de hoofdstad interessanter voor ze was om te bezoeken, hoewel we er ook een dagje Nijmegen tussen geplakt hebben.


Aangezien ik geen zin had om de hele tijd tussen Nijmegen en Amsterdam heen en weer te reizen, heb ik daar ook overnacht; voor het eerst van mijn leven in een boot/ botel.

Voor de Noren was het hoogtepunt een bezoek aan het Concertgebouw; voor hen net zoiets als voor ons het noorderlicht. Heel speciaal omdat je het zelf niet hebt. Maar natuurlijk hebben we ze in het weekend ook een dagje op sleeptouw genomen naar Marken, Volendam, Zaanse Schans en het strand. Ze vonden het allemaal geweldig (en dat is ze geraden ook....). Qua lunch hebben we ze verslaafd gemaakt aan broodjes kroket en poffertjes. In Nijmegen was de educatieve escaperoom het hoogtepunt.

Of we ook gewerkt hebben? Nou en of! We hebben verder aan ons UDIT (Use (open research) Data in Teaching)materiaal gewerkt en ons contact met FOSTER verzilverd door de toezegging te hebben gekregen een extra module toe te voegen aan de door hen geplande modules over open science. En omdat zij werken met de open source e-learning software Adapt, hebben we die ook verkend; leuke, vrolijke, makkelijk te gebruiken tool (maar wat beperkter in gebruik dan onze eigen Xerte). Win, win, win.

Verder hebben we een aantal voorbeelden voor het nadrukkelijk gebruik van open data sets (en waarom en hoe dan het best?) in het hoger onderwijs uitgewerkt. Als je wilt zien hoe ver we al gevorderd zijn, kun je het best onze website bezoeken, hoewel die nog lang niet af is en ook de uitgewerkte voorbeelden nog niet bevat.

Wordt vervolgd.

Half jaar sabattical

Hoewel ik wéét dat regelmatig mediteren goed is voor een mens, komt het er vaak niet van; op de een of andere manier komt er altijd iets tussen.

Maar nu het yogaseizoen weer is afgelopen - ik neem me ook altijd voor thuis te yogaën maar dat komt er ook al nooit van - heb ik me maar eens ingeschreven voor een terugkomavond van de mindfulnesscursus die ik een aantal jaar geleden heb gevolgd. En nog vóór dat de avond geweest was, had-ie al effect, omdat ik dacht 'ik moet toch maar weer eens gaan oefenen, anders sta ik straks voor gek omdat ik maar twee minuten achter elkaar stil kan zitten.'

Dus heb ik de app Headspace maar eens op mijn telefoon geïnstalleerd, want daar had ik goede verhalen over gehoord. En heb ik de afgelopen week elke avond (met een app lukt het wel om op regelmatige basis te mediteren, want je wordt er steeds vriendelijk doch dringend aan herinnerd dat het weer tijd is voor je meditatie, dus toch maar niet wegdoen, die smartphone) braaf 10 minuten gemediteerd.

Ik dacht dus dat ik beslagen ten ijs kwam voor de terugkomavond. Na een stichtende tekst over vertrouwen en een mooi gedicht begonnen we met enkele yoga-oefeningen. Die deed ik met gemak, dus ik voelde me helemaal getraind. Kijk mij eens een balans hebben!

Maar toen, toen begon de zitmeditatie. Zitten, zitten, zitten. Au, au, au, pijn aan mijn benen. En au, au, au, pijn aan mijn rug. Waarom zat iedereen daar zo rustig? Bleek uiteindelijk dat we al een half uur gezeten hadden. Geen wonder dat alles me pijn deed! Headspace is voor beginners! Blijkbaar. En de rest was....gevorderd?

Ik herinnerde me ineens ook weer dat de leraar destijds gezegd had dat 10 minuten eigenlijk geen meditatie was. Minstens een half uur per dag moesten we trainen, dan had het pas effect!

En eerlijk is eerlijk: ik voelde me vanochtend herboren. Alsof ik een half jaar een sabbatical had gehad!

Nu moet ik er wel bij vertellen dat we ook nog iets hebben gedaan die avond waar ik nog nooit van gehoord had: interpersoonlijke meditatie - meditatie in een groepje.

Daarvoor moesten we eerst met z'n allen in de kring zitten. Er werd een stukje uit de 'inaugurele rede van Nelson Mandela' voorgelezen en daarna moest je bij jezelf nagaan wanneer het voor het laatst was dat je echt gestraald had, automatisch een mooie en goede prestatie neerzette en je, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, helemaal in je kracht stond. Dat viel nog niet mee. Maar een goede denkoefening.

Wat de leraar er van tevoren niet bij verteld had, was dat je deze ervaring daarna moest delen met je groepje (van drie). En dat zij daar op moesten reageren: wat hen het meest geraakt had in je verhaal. Dat bleek een enorm inspirerende en mooie ervaring, zowel het aanhoren als het vertellen: mensen die met recht trots op iets waren. En natuurlijk waren er steeds meditatiemomenten tussendoor. Om het goed op je te laten inwerken.

Uiteraard sloten we weer af met een gedicht. Van Lao Tse:

Heb je geduld te wachten
Tot de modder zakt,
Het water helder wordt?
Kun je in stilte verwijlen
Tot de handeling
Vanuit zichzelf ontstaat?

Dat kregen we allemaal mee naar huis, op een papiertje dat de leraar ('ik voel me net een pastoor die hosties uitdeelt') ons allemaal gaf.

Dus misschien was het niet alleen de meditatie van een half uur, maar de hele avond, die een diepe en tevreden rust gaf. De volgende keer ga ik weer; scheelt toch weer een half jaartje sabbatical!

Syrisch bloed is goed

Nee, ik ben niet ineens vóór oorlog, mocht je dat op grond van de titel misschien denken. Het Syrisch bloed gaat over onze nieuwe buurtbewoner: een Syriër.

Deze Syriër wilde graag kennismaken met de buurt en daarom een barbecue organiseren. 'Maar hoe doe je dat?',vroeg hij aan een straatgenoot. De straatgenoot is gelukkig nogal van het organiseren, dus zette meteen een groepsapp voor een organisatiecomité op. Mét bijeenkomst in haar tuin. Dat werd eigenlijk meteen al een feestje, opgeluisterd door vlaai en prosecco. Een waar welkom dus. Zoals we eigenlijk voor elke nieuwe buurtbewoner zouden moeten organiseren. Maar je weet hoe dat gaat: dat gebeurt gewoon niet. Behalve als de nieuwe buurtbewoner dus op het idee komt om de hele buurt zelf uit te nodigen voor een barbecue.

Gastvrijheid stimuleert gastvrijheid. Daarom is Syrisch bloed in de straat soms goed...

Wachtverzachter

Dat men daar nooit eerder op gekomen is, want het ligt zo voor de hand; dat je niet meer naar de supermarkt hoeft voor de boodschappen, maar dat die gewoon thuisbezorgd worden!

O ja, bijna vergeten: vroeger kwam bij ons thuis in het dorp de SRV-man thuis. Dat was al een aardige stap in de richting, maar dat was toch een beetje een supermarkt op wielen. En handgeschreven bestellingen: log en ouderwets.

En Albert Heijn bezorgt ook je boodschapjes thuis als je dat wilt. Maar daar moet je dan wel bezorgkosten over betalen. 

Hoeveel mensen zullen daar nog gebruik van maken als door een nieuwe speler in het veld de boodschappen thuisbezorgd gaan worden zónder bezorgkosten te rekenen? En volgens eigen zeggen nog goedkoper en verser ook? Vrij weinig denk ik. Want wat Picnic vóór heeft op de andere supermarktketens is dat ze geen dure winkelpanden hebben; hun hele business bestaat uit het rondbrengen van de boodschappen uit de magazijnen, dus ze kunnen dat heel efficiënt en goedkoop inrichten.

Denk ik, want ik heb er nog geen gebruik van kunnen maken. Ze leveren namelijk nog niet in alle steden. En als ze een stad gaan 'veroveren', doen ze dat in een langzame opbouw. Als je niet bij de eerste aanmelders behoort, kom je op een wachtlijst te staan. 

Maar dat is geen saaie wachtlijst. Elke week dat je er op staat, krijg je namelijk een cadeautje. Een wachtverzachter zoals ze dat zelf noemen. De eerste keer dat ik tot de gelukkigen behoor die een bestelling bij ze kan plaatsen, krijg ik sowieso gratis een tros bananen (aangeboden om om het kromme verhaal een beetje recht te zetten) en een pak stroopwafels (omdat het misschien allemaal een beetje te stroperig gaat naar mijn smaak). 

Kijk, daar kan mijn eigen vertrouwde supermarkt niet tegen op. Hoewel die weer proeverijen en gratis koffie hebben. Maar minder humor dus.

Carrièrelunch

Zó vaak krijg ik geen post vanuit de opleiding klassieke talen, maar een paar weken geleden kwam er opeens een mailtje binnen van een vertegenwoordiger van de studentenvereniging van GLTC: of ik als alumna mee wilde doen aan een carrièrelunch en de studenten iets wilde vertellen over mijn carrière na mijn studie klassieke talen. Maar natuurlijk! Zelfs als de lunch op mijn vrije dag is....

De lunch zelf bleek voornamelijk te bestaan uit heerlijke zelfgemaakte hartige en zoete spijzen (de helft van de studenten zou in ieder geval al geschikt zijn voor een carrière als kok!) en werd geserveerd in een helaas nogal zielloos collegezaaltje in het zogenaamde TvA-complex, dat op de nominatie staat om gesloopt te worden. Aan presentatievaardigheden zou nog wel wat gesleuteld kunnen worden door de jongens en de meisjes. Maar misschien hadden ze dit zaaltje gratis kunnen huren.

Naast mij was er nog een aantal alumni: een leraar uit Limburg, een assistent professor van de vakgroep geschiedenis (toevallig een jaargenot van mij) en twee promovendi (een bij archeologie en een bij cultuurwetenschappen). Behalve de leraar dus allemaal op de campus werkzaam.

Enfin, we mochten ons voorstellen en vertellen hoe we tot de keuze voor ons beroep waren gekomen. De meesten waren er net als ik van overtuigd dat ze na hun studie het onderwijs in zouden gaan, maar bij vier van ons vijf liep het uiteindelijk toch een beetje anders. Drie van de vijf hadden uiteindelijk voor het onderzoek gekozen en ikzelf na een carrière van zes jaar in het onderwijs (waar ik overigens nooit spijt van heb gehad - ik zou het zo weer doen) voor het wonderschone boekenvak. 

Tijdens de lunch konden de studenten (een stuk of vijftien) vragen aan ons stellen. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ze me meteen met vragen over de bibliotheek zouden bestoken, maar nee, het ging vooral over mijn onderwijsperiode: of het niet saai was om elk jaar opnieuw de ablativus absolutus uit te leggen en zo. Echt niet, zo meldde ik ze naar waarheid, want het onderwijs is zo veel méér dan dat. Je hebt namelijk te maken met jonge mensen, en die zijn stuk voor stuk de moeite waard, elk jaar opnieuw. Je bouwt een band met ze op, leert ze (inderdaad) de grammatica, maar vertelt ze ook verhalen (en zij jou), en vertaalt en beleeft de teksten met ze en ziet ze langzaam beter worden in Grieks, Latijn en tekstbegrip, maar je ziet ze ook volwassen worden. Je gaat met ze op reis en maakt ze zo op een hele andere manier mee. En je hebt leuke (want sociale) collega's.

Uiteindelijk moest ik wel erkennen dat het voordeel van mijn huidige baan is, dat ik 's avonds en in het weekend niet meer hoef te werken. Dat dat wel een zwaarwegende motivatie voor mij was geweest om niet na een paar jaar tóch weer terug te keren naar het onderwijs. O ja, en dat werken in een bibliotheek óók gewoon heel leuk is en dat ik mijn onderwijservaring en vakkennis bij de UB ook goed kan inzetten. En ook leuke collega's heb.

Al met al een boeiende middag. En een aardige bijkomstigheid dat we bij wijze van dank twee mooie boekjes en een doosje bonbons kregen. Alleen al daardoor voelde het absolutum niet als een opoffering.