'Una mattina mi sono alzato,
o bella, ciao! bella, ciao! bella, ciao, ciao, ciao!
Una mattina mi sono alzato,
e ho trovato l'invasor'
Zong mijn zoon onophoudelijk op de achterbank, toen we deze zomer naar Frankrijk reden. Hij was namelijk nog helemaal in de ban van La casa de papel, de serie die hij op Netflix had gezien en hij raadde ons aan om die ook te bekijken. Echt iets voor ons, oordeelde hij.
Dat lukte ons natuurlijk niet, veel te veel andere dingen te doen, zoals dat gaat; alles strijdt om voorrang. Maar deze vakantie is het gelukt. Eerst een aflevering, toen nog een, daarna nog een paar, en ineens hadden we een heel seizoen 'gedaan'. En vrijdag, het was een beetje een donkere dag, hebben we het hele tweede seizoen op één dag gekeken. Zo voelt dat dus: bingewatchen.
En ja, we vonden het een mooie serie, anders waren we niet blijven hangen. Mooi beeld, goed geacteerd, spannend en vermakelijk. En mooie muziek. Waaronder dus bella ciao, een Italiaans strijdlied dat populair werd onder de partizanen tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook bij de studenten tijdens de protesten in 1968. Hier de bekendste versie uit La casa, als el Professor het samen met z'n makker Berlin zingt:
Het lied bestormde de hitlijsten in verschillende Europese landen - behalve in Nederland. Waar een klein land klein in kan zijn. Gelukkig is het wel verdienstelijk opgepakt door Pater Moeskroen:
Of we ook seizoen drie gaan kijken, als dat in 2019 uitkomt? Natuurlijk, we kunnen niet wachten op weer zo'n donkere dag! Of heb je een betere suggestie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten