Half jaar sabattical

Hoewel ik wéét dat regelmatig mediteren goed is voor een mens, komt het er vaak niet van; op de een of andere manier komt er altijd iets tussen.

Maar nu het yogaseizoen weer is afgelopen - ik neem me ook altijd voor thuis te yogaën maar dat komt er ook al nooit van - heb ik me maar eens ingeschreven voor een terugkomavond van de mindfulnesscursus die ik een aantal jaar geleden heb gevolgd. En nog vóór dat de avond geweest was, had-ie al effect, omdat ik dacht 'ik moet toch maar weer eens gaan oefenen, anders sta ik straks voor gek omdat ik maar twee minuten achter elkaar stil kan zitten.'

Dus heb ik de app Headspace maar eens op mijn telefoon geïnstalleerd, want daar had ik goede verhalen over gehoord. En heb ik de afgelopen week elke avond (met een app lukt het wel om op regelmatige basis te mediteren, want je wordt er steeds vriendelijk doch dringend aan herinnerd dat het weer tijd is voor je meditatie, dus toch maar niet wegdoen, die smartphone) braaf 10 minuten gemediteerd.

Ik dacht dus dat ik beslagen ten ijs kwam voor de terugkomavond. Na een stichtende tekst over vertrouwen en een mooi gedicht begonnen we met enkele yoga-oefeningen. Die deed ik met gemak, dus ik voelde me helemaal getraind. Kijk mij eens een balans hebben!

Maar toen, toen begon de zitmeditatie. Zitten, zitten, zitten. Au, au, au, pijn aan mijn benen. En au, au, au, pijn aan mijn rug. Waarom zat iedereen daar zo rustig? Bleek uiteindelijk dat we al een half uur gezeten hadden. Geen wonder dat alles me pijn deed! Headspace is voor beginners! Blijkbaar. En de rest was....gevorderd?

Ik herinnerde me ineens ook weer dat de leraar destijds gezegd had dat 10 minuten eigenlijk geen meditatie was. Minstens een half uur per dag moesten we trainen, dan had het pas effect!

En eerlijk is eerlijk: ik voelde me vanochtend herboren. Alsof ik een half jaar een sabbatical had gehad!

Nu moet ik er wel bij vertellen dat we ook nog iets hebben gedaan die avond waar ik nog nooit van gehoord had: interpersoonlijke meditatie - meditatie in een groepje.

Daarvoor moesten we eerst met z'n allen in de kring zitten. Er werd een stukje uit de 'inaugurele rede van Nelson Mandela' voorgelezen en daarna moest je bij jezelf nagaan wanneer het voor het laatst was dat je echt gestraald had, automatisch een mooie en goede prestatie neerzette en je, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet, helemaal in je kracht stond. Dat viel nog niet mee. Maar een goede denkoefening.

Wat de leraar er van tevoren niet bij verteld had, was dat je deze ervaring daarna moest delen met je groepje (van drie). En dat zij daar op moesten reageren: wat hen het meest geraakt had in je verhaal. Dat bleek een enorm inspirerende en mooie ervaring, zowel het aanhoren als het vertellen: mensen die met recht trots op iets waren. En natuurlijk waren er steeds meditatiemomenten tussendoor. Om het goed op je te laten inwerken.

Uiteraard sloten we weer af met een gedicht. Van Lao Tse:

Heb je geduld te wachten
Tot de modder zakt,
Het water helder wordt?
Kun je in stilte verwijlen
Tot de handeling
Vanuit zichzelf ontstaat?

Dat kregen we allemaal mee naar huis, op een papiertje dat de leraar ('ik voel me net een pastoor die hosties uitdeelt') ons allemaal gaf.

Dus misschien was het niet alleen de meditatie van een half uur, maar de hele avond, die een diepe en tevreden rust gaf. De volgende keer ga ik weer; scheelt toch weer een half jaartje sabbatical!