Idiot prayer: Nick Cave alone at Alexandra Palace

Eigenlijk vond ik het wel veel geld, 18 euro voor een livestream van een eenmalig soloconcert van Nick Cave. Twee keer de prijs van een film in de bioscoop op groot doek. Dus mijn eerste afweging was om 'm maar niet live mee te maken; het concert zou one way or the other toch wel online komen. En bovendien is Cave ook niet armlastig of zo. De livestream had hij best wat goedkoper kunnen aanbieden aan de trouwe fans, waar hij altijd zo hoog over opgeeft. Maar ja, exclusiviteit, die moet wat kosten hè? Anders lijkt het zo goedkoop. En hij had zelf natuurlijk ook kosten: een mooi pak, het afhuren van het Alexandra Palace in Londen en de beroemde cinematograaf Robbie Ryan, om maar eens wat te noemen.

En ineens had ik die donderdagmiddag 23 juli een 'ach wat, fuck it' moment. Ik had toch niets te doen die avond, en zou bovendien alleen zijn, dus dan is een beetje stijlvol vermaak uitgevoerd door je favoriete artiest nooit weg. Alleen dat streamen, dat zou via een app moeten gebeuren en het was nogal een bureaucratische exercitie om je (via DICE) te registreren voor het eenmalige concert. Maar goed, ik had vakantie en wat is dan een half uur van je tijd? En uiteindelijk, ach wat attent, zelfs een persoonlijk SMS'je van the black boss. Wie wil dat nou niet ontvangen?

Nu heb ik 45 minuten van tevoren helemaal geen e-mail gekregen, maar dat de code werd gelukkig ook nog per sms door DICE gestuurd, en ik had de app al op de iPad gedownload, dus dat was easy peasy. Via de laptop zou het een ramp geworden zijn, want dat liep helemaal vast, las ik later bij sommige andere fans. Tja, en dan voel je je helemaal bekocht. Zelf had ik een heerlijke avond met het beluisteren van oude en nieuwe songs in een nieuw akoestisch jasje plus nog een splinternieuw nummer: Euthanasia.

Kortom mensen, ik was er bij! Een magische anderhalf uur exclusiviteit en stijl. Prachtige opnames van de maestro achter zijn vleugel in het fantastisch (natuurlijk) verlichte Alexandra Palace. Heel even opgetild uit de corona-ellende door de Zwarte, maar toch warme God.

Nu jij nog! En je hoeft er niet eens voor te betalen, want het is uiteraard al online te bekijken - zie hieronder. Ik zou zeggen: reserveer lekker een avond voor jezelf en laat je meevoeren door de magische stem en poëtische teksten van de man achter de piano in de fraai verlichte enorme coronaruimte:100 meter koele afstand in een zaal waarin het normaal krioelt van de mensen - en toch vol warmte en intimiteit door het camerawerk, wat een prestatie!

Euthanasia I look for you underneath the damp earth
I look for you in the night sky
I look for you underneath the thorn bush
I look for you in the old city
And in looking for you I lost myself
Lost myself in time


Lost myself under the damp earth
Lost myself in the night sky
Lost myself underneath the thorn bush
Lost myself in the old city
And in losing myself I found myself
I found myself in time
Found myself in time


Oh when you stepped out of the vehicle
And attached yourself to my heart
It was a kind of dying
Kind of dying of time
Dying of time


And I fled from the old city
Fled underneath the thorn bush
Fled into the night sky
Fled underneath the damp earth
Where I passed through a doorway
And found you, sitting at the kitchen table
And smiling


That smile, that smile that smiles
That smile, that smile that smiles
That smile that smiles that smiles
Smiles just in time recensie van het concert in The Guardian, Double J, Rolling Stone en Joop

Maxim Februari in de Nijmeegse bieb

Als we vroeger uit de les van onze uitstekende leraar Nederlands Oltheten kwamen, renden we massaal naar de bibliotheek om de boeken die hij had aangeraden te gaan halen. Datzelfde gevoel kregen we bij de lezing van Maxim Februari, met dat verschil dat we al in de bibliotheek zaten. Welke boeken hij dan aanraadde?
- White teeth (en de andere romans en essays) van Zadie Smith
- De menselijke smet van Philip Roth
Ik heb het vermoeden dat ze voorlopig niet meer te krijgen zijn in de openbare bibliotheek van Nijmegen. Maar gelukkig is het vakantie, dan kan ik ze mooi gaan downloaden en lezen.

Waar de lezing over ging? Identiteit en groepsvorming. Wat identiteit dan precies is; dat is nog niet zo makkelijk te definiëren, net als ras en etniciteit. Diversiteitsbeleid, ook al zo iets. Hoe bereik je dat? Hoe tel je dat? En moet je dat wel willen tellen? Willen mensen eigenlijk wel geregistreerd staan als horend bij een bepaalde categorie? (daar gaat het werk van Zadie Smith onder andere over; als kind ontsproten uit een biculturele relatie wil ze noch bij de ene, nog bij de andere groep horen en tegelijkertijd bij allebei). Willen mensen überhaupt wel ongevraagd ergens geregistreerd staan? Want dat daar grote nadelen aan kleven, dat moge duidelijk zijn. Etnische profilering ligt dan sowieso op de loer, maar ook allerlei andere profileringen. Je wordt dan beoordeeld naar de groep waarvan de machine denkt dat je behoort. Maar - en dat is het gevaar - alle leden van de groep zijn anders, unieke wezens, met eigen mensenrechten, hoewel deze de laatste tijd wel behoorlijk op de tocht staan.

Het mooiste voorbeeld dat Februari gaf was dat van de groep LHBTI-ers, waartoe hij als transman behoort. Hij voelt hij zich, nu hij eindelijk in het goede lichaam zit, heteroseksuele man, niet homoseksueel dus. En toch worden mensen van de LHBTI-gemeenschap vaak over een kam geschoren als homoseksuelen. Transseksuelen zijn dat niet, of tenminste, niet per se. Uiteindelijk ben je altijd een individu met eigen kenmerken, voorkeuren en rechten en wil je dat ook zijn. Maar waarom mensen dan toch bij een groep willen horen? Omdat het sociale wezens zijn! En ze vaak sterker zijn als groep. Maar aan die groepsvorming kleven ook nadelen, namelijk dat elke inclusie ('wij zijn katholiek') automatisch ook exclusie veroorzaakt (de protestanten vallen hier namelijk buiten). Groepsvorming is vaak ook een vorm van machtspolitiek. Wij zijn Nederlanders, dus niet-Nederlanders vallen buiten onze groep. Voila, daar is de exclusie al.

'Gelukkig leven we in een rechtsstaat, dus heel veel kan er niet misgaan', bracht Marcel Becker van Radboud Reflects, die hem na de lezing interviewde daar tegenin. Tja, vertel dat de gedupeerden van de toeslagenaffaire van de belastingdienst maar eens. Tegen de overheid is het vaak moeilijk vechten, dat is wel gebleken....

Vandaar dat Februari zich - samen met Tommy Wieringa - bijvoorbeeld heeft ingezet tegen de invoering van het SyRIsysteem van de overheid.

Twee romanciers die zich inzetten voor de burgerrechten? Ja, want romanciers, dat zijn eigenlijk de enige overgebleven voorvechters van het individu.

Zo eindigde de boeiende lezing over de fenomenen groepsvorming en identiteit, in glasheldere taal gehouden door Maxim Februari. Niet in de chaotische brij van woorden die hierboven staat, maar ja, zo weet je zo'n beetje waar het over ging en gelukkig komt de opname van deze lezing binnenkort beschikbaar, dan kun je het zelf bekijken, iets wat absoluut aan te raden is als dit thema je interesseert.

Update:

Hierbij de opname:

Tulpen van pake

Mocht je ooit onder de huid van iemand met een postpartumdepressie willen kruipen, dan is het boek de Tulpen van pake een aanrader. Het is het eerste boek van mijn achternichtje (oftewel nichtje, zoals we elkaar altijd noemen) en het is aangrijpend en lichtvoetig tegelijk.

De samenvatting luidt als volgt:

Een normaal mens kan dit verhaal eigenlijk niet aan. Het hartverscheurende verdriet... Het onbegrip...

Ester van Steekelenburg heeft met dit boek een formule gevonden om het onbeschrijfelijke van een postpartumdepressie met psychotische kenmerken te beschrijven. Verhalend neemt ze je mee in het leven van het opgroeiende, zachtaardige meisje Jennifer. In de loop van het verhaal wordt het je als lezer te veel. Maar dat weet de auteur ook. En dan zorgt ze steeds - net op tijd - voor verluchtiging, door de in- en intrieste episode waar Jennifer begin deze eeuw doorheen ging te verweven met recente, terugblikkende e-mails aan haar dierbare vriend Rodion. Het zijn die e-mails die voor de lezer de deur godzijdank op een kier houden naar de goede afloop.

Van Steekelenburg spreekt je via haar personage Jennifer persoonlijk, onverbloemd en in al haar naaktheid aan. Je bent met haar in gesprek. Je hoort haar stem. Je kruipt in haar hoofd, in haar hart, in haar hele wezen.

Depressie, psychose, ongrijpbaar? Ja. Maar je kunt het bijna pakken.
Wil je op de hoogte blijven? Volg Esters weblog: bestelezer.blogspot.com en haar YouTube-kanaal.

Het is pas een week uit, maar ik had de eer het al eerder te mogen lezen (ik kom er namelijk ook een heel klein beetje in voor) en ik kan zeggen dat het een aangrijpend, maar tóch prettig leesbaar boek is. En het heeft nog een happy end ook! Of verklap ik nu te veel?

Enfin, oordeel zelf!

Ben jij soms Karin?

We waren voor het eerst weer eens gezellig uit eten. Op een terras uiteraard, en netjes op anderhalve meter van elkaar. Na het eten kwam er opeens een vrouw naar mij toe; ze wist met moeite een halve meter afstand te houden.

'Ben jij soms Karin?'
'Karin? Nee, ik ben Monique'.
'Ik zou toch zweren dat je Karin was.'
'Sorry, dan heb ik waarschijnlijk weer een dubbelgangster.'
'Maar je geeft echt geen cursus kunstgeschiedenis?'
'Nee, sorry. Maar welke Karin bedoel je dan? Wie weet ken ik haar.'
'Nou, je weet wel, Karin Haanappel!'
'Sorry, nooit van gehoord.'
Teleurgesteld en vol ongeloof droop ze af.

Soms kun je mensen niet geven wat ze willen.