De avondshow

'Okay, en wie is er onder de achttien dan?'

Twee pubers steken hun handen op en lachen verlegen hun beugels bloot.

'Wat leuk dat jullie hier gekomen zijn,' zegt de publieksopwarmer, 'en met wie zijn jullie meegekomen?'

'Met opa en oma!' en ze wezen naar het keurige echtpaar dat naast hen zat.

'Wat leuk! En wat een ingewikkelde leeftijd hè, vijftien jaar zijn....ik weet het nog goed, het is de tijd van het vingeren in het fietsenhok en zo', wat de rest van het publiek deed schaterlachen en de jongen deed blozen tot in zijn onderbroek.

De toon was gezet; het zou een cabareteske avond worden bij Arjen Lubach, die prompt zelf verscheen. In mijn nativiteit dacht ik dat de televisieopnames dus zouden beginnen, maar niets was minder waar. 

'Goedenavond allemaal. Leuk dat jullie er zijn! Wie heeft er een vraag voor mij?'

En we barstten los als publiek. 

'Hebben jullie nog een vacature?'

'Misschien, het ligt eraan wat je kunt? Ben je grappenmaker of kun je met een camera overweg?'

'Nee, ik ben ICT-specialist', zei de zwaar bebrilde jongen van een jaar of achttien.

Hilariteit alom natuurlijk.

En een stuk of tien vragen over zijn carrière, team, lifestyle ('slaapt u tijdens de opnames altijd hier in de buurt of rijdt u terug naar Groningen?') volgden en Arjen gaf overal geduldig en met een kwinkslag antwoord op. Nadat hem gevraagd was naar zijn favoriete film (dat bleek Back to the future te zijn), vroeg iemand of hij de boeken die in het decor in de open kasten stonden allemaal gelezen had. 

Nee, dat had hij niet, want dat waren encyclopedieën. Het verhaal erachter was dat hij deze van zijn vader gekregen had. Het waren, nader verklaard, delen van de Encyclopedia Britannica die zijn vader voor een koopje (dat niemand deze ooit waardevolle encyclopedie meer wilde hebben met de komst van Wikipedia was de arme man blijkbaar ontgaan) had gekocht. 

Mooi was ook het moment dat een Syrische man vroeg of hij er wel eens aan had gedacht om Poetin en/ of Assad uit te nodigen. Daarvan was hij toch even van zijn stuk, maar ook daar wist hij een mooie draai aan te geven, namelijk dat hij zijn desk dan tot minstens in Den Haag zou moeten laten verlengen (en dan gauw wegtrekken).

Na deze vragenronde begon de show zoals iedereen die van televisie kent, behalve dat-ie soms onderbroken werd doordat er even iets opnieuw moest (bijvoorbeeld zijn rap omdat er mensen daarbij ritmisch mee gingen klappen waardoor het bitterkritische effect verdween en het meer op een carnavalskraker ging lijken). Hij bood daar netjes z'n excuses voor aan, zei dat hij dat van tevoren even had moeten zeggen en dat hij het een lief gebaar van ons als publiek vond dat we zo enthousiast meegeklapt hadden.

Onze hulp werd ook nog even ingeroepen toen er een klein meningsverschil ontstond tussen Arjen Lubach en Janine Abbering over de uitspraak van döner: moest dat dunner of deuner zijn? We klapten allemaal het hardst om Arjens dunner, misschien niet eens omdat we het met hem eens waren, maar omdat we nog meer van hem hielden door zijn enorme gastvrijheid, warmte, humor en professionaliteit dan dat we vóór de show al deden.

Het was de moeite waard geweest en we sloten de avond af met een broodje. Döner.

High tea met worstenbroodjes

High tea met worstenbroodjes, in welke streek van ons land heb je de meeste kans op die combinatie? Juist, in het Peelgebied!

En dat is precies waar we dit weekend waren en wat we kregen bij onze high tea in het Toon Kortooms Park in Griendtsveen. Wat we daar deden? Ons jaarlijks uitje met de classici natuurlijk! Het is immers september, net voor prinsjesdag en dan gaan de prinsjes en prinsesjes klassieke talen altijd een weekendje weg. Dit jaar in het schitterende Amatisse klooster in Helenaveen.

De buzzwoorden waren naast fietsen, wandelen, vlinders, muggen en ooievaars dit jaar:

Gumi, vreugdewipper, WC-papier (flapje voor, flapje achter, een discussie die al sinds de oudheid woedt), Ierse sandwich (chips op brood bij het ontbijt voor arme gezinnen, ook ons beleg was op een gegeven moment op), bonte zandloper en top 2000 quizzing.

En verder hebben we vaak aan het Romeinse Rijk gedacht.

Fay en het jeugdsentiment

Wat leven we toch in een leuk dorp, met al 15 jaar een eigen mini-Oerol, oftewel festival de Oversteek! Een weekend lang allerlei bandjes, toneel- en dansgezelschappen en kunstenaars. Ze traden op en toonden hun werk in allerhande schuurtjes, kerkjes, weilandjes, cafés en zelfs in hotel Van der Valk!

Natuurlijk hadden we dit jaar ook heel veel geluk met het weer, maar andere jaren hebben we ook enorm genoten en was het ook meestal mooi weer. 

Hoogtepunt dit jaar was voor mij toch wel een weerzien met Fay Lovsky. Wat een geweldige artieste is/ blijft dat toch! Het publiek zat vol met 50-plussers, maar ook bij de jeugd deed ze het goed. Vooral toen ze aankondigde dat haar duopartner mandoline met één hand ging spelen. 'Kun jij dat ook mamma?' riep een van de meisjes die vooraan op een kussentje zat. Fay vond dat grappig en speelde daar goed op in, zodat ze helemaal in haar liedjes opgingen en daar commentaar op leverden. 'Iel', als het woordje kussen of vrijen viel. Helemaal verrast waren ze toen ze op de zingende zaag ging spelen.

Voor wie Fay Lovsky niet kent:

Ze had een grote hit met Christmas was a friend of mine:

 

En Don't feed the animals:

En hier zie je haar in de weer met de zingende zaag:

Maar ze heeft nog veel meer gedaan, waaronder ski-les geven tijdens de pandemie. Helaas in Canada, anders had ik wel een lesje van haar genomen!

Keuzestress

Als je net als ik bij een meertje woont (in mijn geval de Lentse Plas), heb je bij mooi weer altijd last van keuzestress. Zal ik vandaag gaan zwemmen, kanoën of suppen? De mooiste dagen zijn die dat je alle drie kunt doen. Maar dan moet het wel weekend of vakantie zijn.

Gelukkig wordt de keuze soms vóór je gemaakt, bijvoorbeeld als het volle maan is; dan ga je natuurlijk met een hele club zwemmen in de avond. Plus een vuurtje stoken. En als het te hard waait, dan kun je niet suppen (wel kanoën op de sup, als je geen zin hebt om de kano op te blazen - we hebben wegens ruimtegebrek helaas alleen opblaasbare kano's).

Maar dat je op mooie dagen iets met of op het water moet, dat staat buiten kijf.

Ik begin onze professor Grieks dan ook steeds meer te begrijpen. Als we hem vroegen of hij het tentamen snel na zou kunnen kijken, zei hij steevast: 'dat ligt aan het weer'. Ik denk dat hij ook aan het water woonde. Maar of hij van zwemmen, kanoën, suppen of surfen hield weet ik niet. Misschien had hij wel een zeilbootje, wie zal het zeggen?

Hij had sowieso groot gelijk.

Eén of twee monden?

'Is het voor één of twee monden?'

Die vraag kreeg ik toen ik het groentepakket van vrienden ophaalde. Zij hebben zich aangesloten bij een herenboereninitiatief bij ons in de buurt. 

Ze bedoelden uiteraard één of twee personen, maar als herenboer heb je natuurlijk een eigen jargon om je te onderscheiden van de gewone boer. Je gaat blokkeert immers ook niet met je tractor de snelweg om je giftige hachje te redden.

En ik moet volmondig toegeven dat het ophalen van het wekelijkse pakketje de fietstocht waard is: heerlijk en eerlijk voedsel!

Gepromoveerd

Na drie maanden revalidatie ben ik gepromoveerd en mag ik van de fysiotherapeut in plaats van mijn individuele begeleiding meedoen aan een fitnessgroepje. Een uur per week in een groepje trainen onder begeleiding van de fysiotherapeut. Ik vind dat behoorlijk lux, want daar mag ik nog tot volgend jaar zomer gratis (nou ja, betaald door de zorgverzekering) aan meedoen. 

Gezonde mensen zouden daar kapitalen voor betalen; een groepje van vijf mensen met ongeveer dezelfde fysieke gesteldheid dat elke week bijeenkomt in de overzichtelijke fitnessruimte in de buurt. Geen gezeur van 'ik heb geen zin', want het hoort bij je behandeling. Je steunt elkaar, je legt elkaar dingen uit en als je er niet uitkomt, komt de fysiotherapeut erbij, die aan het eind ook nog een mooi circuitje voor het groepje heeft klaargezet. 

Je hoort mij (even) niet klagen over de gezondheidszorg in Nederland en als ik straks een killerbody heb, weet jij hoe dat komt!

DOMunder: verrassend leuk uitje

Soms is het goed om lage verwachtingen van iets te hebben; dan kan het uiteindelijk alleen nog maar meevallen.

Zo ook met DOMunder. Wij (=Katharina en ik) hadden er geen hoge verwachtingen van, maar het leek ons toch aardig om het een keer te bezoeken. En - surprise - het was leuk en ook nog eens relatief spectaculair. Alles speelde zich af in twee kelders. In een van de kelders werd uitleg gegeven door twee stadsgidsen die gewapend waren met allerlei platen op een soort zeildoek dat ze op de grond gooiden als ze iets uit wilden leggen. Leuker dan altijd maar weer die beamer met powerpointplaatjes. Nostalgischer ook, alsof je weer les kreeg van je oude geschiedenisleraar. 

Ook leuk: je mocht alles aanraken! Ook de muur van het Romeinse castellum waar de dom op was gebouwd, met tufsteen uit de Eiffel. Heel duurzaam.

Na de geschiedenisles mochten we écht onder de dom; daar mochten we niets aanraken, wel beschijnen met de lichtpistolen die we kregen, waardoor het op een potje lasergamen leek. In het donker welteverstaan, want de tentoongestelde brokstukken konden niet tegen veel licht. Dat maakte het wel spannend, vooral omdat bij de lichtpistolen ook oortjes hoorden om informatie over de artefacten te krijgen door op de informatiepunten te 'schieten', waardoor we ook een soort bodyguards leken.

De stadsgids had al gezegd dat we allemaal naar het beginpunt moesten komen als we onweer en bliksem hoorden. Dan kregen we een animatie van de grote tornado van 1674 te zien waardoor de dom instortte. Vooral voor de kleintjes moet dit ontzettend indrukwekkend zijn geweest, die 'live' beelden van de ineenstorting van de dom op het grote scherm.

Daarna mochten we weer verder met onze lichtpistooltjes, schijnen op stukken steen met sporen van hondenpootjes en sandalen van Romeinse sandalen. 

Heel in de verte deed het me denken aan de Basilica Cisterne in Istanbul, die ik een jaar of tien geleden bezocht. Ook daar hadden ze de kelder mooi uitgebuit en -gebaat.

Het verschil: daar was het lekker koel tegen de verzengende hitte, hier was het droog tegen de overvloedige regen, die op ons dagje uit overigens gelukkig nog meeviel.