Even een paar daagjes weg

We gaan even een paar daagjes op vakantie in een NIVON-huisje. Een hele onderneming met drie gezinnen. Zes volwassenen en zes kinderen, waarvan 1 meisje. Maar onze dochter zal haar mannetje wel staan, daar ben ik van overtuigd.

We hopen op mooi weer, want we gaan er morgen op de fiets naar toe. Juist: eco, eco, eco en nog eens eco.

En nu maar hopen dat we even flexibel als Barbapappa zijn!

Berlusconi als Nero gevonden!

Mijn oproep aan de informatiemedewerkers een week geleden had niets opgeleverd, maar gelukkig dat we Velocitas nog in huis hebben! Die heeft namelijk de door Berlusconi verfoeide cartoon getraceerd. Zijn wachtwoord is hij wel kwijt, dus hij heeft niet als Velocitas kunnen reageren, maar een kniesoor die daar op let. Misschien heeft iemand wel tips voor Velocitas om zijn wachtwoord boven water te halen? Dat moet toch minder moeilijk zijn dan een gecensureerde cartoon te vinden?

Aangezien Velocitas behalve snel ook volledig is, heeft hij op de spotprentenafdeling van zijn site (stilus) niet alleen deze cartoon geplaatst, maar ook de reactie in cartoonvorm daarop van Bas van der Schoot in de NRC.

En de vindplaatsen: hier, hier en hier.

Kijk, dit zijn de mensen waar je wat aan hebt in een gecensureerde maatschappij. Mensen die zich veel met archeologie hebben beziggehouden. Die vinden namelijk alles!

Zie ook Even Stranger Brew.

Primula's plukken

Ik heb het gevoel alsof ik de hele lente de drie primula's, die ik netjes in een ijzeren mandje bijeen heb gezet om de tuintafel op te vrolijken, aan het plukken ben.

Dan is het weer te warm, verdorren ze helemaal, dan is het weer te koud, zien ze er uit alsof ze het gaan begeven, dan heeft het weer te hard geregend en zien ze er weer niet uit.

Maar na een dagelijkse plukbeurt zien ze er altijd weer fris en vrolijk uit.

Vervelende bloemen eigenlijk. Maar ik houd nu eenmaal van ze.

Antigone kijkt me aan

Antigone kijkt me al een week aan met die grote ogen van haar. Niet de echte Antigone natuurlijk, want die is allang dood en begraven, maar de persoon die Antigone speelt.

Op 10 mei is er een voorstelling in de Lindenberg en ik twijfel nog steeds of ik er naar toe zal gaan. Het reclamekaartje heb ik gekregen van een classica (de hoofdrolspeelster) die ik nog niet kende, maar die zich graag door iedereen liet kennen op de reünie van vorig weekend. Als reclame voor haar uitvoering natuurlijk, maar ook omdat ze een bijzondere en aardige verschijning is die de indruk maakte graag veel contacten te hebben.

Nou ja, als iemand zin heeft om mee te gaan.....

Update: inschrijving gesloten: ik ga met Katharina! (is zij trouwens ook haar wachtwoord kwijt :)?

Nationale gedichtenwedstrijd

Wie wil er nou niet meedoen aan een nationale gedichtenwedstrijd? Daar wil iedereen toch aan meedoen? Vooral als je 10.000 euro kunt winnen! Als je een gedicht in wilt zenden, kost je dat 3 euro. Nou, grotere kans dan in de loterij toch?

In een radioprogramma heb ik Gerrit Komrij horen zeggen dat hij alle gedichten (ze hebben geen idee hoeveel er binnen zullen komen) zal lezen. Giel Beelen, die ook in de jury zit, heb ik dat niet horen zeggen, en Vrouwkje Tuinman ook niet. Maar die heeft weer een hele leuke naam.

Ik zou het gezicht van Gerrit Komrij wel eens willen zien, als hij een gedicht van mij zou lezen. Hij zou zich waarschijnlijk een hoedje schrikken. Ik zal eens vragen of het extra geld kost als je een filmpopname van GK krijgt bij eerste lezing van je gedicht.

De wereld van Martin Bril

In mijn google-reader staat nog de RSS-feed naar de wereld van Martin Bril. Aangezien daar niets meer op zal verschijnen, naar ik aanneem, kan ik 'm beter uit mijn reader verwijderen, zodat er plaats voor een andere feed komt; ik wil namelijk niet te veel feeds in m'n reader. Maar ik vind het zo oneerbiedig! Ik las zijn stukjes namelijk graag.

Terwijl ik met deze gedachte aan het worstelen was, dacht ik aan een column van Martin Bril zelf over het telefoonnummer van Kees Fens, dat hij nog in z'n mobiel had zitten na diens overlijden. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen dat nummer uit het geheugen van de telefoon te halen. Deed het dus ook niet, sterker nog, hevelde het nummer zelfs over naar z'n nieuwe mobiele telefoon. Kijk, dat getuigt van echte liefde.

En ik? Ik kan zoals gewoonlijk weer eens niet beslissen.

Appels en peren

Appels en peren vergelijken, dat is bij ons op het werk een gevleugelde uitdrukking. Dat komt omdat we ons graag vergelijken met andere instellingen. Maar dat blijft dus altijd appels met peren vergelijken. Persoonlijk denk ik dat deze uitdrukking al snel verdrongen gaat worden door 'viool spelen op de Titanic'. Hoewel, binnenkort beginnen we weer met de benchmark, dan komen de appels en de peren vanzelf weer terug.

Vandaag heb ik echte appels en peren gekocht. Van het meneertje van de Verswinkel. Die komt zo eens in de zoveel tijd voorbij. Je kunt de klok er niet op gelijk zetten; soms staat-ie ineens voor de deur. En ik kan het nooit over mijn hart verkrijgen om niets bij hem te kopen. Het is zo'n aardig mannetje! Hij zet altijd 2 mandjes met producten voor de deur, vaak Elstarappels. Die mandjes vervoert hij met z'n stationcar. Soms heeft-ie ook perkgoed bij zich. Ik heb ook wel eens passiebloemen bij hem gekocht bijvoorbeeld. De prijs is steevast 2 euro.

Vandaag hebben we samen de pruimenboom voor ons huis bewonderd. Hij snapte dat ik van de herfst misschien zo veel pruimen had, dat ik zijn producten voor één keer niet nodig zou hebben. Het mannetje bleek ook nog eens poëtisch: droeg het hele gedicht van jantje zag eens pruimen hangen voor.

Leuk toch, zo'n mannetje dat af en toe eens langskomt? Zoiets maakt het leven compleet.

Inwerken

Wij hebben toch maar geluk dat we een Engelstalige baas hebben, die ook een tijd in Duitsland gewerkt heeft; dat zet ons internationaal op de kaart.

Alleen....ons gevoel voor het Nederlands gaat wel achteruit. Verschillende collega's hoor ik nu bijvoorbeeld zeggen: 'dat moeten we in de notitie inwerken'. Ik moet zeggen dat ik soms ook mijn tong moet afbijten hun voorbeeld te volgen; het lijkt inmiddels zo gewoon.

Dat is toch wel een klein nadeeltje van internationalisering.

Andersom heeft onze directeur zich ook verbaasd over ons Engels. Wij hadden bijvoorbeeld mutaties vertaald met mutations. Nu blijkt dat mutations alleen mutaties in Darwiniaanse zin zijn. Hij was zich een hoedje geschrokken! Formulieren en online teksten laten we inmiddels alleen door native speakers vertalen, hoewel we 2 collega's binnen onze gelederen hebben die Engels gestudeerd hebben.

Wel jammer voor onze Engelse gebruikers: hebben ze minder te lachen. Maar ja, dan kunnen ze altijd nog naar een Engelstalig college door een Nederlander gaan.

Krijgen ze toch nog hun sin.

Eén hoogleraar stelde onlangs zelfs voor de colleges voortaan maar weer gewoon in het Latijn te laten geven. Ook een optie. Hieronder zijn pleidooi in de Vox. Let goed op zijn argumentatie:

In het onderwijs waarbij het Dondersinstituut betrokken is, hebben wij te maken met een flink aantal buitenlandse studenten. Er is dus geen andere keus dan Engels als de ware universele, dus universitaire taal te gebruiken. Alleen als tegenwicht tegen de klompendansmentaliteit van Wilders, Verdonk en andere xenofobe krachten, zou ik het toejuichen als op onze universiteit het Nederlands officieel als taal wordt afgeschaft ten gunste van het Engels, of nog beter het Latijn.

De eenzaamheid van de priemgetallen

Het is prachtig als je met z'n drieën een kamer deelt en het nog goed met elkaar kunt vinden ook. Ik heb het geluk met 2 collega's op een kamer te zitten die - zeker op literair gebied - dezelfde smaak hebben. En aangezien deze 2 collega's ook nogal eens een boekje kopen en een verre van egoïstisch karakter hebben, dus vinden dat boeken moeten rouleren, komt het nog wel eens voor dat we binnen een tijdsbestek van een paar weken allemaal hetzelfde boek hebben gelezen. Op zo'n moment zijn we - al is het maar voor heel even - een soort leesclubje.

Zo hebben we de afgelopen paar weken min of meer in gezamenlijkheid de eenzaamheid van de priemgetallen gelezen. Eén collega had 'm het eerst ontdekt. Dat is ook logisch, want die doet een cursus Italiaans voor gevorderden en het boek is van origine Italiaans. Een beetje elitair natuurlijk, dat hij het eerst in het Italiaans gelezen had, vonden we, maar toen hij de vertaling gekocht had, leenden we 'm maar wat graag van hem!

Een prachtige debuutroman van een good looking natuurkundige. Ongelooflijk dat hij zo'n rijpe roman op z'n 25 ste weet te produceren. Laat die natuurkunde maar voor wat-ie is en blijf schrijven! Daar waren we het met z'n allen over eens. Kader Abdolah heeft dat immers ook gedaan en dat is goed uitgepakt.

Hoogbegaafdheid, schuldgevoel, haat en (onvermogen tot) liefde zijn in ieder geval treffend beschreven in dit boek. En verder kom je ook nog eens wat te weten, bijvoorbeeld wat tweelingpriemgetallen zijn.

Heerlijk, boeken van begaafde personen lezen.

Martin

Onze Martin overleden. De oude Grieken zeiden het al: degene die de goden liefhebben, halen ze liefst vroeg. Naar de hemel mag ik hopen!
Het was een bijzondere man en dat was-ie. Je merkt dat aan de enorme media-aandacht die zijn overlijden krijgt. Ook het condoleanceregister van de Volkskrant was al heel gauw heel goed gevuld. Eén reactie vond ik toch wel heel hartverwarmend:
Lieve mevrouw Bril
Mijn man tweede kerstdag met een gediagnosticeerde hersentumor overleden en ik lagen samen op de bank naar uw man te kijken bij de wereld draait door. Wij houden van uw man en schrokken zeer van zijn toen veranderde uiterlijk. U en uw kinderen die ik niet ken zijn vaak in mijn hoofd omdat de dood van uw man eraan kwam. Na het nieuws vandaag ben ik uit mijn gewone doen en sta nu vooru met lege handen. Straks in het leven van alledag kan ik u, indien u dit wenst, een verblijf met uw gezin in mijn huis in Griekenland aanbieden. Schroom niet om dan contact op te nemen. Wij hadden uw man zeer lief.

Zoekplaatje

Test je kennis van de schilderkunst: welke schilderijen herken je?

50 year old boy

Ik kan het bijna niet geloven, maar las net dat Robert Smith, die mij door de jaren '80 heeft geholpen, vandaag 50 is geworden. Zou deze boy nu wel huilen, nu hij Abraham heeft gezien? Of is het echt een gentleman geworden? A forest was mijn favoriet, maar kan ik niet embedden, tenminste, niet de versie die ik wil. If this is the cure, I wonder what the disease is, kopte ooit een muziekmagazine. Kwaad dat ik was....
Overigens is Iggy Pop vandaag ook jarig. En Ronnie Tober. Die zijn nog ouder.

Cartoon Berlusconi als Nero

Van mijn oud-studiegenoot en collega, tevens drummer in de band Almost Evil, maar dat laatste heeft er niets mee te maken, hoorde ik van het weekend dat er in Italië een cartoonist was geschorst, omdat hij Berlusconi in l'Aquila neerzette als keizer Nero met een tevreden glimlach na de brand die Rome verwoest had (deze laatste herbouwde Rome niet, maar liet op de verwoeste plek voor zichzelf een enorm gouden huis bouwen).

Hij had de cartoon aan zijn leerlingen willen laten zien, maar die is nergens meer te vinden op internet, tenminste niet door ons classici. Misschien wel door informatiedeskundigen?

Laat zien wat jullie kunnen! Of is Berlusconi echt zorgvuldig te werk gegaan?

Filmpjes

Over de week van de klassieken gesproken, het leek wel de week van de filmpjes! Veel nieuws over filmpjes op Youtube, filmpjes bij DWDD.

Youtube, dat door Google is overgenomen, zal over 2009 een verlies van circa een half miljard dollar lijden, maar daar maalt men niet om, er bestaan zelfs plannen om ook gehele speelfilms te laten zien. Contacten zijn gelegd met Disney en Sony Pictures. Naar verluidt zal de videosite binnenkort de user generated video’s, waar het groot mee is geworden, verder op de achtergrond zetten. ‘Premium content’ van de grote mediabedrijven krijgen een prominente plek. Aldus nu.nl.

Studenten schijnen trouwens (nu nog?) niet zo veel filmpjes te kijken, zo weet Voxlog, het studentenblad van de RU, te melden naar aanleiding van een onderzoek van Tilburgse collega's. Ongeveer 4% bekijkt dagelijks een filmpje op internet. Ze lezen liever (gratis) geschreven tekst op internet en zien filmpjes meer als achtergrond. Zoals ze zelf al aangeven, is het onderzoek weinig representatief, maar heel ver van de werkelijkheid zal het niet af zijn. Ze zullen hun vingers trouwens niet willen branden aan het kritiekloos vermelden van onbetrouwbaar onderzoek, want ze zijn net uitgeroepen tot beste, meest vernieuwende blad van alle bladen in het hoger onderwijs. Ze worden een voorbeeld genoemd voor alle bladen zoals vernieuwende journalistiek hoort te zijn. Neem maar eens een kijkje.

En verder had meneer Foppe, die nu wel weer gewoon Bieslog lijkt, een felle uithaal naar een filmpje dat bij DWDD vertoond werd, namelijk een filmpje van een optreden van Tommy Cooper, waarbij hij een hartaanval kreeg tijdens een optreden en overleed. Er was gewaarschuwd voor schokkende beelden, maar volgens De Bie had dat wel wat pittiger gemogen. En ik moet zeggen, ook onze kinderen keken wat verbaasd. Maar die zijn natuurlijk al heel wat gewend, met de Funniest Home Videos en ander leedvermaak dat ze bij voortduring op de televisie voorgeschoteld krijgen. Maar meneer Foppe, hoe zou die zo'n filmpje beleefd hebben, vraag ik me dan af? Eigenlijk weet ik het antwoord al; die zou al afhaken bij de veel te harde begintune van DWDD.

Een dag daarvoor had De Bie in de rol van H.M. de Tasselaar, lid nummer 3 van Omroep Wakker Nederland, al gepleit voor meer leuke Nederlandse filmpjes op het NOS-journaal, bijvoorbeeld over de swaffelaar van Terneuzen. In Nederland worden immers ook leuke filmpjes gemaakt? Hm, die studenten zijn zo gek nog niet!

Nou, en omdat het zondag is, toch maar even een filmpje, van dominee Gremdaat.

Reünie

Ubi flavas Rhenus undasmare spectans dividit,

Musarum sedes iucundas

docta Pallas condidit.

Huc iuventus Batavorum

studiosa properat,

Ut Graecorum et Romanorum

mores artes ediscat.

Vandaag - hoe passend in de week van de klassieken - de reünie van de studentenvereniging van klassieke talen bezocht. Ruïne, volgens mijn dochter.

Redelijk wat oude bekenden gezien, redelijk wat écht oude classici, redelijk wat studenten en vers afgestudeerden. Deze laatsten waagden het zelfs mij met U aan te spreken. Zo oud zie ik er toch nog niet uit!

De lezingen waren ook bijzonder: professor Bartelink, die vertelde hoe hij vlak na de oorlog begon met z'n studie klassieke talen, nadat hij een paar jaar ondergedoken had gezeten en genoot van z'n eerste biertje op het terras als teken van vrijheid - hij was nota bene op een Grolschwagen naar Nijmegen vervoerd. Grolsch, want hij kwam uit Twente, iets wat hem nog steeds niet accentloos deed spreken, maar, zo zei hij, dat was nog heilig bij hoe de Fransen, Duitsers en o jee, de Engelsen het Grieks en Latijn uitspraken. Mooie lezing. Vervolgens de altijd jolige professor klassieke archeologie Eric Moormann en een jonge ex-praeses van de vereniging.

En na de uitgebreide lunch nog een lezing van ene professor Holzberg uit München, die zo begeistert over een paar gedichten van Horatius (juist, die van carpe diem) sprak, dat hij van het podium afviel.

En dan: ad fundum.......

Die kerken toch!

Heb je dat ook wel eens, dat je niet weet wat je van iets moet vinden? Afgelopen weekend had ik dat, toen ik las dat men in een kerk in Zweden voor de Paasmis een levensgrote Jezus van Lego had gemaakt. Aan de ene kant is het wel een leuk, speels idee, aan de andere kant.....ik weet het niet, infantiliserend en kitsch.

Mijn kinderen zouden er in ieder geval niet om naar de kerk gaan. Twee jaar geleden waren ze nog wel te porren voor levensgrote legobeelden van Harry Potter in het Speelgoedmuseum in Deventer, maar dat is natuurlijk wat anders.

Ik weet het niet.

Smaakvoller vind ik de kerkengids die is uitgebracht in Italië. De meest sfeervolle en authentieke kerken in de gids worden beloond - nee, niet met Michelinsterren - maar met kaarsen en missaaltjes.

De maximale score is vijf kaarsjes. Alles wat getuigt van slechte smaak levert puntenaftrek op. Je moet dan denken aan plastic zitplaatsen, neonverlichting, nepkaarsen en het

toestaan van gsm-gesprekken.

Extra punten kun je halen met kaarsen van was, live orgelmuziek, een mooie kerststal, Gregoriaans gezang, wierookgeur en een vol vat wijwater.

De sfeer in Gesu e Maria wordt als volgt beschreven door Camilo Langone, de samensteller van de gids:

...een oase van Gregoriaans gezang en onsterfelijke Latijnse liturgie. De mis wordt weliswaar gevierd onder koud halogeenlicht, maar de gelovigen knielen tenminste lang en devoot tijdens het eucharistisch gebed. De vele vrouwelijke gelovigen met hun prachtige mantilla’s bieden "een verrukkelijke aanblik".

Prachtig toch?

Blij

Het is zo fijn

werknemer bij de RU te zijn....

Dat denk ik wel eens. Niet altijd natuurlijk, dat zou ook weer overdreven zijn. Maar vandaag dacht ik het weer eens, tijdens de lunchwandeling door de Botanische Tuin. Het was net een kleine Keukenhof, maar dan zonder de bijbehorende drukte.

Esther en ik zijn eigenlijk nog de enig overgebleven lunchwandelaars van het project 'lunchwandelen', dat door een speciale werkgroep is opgezet en waar wij beiden geen lid van waren. Sterker nog, het lunchwandelen begon voor ons pas goed toen het project was afgelopen omdat het animo te gering was.

Jammer, want het was eigenlijk best leuk weer eens andere collega's (en het MT - want dat wandelde ook fanatiek mee) in een andere omgeving te zien. Sommige collega's wandelen ook wel, maar alleen. Die willen misschien juist even geen collega zien. Of wat lezen. Of van de stilte genieten. Die momenten heb ik ook wel, maar meestal heb ik wel zin in een babbeltje over koetjes en kalfjes. En soms over begrotingen, de invloed van valutaschommelingen op het literatuurbudget, Metis en D-Space of Het Leven zelf.

Maar vandaag hadden we het vooral over de bloemen. Geen van beiden zijn we bovengemiddeld bloemenkenner - we kennen alleen de bekendste bloemsoorten. Van de helft vragen we ons af wat de naam van de prachtige soort is. Want bordjes staan er niet in de Botanische Tuin. De vader van Esther is natuurgids. Soms neemt ze een foto met haar mobieltje om de naam van de bloem aan haar vader te vragen, maar vandaag had ze haar mobieltje niet meegenomen. Ik ook niet, maar dat is niet abnormaal; ik wil zo 'licht' mogelijk wandelen en zeker niet gestoord worden tijdens mijn welverdiende tocht door de Botanische Tuin.

Ach, hadden we maar een collega met botanische kennis! Dan zouden de wandelingen waarschijnlijk nog leuker worden. En nog leerzaam ook! Of nog meer meewandelende collega's, voor de afwisseling. Maar op dagen als vandaag boeit dat allemaal niet. Vandaag is ALLES goed.

Et in Arcadia ego......

Blogkermis2.0

Het is al weer een tijdje geleden dat er een blogkermis was, maar nu is er dan weer een!

Bibliotheekmedewerkers bloggen/twitteren/ningen/hyven/wiki-en alsof hun leven er van afhangt, maar heeft dat allemaal wel zo veel zin? Buiten bibliotheekland worden we toch niet of nauwelijks opgemerkt!
Maar oefening baart kunst en het is beter kunst te laten zien aan de gebruikers dan oefening. Voordat de toekomst er is, moet je er op voorbereid zijn. En zo ver is de toekomst trouwens niet weg. Je loopt eerder achter als je niet twittert: schrijvers twitteren, kerken twitteren, bakkers twitteren, ministers twitteren, al is van dat laatste niet iedereen gecharmeerd.
Als maatschappelijk georiënteerde instelling kun je dan niet achterblijven en zeggen: "daar sluiten wij onze ogen voor; wat er in de rest van de wereld gebeurt, zal ons worst wezen."

Dat kost je de kop.

In Nijmegen had je op Plein '44 vroeger twee fotozaken. De een hield trouw vast aan de tradities van de analoge fotografie (had daar ook een goede naam in) en de ander volgde zichtbaar de ontwikkelingen op het gebied van de digitale fotografie. Digitale fotografie was destijds nog vrij duur, dus veel klanten kwamen daar niet voor. Maar dat veranderde rapper dan iedereen dacht. En nu? Nu is fotozaak 1 failliet en draait fotozaak 2 als een tierelier.
In bibliotheekland moeten we ons bewust zijn van dit soort voorlanden.

Dat men ons nog niet kent als vernieuwend, geef niet. Dat komt nog wel, dat heeft tijd nodig. Als we de ontwikkelingen maar op de voet blijven volgen en op z'n minst blijven MEEDOEN. Enthousiasmeren is een van onze grootste krachten.
En eigenlijk is er niet eens zoveel veranderd. Wij blijven ambassadeurs van informatie. Alleen zijn de informatiedragers diverser geworden, leuker, gedifferentieerder.

En soms ook duurder en ingewikkelder. Samenwerking is daarom geboden. Concordia res parvae crescunt, nietwaar?

Een prachtig initiatief vind ik bijvoorbeeld de samenwerking met omroep C. Zichtbaarheid van de bibliotheken op televisie, wat wil je nog meer? Nu geloof ik dat omroep C een beetje opgaat in Het Gesprek, maar wat geeft het? We zullen zichtbaarder worden. En dat moet. Een wekelijkse column van Argus Panoptes bijvoorbeeld? Of elke week een andere bibliotheekcolumnist? Liever exhibitionisme dan inhibitionisme.

Niet dat ik zelf zo'n vernieuwer ben overigens. Ik was een van de laatsten die mijn pick-up voor een CD-speler verruilde, heb vorig jaar pas leren SMS'en, ben nog geen inwoner van twitterland. Met mijn innovatiekracht zouden we bij wijze van spreken nog in spijkerschrift schrijven. Maar goed, zelfs ik ben enthousiast geworden van de ontwikkelingen van de laatste tijd.
Let's do it!

En hoe andere mensen denken over het gebruik van web 2.0 - middelen in de bibliotheek, dat moeten we ze vragen. Lezers van dit blog kunnen bijvoorbeeld reageren op dit stukje!

Zo, en nu ga ik even in de zweefmolen zitten. Zweven door het diverse landschap met de wind in m'n haren.

foto

Jeugddamdag

Ajax en Achilles spelen een potje dammen

Vandaag, op deze Stille Zaterdag, werd er weer een jeugddamdag georganiseerd in Lent. Mijn beide kinderen deden mee - uiteraard - en ook deze keer mocht ik weer barjuffrouw zijn. En nog kassière ook! Was ik even blij dat de kas na afloop klopte!

Maar nog blijer was ik dat beide kinderen deze keer een beker hebben gehaald. Jammer dat ze geen champagne hadden bij de bar van de damclub.

Land of hope and glory!

Niets grafstemming!

Piet

Gisteren had ik heel toevallig onder de afwas de radio aanstaan.

Nou vind ik radio sowieso een prachtig medium, maar nu was ik helemaal met m'n neus in de boter gevallen, want van 19 - 20 uur is er Kunststofradio (dat blijkt er elke avond te zijn - ik ga zeker vaker luisteren) en de gast was Piet Gerbrandy: een logische keuze van de redactie, want de week van de poëzie is net afgelopen en de week van de klassieken gaat volgende week van start.

Geweldige man, die Piet Gerbrandy. Waarom heb ik geen Latijn gehad van hem? Dan zou ik zeker geen hoofdvak oude geschiedenis hebben gekozen! Wat een gevoel, wat een power, wat een emotie heeft die man! Hij doceert Latijn aan de UvA, is vertaler, is poëzierecensent voor de Volkskrant, schrijft zelf ook gedichten en lijkt een klein beetje op Swiebertje. Als je dat laatste niet gelooft, moet je maar eens op zijn website kijken.

Saillant detail is verder nog dat hij de kleinzoon is van premier Pieter Gerbrandy.

Hij had een paar prachtige uitspraken tijdens de uitzending, bijvoorbeeld dat hij z'n hele leven eigenlijk geen keuze kan maken of hij nou zuiplap of monnik wil zijn en soms een beetje meer het een en soms een beetje meer het andere is. Zijn gedichten schrijft hij bijvoorbeeld letterlijk in een roes. Een van zijn bundels heet dan ook Vriendinnen.

Televisie kijkt hij niet, behalve soms een halfuurtje, om vervolgens keer op keer te constateren dat in de vertoonde programma's niets van het Echte Leven te bekennen is, dus niets met hem te maken heeft. Aan oppervlakkigheid heeft hij sowieso een hekel.

Ter ere van de week van de klassieken heeft hij een boekje geschreven, dat je gratis bij aankoop van een van de actiebundels van uitgeverij Athenaeum krijgt. In dit boekje, genaamd De marteling van het genot, bespreekt Piet Gerbrandy een aantal spannende teksten van auteurs als Plato, Epicurus, Sappho, Horatius en Longinus, die grote betekenis hebben gehad voor het Europese denken over genot.

Tijdens de radio-uitzendig las PG ter illustratie een stukje uit de Ars Amatioria van Ovidius voor. Prachtig, ondanks de lichte vrouwonvriendelijkheid.

Ik ga het boekje zeker kopen, los, want klassieke uitgaven van uitgeverij Athenaeum bezit ik al in ruime mate.

Kom op, en nu luisteren naar de radiouitzending! Genieten van deze man!

Dubbelpech

Er zijn van die momenten waarop je het lijden van je kinderen zou willen overnemen. Vandaag heb ik een paar van die momenten gehad. Mijn dochter had namelijk een zware dag: eerst moest ze de negenjaarsprik halen (een dubbele prik: DKT en BMR) en daarna had ze haar eerste tenniscompetitiewedstrijd. En regenen dat het deed tijdens haar damesdubbel! Ik zou zo wel met een parapluutje achter haar aan hebben willen rennen.
Maar ze heeft het doorstaan, ligt nu op haar zere armpjes.

Italië en David

Basilica van St. Bernardino, nu zwaar beschadigd

Ik heb altijd graag in Italië willen wonen, maar nu even niet, geloof ik. Wat een ravage! Zelfs voetbalwedstrijden gaan niet door. En dat wil wat zeggen in Italië!

Waarom worden toch altijd de mooiste gebieden getroffen?

Naar aanleiding van een fragmentje van een interview van Clairy Polak (NOVA) met David Rijser (een classicus die ik tot nu toe alleen van naam kende, omdat hij een collega van een studiegenoot van mij was) bij de TV draait door, heb ik de hele NOVA-uitzendig even bekeken bij uitzending gemist.

Mijn studiegenoot had wel eens laten doorschemeren dat zijn ex-collega weliswaar heel kundig, maar ook een tikje arrogant was. Nou, ik wilde hem wel eens zien! Bij de TV draait door werd gesuggereerd dat Clairy David ('de breedsprakige classicus') niet wilde laten uitspreken, maar ik vond het eigenlijk wel meevallen. Matthijs van Nieuwkerk kapt volgens mij veel eerder mensen af! In de montage zag het er trouwens erger uit dan het in werkelijkheid was.

interview met David Rijser: 16.17-21.37

En eerlijk is eerlijk, DR had interessante zaken te melden, al merk je inderdaad dat hij zelf graag aan het woord is. Ik ken het gebied rond l'Aquila niet goed, ben er nog nooit geweest. Het schijnt ook niet zo toeristisch te zijn, begreep ik van David Rijser. En dat was fijn, want dan kon er tenminste rustig genietend rondgelopen worden. Na deze aardbeving zal het er ongetwijfeld drukker worden.

Er blijkt - zeker met de naschokken van gisteravond - toch wel heel veel erfgoed verloren te zijn gegaan, met name Romaanse kerkjes (die op het snijpunt met de Gotiek stonden, dus uitermate interessant, aldus de breedsprakige classicus). Maar ook een restauratie kan volgens hem interessant zijn.

Gelukkig dat er nu een stukje muurschildering uit Amerika naar Italië terugkomt, dan is het verlies tenminste weer een béétje gecompenseerd.

Een pleister op de gapende wond.

____________________________________________

Hoezo gapende wond, zou Berlusconi zeggen, stel het je maar voor als een weekje kamperen! Wat verwacht-ie dat z'n landgenoten zullen antwoorden?: 'Yes we camp!'? Man, ze verrekken!

Wijn, yoga en spinnen

Gisteren voelde ik me een beetje als de Thermen van Caracalla: dooreengeschud. En wel omdat ik maar liefst twee keer gesport had.

Twee keer? Ja, twee keer. Een keer spinnen en een keer yoga. En yoga is echt wel sport en geen slapen. Dat merkte de vrouw die naast mij aan het proberen was yoga te beoefenen na drie glazen wijn. Het lukte haar maar niet om op één been te blijven staan! En linksom en rechtsom - iets waar ze normaal al enige moeite mee heeft - lukte ook niet zo goed. We botsten regelmatig, maar het was wel heel gezellig. Ik geloof echter niet dat ik haar voorbeeld ga volgen.

En voor de spinning al helemaal niet! Het was deze week 'de week van de hartslag' bij het sportcentrum. Ter ere daarvan kregen we allemaal een hartslagmeter om. En een supersonisch horloge (van wel 200 euro per stuk!), waarop je je hartslagpercentage kon meten. Ik voelde me het prettigst bij de hartslag van 50%, maar het was de bedoeling dat je langzaam naar 60% ging en door naar 70%, 80% en 90%; op een gegeven moment zat ik daar zelfs boven. Nou ja, op een bepaalde manier was het ook wel opwindend om steeds op je klokje te kijken op hoeveel procent van je hartslag je nu weer zat. Maar wat was ik blij dat ik deze keer wèl een bidon met water bij me had!

De muzieksmaak van de maandag-spinning-docent was trouwens wel anders dan die van de vrijdag-spinning-mevrouw. Draait de vrijdag-spinning-mevrouw vooral veel Spaans- en Italiaanstalige muziek, de maandag-docent draaide nota bene the Cult! Nou, dat trapte wel lekker door, met mijn gedachten bij Pinkpop 1986. Verder nog de Rolling Stones (!) en de Police. So put away your make up. Nou, die was er rond die tijd allang af!

Een absolute aanrader dat spinnen, als je tenminste wilt zweten. En van muziek genieten. Maar zonder wijn!

Thermen van Caracalla lopen schade op

Toen ik vanmorgen hoorde dat er een aardbeving in Midden-Italië had plaatsgevonden, gingen mijn gedachten gelijk uit naar de historische gebouwen in Rome. Ze zouden toch niet beschadigd zijn? Gelukkig lag het epicentrum een stukje van Rome af.

Eigenlijk vond ik het wel wreed van mezelf, dat ik eerder in termen van gebouwen dan van mensen dacht. Maar de mensen ken ik niet en de gebouwen wel.

Nu schijnen de Thermen van Caracalla licht beschadigd te zijn. Alsof daar nog veel van overeind stond. Ik geloof dat mijn gedachten nu meer uitgaan naar de 92 doden en 50 duizend daklozen.

Eenzame narcis

Bij ons in de tuin is dit jaar maar één narcis opgekomen. Wel zo'n mooie roomwitte, maar het is er maar één. Ik heb toch van allerlei bolletjes gepoot van het najaar, maar ben de narcisjes dus vergeten dit jaar. Shame on me.

En ik moet altijd al denken aan het verhaal van Narcissus uit de Metamorphosen als ik een narcis zie, maar nu natuurlijk helemaal. Soms, als ik heel goed luister, meen ik zelfs een echo te horen in onze tuin.

Misschien moet ik eens een vijver vor de narcis gaan graven. Kan hij zichzelf tenminste zien...

Credits

Als je met je kinderen gaat winkelen, kom je in heel andere winkels dan als je zelf gaat winkelen. Zo kwam ik vandaag, winkelend met mijn kinderen, bij de Free Record Shop. Ik kwam daar altijd om CD's te kopen. Ik was er lang niet geweest.

Nu kwam ik er dus met mijn kinderen om credits te kopen. Voor Habbo, een soort Second Life voor kinderen. Dat hadden ze lang niet meer gespeeld of beter gezegd: daar hadden ze lang niet meer op rondgehangen, maar nu hebben ze het herontdekt. En dat kwam weer omdat ze op onze computer mochten spelen in verband met een online toepassing van het Klokhuis, die bij hun eigen computer niet werkte en die wij wel de moeite waard vonden: GameKit; daarmee kun je zelf je eigen games ontwerpen. Tja, ouders vinden het nu eenmaal prettig als hun kinderen van consument ook een beetje producent worden. Wij wel tenminste. Maar dit keer is het offer heel groot: we kunnen niet meer op onze eigen computer, omdat die bijna constant bezet is.

'Kijk mam, ik heb een chocolademachine gekocht'.

'Wat kun je daar dan mee?'

'Chocomel maken.'

'Maar dat lust je toch helemaal niet?'

'Op Habbo wel.'

Zucht. We waren al langer van plan er een laptop bij te kopen. Het moet er nu maar eens van komen.

Meneer Foppe

Via LS kwam ik erachter dat De Bie weer actief is op het web met meneer Foppe. En aldaar kwam ik erachter dat meneer Foppe geen rokjes- of bloesjesdag viert, maar shawldag. Soms is hij zo herkenbaar...

Plien en Bianca

Plien en Bianca zijn zoo leuk! En gisteren waren ze bij DWDD (vanaf minuut 40). Leuk, leuk, leuk.

Nicko's

NEEEEE! Zijn we net van de voetbalplaatjes af, moeten we weer Nicko's gaan sparen! Nicko's zijn een soort metalen flippo's met figuren uit populaire Nickelodeonseries erop. Je krijgt ze gratis bij.....je raadt het al: elke 10 euro boodschappen. Gelukkig doen we boodschappen bij een van de deelnemende supermarkten, dus ik hoef niet zo te leuren voor mijn kinderen. Toch is natuurlijk elke hulp welkom :-)

Amerikaanse lente

Obama is voorlopig toch wel het zonnetje uit Washington: eerst de bankiers muilkorven, dan de Afghanistantop en nu een serieuze poging om de kernwapenwedloop te beeïndigen. En hij is grappig. Of niet, Kamagurka?

Chapeau. Go on!

Hoofd erbij!

Sociale netwerken onderhouden op het werk schijnt niet zo erg te zijn als de werkgever soms wel denkt en zelfs de concentratie te verhogen. Thuis is het een wat gevaarlijkere bezigheid; je kunt er zelfs letterlijk je hoofd bij kwijtraken (als je tenminste op Sicilië woont).

Zeikding

Vraagje: is bibliotheekbezoek een zeikding? Antwoord: nee, natuurlijk niet, het is een feest!

Rokje

Wat zal ik morgen aantrekken? Een rokje? Ah ja, om Martin een plezier te doen!

Kikker in je bil!

Zelf ben ik niet origineel genoeg om een goede 1 aprilgrap te bedenken, maar gelukkig zijn er legio andere mensen die dat doen. Zo hebben mijn kinderen meegedaan aan een 1 aprilgrap door de redactie van het plaatselijke suffertje: er zou een reuzecactus ontdekt zijn in een bosje bij Lent. Zij mochten op de foto met de zogenaamde reuzecactus.

En vanmorgen had mijn buurmeisje mij bij de neus: zij had verband om haar arm, omdat ze zogenaamd haar arm flink gekneusd had bij een val van de trap. En ik maar troostende woorden spreken: uilskuiken!

Ook op het werk was er een goede grap bedacht: alle lunchtrommels van de medewerkers zouden gecontroleerd worden op de gezondheid van de producten die zich daar in bevonden. Ik zou er absoluut ingetrapt zijn, als ik niet in de intranetredactie had gezeten.

Het gevaarlijke van zo'n dag is dat je aan alles gaat twijfelen. We kregen namelijk van de school van mijn kinderen het verzoek om een strookje in te vullen of we wel of niet bij die en die informatieavond van de school waren geweest en zoniet, waarom dan niet. Het was toch zo'n interessante avond over partnerschap tussen school en ouders. Waarschijnlijk is het serieus bedoeld, maar het doet toch wel erg aan een 1 aprilgrap denken. Ik zal proberen zo neutraal mogelijk te antwoorden.
En we kregen (eindelijk) bericht dat onze zoon tot het SG is toegelaten. Ook een 1 aprilgrap? Ik hoop het niet voor hem!

Hoezee Coetzee

De vrienden en bekenden die mij hebben aangeraden Coetzee te lezen, wil ik omhelzen. Schitterende schrijver. In ongenade had ik al uit, en zojuist heb ik Portret van een jongeman voltooid. Ongelooflijke schoonheid van taal en diepe inzichten, en toch vlot leesbaar. Ik ga er vanmiddag nog een halen. De langzame man lijkt me wel mooi, een andere leeftijdsklasse dan portret van een jongeman. Zal misschien meer richting in ongenade gaan.

Voor wie het nog niet gelezen heeft: portret van een jongeman gaat over een jongeman uit Zuid-Afrika, die wiskunde studeert, maar in zijn hart en dromen liever vandaag dan morgen al dichter is. Bij wijze van bijbaantje werkt hij 's avonds in de bibliotheek. Daar kan hij heerlijk wegdromen, omdat er toch weinig te doen is:

Soms stelt hij zich voor dat een mooi meisje in een witte jurk de leeszaal binnen komt lopen en na sluitingstijd afwezig blijft hangen; hij stelt zich voor dat hij haar de geheimen toont van de binderij en de catalogiseerkamer, en daarna de sterrennacht met haar betreedt. Het gebeurt nooit.

Toch krijgt hij op een gegeven moment een verhouding, niet met een mooi meisje in een witte jurk, maar een labiele verpleegster. Deze verhouding houdt niet lang stand, verstikt hem:

Maar hele dagen gaan voorbij in een nevel van grauwe uitputting. Hij vervloekt zichzelf dat hij zich weer in een verhouding laat sleuren die hem zoveel kost. Als dit de consequentie is van het eropna houden van en minnares, hoe spelen Picasso en anderen het dan klaar?

De jongeman is namelijk van mening dat je eerst diepe, diepe liefde moet voelen (liefst omringd door vele minnaressen) en veel moet lijden, voordat je dichter kunt worden. En daarvoor moet je in een wereldstad wonen, het liefst Parijs, maar daar wordt een andere taal gesproken, dus het wordt Londen voor hem.

En Londen valt natuurlijk tegen; het is niet een en al cultuur dat daar de boventoon voert, maar vooral kou, grauwigheid en eenzaamheid. Van arren moede wordt hij maar computerprogrammeur. Wilde romances krijgt hij niet echt, wel enkele treurige, korte verhoudingen en one-night stands.
Officieel studeert hij ook nog op afstand Literatuur in Zuid-Afrika, krijgt zelfs opdrachten om dingen uit te zoeken in de British Library.
Zijn enige publicaties zijn voorlopig een soort computergedichten, maar die leveren hem alleen maar hoon op: een dag of twee is hij in Kaapstad berucht als de barbaar die Shakespeare door een apparaat wil vervangen.
Het boek eindigt een beetje troosteloos, maar wij weten dat het allemaal goedgekomen is met de jongeman!