Achilleshiel

Ik had al enkele weken een klein beetje last van mijn hiel, maar ach, dat was maar een klein beetje en kon dus verwaarloosd worden.

Niet dus.

Tijdens de tennisles schoot het naar mijn achillespees en had ik een echte blessure. Een weekje rust en ibuprofen, zei een van mijn tennispartners, die naast tennispartner toevallig ook huisarts is. Dat hielp inderdaad, de blessure aan de achillespees verdween, maar die aan de hiel bleef.

En nu kan ik dus al een maand niet tennissen. En niet spinnen. En niet lunchwandelen (vijf minuten strompelen kan prima, maar een half uur lukt echt niet). Dat stemt me droef, want normaal kan ik daar goed m'n hoofd mee leegmaken.
Wat ik nog wel kan? Recreatief fietsen (thank god), yoga, slenteren door de Ikea (slenteren doet geen pijn) en ...... een oude, voor de gelegenheid maar weer opgepakte hobby: zwemmen.

Het probleem is niet de achillespees, maar de aanhechting van de achillespees aan de hiel en dat is heel moeilijk te behandelen, zei de dokter, pardon, de sportarts, pardon, de sportarts in opleiding, die de receptioniste 'de sportarts' noemde, en die mijn bezoek met mijn toestemming op film vastgelegd heeft.

Ellende alom.

Cursus voor tennisouders

En dan ben je opeens - jawel - motivatiemanager en moet je naar een workshop voor het goed begeleiden van je kind voor, tijdens en na tenniswedstrijden. En wel van Slim Tennis, een bedrijfje onder leiding van Ajdin Kolonic dat gespecialiseerd is in met name de mentale ondersteuning van tennissers (inclusief hun ouders).

En daar ging-ie dan, van het verschil tussen intrinsieke en extrinsieke motivatie naar verschillen in beloning (met name belangrijk: wát beloon je, beloon niet te veel, omdat je anders kans hebt dat de intrinsieke motivatie extrinsieke motivatie wordt), kwaliteit van feedback (wees voorzichtig: ga niet op de stoel van de trainer zitten), realisme in het stellen van doelen (nota bene: 95% van de kinderen stopt met tennis op niveau omdat de druk te hoog wordt) en het creëren van de juiste sociale (tennis)omgeving van je kind.

In ieder geval moesten we ons in onze oren knopen dat onze kinderen emotioneel afhankelijk van ons zijn en te grote teleurstelling over een prestatie, welke dan ook, voor een kind aankomt als een mokerslag.

Hoe Ajdin aan al deze kennis komt? Heeft hij bijvoorbeeld zelf wel kinderen, vroeg een van de deelnemende ouders. Nee antwoordde deze, maar hij heeft zelf wel op hoog niveau getennist en de (hoewel goed bedoelde) juiste ondersteuning van zijn ouders gemist. En daar wil hij de aanstormende talenten voor behoeden; dat is zijn intrinsieke motivatie.

En bij wijze van afsluiting kregen we een uitzending van Heibel langs de lijn te zien, waarin een vader zijn tennissende dochter NIET op de juiste wijze ondersteunt. En wat dat met het kind doet.

Onze kinderen zal dat niet meer overkomen na het volgen van deze cursus; wij zijn de perfecte feedbackmachines geworden...

Slim Tennis Tips bij Kick (Keep It Cool Kids)

Tenniscompetitie op woensdag

Wat een feest, de regionale tenniscompetitie voor de jeugd is weer begonnen! En natuurlijk doet mijn dochter ook weer mee. Maar wat vervelend nou, de tenniscompetitie is op woensdagmiddag.

Geen probleem toch, zou je zeggen. Wrong. Wel een probleem, want op de school van mijn dochter hebben de kinderen sinds de invoering van het continurooster niet meer vrij op de woensdagmiddag, maar op de vrijdagmiddag. En dan kun je niet op woensdagmiddag om 13 uur klaarstaan om met de competitie te beginnen. Gelukkig wordt er dit jaar nog coulant omgegaan met dit gegeven en krijgen de kleine sporters twee uur eerder vrij om mee te kunnen doen met de tenniscompetitie. Wat een sportieve school!

Maar vanaf volgend jaar zit dat er niet meer in. Dan moeten de sportclubs in de regio zich aangepast hebben aan de tijden van onze school. Ja, je leest het goed.

Gelukkig zit onze dochter dan op de middelbare school.

Foto: Lent 1 mix 10-12 jaar in de nieuwe outfit

De aansteker

Onze tennislerares heeft een mandje om de tennisballen mee op te prikken, zoals ze dat zelf noemt. Het scheelt haar en haar leerlingen een keer of 100 bukken per tennisles.
Het mandje, vertelt ze altijd trots, is al meer dan 25 jaar oud. En inmiddels begin je dat te zien; het ding roest de tent uit en is al meerdere malen opnieuw aan elkaar gelast.

En gisteren zat er weer een stangetje los. 'Ach, dat maak ik wel even', zei ze en ze pakte bij gebrek aan tape een rol hansaplast. 'Heeft er iemand een schaar bij zich?' 'Nee, meestal niet naar tennis', antwoordden wij braaf.
'Nou, dan moet het maar zo' zei ze en ze pakte de aansteker die ze voor haar sigaartjes altijd bij zich heeft en brandde het stukje hansaplast los.

Hm, misschien moet ze toch maar eens een nieuw mandje kopen. Zo duur zijn ze niet; niet duurder dan 10 nieuwe aanstekers in ieder geval. En wel zo veilig....

Wintertraining

Na mij voor het eerst opgegeven te hebben voor de zomertraining dit jaar heb ik me - sportief als ik ben - ook opgegeven voor de wintertraining van tennis. Maar er is al meer uitval geweest dan dat er lessen doorgingen. Dat had ik vorig jaar al wel gezien bij mijn kinderen, maar ik dacht dat vorig jaar een extreem strenge winter was en dat dat de komende twintig jaar wel niet meer voor zou komen.

Mispoes! Vandaag was er weer geen training....

Tennisles

Vorige week heb ik voor het eerst tennisles gehad, en deze week dus de tweede. En ik blijk geen natuurtalent. De tweede les kwam er zelfs al een videocamera aan te pas - om aan te tonen hoe slecht mijn houding wel niet was. Maar toch vond ik de lessen hartstikke leuk. De deelnemers in mijn team zijn namelijk allemaal even slecht als ikzelf, nou ja bijna dan.

En het leukste van de tennisbaan in Lent is, dat die tussen de weilanden ligt. Het commentaar van de koeien? Boe!

Zij hebben er kijk op! En ik spierpijn....

Tennisbaan

Het is altijd leuk als je kinderen op sport zitten: dan kom je nog eens ergens: de tennisbaan bijvoorbeeld.

Dit weekend heb ik ook weer elke milimeter van de tennisbaan mogen aanschouwen. Ik heb nog geen bal geslagen, maar ken meer mensen van (het terras van) de tennisbaan dan van mijn eigen straat.

Zaterdag was het de beurt aan mijn zoon om te spelen. Jongens dubbel tot en met 12 jaar. Twee paar spillebeentjes (mijn zoon en zijn vriendje) tegen twee paar stevige benen (de tegenstanders). Het werd niks en ze vonden het gelukkig niks erg. De moeder van een van de winnaars trakteerde op een tosti. Die tosti hadden ze hard nodig voor de volgende wedstrijd (tegen weer twee paar stevige benen). Het werd weer niks. En toch zijn ze derde geworden (van de drie). Maar bij het tennis wordt daar geen beker voor uitgekeerd.

Vandaag was het de beurt aan mijn dochter. Ook zij moest twee wedstrijden spelen. Zij en haar vriendinnetje wonnen beide partijen. Gelukkig maar!

En ik? Tja, er waren weer geen bekers voor de toeschouwers.....

Dubbelpech

Er zijn van die momenten waarop je het lijden van je kinderen zou willen overnemen. Vandaag heb ik een paar van die momenten gehad. Mijn dochter had namelijk een zware dag: eerst moest ze de negenjaarsprik halen (een dubbele prik: DKT en BMR) en daarna had ze haar eerste tenniscompetitiewedstrijd. En regenen dat het deed tijdens haar damesdubbel! Ik zou zo wel met een parapluutje achter haar aan hebben willen rennen.
Maar ze heeft het doorstaan, ligt nu op haar zere armpjes.