Jubileum

Vijfentwintig jaar werk ik nu op de kop af voor de overheid. Eerst zes jaar in het middelbaar onderwijs als docent klassieke talen en negentien jaar alweer (ja, daar schrok ik ook even van!) voor de Universiteitsbibliotheek, aanvankelijk als financieel geweten en daarna als informatie- en collectiespecialist.

En als je vijfentwintig jaar in dienst bent van de overheid, heb je recht op een gratificatie. Dat is vrij makkelijk te verkrijgen als je vijf en twintig jaar voor dezelfde baas werkt; als je bij verschillende instellingen hebt gewerkt, wordt het al een stuk moeilijker, dan moet je je dienstjaren zelf gaan aantonen. De personeelsfunctionaris legde mij uit dat je dat het best kon doen met behulp van 'mijn ABP'. Daar heb je namelijk het beste controleerbare overzicht. Prima, lekker makkelijk, dan hoef ik de Carmelstichting niet lastig te vallen voor bewijzen van mijn aanstelling, dacht ik.

Maar dat was te simpel gedacht, want dan kom je in het woud van het ABP, of beter gezegd, de DigiD, terecht. Ik had al een DigiD app, maar had die nog niet geactiveerd. Dat eerst maar eens 'even' doen via allerlei SMS-berichtjes en schimmige codes.

Pfew. Nu kon ik de ABP-site via mijn app benaderen. Wat een luxe. Dacht ik. Want ik kreeg de melding 'sessie verlopen'. Hoezo, ik had nog geen sessie gehad! Gelukkig bood de DigiD-site soelaas. Ik hoefde maar tien dingen te checken die er misschien aan de hand zouden kunnen zijn. Eerst maar eens mijn wifi uitschakelen, want die zou wel eens te goed beveiligd kunnen zijn. Check. Hielp niet. Dan maar een paar van de andere aanbevelingen opvolgen. Hielpen ook niet. Gelukkig boden ze hulp via Twitter. Lekker openbaar om hulp vragen en als kluns te boek staan. Maar ja, ik was bepaald niet de enige en via e-mail hulp vragen zou twee werkdagen wachten betekenen.

Gelukkig konden ze me daar wel helpen: ik moest het eens proberen via een andere browser. Ja, Safari is ook een heel onbekende browser, logisch dat die niet werkt? Dan maar even Chrome installeren op de telefoon. Warempel, dat lukte. Onderhand was ik wel een uur verder. Hoe doen mensen dat die nóg ouder zijn dan ik dat dan, vroeg ik me af. Is dit mijn overheid, de instantie waar ik al 25 jaar voor werk? Wel een snelle helpdesk kunnen bemannen, maar niet zorgen dat je belangrijkste apps op alle browsers werken en mensen onnodig tot wanhoop drijven? Volgens mij is er nog een hoop werk te doen, dus ik blijf nog maar even, voor mijn superkleine aandeel in het opbouwen van een sterkere overheid. Help je mee (vooral als je getalenteerd IT’er bent)?

Ambulo et emergo

De laatste tijd geniet ik ineens steeds meer van wandelen. Dat is misschien gek voor een fietser, maar het is een feit. Het kan ook door de tijd van het jaar komen; in het najaar is wandelen eigenlijk ook fijner dan fietsen. Met wandelen heb je namelijk niet zo'n last van de regen en de wind bijvoorbeeld. En ook in sneeuw en ijs (als we die ooit nog mogen aanschouwen in Nederland) loopt het lekkerder dan dat het fietst.

In je eentje wandelen is echter niet zo leuk. Voor korte stukjes leen ik af en toe de hond van de buurvrouw, maar die is helaas niet altijd beschikbaar, zeker niet voor lange wandelingen. En mijn man kan ook maar korte stukjes lopen vanwege een probleem met z'n voeten.

Natuurlijk vind ik het ook leuk om af en toe met vrienden te lopen, maar ook die zijn uiteraard niet altijd beschikbaar. En toen dacht ik ineens weer aan de slakkengang, de wandelclub voor mensen met een verminderd energieniveau waar ik een jaar of 15 geleden tijdens mijn burn-out lid van was. Zou die nog bestaan? En warempel, die bestond nog! Zou ik daar misschien een keer met mee kunnen wandelen? Of had ik daar te veel energie voor? Enfin, een jonge hond ben ik in ieder geval niet meer, dus laat ik ze maar eens aanschrijven via het contactformulier, dacht ik.

Geen enkel probleem, ik kon gewoon meelopen, zei de opperslak, nog steeds dezelfde als 15 jaar geleden. Ja, hij herinnerde zich mij ook nog wel van toen. Ik was vaste wandelaar op de dinsdagmiddag, wist hij nog.

Inderdaad, dat klopt, maar dat kan nu dus niet meer, want doordeweeks werk ik gewoon en ik kan dus eigenlijk alleen in het weekend. Ook geen probleem, want een keer in de drie weken is er een stiltewandeling op de zondag, zei hij; dat zou perfect zijn voor mij.

Dus ik afgelopen zondag op pad met zeven andere slakken. Het voelde meteen weer heel vertrouwd en huiselijk, vooral tijdens het nakoffiën. Dat vond iedereen - slakken zijn heel sociale dieren - dus gaan we vanaf volgend jaar elke zondagochtend wandelen. Om te beginnen met drie slakken, van wie er een voor zo'n wandeltochtje altijd helemaal uit Den Haag komt. Eens kijken of we die randstadslak er met z'n tweeën uit kunnen lopen!

Blije slak met hond

Beds are burning

Eindelijk heb ook ik een Spotify-account. Dat had ik al eerder kunnen hebben, want we zijn met ons hele gezin volledig (internet, mobiel en televisie) klant bij KPN, en dan krijg je een Spotify-abonnement voor het hele gezin gratis, maar na vijf jaar heb ik het account ook eindelijk eens geactiveerd. En wat een plezier om playlists te maken en door de Spotify-suggesties nieuwe muziek te leren kennen! Een lijstje voor de top 2000 opstellen? Fluitje van een cent.

Maar vooral lekkere nummers van vroeger luisteren natuurlijk.

En dan stuit je vanzelf op nummers die je vroeger leuk vond. Een van die nummers is Beds are burning van Midnight Oil. Dat blijft toch wel een heel krachtig nummer; je hoeft maar een paar coupletten te veranderen en je hebt een prachtige klimaatprotestsong.

How can we dance
When our earth is turning
How do we sleep
While our beds are burning

The time has come
To say fair's fair
To pay the rent
Now to pay our share

Dacht ik in mijn naïeviteit. Blijkt dat dat lied al lang (2009) is ingezet voor een campagne tegen de gevolgen van ons klimaatvandalisme:

Maar toen sliep ik zeker nog....Enfin, het origineel is toch mooier!

De overgangsconsulente

Daar zat ik dan, bij de persoon waar ik van m'n hele leven nooit van gedacht zou hebben dat ik er bij zou aanschuiven: de overgangsconsulente.

Mijn huisarts had gezegd dat ik er niets te zoeken had en braaf als ik ben, ben ik er ook niet actief naar op zoek gegaan. Totdat er op mijn werk een lezing werd georganiseerd door een gynaecologe, Pauline Ottervanger. De kwalen en kwaaltjes die zij noemde, waren allemaal toch wel heel herkenbaar, en niet alleen voor mij, maar voor het voltallig verzameld publiek.
Het feit dat zij vrouwenarts en vrouw was, maakte het des te geloofwaardiger wat ze vertelde.

Naast het doorlezen van haar lezenswaardige boekje raadde zij van harte aan om eens naar een overgangsconsulente te gaan. Omdat je daar even lekker lang de tijd krijgt het over deze boeiende fase van je vrouwenleven te hebben en wat die persoonlijk voor je betekent. En natuurlijk ook wat je allemaal aan je kwalen en kwaaltjes kunt doen. Van je huisarts krijg je dat namelijk niet altijd te horen. Eén van de missies van Ottervanger is ook om juist de huisartsen bij te scholen in dit onderwerp, maar daar is ze nog maar net mee begonnen, dus er is volgens haar nog een lange weg te gaan.

Ik dus naar zo'n overgangsconsulente en dat was een prettige ervaring. Uitgebreid legde ze het hele verhaal van de geleidelijke vermindering van het lievelingshormoon (oestrogeen en ja, vooruit, ook progesteron) van de vrouw uit. En wat dat met je lichaam en jezelf doet. Veel vrouwen krijgen opvliegers door al die hormoonschommelingen. Ik niet. Bij mij uit het zich meer mentaal. Heb ik weer. IK HAD LIEVER OPVLIEGERS GEHAD! Maar ja, je kunt dus helaas niet kiezen: de een krijgt dit, de ander krijgt dat en nog weer een ander merkt er eigenlijk nauwelijks iets van. Hoe je in je puberteit reageerde op je hormoonschommelingen schijnt een goede indicator te zijn van wat je tijdens de overgang te wachten staat. Hoe ik er in mijn vroege puberteit aan toe was? Nou, ik zag voornamelijk lijkbleek en had altijd hoofdpijn. De artsen konden niets vinden wat dat zou kunnen veroorzaken. En ineens was het over. Hormoonschommelingen, weet ik nu. Toen kon ik er ook al niet tegen. En ook toen waren de artsen er niet  op bedacht, op de hormoontrigger.

En de premenstrueel consulent? Die bestond toen nog niet. Of die er ooit zal komen, dat betwijfel ik. Maar bewustwording bij de huisartsen zou al heel wat zijn. Pauline, waar ben je?

Beatles en Bommen

Aangezien ik toch in een sportieve bui was door al dat fietsen, heb ik het vanmorgen op kunnen brengen de sportschoenen aan te trekken en op zondagochtend (!) te gaan sporten. Wat ook mee hielp: er was een speciaal event, namelijk Bommen op de Beatles.

En het was heerlijk! De trainer had - geïnspireerd door speciale De Wereld Draait Door aflevering - bedacht het hele album Abbey Road af te spelen. En springen, huppelen, joggen, crunchen en lungen maar!

Het voelde heel natuurlijk te sporten op die Beatles, alsof ze de muziek er speciaal voor geschreven hadden. Ze moesten eens weten! Maar het kan natuurlijk ook dat het aan de instructeur lag, dat die de oefeningen heel precies uitgekiend had. Ik denk dat menigeen de rest van de dag de elpee aan het grijs draaien is. Ik wel in ieder geval. Want wat een sfeertje was het!

Over twee weken een U2 - Bom special. Toch maar weer een bloody sunday voor opofferen?

Reisje langs de Lahn

Al mag je het niet hardop zeggen: klimaatverandering heeft ook zo z'n positieve kanten. Want het leverde ons een mooie gemiddelde temperatuur van 23 graden gemiddeld en volop zon op, midden in oktober tijdens onze fietsvakantie langs de rivier de Lahn.

Vrienden van ons, die de (blijkbaar klassieke - wij hadden er evenwel nog nooit van gehoord) Lahntalradweg al eens vaker gefietst hadden, hadden ons uitgedaagd om deze tocht ook een keer met hen te maken. En natuurlijk namen we de uitdaging aan. Mits het goed weer zou zijn, want we hadden geen zin om de tocht in de regen te volbrengen.

En surprise: zowel de tocht als het weer waren prachtig. Weidse velden, charmante plaatsjes met mooie vakwerkhuisjes en kastelen, bergen op de achtergrond, goed eten en de rivier steeds in de nabijheid. Gelukkig, want dat betekende dat we steeds vlakke wegen hadden.

Tip voor als je je hoofd eens lekker leeg wilt maken. Wat zal het tegenvallen om morgen weer aan het werk te gaan! Maar ja, Geld muss verdient werden...

Boekensalon bij de Radboud

Een leuk initiatief van onze nieuwe conservator oude drukken Eefje Roodenburg: het organiseren van een maandelijkse boekensalon met pareltjes uit onze collectie. Deze eerste keer was het de beurt aan 10 middeleeuwse werken die we in ons bezit hebben. Heel fraai geïllustreerd en met veel goud afgewerkt. Dat is op de fotocollage hierboven niet echt goed zichtbaar, dus er is maar één manier om dat ook echt te zien en dat is om een keer zo'n boekensalon bij te wonen.

Eefje kan er ook prachtig over vertellen: de historie en het gebruik van de boekbanden, de 'foutjes' en details die soms opvallen, zoals een met een pennetje aangegeven letter die door de illustrator omgezet moest worden in een versierde hoofdletter, maar die hij vergeten was weg te werken (zie foto hierboven), een monnik die even een zelfportretje had toegevoegd, wormengaatjes, gaasjes om de illustraties te beschermen, een portretje van de heilige Barbara die zo vaak gekust was dat de hele afbeelding is vervaagd et cetera.

Absoluut de moeite waard, dus als je volgende maand, om precies te zijn op 14 november, tijd hebt, gaan!

Column in de Informatieprofessional

Toen een van de redacteuren van de Informatieprofessional (het vakblad voor informatieprofessionals) me vroeg een column te schrijven voor het blad, aarzelde ik geen moment, en ik wist ook meteen het onderwerp al: de luxe waarmee studenten zich tegenwoordig omringd weten in bibliotheken. Is dat nou zo nodig en wat zegt dat over deze tijd? Dit is hem geworden (en sommige collega's met een abonnement op het tijdschrift hadden 'm al gespot; oud-collega HK heeft er zelfs een foto (zie hierboven) van gemaakt en deze op Twitter geplaatst. Wat een heerlijk snel medium is dat toch...).

Luxe studenthouderij

Studenten van nu hebben het zwaar. Veel zwaarder dan wij vroeger. Zij zijn de zelfbenoemde slachtoffers van het neoliberalisme; ze moeten in zo kort mogelijke tijd afstuderen, en daar nog voor betalen ook.

Investeren in jezelf, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Dit betekent dat er in tentamentijd lange rijen voor de bibliotheken staan, want men wil alle toetsen halen, en graag in één keer. Een herkansing betekent studievertraging en dus misschien wel duizenden euro’s extra studieschuld. De student wil zich derhalve maximaal op de tentamens kunnen focussen en dat kan nu eenmaal het best in de bibliotheek. Want daar heb je geen afleiding.

Hoewel, tegenwoordig zit je met een laptop te studeren, waardoor de kans op afleiding levensgroot is. Maar het feit dat je in een deftige ruimte omringd door boeken zit en iedereen om je heen zit te blokken, maant je ertoe om je over de tentamenstof te buigen en niet lekker een Netflixserie te kijken. Want dan voel je je maar bekeken – en wie wil nou te boek staan als een flodderstudent? Je moet immers tegelijkertijd óók aan je latere netwerk werken. En daarin wil je wel serieus genomen worden. Een medestudent kan in de toekomst zomaar iemand zijn die je moet aannemen.

Om het leed van studenten te verzachten willen bibliotheken best wat comfort bieden, en niet alleen in de vorm van studieboeken en -plaatsen. Nee, denk ook aan ruime openingstijden tot wel diep in de nacht, massagestoelen en slaapcabines, magnetrons, kleurplaten, gratis koffie, kamertjes met zachte stoelen, kussens en spelletjes, silent disco’s en natuurlijk dierenknuffelkamers. We geven tegenwoordig zelfs de plantjes van studenten water in de vakantie (die moeten ze wel zelf meebrengen, maar dat verhoogt de gezelligheid).

Dertig jaar geleden zou men ons hierom uitgelachen hebben. Een stapel boeken, een houten stoel en een leestafel kon je als student krijgen, en daarmee basta. En we haalden onze tentamens heus wel. Oké, we deden er misschien iets langer over. Maar wij hadden dan ook geen Starbuckskoffie om onze spirits mee te verhogen. Wij lazen Serieuze Literatuur en de Krant zonder croissant. Dat was voor ons ruim voldoende.

Helpen wij als bibliotheken om het neoliberalistische systeem in stand te houden door het maximaal te faciliteren? Nee, wij laten juist zien dat er ook nog zoiets als menselijkheid bestaat in deze harde wereld en misschien is dat wel het allerbelangrijkste dat we te bieden hebben. Naast boeken dan, tegenwoordig zelfs als kamerscherm, zonder kettingen en niet alleen meer in druk.

Samenwerkingssymposium Radboud en Valkhof

Soms is je baan gewoon leuk. Neem bijvoorbeeld afgelopen donderdag. Toen was er een symposium in museum het Valkhof ter ere van de ondertekening van de intentieverklaring tussen het museum en de universiteit (inclusief onze UB) ter verdere samenwerking.

Want samenwerken, dat is in het verleden wel gebeurd, denk aan de tentoonstelling Ik, Maria van Gelre, maar zal nu niet meer afhankelijk zijn van personen die onderling een toevallige verbintenis hebben. De samenwerkingsintentie is nu contractueel vastgelegd: zowel de universiteit als het museum kan er niet meer omheen.

En om de ondertekening van deze intentieverklaring door de directeur van het Valkhofmuseum en de rector magnificus van de universiteit luister bij te zetten was er dus een symposium georganiseerd, met niet de minste sprekers, namelijk Dolly Verhoeven, Mirjam Moll, Wim Huppertz en Erwin Olaf. Erwin Olaf? Ja, die heeft ook een aantal werken in het Valkhofmuseum hangen en doet ook wel eens wat dingetjes samen met de wetenschap of vanuit wetenschappelijke belangstelling. Vandaar. En hij had een leuke lezing. De anderen ook, al mochten die wat korter dan Olaf.

Professor Dolly Verhoeven vertelde over twee mooie projecten waarbij de universiteit samenwerkt met partners in de stad en andere steden en de provincie, namelijk het 024 geschiedenisproject en het Hanzeproject.

Mirjam Moll benadrukte dat zowel de wetenschappers die op de universiteit werken als degenen die musea bezoeken (en de kunstenaars uiteraard) vooral werken vanuit nieuwsgierigheid en verwondering en alleen daarom al samen zouden moeten werken - omdat ze dezelfde grondhouding hebben. En daardoor mooie bruggen naar elkaar en de samenleving zouden kunnen slaan.

Wim Huppertz, directeur van het Allard Piersonmuseum, vertelde over het steeds verder openen van zijn museum (backoffice wordt wat hem betreft frontoffice) en de hechte samenwerking van zijn museum met de universiteit ('een januskopachtige benadering': het museum kijkt beide kanten op, die van de wetenschap en die van het publiek).

Leuk, al die enthousiaste mensen bij elkaar. En misschien de kans eens aangrijpen om iets samen met het Valkhofmuseum rondom de week van de klassieken te doen. Erwin Olaf leek (tijdens de borrel achteraf) in ieder geval geïnteresseerd....

Zie hier voor het eerste heuglijke resultaat van de samenwerking: de studenten van de Radboud mogen voortaan gratis naar het Valkhofmuseum

DuoLingo: Latijn

Ooit heb ik mezelf Italiaans geleerd via Duolingo, maar daarna heb ik de app een jaar of vijf links laten liggen. Geen zin in een nieuwe taal, of beter gezegd: daar geen tijd voor vrijgemaakt. En het Italiaans ben ik ook grotendeels weer vergeten.
Maar pas bereikte me het bericht dat je nu ook Latijn kunt leren leren via duoLingo. Helemaal gratis! Wie wil dat nou niet?

Ik kon me niet bedwingen, dus heb me weer aangemeld. Er bleek veel veranderd bij de app. Men wil nu bijvoorbeeld eerst je beginniveau vaststellen, voordat men je indeelt in een bepaalde moeilijkheidsgraad. En qua Latijn is dat lastig: ik heb het namelijk nooit actief leren spreken, dus weet echt niet uit m'n hoofd wat papegaai in het Latijn is. Legertermen en begrippen uit de filosofie, dat zou nog wel lukken, maar huis-, tuin en keukenlatijn? Hmmm.

Enfin, ik krijg nu weer de vertrouwde dagelijkse aanmoedigingsmailtjes van het groene vogeltje in m'n mailbox. Some things never change, of hoe zeg je dat in het Latijn?

Classici in Woold

Nog steeds vaste prik het tweede weekend in september: het weekendje uit met de oud-studiegenoten in...nee, niet Epen dit jaar, maar Woold (bij Winterswijk). In een mooie herenboerderij met fantastische fiets- en wandelmogelijkheden in een heerlijk landelijk en leeg gebied. Nederland vol? Nou, hier niet!

En wat de eigenaar van de accommodatie betreft was er dus ook nog wel plaats voor een bruidje uit Indonesië, Nina genaamd. Vol trots vertelde hij over haar, hoe goed ze kon koken en masseren. Ze kennen elkaar nu vijf jaar en volgende maand is de bruiloft, vertrouwde hij ons toe. Het scheelde niet veel, of we waren uitgenodigd voor deze feestelijke bijeenkomst. Háár hebben we echter niet gezien het hele weekend. Of ze echt bestaat weten we dus niet.

Wat wel echt bestond was de après-ski escaperoom in Winterswijk. Bij aankomst aldaar na een afmattende fietstocht werden we dus echt in twee groepen gedeeld die echt tegen elkaar moesten strijden. Dat werd een hard gevecht, dat in schril contrast stond met de warme gastvrijheid die we op de boerderij hadden ontvangen.

Het uitje hadden we dan ook zelf verzonnen. Wisten wij veel. Hadden we maar netjes op de boerderij moeten blijven en ons (door Nina) moeten laten masseren. Dan hadden we ook niet zoveel hoeven drinken om de vijandelijkheden weer te vergeten.

Met andere woorden: een geslaagd weekend weer!

Lange zinnen

Lange zinnen gebruiken: het schijnt niet meer te mogen tegenwoordig. Maar ik houd juist van lange zinnen! Dat je niet meteen snapt wat de bedoeling van de zin is, maar dat je al lezend een beetje moet puzzelen voordat je begrijpt wat er staat.

Het schijnt allemaal niet te werken als je op een scherm leest. Zinnen van meer dan tien woorden zijn in deze snelle tijd volledig uit den boze. Maar leg dat een classicus maar eens uit. Die is zinnen van meer dan tien regels gewend! Sla er Livius of Cicero maar eens op na en je weet wat ik bedoel.

Of herlees De naam van de roos eens! Ach ja, nostalgie....

Hoewel, schrijvers als Ilja Leonard Pfeijffer trekken zich er ook geen moer van aan. Zie hier het begin van zijn artikel voor HP/De Tijd van 22 augustus jongstleden maar eens, en dan met name de tweede alinea. Prachtig proza toch, juist door de lange zin, die bijna de hele alinea beslaat?

Afgelopen dinsdag, 20 augustus, kwam de Italiaanse regering ten val. Dit was geen verrassing. Eén van de beide coalitiepartners, de Lega Nord van Matteo Salvini, had al eerder het vertrouwen in de samenwerking opgezegd, met als doel om aan te sturen op vervroegde verkiezingen waarbij de winst in de opiniepeilingen zou kunnen worden verzilverd, en het openbare debat in de Senaat van afgelopen dinsdag was de rituele voltrekking van deze aangekondigde broedermoord. Het was vanaf drie uur ’s middags live te volgen op RAI 1 en ik heb ademloos gekeken. Die Italianen hebben er, zoals het cliché wil, misschien een beetje moeite mee om hun land te besturen, maar ze weten wel hoe ze daarmee moeten ophouden. Daar kunnen wij nog heel wat van leren.

​Het was een spektakelstuk in de beste theatrale traditie van Italiaanse opera. Het gebrek aan noemenswaardige handeling werd ruimschoots gecompenseerd door het spectaculaire decor van de grote vergaderzaal van Palazzo Madama en de bravoure van de primadonna’s in hun opeenvolgende aria’s, waarbij de overige senatoren de rol speelden van het koor van een Griekse tragedie en met gebaren, gezichtsuitdrukkingen en het roepen van snedig commentaar elk woord en elke stembuiging van de protagonisten van de door hen gewenste interpretatie voorzagen.

​De voorstelling werd geopend door de zittende premier Giuseppe Conte met een toespraak van vijftig minuten. Hij is een van de weinige overgebleven mannen die weet hoe hij een pochet moet dragen en zijn betoog was een meesterwerk van elegantie, waarin hij in sierlijke bewoordingen de vloer aanveegde met zijn zittend vicepremier, zijn minister van Binnenlandse Zaken en leider van zijn coalitiepartners, Matteo Salvini. Rechtsstatelelijk secuur en zuiver brandde hij hem af tot op zijn sokken. In diplomatieke volzinnen harkte hij zijn tuintje met hem aan. In stijlvol geformuleerde redeneringen liet hij geen spaan van hem heel. Hij verweet hem gebrek aan loyaliteit, onconstitutioneel gedrag en een autoritaire instelling. Hij noemde hem een verrader, een crimineel, een lafaard, een gevaar voor de rechtsstaat en nog net geen fascist.

En zo gaat het nog een tijdje door. Heerlijk!

Buitenlandse studenten

collega leidt rond

Eén keer per jaar is het feest in de UB. Dan komen de buitenlandse studenten voor een rondleiding. En dat worden er steeds meer. Vandaar dat ons Library Tour Team het niet meer kan behappen en uit alle hoeken en gaten collega's oproepen om óók een rondleiding te geven.

Daar geef ik uiteraard altijd graag gehoor aan. Want wat is er leuker dan een rondleiding geven in je eigen, goed geoutilleerde bibliotheek?

Want naast boeken en tijdschriften hebben we zo veel meer te bieden: een mooi gebouw, prettige werkplekken en voldoende mogelijkheden om te ontspannen tijdens het studeren: een luxe koffiehoek, loungeplekken, twee massagestoelen en - onze nieuwste aanwinst - een slaapcabine.

En reken maar dat die enthousiasme opwekt. De Spaanse student die ik in mijn groepje had riep meteen: 'Look, this is for siesta!'. Ik dacht: 'ah, die kan ik meteen even strikken voor een demonstratie'. En ja hoor, dat wilde hij best doen, als siësta-expert. Ieder z'n talent, zullen we maar zeggen.... Gelukkig kreeg ik 'm op tijd weer wakker, want we moesten door naar de prijsvraag, ook altijd een topper.

Boekenzuil naast de trap in de centrale hal

Die bestaat uit het raden van het aantal boeken dat in onze boekenzuil liggen. Ik presenteer dat altijd maar als een intelligentietest ('ik heb gehoord dat er dit jaar bijzonder intelligente mensen naar Nijmegen gekomen zijn'). Fanatiek dat ze dan worden! Maar er mag er maar één een cadeautje gegeven worden. Dat is dan wel jammer, want het liefst zou ik ze allemaal een cadeautje willen geven. Zó schattig zijn ze.

Nu weer een jaar wachten tot de volgende lading. Fun!

De toppen van Valencia

We keken er al maanden naar uit om met het hele gezin naar Valentia Edetanorum, ofwel Valencia, de stad van paella, sinaasappels, spectaculaire Calatrava -architectuur, knus centrum met groene parken, witte stranden, blauwe zee, wuivende palmbomen en heerlijke fietspaden.

Dat laatste is best bijzonder voor een Spaanse stad en komt met name doordat Valencia een keer flink is overstroomd; in 1957 trad de rivier de Turia ver buiten z'n oevers en men heeft toen besloten dat nooit meer te willen. Daartoe heeft men de rivier gewoonweg omgelegd naar het westen van de stad en van de drooggelegde rivier een fietsvriendelijk park gemaakt. Bam! Dat is lef hebben en betaalt zich nu uit, want het is een oase in de stad. En je kunt er ook nog eens (de nieuwste rage) heerlijk elektrisch steppen. Hadden meer stadsbestuurders die ballen maar. En ook de futuristische stad van kunsten en wetenschappen die er vervolgens bij is aangelegd en waar Calatrava zijn heerlijke creatieve en futuristische gang kon gaan getuigt van grote moed. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat.

Of er dan niets aan te merken is op de stad? Jawel hoor! De metro komt bijvoorbeeld niet in het centrum van de stad, maar maar tot de rand ervan. Kijk, dat is in Parijs toch beter geregeld; daar kun je zo van topmonument naar topmonument hoppen met de metro. Met die bussen is het toch meer geklooi.

En: men spreekt er bijzonder slecht Engels, vaak zelfs helemaal niet. Dat geeft je enerzijds het romantische gevoel dat je echt op vakantie bent, maar aan de andere kant: als je iets echt nodig hebt of wilt weten, dan kan het knap onhandig zijn. Gelukkig sprak de receptionist van ons appartementencomplex wél uitstekend Engels, dus dat hebben we flink uitgebuit. Hij heeft alles gereserveerd, van fietsen tot restaurant tot taxi.

En met de jeugd zit het ook wel goed. Groeimogelijkheden genoeg dus voor deze prachtige stad. Al was het voor nu wel fijn dat het geen tweede Barcelona is qua drukte. Nog niet....

Wim Daniëls en de taal

Ik kende hem eigenlijk alleen van zijn hilarische kritiek op het koningslied van destijds bij Pauw en Witteman, maar dat optreden was zo geweldig, dat zijn naam me altijd is bijgebleven. Oké, in de media duiken zijn naam en gezicht nog wel eens op, dus helemaal mijn eigen verdienste is dat niet.
Maar in ieder geval, toen er aangekondigd werd dat Wim Daniëls zou komen optreden in Nijmegen tijdens de Vierdaagsefeesten, heb ik meteen een kaartje gekocht. Want ja, taalliefhebber hè, net als hij.

En ik vond 'm meteen weer aandoenlijk met z'n beamertje, schermpje en tas met te verkopen boeken (ja, ik heb er na afloop een gekocht en laten signeren: De taal van de fiets, kon het niet laten).

De lezing/ voorstelling ging er met name over hoe zijn fascinatie voor taal ontstaan is en wat zijn mooiste etymologische ontdekkingen waren. Het woord eiland is er daar één van. Wat ik ook niet wist: het woordstukje ei in eiland heeft dezelfde stam als a(a), het Germaanse woord voor water. De Fransen hebben daar eau van gemaakt, zoals iedereen natuurlijk kent van eau de cologne, dat bij hem thuis olieklonje werd genoemd; zijn ouders hadden niet dezelfde fascinatie voor taal als hij. Wel voor het dialect, dat hij in z'n jeugdjaren maar moeilijk van zich afgeschud kreeg. Jammer dat hij geen gymnasium gedaan heeft (ik heb het voor de zekerheid even nagevraagd, hij heeft Mulo gedaan), want als die opleiding aan iemand besteed zou zijn geweest, zou het wel aan hem geweest zijn.

Ondanks zijn voorhuidvernauwing; tegenover de dokter (blijkbaar gingen zijn ouders niet mee naar de huisarts, wat een tijden!) durfde hij dat niet uit te spreken, vandaar dat hij het Griekse woord als veertienjarige van tevoren maar opgezocht had in de bibliotheek van Helmond: phimosis. Niet dat de dokter er iets van begreep, want hij legde de klemtoon verkeerd.

Gelukkig is dat later allemaal nog goed gekomen. Met zijn 'voorruit' (operatie) en zijn talenkennis. Hoewel, dat gymnasium had hij achteraf toch wel graag gedaan, denk ik. Nóg meer talen en oorsprongen. Maar dat zat er niet in vroeger, in een dorp.

En creatief met taal is hij evengoed. Eén van de laatste sheets was een rij woorden die sterk van betekenis veranderen als je de eerste letter weglaat. Een oordenboek is toch wel iets heel anders dan een woordenboek bijvoorbeeld.

Ik verheug me nu al op het ietsboek, eh, ik bedoel fietsboek.

Peter Buwalda en het eilandtheater

Eén van de hoogtepunten van de vierdaagse is toch altijd weer de door Marjolein Hordijk verzonnen 'Stoere mannen sterke verhalen' - voorstelling met of rondom een stoere schrijver met stoere muzikale omlijsting en dito sterke verhalen. Mooie combi, dat.

De stoere schrijver van dit jaar was Peter Buwalda. Hij werd geïnterviewd door Koen Frijns en de stoere band bestond uit Mike Brady Firing en vrijgezelle Fons.
Het opmerkelijkst van de avond vond ik dat van de ruim honderd man in de zaal (het eilandtheater op festival 't eiland) er maar drie zijn laatste boek (Otmars zonen) gelezen hadden - de interviewer had dat vlak voor de opkomst van de schrijver geverifieerd. En natuurlijk ging de schrijver hier op het eind even op in: dat er tegenwoordig nog maar zo weinig gelezen wordt en wat daarmee verloren gaat. Verbeeldingskracht sowieso. Films maken tóch minder indruk, betoogde hij. Met dat laatste ben ik het overigens, bingewatcher als ik inmiddels ben, het niet helemaal eens. Goede combinaties van beeld, geluid en acteerkracht blijven ook levenslang hangen. Het is alleen ánders.

Enfin, zo serieus begon het allemaal niet. Want natuurlijk ging het na twee minuten al over seks. Dat krijg je als er een behoorlijke portie SM en Markies de Sade in je boek aanwezig is. Ja, daar heeft hij een hoop boze brieven over gekregen. Mensen kunnen soms eenmaal opvattingen door en fascinaties van de schrijver moeilijk uit elkaar houden. 'Maar wat wil je, als deze mensen maar één boek per jaar lezen?', verdedigde hij dit type lezers.

Verder kwamen we het een en ander te weten over zijn liefde voor Elvis (met name diens vroege werk), zijn financiële gezondheid ('met het geld dat ik aan mijn boeken verdiend heb zou ik het de rest van mijn leven kunnen uitzingen; ik heb overigens niet veel nodig'), zijn vroegere verslaafdheid aan slaappillen, de hoeveelheid tijd die zijn verbroken relaties kosten ('het boek had ik anders gemakkelijk in de helft van de tijd kunnen schrijven; tijdens alle verwikkelingen rondom een liefdesbreuk kan ik niet schrijven'), het belang dat hij hecht aan een goede kapper (ja echt!) en de rel die hij veroorzaakt had door te stellen dat kinderboeken eigenlijk beter door kinderen geschreven kunnen worden. O ja, en over de sterke band met zijn broer(s).

Aangezien ik een van de weinigen was die zich door zijn boek geworsteld had (grapje, ik vond het een mooi boek), vond ik dat ik wel een krabbel van de schrijver verdiend had. Nu had ik Otmars zonen niet bij me (dat kon ook niet, want ik had het als e-book gelezen), dus had ik een list verzonnen: ik vroeg hem zijn krabbel op mijn waaiertje te zetten. En zo geschiedde. Weer eens wat anders.

Bospop: de rest van de dag

Natuurlijk waren het niet alleen The Charlatans die vrijdag optraden op Bospop. Ook de rest was tof. Een heerlijke aftrap met Wille and the bandits, en een paar goede singer songwriters op het buitenpodium: Matt Simons, James Morrison en Richard Ashcroft. Ik vrees alleen dat deze laatsten niet helemaal tot hun recht kwamen op een festival als dit; na een paar goede liedjes ben je er wel klaar mee. Ik wel in ieder geval. Ashcroft was op zijn beurt na een uurtje (hij mocht vijf kwartier) ook wel klaar met het publiek. Te tam, te veel met zichzelf en z'n telefoon bezig. Praten, praten en niet luisteren. Dus kapte hij er gewoon voortijdig mee. Wij waren daar overigens niet schuldig aan; we waren elders op het terrein aan het eten tijdens zijn optreden; anders was hij het publiek vást niet zat geworden.

De bands (naast Wille and the bandits en The Charlatans) die wel tot hun recht kwamen waren My Baby en Kodaline. Die zou ik allebei best nog een keer willen zien.

Net als Bospop zelf. Wat een lekker overzichtelijk festival: maar twee podia, één buiten en één binnen. En de bands spelen ná elkaar, zodat niemand last heeft van keuzestress. Je gaat gewoon van de een naar de ander. En als je even geen zin hebt in een bandje ga je lekker een beetje op het gras liggen of iets snacken bij een van de heerlijke eettentjes. De muziek van het buitenpodium is ook prima te horen daar. Ook die van Toto. Daar hoefden we zoals je weet niet per se bij vooraan te staan. De show was goed en gelikt, maar gewoon niet onze smaak. We kwamen immers voor Snow Patrol, niet voor hen.

Nog een opvallend feit: er waren relatief weinig jongeren op dit festival, als je het bijvoorbeeld vergelijkt met een festival als Down the Rabbit Hole. Wel veel lekker oude rockers, die veel bier dronken. Ook wel eens fijn. Anders in ieder geval. En verder weg dan ons 'eigen' DTRH-festival.

Het zal nog moeilijk kiezen worden volgend jaar....

De blik van Tim Burgess

Heb jij het wel eens meegemaakt dat de zanger van een bekende band je publiekelijk aansprak en tegen je zei dat je mooi was? Nou, ik wel. Dus.

En de eer is te beurt gevallen aan Tim Burgess van de wereldberoemde band The Charlatans. Toen hij het laatste nummer van zijn optreden op Bospop aankondigde en ik enthousiast riep 'we want more!' (want ik vond ze echt heel goed), wendde hij zich tot mij en zei 'you are beautiful' en staarde me lang en betekenisvol aan. Ik weet niet wat hij gedronken of gesnoven had of dat hij zijn contactlenzen vergeten was in te doen, maar ik moest er wel een beetje van blozen. Als ik jong was geweest, zou ik me backstage hebben gemanoeuvreerd om te vragen of hij het echt meende, maar ja, ik ben oud en getrouwd, dus het had verder geen gevolgen, behalve dat ik me even jong en bijzonder voelde. Altijd fijn.

Zelf voelde hij zich op het podium vooral...relaxed. Hij ging op in z'n muziek, zoals dat hoort, en heeft tijdens het optreden een keer of vijf zijn smartphone gepakt om foto's en video's van het publiek te maken. En vervolgens live op Twitter te zetten (zie zijn twitteraccount op 12 juli).

Gewoon, omdat het kan. Heerlijke levenshouding. Misschien ook maar eens proberen, die transcedente meditatie die hij naar verluidt beoefent. Je schijnt dan dingen te zien die anderen ontgaan....

pic.twitter.com/mgvFPSsHmk

— Tim Burgess (@Tim_Burgess) July 12, 2019

Voorbereiding op Bospop

Ter voorbereiding op Bospop toch maar eens een paar videoclips gekeken (van Wille & the Bandits, Matt Simons, My Baby, James Morrison, The Charlatans, Richard Ashcroft, Kodaline, enfin, je kent ze wel) maar natuurlijk ook van Toto. En wat bleek tot mijn verrassing, ze hebben een groot bibliotheekhart. Hun Africavideoclip is een soort van lofzang op de bibliotheek (iets wat je op grond van de tekst niet zou verwachten, maar de beelden spreken voor zich, zou ik zo zeggen):


Kom er maar in, Toto, en laat die regenbuien van Afrika maar achterwege....

Rabbit Hole en Snow Patrol

Dit jaar zouden we in plaats van naar de Rabbit Hole naar Snow Patrol gaan. Bospop een keertje uitproberen. Maar ken je die mop van Snow Patrol? Die kwamen niet! En de daarop volgende grap van de organisatie? Die hebben TOTO in plaats daarvan geregeld. TOTO! Uit welk graf hebben ze die getrokken?

Maar het kan nog erger. Bij Rabbit Hole komt Beirut niet. In plaats daarvan laten ze op het grote scherm de finale van het vrouwenvoetbal zien.

Nou ja, dan volgend jaar ter compensatie maar naar Rammstein. Als die niet door Marco Borsato vervangen gaat worden. Of wie weet al uitverkocht blijkt te zijn.

Vakantiebieb

Tijdens de zomervakantie speelt de Openbare Bibliotheek altijd even voor Sinterklaas, want dan stelt ze voor heel Nederland - of je nu lid bent van de bieb of niet - een mooie set titels gratis beschikbaar.

Met dit jaar bijvoorbeeld de roman De heilige Rita van Tommy Wieringa en als non-fictie een boekje kantoorjargon (mag ik even iets tegen je aanhouden?) van Japke-d. Bouma en een boek over introversie. Om maar wat te noemen. Enfin, kijk hier voor de volledige serie.

De OBA heeft er voor je gemak een top tien van gemaakt.

En ook aan de kinderen is gedacht. Wat dacht je bijvoorbeeld van het boekje Rollebollen met de Romeinen over zebra Julius?

Veel leesplezier!

Het zware ambassadeursleven

Het leven als ambassadeur is zwaar. En dan ben ik zelfs alleen nog maar Erasmus+ ambassadeur, kun je nagaan. Woensdag moest ik bijvoorbeeld naar een etentje om de andere ambassadeurs en de staf van het Nationaal agentschap Erasmus + te ontmoeten.

Wat een leven! En maar over Erasmus praten. Nou ja, over de naar hem genoemde beurzen dan om precies te zijn. Over hoe die ontstaan zijn en wat de laatste ontwikkelingen zijn. Want als ambassadeur moet je goed op de hoogte zijn, nietwaar?

Door de EU is tot nu toe maar liefst 14,7 miljard euro uitgegeven om (inmiddels) 10 miljoen studenten, docenten, stafmedewerkers, ondersteunend personeel, jongerenwerkers en vrijwilligers op uitwisseling te sturen. Dit bedrag staat bij geen enkel EU-land ter discussie. Sterker nog, het gerucht gaat dat men dit bedrag vanaf volgend jaar zelfs wil verdubbelen. Ha, dat zal die Engelsen leren! Wij zijn dan ook in een Frans restaurant gaan dineren. En maar netwerken. Want dat hoort erbij. En promotiemateriaal verzamelen, want straks 'moeten' er nog twee keer zo veel mensen op uitwisseling.

Ben je nog nooit op Erasmusuitwisseling geweest? Ik zou zeggen: grijp je kans! En word daarna ambassadeur, want zoals je ziet, Erasmus brengt je veel en ver!

Faces of science

Een leuk initiatief van de KNAW en de Jonge Akademie in samenwerking met Kennislink: Faces of science, waarin jonge wetenschappers middels blogs en korte filmpjes vertellen over hun werk en passies.

Mooi dat die nu eens in de schijnwerpers komen te staan en een inkijkje in hun (wetenschappelijke) levens geven voor ons leken en voor studenten die een carrière in de wetenschap ambiëren: kunnen ze zien of zoiets iets voor hen is. Zou zoiets ook mogelijk zijn voor wetenschappers die open data in hun onderwijs gebruiken? Dat zou wel een mooie schwung aan ons project geven....

Enfin, hier een jonge wetenschapster die ooit een leerlinge van mij was op het Titus Brandsma Lyceum in Oss,en inmiddels - na afronding van haar promotie - zelf als docent klassieke talen voor de klas staat: Suzanne van de Liefvoort

Game of thrones

Ik ben vaak een beetje laat met hypes. Zo ook met Game of Thrones. Heeft de rest van de wereld deze al helemaal uitgekeken, gesnikt omdat het de laatste aflevering bekeken heeft, en teleurgesteld omdat het zijn dochter Khaleesi heeft genoemd en het karakter in de loop van de serie steeds slechter wordt, moest ik er nog aan beginnen.

Maar daarvoor moest ik wel een HBO-abonnement hebben, dacht ik. En dan kan Netflix er wel even een tijdje af; we hebben toch zo'n beetje alles wat ons de moeite waard leek voorlopig wel gezien. Maar dat kan dus helemaal niet, een HBO-abonnement nemen in Nederland. Alleen via Ziggo. En we zitten al bij KPN. Wat nu? Illegaal downloaden dus? Net als mijn kinderen? *

Nee, dat gaat te ver. Voor goede content moet betaald worden. Anders wordt er nooit meer goede content gemaakt.

Een dvd-box dan, opperde iemand. Een dvd-box. Dat klinkt als iets uit een ver verleden. En daar heb je een dvd-speler voor nodig. Even op zolder kijken. Ja, we hadden er nog een. Dus de dvd-box gekocht. Seizoen 1 tot en met 7. Als je iets doet, moet je het goed doen.

Afstoffen die dvd-speler en gaan met die fantasybanaan.

Het was even wennen met die antieke techniek, en het piepte en kraakte een beetje, maar warempel, het lukte! Een week later hadden we het eerste seizoen gezien. We horen er weer bij! Nog maar 7 seizoenen. Voor als de winter gaat komen...

* Om misverstanden te voorkomen: mijn kinderen heb ik niet illegaal gedownload, maar eerlijk gekregen en het is nog goede content ook. Voordat u rare dingen gaat denken.

LILAC: de lezingen die ik zelf (mede) gaf

En last but not least heb ik zelf ook twee lezingen/ workshops gegeven: een samen met mijn collega Saskia over de geboorte van onze online cursus over het beschermen van persoonsgegevens, ook wel kortweg de privacymodule genoemd. We hebben veel plezier beleefd aan het maken ervan (samen met nog vier andere collega's); hopelijk straalde dat van de presentatie af - vermoedelijk wel, want dat was wat we achteraf te horen kregen.

En de tweede over de online module over het gebruik van open data in het onderwijs (samen met Harrie en mijn Noorse collega's, je weet wel, van die uitwisseling). Gelukkig was deze net op tijd af, evenals de video met het interview met de Nijmeegse wetenschapper Simon van Heeringen over dit onderwerp, die z'n première beleefde op deze conferentie.

Hard werken, maar dan heb je ook wat....

credits foto: Daniela Hesmer

Andere interessante lezingen op de LILAC

Maar natuurlijk waren er ook nog andere interessante lezingen op de LILAC. Wat daarbij vooral opviel, was dat informatievaardigheden inmiddels al lang niet meer alleen gaat over informatie zoeken, vinden en evalueren, maar dat er - onder andere geholpen door het ACRL-Framework - steeds meer aandacht komt voor (liefst open access) publiceren, datavaardigheden, en de nieuwste loot aan de boom: codeervaardigheden.

Wat dat laatste betreft was de lezing van MathildePanes uit Zwitserland een eyeopener: in Lausanne geven de informatiespecialisten 'gewoon' les in Python, Bash, Git, R en MySQL. Of ze daar een opleiding in gehad hebben. Nee hoor, gewoon zichzelf aangeleerd. En ze geven uitdrukkelijk alleen maar de basis: de gevorderden dienen zich bij de programmeurs te melden. Maar de basiscursus (Software Carpentry) is POPULAIR.

Tevens waren er goede workshops over het ARCL-Framework, waaronder een van onze 'new-kid-on-the-block' Nederlandse collega's Jaro Pichel, die voor z'n workshop gebruik maakte van de jigsaw-methode.

En over escaperooms, waarvan ik er helaas een heb moeten missen omdat ik zelf een presentatie moest geven.


Vermeldenswaardig was ook nog de keynotelezing van Carrol Littlejohn, hoofd van de vakgroep learning and teaching van de faculteit Sociale Wetenschappen in Glasgow, die ons bibliotheekmensen de keystone species within the universities noemde. Kijk, dan weet je waar je het over hebt!

Ze was ook een van de trekkers van het LLIDA-project, dat de basis heeft gelegd voor het Building digital capability project van Jisc. Geen onbelangrijke dame dus.
Ze heeft ook veel onderzoek gedaan naar MOOCs en hoe studenten daar hun eigen pad in kiezen, hoe zelfsturend ze daar in zijn en waar ze hun motivatie vandaan halen.

Verder vertelde ze ons hoe enthousiast ze was over het kironproject voor vluchtelingen in Duitsland waar ze aan mee heeft gewerkt ('we really have to emphasize literacy more than ever') en de Wikipediaschrijfsessies (ediathons) in Glasgow ('as people engage in tasks, you see a growing awareness of new responsitilities').

Daarnaast betoogde ze naar aanleiding van scholingsprogramma's in Afrika met betrekking tot voorlichting over het gevaar van bacterieresistentie voor antibiotica dat alleen cursussen niet genoeg zijn: je moet achteraf meten of er ook werkelijk gedragsverandering op de werkvloer heeft plaatsgevonden. Dat laatste lijkt me een hele nuttige tip.

Op het laatst kon ze het niet laten ons nog een keer extra een hart onder de riem te steken: 'Librarians have so much to offer and are being unutilized'. Kijk, nu hoor je het ook eens van een ander!

Enfin, haar laatste dia was wat mij betreft de klapper van de dag (let op de rode letters aan het begin van de opsomming telkens na de cijfers):

hier uitgebreider verslag van haar lezing

De leukste lezing op de LILAC

De leukste lezing op de LILAC vond ik die van Jane Secker over Open Access en Informatievaardigheden: Information Literacy and Open Access: two movements - one aim?

De zaal zat dan ook, tegen haar eigen verwachting in, bomvol. Open Access (ze spreekt zelf liever eigenlijk van Open Science) is natuurlijk ook een hot topic in de bibliotheekwereld. En Jane had ook een behoorlijk sterk panel bij elkaar gezocht: Chris Morrison (copyright specialist), Claire Sewall (research support skills coordinator in Cambridge)  Stephen Wyber (beleidsmedewerker bij IFLA), Stuart Taylor (publishing director bij de Royal Society) en Elizabeth Gadd (research policy manager).

De aankondiging luidde als volgt:

This symposium explores the relationship between information literacy and scholarly
communication and how they both relate to the concept of openness. One important
aspect of that relationship is how to square open access with developing the literacies that both researchers and citizens need. It considers whether the open access movement has been more successful in highlighting its cause than those who champion for IL and the reasons for any differences. The panel will discuss whether open access without information literacy is helpful, or if information literacy without full access to publicly funded research is realistic. It will also consider the role that copyright education plays in both movements in light of the recent Statement on Copyright Literacy from IFLA.

Het was mooi dat het onderwerp van zo veel kanten belicht werd, en zeker ook van de kant van de uitgevers, in de persoon van Stuart Taylor. Hij benadrukte dat hij ook groot voorstander was van Open Access, en dat de uitgevers zeker niet als vijanden gezien moeten worden.

Evenwel verstrakte zijn gezicht behoorlijk toen Jane bij wijze van afsluiting van de discussie het laatste stukje uit P@ywall, the movie liet zien, waarin behoorlijk de vloer wordt aangeveegd met Elsevier (voor de vertoning hiervan zei ze trouwens nog netjes tegen Taylor dat hij dit waarschijnlijk niet zo'n fijn fragment zou vinden - dat was dus te zien, alleen voor dat gezicht was het al de moeite waard om aanwezig geweest te zijn!). Beetje een Robin Hoodstreek dus van haar, en dus zeer op z'n plek in Nottingham.

Verder waren er sterke dia's: wat vind je bijvoorbeeld van deze?

En een leuke werkvorm: discussie door middel van een world café. Daarbij had ik trouwens nog een moment of fame, toen Jane mijn opmerking als beste van de dag aanprees, namelijk dat als alle informatie Open Access beschikbaar zou zijn, maar de wereld niet informatievaardig, dat het dan net zou zijn alsof er een product geleverd zou zijn zonder handleiding.

Natuurlijk heb ik er meteen patent op aangevraagd :-)

Hier de hele presentatie (alle afbeeldingen zijn daar ook uit afkomstig)

Maar er waren zeker nog andere lezingen die de moeite waard waren. Zie daarvoor de volgende blogpost(s).

Janes eigen blogpost over deze workshop

De LILAC-conferentie

Eindelijk heb ik de LILAC-conferentie dus een keer bezocht. Dit is een jaarlijkse conferentie met betrekking tot informatievaardigheden in Engeland. Het lijkt een beetje op de ECIL-conferentie die ik normaliter bezoek, maar is iets minder internationaal. Wel heel blank. Dat laatste viel vooral op  toen we het congresdiner hadden en wij blanken bediend werden door toevallig uitsluitend Indiërs. Ik vond dat zelf een beetje ongemakkelijk, maar de rest van de goegemeente leek er niet zo veel last van te hebben. 'Zij verzorgen gewoon de catering.'

De kwaliteit van de lezingen is over het algemeen wel beter dan bij de ECIL, maar dat komt voornamelijk omdat iedereen het Engels hier goed beheerst. Een voordeeltje van een Engels congres. Naast de Britten waren er voornamelijk Amerikanen, Scandinaviërs en .... Nederlanders.En die spreken allemaal (misschien op mij na) behoorlijk goed Engels. Tevens is de selectie van de papers behoorlijk veel strenger en duurt het congres korter (drie in plaats van vier dagen).

Verder hebben de LILAC-ers een leuke traditie die de ECIL-ers niet hebben: op het congresdiner worden boeken verloot en wel op de volgende wijze: onder sommige borden is een lotnummer geplakt. Degene die een nummertje heeft 'getrokken', mag naar voren komen en een boek ophalen. Dat maakt het nét nog iets meer een bibliotheekcongres.

Jammer is wel dat ze geen georganiseerde gezamenlijke excursiedag ná het congres hebben zoals bij de ECIL, zodat je in het gezelschap van je internationale collega's iets van de omgeving kunt zien. Want eigenlijk zijn dat - zo is mij opgevallen - bij uitstek de dagen waarop je lekker informeel kunt netwerken en de inhoud van het congres nog eens kunt doorspreken.

Maar natuurlijk hebben we er zelf met een paar man een dagje aan vastgeplakt. Want het is zonde om in Nottingham een congres te hebben en niets van de stad te zien behalve de overigens prachtige campus. Nee, we hebben ondanks het wat gure weer mooi een dagje sightseeing kunnen doen. Pitcher & Piano (een kerk omgebouwd tot kroeg, zo krijg je de mensen wel weer de kerk in!), de Robin Hood tour door outlaw Ezekial Bone die je absoluut moet doen mocht je toevallig in Nottingham verzeild raken, de absolutely scary Ghost Walk, beginnend bij een van de leukste en oudste herbergen van Engeland en de dag erna een rondleiding in de city of caves.

En dat kasteel dan, zeg maar de grootste attractie? Ach, dat werd verbouwd en dat hebben we niet eens gemerkt. We hadden het sowieso al kei-leuk.

Ja, hierna komt eindelijk het inhoudelijk verslag, en het verhaal van de terugreis. En nee, dat was geen ghost tour, noch heb ik me als een Robin Hood gedragen. Nou ja, een beetje dan...

Lila

De afgelopen week was er een van vijftig kleuren lila voor mij. Ten eerste omdat ik voor het eerst in m'n leven de LILAC-conferentie bezocht heb. Ten tweede omdat ik daar met een paarsgekleurd vliegtuig heen gevlogen ben en ten derde omdat de seringen op de campus van de universiteit van Nottingham prachtig in bloei stonden. En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan.

Het belangrijkste is echter dat de conferentie geslaagd was en de twee presentaties die ik gegeven heb ook. Verder heb ik Robin Hood ontmoet. Of die echt bestaat? Ja, in Nottingham wel en hij leidt je rond in de stad die ooit de trotse bezitter van de naam Snottingham was. Poor them.

Een volgende keer zal ik je er meer over vertellen, maar eerst even bijkomen van de reis die een onvermoed lange terugreis kende.

Stay tuned!

Kunst in de klas

Ja hoor, weer een televisietip van mij! Het programma De klas deze keer. Een uur lang krijgen de leerlingen van een klas een uurtje les van een BN'er. Matthijsje van Nieuwkerk mocht voor deze eerste aflevering van het jaar een klas middelbare scholieren (van het Montessori College in Nijmegen) een uur lang vertellen en laten discussiëren over kunst. Hij vertelde over schilder-, foto- en beeldhouwkunst en liet de kinderen kiezen welke van de afbeeldingen die hij bij zich had nou kunst waren en welke niet. Dat leverde mooie discussies van voor- en tegenstanders op.

Daarna ging het over literatuur en muziek. Vooral de muziek deed het goed uiteraard. Muziek is zeer belangrijk in een scholierenleven; veel belangrijker dan literatuur. In muziek vinden ze troost en afleiding en met het bespreken van de liedjes en zinnen daaruit kwamen de verhalen van de leerlingen los. Van het meisje dat anorexia overwonnen had, het meisje dat vroeger gepest was en de jongen die een arm met een stomp aan zijn arm.

Matthijs van Nieuwkerk deed het goed als leraar. En Özcan Alyol en Erben Wennemars waarschijnlijk ook, maar die afleveringen moet ik nog bekijken, die zijn vorig jaar uitgezonden.

Wat me wel opviel, is dat de klas uit slechts zestien leerlingen bestond. Ik weet niet of dat dat voor het programma was, of dat men in het Montessori College standaard kleine klassen heeft; ik vrees dat dat laatste niet het geval is. En dat valt me wel vaker op als er programma's of series zijn met schoolklassen. In werkelijkheid zitten er namelijk meestal 30 of 32 kinderen in een klas en dat geeft natuurlijk een heel ander beeld van de praktijk van het leraarschap dan dit geïdealiseerde plaatje....(hoewel ik als docent klassieke talen ook niet altijd te klagen had :-)

Samenvatting op YouTube:

Brieven met Eus

Özcan Akyol is wel van de originele aanpak. Zo heeft hij bijvoorbeeld een documentaire-serie gemaakt over Turkije, waarbij hij bij zijn eigen neven, nichten, ooms en tantes interviewt. De meesten van hen zijn behoorlijk kritisch over het regime, wat niet helemaal zonder gevaar is. Ter plekke is hij dan ook bijna in elkaar geslagen en ook bij terugkomst is hij flink bedreigd geweest. Gelukkig is het geen bange jongen....

Ook heeft hij een (live) radioprogramma op de zaterdagnacht, dat niet in de studio, maar bij hem thuis in Deventer wordt opgenomen, terwijl zijn vrouw en kinderen daar gewoon boven slapen. Scheelt hem weer reistijd, hoeft hij niet naar Hilversum. Deventer is toch het centrum van de wereld, nietwaar? En anders moet het dat maar even zijn. De geluidsman en de gasten komen naar hém toe in plaats van andersom.

Akyol ('eikel', zoals een keurige, goed bedoelende vrouw het uitsprak toen ze hem aankondigde) is ook columnist bij het AD en in die hoedanigheid krijgt hij heel wat zeik over zich heen. Op Twitter, maar ook via ouderwetse brieven naar de krant. Op een gegeven moment dacht hij 'ik ga die brievenschrijvers eens opzoeken, kijken wat er voor de camera van hun commentaar heel blijft'. En gewapend met cameraman ging hij op weg.

Bijvoorbeeld naar de gepensioneerde huisarts, die vindt dat allochtonen van de tweede of derde generatie die zich niet in Nederland begraven willen laten worden, niet goed geïntegreerd zijn, en ook degenen die het Nederlandse volkslied niet kennen niet. Eus daagt de man uit om het volkslied samen te zingen en de man loopt na een paar woorden al vast. Schitterend opgezet, dit interview.

Ook het interview met de brievenschrijver die vindt dat Akyol ontslagen moet worden is een juweeltje, evenals dat met de mevrouw die vindt dat de maatschappij veel te soft is geworden ("een zachte-witte-broodjes-maatschappij"). Eus weet de geïnterviewden allemaal te pareren en charmeren.

Je ziet ze hier allemaal op een rijtje. Schitterende 'televiesie'.