Ik gok dat ik het in mijn studententijd voor het laatst heb gedaan: bommen. En van de week zo maar ineens weer. Aanleiding: de spinningles ging niet door.
In eerste instantie had ik moeite met het vinden van de zaal. Maar gelukkig was er een vrouw die me op weg hielp. 'O, moet je ook naar bommen? Ik ook.'
'Voor mij is het al dertig jaar geleden dat ik gebomd heb.'
'O, ik doe het juist al meer dertig jaar. Sinds 1986, het begin van mijn studietijd.' Dat kon ik me wel voorstellen, ze zag er afgetraind uit.
'Ah, toen begon ik ook met studeren, maar ik heb het toen maar drie keer gedaan of zo; er kwam iedere keer iets tussen.' Voornamelijk smoesjes natuurlijk, maar dat zei ik er maar niet bij.
'Ik ga helemaal achteraan staan.'
'Ik helemaal vooraan. Lekker.'
Nou, daar gingen we dan: rondjes rennen, spring- en dansoefeningen - na een kwartier was ik uitgeput, en we moesten nog drie kwartier. Ehm, waar is hier de nooduitgang?
Beetje temporiseren dan maar, zoals ik wat meer (oudere) mensen in mijn omgeving zag doen: stapjes in plaats van springen. Dat hielp.
Na twintig minuten de buikspieroefeningen. Enige rust dus. Hoewel: die waren ook pittig. En we moesten ze op de kale grond doen: bij de yoga doen we die altijd - heel lux, besef ik nu - op een matje. Daarna nog meer rennen, springen en dansbewegingen. Squats en opdrukken ter afwisseling.
En weer springen op de opzwepende muziek.
Daarna eindelijk de cooling down. Mijn onderdeel: daar ben ik goed in.
En nu? Ja, spierpijn natuurlijk! Hopelijk volgende week weer gewoon spinningles....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten