Özcan Akyol is wel van de originele aanpak. Zo heeft hij bijvoorbeeld een documentaire-serie gemaakt over Turkije, waarbij hij bij zijn eigen neven, nichten, ooms en tantes interviewt. De meesten van hen zijn behoorlijk kritisch over het regime, wat niet helemaal zonder gevaar is. Ter plekke is hij dan ook bijna in elkaar geslagen en ook bij terugkomst is hij flink bedreigd geweest. Gelukkig is het geen bange jongen....
Ook heeft hij een (live) radioprogramma op de zaterdagnacht, dat niet in de studio, maar bij hem thuis in Deventer wordt opgenomen, terwijl zijn vrouw en kinderen daar gewoon boven slapen. Scheelt hem weer reistijd, hoeft hij niet naar Hilversum. Deventer is toch het centrum van de wereld, nietwaar? En anders moet het dat maar even zijn. De geluidsman en de gasten komen naar hém toe in plaats van andersom.
Akyol ('eikel', zoals een keurige, goed bedoelende vrouw het uitsprak toen ze hem aankondigde) is ook columnist bij het AD en in die hoedanigheid krijgt hij heel wat zeik over zich heen. Op Twitter, maar ook via ouderwetse brieven naar de krant. Op een gegeven moment dacht hij 'ik ga die brievenschrijvers eens opzoeken, kijken wat er voor de camera van hun commentaar heel blijft'. En gewapend met cameraman ging hij op weg.
Bijvoorbeeld naar de gepensioneerde huisarts, die vindt dat allochtonen van de tweede of derde generatie die zich niet in Nederland begraven willen laten worden, niet goed geïntegreerd zijn, en ook degenen die het Nederlandse volkslied niet kennen niet. Eus daagt de man uit om het volkslied samen te zingen en de man loopt na een paar woorden al vast. Schitterend opgezet, dit interview.
Ook het interview met de brievenschrijver die vindt dat Akyol ontslagen moet worden is een juweeltje, evenals dat met de mevrouw die vindt dat de maatschappij veel te soft is geworden ("een zachte-witte-broodjes-maatschappij"). Eus weet de geïnterviewden allemaal te pareren en charmeren.
Je ziet ze hier allemaal op een rijtje. Schitterende 'televiesie'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten