Natuurlijk waren het niet alleen The Charlatans die vrijdag optraden op Bospop. Ook de rest was tof. Een heerlijke aftrap met Wille and the bandits, en een paar goede singer songwriters op het buitenpodium: Matt Simons, James Morrison en Richard Ashcroft. Ik vrees alleen dat deze laatsten niet helemaal tot hun recht kwamen op een festival als dit; na een paar goede liedjes ben je er wel klaar mee. Ik wel in ieder geval. Ashcroft was op zijn beurt na een uurtje (hij mocht vijf kwartier) ook wel klaar met het publiek. Te tam, te veel met zichzelf en z'n telefoon bezig. Praten, praten en niet luisteren. Dus kapte hij er gewoon voortijdig mee. Wij waren daar overigens niet schuldig aan; we waren elders op het terrein aan het eten tijdens zijn optreden; anders was hij het publiek vást niet zat geworden.
De bands (naast Wille and the bandits en The Charlatans) die wel tot hun recht kwamen waren My Baby en Kodaline. Die zou ik allebei best nog een keer willen zien.
Net als Bospop zelf. Wat een lekker overzichtelijk festival: maar twee podia, één buiten en één binnen. En de bands spelen ná elkaar, zodat niemand last heeft van keuzestress. Je gaat gewoon van de een naar de ander. En als je even geen zin hebt in een bandje ga je lekker een beetje op het gras liggen of iets snacken bij een van de heerlijke eettentjes. De muziek van het buitenpodium is ook prima te horen daar. Ook die van Toto. Daar hoefden we zoals je weet niet per se bij vooraan te staan. De show was goed en gelikt, maar gewoon niet onze smaak. We kwamen immers voor Snow Patrol, niet voor hen.
Nog een opvallend feit: er waren relatief weinig jongeren op dit festival, als je het bijvoorbeeld vergelijkt met een festival als Down the Rabbit Hole. Wel veel lekker oude rockers, die veel bier dronken. Ook wel eens fijn. Anders in ieder geval. En verder weg dan ons 'eigen' DTRH-festival.
Het zal nog moeilijk kiezen worden volgend jaar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten