De overgangsconsulente

Daar zat ik dan, bij de persoon waar ik van m'n hele leven nooit van gedacht zou hebben dat ik er bij zou aanschuiven: de overgangsconsulente.

Mijn huisarts had gezegd dat ik er niets te zoeken had en braaf als ik ben, ben ik er ook niet actief naar op zoek gegaan. Totdat er op mijn werk een lezing werd georganiseerd door een gynaecologe, Pauline Ottervanger. De kwalen en kwaaltjes die zij noemde, waren allemaal toch wel heel herkenbaar, en niet alleen voor mij, maar voor het voltallig verzameld publiek.
Het feit dat zij vrouwenarts en vrouw was, maakte het des te geloofwaardiger wat ze vertelde.

Naast het doorlezen van haar lezenswaardige boekje raadde zij van harte aan om eens naar een overgangsconsulente te gaan. Omdat je daar even lekker lang de tijd krijgt het over deze boeiende fase van je vrouwenleven te hebben en wat die persoonlijk voor je betekent. En natuurlijk ook wat je allemaal aan je kwalen en kwaaltjes kunt doen. Van je huisarts krijg je dat namelijk niet altijd te horen. Eén van de missies van Ottervanger is ook om juist de huisartsen bij te scholen in dit onderwerp, maar daar is ze nog maar net mee begonnen, dus er is volgens haar nog een lange weg te gaan.

Ik dus naar zo'n overgangsconsulente en dat was een prettige ervaring. Uitgebreid legde ze het hele verhaal van de geleidelijke vermindering van het lievelingshormoon (oestrogeen en ja, vooruit, ook progesteron) van de vrouw uit. En wat dat met je lichaam en jezelf doet. Veel vrouwen krijgen opvliegers door al die hormoonschommelingen. Ik niet. Bij mij uit het zich meer mentaal. Heb ik weer. IK HAD LIEVER OPVLIEGERS GEHAD! Maar ja, je kunt dus helaas niet kiezen: de een krijgt dit, de ander krijgt dat en nog weer een ander merkt er eigenlijk nauwelijks iets van. Hoe je in je puberteit reageerde op je hormoonschommelingen schijnt een goede indicator te zijn van wat je tijdens de overgang te wachten staat. Hoe ik er in mijn vroege puberteit aan toe was? Nou, ik zag voornamelijk lijkbleek en had altijd hoofdpijn. De artsen konden niets vinden wat dat zou kunnen veroorzaken. En ineens was het over. Hormoonschommelingen, weet ik nu. Toen kon ik er ook al niet tegen. En ook toen waren de artsen er niet  op bedacht, op de hormoontrigger.

En de premenstrueel consulent? Die bestond toen nog niet. Of die er ooit zal komen, dat betwijfel ik. Maar bewustwording bij de huisartsen zou al heel wat zijn. Pauline, waar ben je?