We keken er al maanden naar uit om met het hele gezin naar Valentia Edetanorum, ofwel Valencia, de stad van paella, sinaasappels, spectaculaire Calatrava -architectuur, knus centrum met groene parken, witte stranden, blauwe zee, wuivende palmbomen en heerlijke fietspaden.
Dat laatste is best bijzonder voor een Spaanse stad en komt met name doordat Valencia een keer flink is overstroomd; in 1957 trad de rivier de Turia ver buiten z'n oevers en men heeft toen besloten dat nooit meer te willen. Daartoe heeft men de rivier gewoonweg omgelegd naar het westen van de stad en van de drooggelegde rivier een fietsvriendelijk park gemaakt. Bam! Dat is lef hebben en betaalt zich nu uit, want het is een oase in de stad. En je kunt er ook nog eens (de nieuwste rage) heerlijk elektrisch steppen. Hadden meer stadsbestuurders die ballen maar. En ook de futuristische stad van kunsten en wetenschappen die er vervolgens bij is aangelegd en waar Calatrava zijn heerlijke creatieve en futuristische gang kon gaan getuigt van grote moed. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat.
Of er dan niets aan te merken is op de stad? Jawel hoor! De metro komt bijvoorbeeld niet in het centrum van de stad, maar maar tot de rand ervan. Kijk, dat is in Parijs toch beter geregeld; daar kun je zo van topmonument naar topmonument hoppen met de metro. Met die bussen is het toch meer geklooi.
En: men spreekt er bijzonder slecht Engels, vaak zelfs helemaal niet. Dat geeft je enerzijds het romantische gevoel dat je echt op vakantie bent, maar aan de andere kant: als je iets echt nodig hebt of wilt weten, dan kan het knap onhandig zijn. Gelukkig sprak de receptionist van ons appartementencomplex wél uitstekend Engels, dus dat hebben we flink uitgebuit. Hij heeft alles gereserveerd, van fietsen tot restaurant tot taxi.
En met de jeugd zit het ook wel goed. Groeimogelijkheden genoeg dus voor deze prachtige stad. Al was het voor nu wel fijn dat het geen tweede Barcelona is qua drukte. Nog niet....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten