Eigen boekwinkeltje

Als je kerstvakantie hebt, heb je nog eens tijd voor iets. Boeken opruimen bijvoorbeeld. En een boekwinkeltje openen om de op te ruimen boeken op te zetten.
Niet alle boeken zijn immers geschikt om in een weggeefkast te zetten. Want welke niet-classicus zit er bijvoorbeeld te wachten op de kleine Pauly?

Dus heb ik een boekwinkeltje met de naam FestinaLent geopend op boekwinkeltjes.nl. En ik heb er een goede daad mee verricht, want meteen de eerste dag had ik al een klant. Ze had interesse in Harry Potter en de relieken van de dood. Ik moest ´m naar een neefje van haar opsturen. Met een briefje erbij. Uit de tekst van het briefje dat ik er bij moest schrijven, maakte ik op dat het het laatste nog ontbrekende deel van zijn collectie was. Zó fijn om deel te mogen zijn van iemands mooie gift. Zoiets had ik niet meegemaakt als ik het boek in de weggeefkast had gezet. Want dan zie je niet hoe blij je iemand met een specifiek boek maakt, hoewel je je er wel een voorstelling van kunt maken.

Het enige jammere is dat de verzendkosten bijkans hoger zijn dan het boek zelf. Mijn klant had die in eerste instantie ook vergeten over te maken. Begrijpelijk, ze dacht natuurlijk dat ik de beschikking had over een hippogrief.

Maar uiteraard maakte ze het alsnog over toen ik haar er om vroeg. Want zo zijn boekenliefhebbers onder elkaar. Ik hoefde geen incassobureau in te huren.

Kerstwens

Hierbij een kerstwens voor jullie, mijn lieve lezers. Sober en zen. Net als het aantal bijdragen op mijn weblog dit jaar. Dat wil niet zeggen dat er niet veel gebeurd is in 2017. Allerminst, zou ik willen zeggen. Ik miste er gewoon even de zinspiratie en tijd voor. Zinspiratie? Ja, zin en inspiratie. Die komen en gaan immers in golven en de zee was kalm dit jaar, kabbelend. Maar drijven op z'n tijd is ook wel eens lekker.

Een gedreven kerst jullie allemaal, en steek heel veel kaarsjes aan voor dat wat er ooit was (tolerantie, ik noem maar wat) en hen, die ooit stralend in ons midden waren.

Roeien met de Romeinen

Nijmegen leek van het weekend wel Cambridge aan de Waal! De roeivereniging Phocas had namelijk na tien jaar weer eens een grote roeiwedstrijd, namelijk de Traianus Regatta, in onze stad georganiseerd.

En in samenwerking met RomeinenNU had men bedacht een Romeins galeischip naar Nijmegen te laten komen, waarop ook meegevaren en -geroeid kon worden door belangstellenden. Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat ik me meteen heb opgegeven.

Zondagmiddag om 1 uur was het zover. Het zou het derde rondje van de dag zijn, maar die van 11 uur was verlaat, omdat - je gelooft het of niet - de Romeinen een verouderd navigatiesysteem hadden en de Spiegelwaal, vanwaar de boot zou vertrekken niet konden vinden! Dus werd die van 1 uur het tweede rondje.

Het liep desalniettemin gesmeerd, want iedereen was inmiddels goed op elkaar ingespeeld: de kapitein (een geoefend Phocasroeier) en de meevarende Romeinen. Die laatsten waren ongeoefend: het was de bedoeling dat zij door het meedoen aan deze sessie een beetje roei-ervaring op zouden doen, zodat bij de volgende Romeinenfestivals ook schepen ingezet zouden kunnen worden. Een welkome aanvulling op de gebruikelijke (vecht)demonstraties.

Ik zou zeggen: gaan met die banaan voortaan en als er nog figuranten nodig zijn: ik ben getraind en heb een modern navigatiesysteem!

Best practices van andere universiteitsbibliotheken op de ECIL

Keynotes op congressen zijn vaak leuk en inspirerend, maar het zijn toch echt de best-practice-sessies waar ik voor kom en waar ik het meeste van leer.
Helaas waren er daar dit jaar minder van dan andere jaren, er waren meer papersessies (en die zijn vaak toch wat theoretischer). Desalniettemin zaten er wat juweeltjes tussen. Neem bijvoorbeeld (in willekeurige volgorde en verre van een compleet overzicht):

De informatievaardigheden-MOOC die men in Brussel heeft ontworpen; de bibliotheek van de Technische Universiteit van Denemarken bleek er trouwens ook al een te hebben, zelfs met betalende bezoekers - tot hun eigen grote verbazing. Co-creatie, ook met studenten, bleek hier een grote succesfactor. Het materiaal (veel video's) wordt - heel slim - ook gebruikt voor de blended face to face intstructies. Het filmpje over hoe je een account aanmaakt in Mendeley bijvoorbeeld moet bekeken zijn (en het account ook aangemaakt!) voordat men de instructie bezoekt; dat bespaart tijd tijdens de instructie.

De sessie over het peerpoint steunpunt in Maastricht door Vincent Jansen; opvallend dat er steeds meer met studenten wordt samengewerkt; dit kwam bij meerdere sessies aan de orde. Overigens ook met middelbare scholieren, maar dat is meer vóór dan met hen.

Natuurlijk was er ook veel aandacht voor het ACRL-framework en welke successen daarmee behaald zijn in gesprekken met faculteiten; je kunt hiermee makkelijk laten zien dat de aandacht (ook van bibliotheken) verschuift van 'taugtht to the test naar teach to discover'. Een leuke opdracht die in dit verband voor de studenten verzonnen is: maak een infographic waaruit duidelijk blijkt wie wie geciteerd heeft (zo wordt het concept 'scholarship as conversation' mooi gecoverd).

Bruikbaar in dit opzicht zijn de zogenaamde scoring rubrics, die nu (in de Nederlandse versie van Jos van Helvoort) ook in digitale vorm beschikbaar zijn.

Verder was er aandacht voor gaming: een UB uit Parijs die geëxperimenteerd had met een escaperoom, en het inzetten van bingo (!) (door Hana Jeneckova uit Tsjechië) in de instructies informatievaardigheden (open science, datamanagement en publiceren) voor de PhD's.

En bij een paar sessies ging men in op the slow movement: aandacht voor mindful en deep learning in plaats van snel scannend leren; hier zou de bibliotheek een rol in kunnen spelen, evenals in meditatielessen volgens sommigen. Nou ja, zorg voor stilte, daar zijn we in elk geval expert in!

ECIL 2017

En de ECIL-organisatie had het weer voor elkaar: een prachtige locatie voor het jaarlijkse Europese informatievaardighedencongres. Wát een woest aantrekkelijke badplaats, dat Saint-Malo, met z'n roemrijke verleden. Stad van rotsen, stadsmuren, kastelen, piraten, zee, getijden, Cartier en Chataubriand.

Geen straf om daar een week te bivakkeren met collega-informatiespecialisten uit de hele wereld, ook een soort piraten. Piraten tegen nepnieuws. Strijders voor eerlijke informatie. Reken maar dat er op dit congres fel van leer getrokken werd tegen onbetrouwbare overheden en bezuinigingen op informatievoorzieningen voor de burgers. Hoe gaan we deze burgers bewapenen, zodat ze zich kunnen verweren tegen informatiemanupilatie? Dat was eigenlijk wel het voornaamste onderwerp van de conferentie, verpakt in het thema information literacy in the workplace met als belangrijkste sprekers Bonnie Cheuk, Andrew Witworth en Stépane Goldstein.

Ja, het was een redelijk politiek congres dit jaar, maar wat wil je, in deze roerige tijden? Het is geen optie om - zeker als informatiespecialist - aan de zijlijn te blijven staan en toe te kijken hoe informatiestromen bezoedeld worden.

De keynotes hebben hier zeker wat handvatten voor gegeven; Bonnie pleitte voor aanpassing van ons taalgebruik aan de zakenwereld om daar van meer nut te kunnen zijn, Andrew had een wat filosofischer verhaal en brak met name een lans voor xenofilia (het proberen te begrijpen en omarmen van in plaats van bang te zijn voor het vreemde en de verschillen, want daar is waar het echte leren plaatsvindt) en Stépane wierp vooral vragen op ('don't expect any answers from me') over de toekomst van werk en de ethische consequenties die de verschillende scenario's waarschijnlijk zullen gaan hebben.

En natuurlijk was Sheila Webber weer aanwezig om live verslag te doen, dit keer versterkt door Pam McKinney, om meer sessies te coveren en af en toe ook vanuit verschillende perspectieven de presentaties samen te vatten, iets wat de objectiviteit natuurlijk behoorlijk ten goede komt.

Maar verder waren er comme l'habitude ook gewoon sessies over best practices vanuit de verschillende werkvloeren en -velden, de belangrijkste reden voor mij om dit congres te bezoeken. En ja, ik heb ook weer een presentatie gegeven; daar is zelfs over geliveblogd door Pam.

Wat een eer!

Epen 2017

Nee, we hebben niet gesurvivald in Epen dit jaar. We wilden wel hoor, hoewel het een survival light zou worden, iets met kruiwagenraces of wat dan ook, maar het weer werkte niet helemaal mee. En de eigenaar van de Paradijsvogels is nogal een flexibele man, dus we konden gewoon lekker gaan boogschieten en mergel bewerken in zijn multifunctionele schuur - misschien maar beter.

Voor de rest was het wandelen, open haard, muziek en Halli Galli spelen en Remigiusvlaai eten bij de Smidse op zondag, toen het - god zij dank - ineens weer ouderwets heerlijk weer werd.

Het voornaamste gespreksonderwerp dit jaar was Dikke Dennis. Daar konden we werkelijk alles aan ophangen, alsof hij erbij was. Misschien moeten we hem volgend jaar gewoon méévragen. Dat we dan allemaal een tattoo aangemeten krijgen of zo. Kijk, dan vergeet je zo'n weekend tenminste nooit meer.

Een jaar de tijd om erover na te denken wat we dan op onze arm, rug of schouder aangebracht zouden willen hebben. Deliciae meae?

De last van een visum

Afgelopen week moesten de rest van het gezin en ik een nieuw paspoort aanvragen. Het enige leuke aan die verplichting is dat we daar altijd een gezinsuitje met een etentje vooraf van maken: het nuttige met het aangename verenigen, altijd goed.
Door toedoen van deze traditie is de verlengdatum van de paspoorten bij ons allemaal dezelfde, wel zo handig in verband met de toestemming van beide ouders die nodig is voor de paspoorten van de kinderen, al is dat voor de oudste niet meer noodzakelijk.

Waar we, zo bleek tijdens het eten, met name benieuwd naar waren, was hoe ze dat nou zouden regelen met ons Amerikavisum, want dat is tien jaar geldig. Eh, ja, daar hadden ze wel een oplossing voor, bleek later, en let nu even op welke dan.

Bij de vernietiging van het oude paspoort over een week - dat moet namelijk terecht gebeuren voordat je een nieuwe krijgt - mag de bladzijde met het visum niet vernietigd worden. Daar zouden we zelf op moeten letten bij het inleveren. 'Alles doorboren, behalve de bladzijde met het visum', moesten we de paspoortbeul meegeven. Ter herinnering hadden ze er een gele post-it op geplakt. Want tja, het visum overzetten naar het nieuwe paspoort, dat bleek niet te kunnen.

'Nadeel is wel dat u vanaf nu altijd twéé paspoorten bij u moet hebben, het oude en het nieuwe. Want in het nieuwe paspoort staat een verwijzing naar het oude paspoort, namelijk dat daar nog een visum in zit.'

'Alleen als we naar Amerika gaan, neem ik aan?'

'Nee, voortaan altijd.'

'Maar het paspoort van mijn dochter is maar vijf jaar geldig, hoe doen we dat dan over vijf jaar, moet ze dan altijd drie paspoorten bij zich hebben?'

Daar hadden de ambtenaren geen antwoord op. Zó ver konden ze niet vooruit kijken.

Tja, misschien is de wereld dan wel vergaan. Probleem opgelost.

Weekje Montpellier

Na het weekje zomerfeesten was ik wel toe aan nóg een weekje vakantie in de zon, maar dan om uit te rusten. En die kreeg ik gelukkig ook: in Frankrijk, Zuid-Frankrijk om nog preciezer te zijn, Montpellier om het nog concreter te maken.

Wat een geweldige plaats is dat! Mooi historisch centrum, dat godzijdank autovrij is, en heerlijk dicht bij zee. Door de stad slenteren was nog nooit zo leuk....

Ook onze verblijfplaats was top, want appartement (airbnb) midden in het centrum, in een oud, 17e eeuws klooster.

Wat een geluk kun je soms hebben.

Naast Montpellier hebben we overigens ook Lyon (verrassend leuke stad), Vienne, Nimes, Aigues- Mortes en Nancy aangedaan. Van de spectaculaire vondsten in Vienne wisten we overigens toen nog niets af, maar ook zonder dat vonden we het al een schitterend stadje en we gunnen ze een beetje extra toerisme daar, want het maakte een behoorlijk arme indruk.

Volgend jaar weer in die streek wat mij betreft! Hoewel, er zijn nog zo véél mooie streken te ontdekken...eerst maar weer eens gaan werken voor het geld! #zinin #not

Weekje zomerfeesten

'Zeg, ben jij cultuurverslaafd of zo?', vroeg een vriendin mij gisteren toen ik vertelde welke voorstellingen ik allemaal bezocht had tijdens de zomerfeesten.

Het leek er warempel wel op....

Elke dag minstens een lezing, bandjesbezoek of voorstelling en liefst alle drie. Tja, als het zó voor het grijpen ligt gedurende een week, dan kan ik er bijna niet niet heengaan. Bovendien had ik vakantie en het was mooi weer.

Zo bezocht ik zaterdag een lezing/ voorstelling van Herman Brusselmans, zondag een lezing van Özcan Akyol en optreden van Jules Deelder, maandag een lezing van René ten Bos, dinsdag een optreden van Bökkers, woensdag Katinka Polderman en Donnerwetter, donderdag Ronald (alfabet en woordgrapjeskunstenaar) Snijders en vrijdag Old Gansters never die en Julian Sas.

Tussendoor lekker eten in de stad, borrelen op het rivierstrand met straattheater, dansen bij de Platenbus, Loco Loco Discoshow en OZO: het leek warempel wel een geheel verzorgde vakantie! En alles op het fietsje te bereiken.

Ik zeg: volgend jaar weer!

Ten Bos in de kerk

René ten Bos in de peinspose

Een goed idee van de bibliotheek om René ten Bos uit te nodigen voor een lezing; hij kan goed vertellen en onderzoekt interessante thema's, zoals ik al eerder schreef.

Ook zelfonderzoek schuwt hij niet; hij observeert wat er met hem gebeurt nu hij denker des vaderlands is. Het meest in het oog springend vind hij dat overal zijn beeltenis verschijnt, waardoor hij een ander soort relatie met zijn gezicht krijgt, verwrongener.

Iedereen verwacht trouwens dat hij de hele dag denkt. Maar hij denkt echt niet de hele dag (en zijn kinderen zijn daar maar wát blij mee, bekende hij). En hij word constant gebeld om zijn mening over iets te geven, bijvoorbeeld het plasincident rondom Patricia Paay. Maar daar hééft hij helemaal geen mening over, tenminste niet een andere dan wij, het publiek.

Wat mensen niet altijd snappen is dat de filosofie ook helemaal geen meningenfabriek is. De filosofie is juist op zoek naar de paradox en stelt liever de goede vragen om boven het niveau van de mening uit te stijgen. Paradox betekent ook letterlijk 'tegen de mening' (para is tegen en doxa is mening).

De hoofdthema's uit zijn werk zijn transparantie en ecologie. Zijn proefschrift ging over managementgoeroes, waaronder Trump (toen al bekend, maar nog niet zoals nu, en in een andere functie). De invloed van managementgoeroes op managers is bijzonder groot. Managers hebben namelijk niet echt een professionele identiteit en zoeken dus houvast. Die vinden ze in de managementtheorieën zoals die van Trump (toen die nog 'gewoon' manager was). In een ander interview met hem las ik dat de invloed van met name de Angelsaksische managementtheorieën hier ontzettend gegroeid is, onder andere omdat de managers van tegenwoordig geen Frans of Duits meer lezen, terwijl de managementtheorieën die in die talen geschreven worden/ zijn, vaak beter toepasbaar op Europese bedrijven zijn.

Hij onderzoekt ook hoe Trump z'n (management)ideeën nu op de politiek loslaat. Interessant, want politiek is een andere business dan het zakenleven, maar er zijn ook parallellen, ondanks dat politiek voornamelijk over in- en uitsluiting (van groepen) gaat; in het zakenleven is iedereen juist welkom - als consument!

Ondertussen is het verkopen van boeken en lezingen over managementtheorieën een hele industrie geworden. De belangrijkste stroming is die van volgelingen van Carl Schmitt, die ook een belangrijke inspiratiebron voor ....Adolf Hitler was.
Graag leest Ten Bos dit soort geschriften niet, maar ja, you have to read the enemy om je eigen standpunten nog helderder te krijgen (en munitie te verzamelen).

Als filosoof ergert hij zich natuurlijk enorm aan de 'alternative facts' en versimpeling van ingewikkelde problemen. Een interessante tijd dus voor deze man, met een overvloed aan hyperobjecten en hypokritiek. Jazeker, mensen, ik heb een paar nieuwe woorden geleerd, en dat op de maandagmiddag tijdens de Vierdaagse/ zomerfeesten.

Laat dat wandelen maar aan anderen over. Voorlopig.

Zomerfeesten nu al groot succes

De Vierdaagse is nog niet begonnen, maar de zomerfeesten zijn wat mij betreft nu al een groot succes. Dat komt voornamelijk door het sympathieke Festival op ´t Eiland aan de Lentse kant van Nijmegen, sowieso de leukste kant natuurlijk.

Het begon zaterdag al met een optreden van Herman Brusselmans. De meningen over de man verschillen, maar ik blijf hem onweerstaanbaar grappig vinden, zo heerlijk zichzelf met z´n wapperende haren, sterk gekruide meningen en Belgische accent. Hij had eigenlijk drummer willen worden, bekende hij, maar dat was hopeloos mislukt; de wilde haren uit zijn bandjestijd heeft hij echter altijd gehouden. De humor ook, evenals zijn werkkracht.

Andere schrijvers vindt hij maar halfzachten, omdat het ze vaak niet eens lukt om ook maar een boek per jaar uit te brengen; zelf brengt hij er minstens twee per jaar uit. Evenals een ontelbare hoeveelheid columns, de verhalen die hij voordraagt nog niet meegerekend. Dat doet hij even tussendoor, net als de grote hoeveelheid televisieoptredens. En vrouwen, tegenwoordig. Voorheen was dát alleen Tania. We kennen het vervolg.

Een schrijver/ dichter/ performer die nog wel drumt, is Jules Deelder. Ook al zo'n portret. Wat een tempo heeft die man! Op die leeftijd! Ik heb het even gegoogeld, maar hij is gewoon al 73 jaar oud. En maar doorgaan!

Alfabetisch gezien
staat alles voor niets
Adam voor Eva en
auto voor fiets
Hel komt voor hemel
Duivel voor god
Haat staat voor liefde
Sleutel voor slot
Dood komt voor leven
Donker voor licht
Zes staat voor zeven
Maan komt voor zon
Dicht staat voor open
Ledig voor vol
Beneden voor boven
en tegen voor voor

Ach, BN´er, vertrouwde hij me toe, toen ik even een foto met hem mocht maken, dat klinkt toch als een ziekte, net als TBC´er.

True.

Degene die hard op weg is een BNner te worden, is Özcan Akyol. Hij trad op in de Stevenskerk. Of beter gezegd, vertelde er zijn levensverhaal. In drie kwartier, in grote lijnen het verhaal dat hij ook al in zijn boeken heeft verteld. Hij vermeed politiek en er mochten ook geen vragen gesteld worden na afloop. Dit ondanks dat er weinig Turken in de zaal waren.

Wél signeerde hij na afloop. Daar kon ik nog even een gesprekje met hem voeren. Ik vroeg hem of hij het plaatsje Epse kende, waar ik m'n puberteit heb doorgebracht en mijn ouders nu nog wonen. 'Maar natuurlijk! Ik heb wel eens rondgekeken of ik daar een huis kon kopen. Kom je uit het Epserbos?'

'Nee, zie ik er uit als een kakker dan? Mijn moeder had daar een bloemenwinkel. Ik heb trouwens in Deventer op school gezeten.'

Dat vond hij allemaal wel amusant geloof ik. Hij signeerde tenminste met de tekst: 'Voor Monique, uit Epse!' Alsof het een curiositeit betrof.

En zo blijft je verleden je achtervolgen.

Weblog over de oudheid met veel inscriptiemateriaal

Kijk, dat vind ik nou eens een leuk: een nieuw weblog met klassieke dingetjes, waaronder bijvoorbeeld een nu al mooie rijkdom aan vertalingen en inscripties met vertalingen en lesmateriaal eromheen. Het heet Legenda en is de lucht in gebracht door classica Silvia de Wild, die ook vertaalster is. En leuke koppen bedenken kan.

Hier bijvoorbeeld een inscriptie bij het graf van een hond, Parel geheten:

Gallië heeft me voortgebracht, een schelp uit de rijke zee/ gaf mij mijn naam, een naam die past bij mijn uiterlijk./ Ik was niet bang uitgevallen; zodoende had ik geleerd om onbekende wouden te doorkruisen en in de heuvels op ruigbehaarde zwijnen te jagen./ Nooit hoefde ik zware ketens te dragen,/ evenmin werd mijn glanzend witte lijf ooit wreed geslagen met een zweep./ Ik was gewend op de zachte schoot mijn baas en bazin te liggen/ en als ik moe was, mocht ik slapen op een opgemaakt matras./ Ik sprak vaker dan was toegestaan met mijn zachte hondenklank:/ niemand was bang voor mijn geblaf./ Maar nu ben ik dood na een lijdensweg bij de geboorte van mijn pups./ Onder een kleine marmeren steen lig ik begraven./ Parel.

Schattig toch?

Of deze voor Eucharis, actrice, danseres, kindster:

Eucharis, de vrijgelatene van Licina,
een talentvol (geschoold) meisje, getraind in alle vormen van kunst. Ze werd 14 jaar. 

Hé, jij daar, loerend bij de huizen van de dood,
sta even stil en lees mijn grafschrift eens goed door,
de liefde van een vader schonk dit aan zijn kind,
daar waar mijn overblijfselen geborgen zijn.
Vanaf mijn vroegste jeugd had ik talent voor kunst,
maar toen ik ouder werd en steeds meer roem verwierf,
kwam het bedroefde doodsuur dichterbij, te snel,
en heeft een verder leven ademtocht ontzegd.
Geschoold, getraind als door een Muzenhand was ik,
die pas nog dure feesten kleurde met mijn dans
en als actrice debuteerde op toneel.
Zie, hier in dit graf: de as van ons lichaam;
gehate Parcen zetten mij hier zingend bij!
Mijn mentor’s goedheid, zorgen, liefde, lof, haar trots
verstommen, zwijgen nu ik dood ben en verast.
Ik, dochter, liet mijn vader niets dan tranen na;
zijn nageslacht ging hem voor in de dag des doods.
Veertien verjaardagsfeesten neem ik met me mee,
voor eeuwig trots bezit in somber schimmenrijk.
Dit vraag ik nog: zeg voor je verder gaat ‘Rust zacht!’

Aardig inkijkje in de klassieke (inscriptie)wereld.

Ik hoop dat er nog vele volgen!

via

Sssst

Stiltecoupés zijn heerlijk om in te vertoeven. Als het er echt stil is, om lekker rustig te kunnen lezen of werken (dat heeft mijn voorkeur) en als het er niet stil is, om te observeren hoe mensen op die niet-stilte reageren.

Soms verdenk ik de NS ervan dat ze samen met wetenschappers een sociaal experiment aan het uitvoeren zijn, dat er camera's hangen en dat ze het gedrag van mensen in een situatie waarbij de regels in overleg moeten worden nageleefd bestuderen. Niet iedereen snapt het concept immers, en héél duidelijk staat het (expres?) ook allemaal niet aangegeven.
Hoe hard vecht de mens voor zijn behoefte aan stilte en hoe hardnekkig zijn de stilteverstoorders precies?

Afgelopen week week zat ik met een vriendin - zij is ook stiltecoupéfan - in een niet-stiltecoupé. De bovenste helft van de coupé was stilte, dat hadden we al geconstateerd, vandaar dat we beneden waren gaan zitten, want we wilden gezellig bijpraten.

Alleen was er een jonge, Elsevierlezende vrouw, die daar anders over dacht. 'Ssssst, het is hier een stiltecoupé!', beet ze ons toe.
'Sorry mevrouw, maar het is hier geen stiltecoupé, die is boven. Misschien dat u daar kunt gaan zitten.'
'Het is hier wel een stiltecoupé'.
'Nee hoor, er staat geen silence op de ramen, kijk maar.'

Wij als stiltecoupé-experts wisten dat we gelijk hadden, dus we negeerden de jonge Elseviermevrouw verder.

'Ik vraag het niet nog een keer! Jullie kletsen gewoon door. Wat een onbeleefdheid!'
'Mevrouw, nogmaals, het ís hier geen stiltecoupé.'
'Dan vragen we het aan de conducteur.'
'Prima, als die langskomt.'
Die kwam natuurlijk niet langs.

'En nú ben ik het zat!', zei de vrouw.
'Wij ook', zeiden wij. 'Fijne dag nog verder, wij gaan ergens anders zitten; we hopen dat u van uw tijdschrift geniet.'

Soms is het beter om je op te offeren als je je dag niet wilt laten verpesten door een per se-gelijk-willende-hebben-onsympathieke-rotmevrouw. Zeker als je in een leuk gesprek zit.

We vroegen ons nog wel af of de mevrouw niet een door de NS of wetenschappers ingehuurde actrice was en ze haar rol extra zuur had ingezet.

Wie weet.

We zagen haar later in de stationshal nog in de rij voor de geldautomaat staan. Ze zag er niet gelukkig uit. We hadden geen medelijden.

De IRMA-app

Daar zat ik dan, tussen de alumni van de faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde en Informatica, op de plaats van een collega die zelf niet aanwezig kon zijn.

En wel bij een lezing over privacy en hoe de Radboud Universiteit (en in het bijzonder de faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde en Informatica) een steentje probeert bij te dragen aan het waarborgen van meer privacy door de ontwikkeling van haar IRMA-app.

Wat die app precies doet? Nou, het zou een vervanging kunnen worden voor bijvoorbeeld onze DigID. Wat daar mis mee is? Wel, het is niet zo'n prettig idee (let op de woordspeling) dat AL je gegevens op 1 plek bewaard worden en als iemand er fraude mee pleegt, dat die dan toegang heeft tot AL je gegevens. Dat is eigenlijk misschien zelfs wel een doodeng idee.

Beter is het om die gegevens gefragmenteerd aan te bieden aan degene die daar om vraagt. Dus als je (bijvoorbeeld voor het kopen van drank) aan moet tonen dat je 18 bent, dat je dan alleen DIE gegevens hoeft te leveren en niet je hele doopceel. En je er bovendien zélf eigenaar van bent, in plaats van iemand anders. Je revealt dus je eigen attributes (IRMA staat voor I Reveal My Attributes). Zie hier het filmpje dat ze gemaakt hebben:



Waarom ik ineens zo geïnteresseerd ben in privacy? Omdat we met ons team bezig zijn met een monsterklus: het maken van een zelfstudiemodule over privacy om (met name eerstejaars) studenten bewust te maken van de noodzaak van het beschermen van je persoons- en onderzoeksgegevens.

En dat is hard nodig.

Jammer dat de app alleen nog maar voor Androidtoestellen beschikbaar is. De iOS-versie komt waarschijnlijk over 2 maanden beschikbaar.

First we take Manhattan

Voor degenen die het zich al afvroegen: we made it to New York! En we zijn zelfs alweer terug. Maar gezien de drukke tijd daarna is het er nog niet van gekomen er wat over te vertellen hier.
Of het al die moeite waard was? Nou en of!

Sowieso was het heel bijzonder om een keer alleen met m'n dochter een week op pad te zijn - we bleken een verrassend goed team, maar de stad, het hotel en het weer waren ook perfect.

Wat we gezien hebben?
De bekende hotspots als Times Square (waar we dichtbij logeerden), het MoMA, de New York Public Library, Brooklyn Bridge, Wall Street, het 9/11 Memorial, het Vrijheidsbeeld en Ellis Island, Chinatown, Battery Park, Central Park, en winkels, heel veel winkels. Tja, dat krijg je ervan als je met een puber op stap gaat! Maar niet dat dat een straf was; ik heb er - als onervaren shopper - ook veel van geleerd. En het was er koel door de airco. Want het was weliswaar lekker weer, maar op enkele dagen ook iets té lekker: 36 graden in de schaduw.

Wat dat betreft was het schilderij met de ventilatoren uit de MoMA-tentoonstelling van Robert Rauschenberg zeer toepasselijk...

Van de polarisatie was - in de ene week dat we er waren - niet heel veel te merken. Uit nieuwsgierigheid hebben we Trumptower (op Fifth Avenue, waar ook veel winkels zich bevinden, alsook the New York Public Library) bezocht. Wat met name opviel was de enorme hoeveelheid beveiliging aldaar.

Verder hebben we een demonstratie en tegendemonstratie in een park nabij het 9/11 Memorial gezien (op de gedenkplaats zelf mag niet gedemonstreerd worden). De politie had er duidelijk haar handen vol aan om de twee groepen uit elkaar te houden, maar met groots machtsvertoon lukte het haar, zodat de Big Apple niet ontploft is tijdens ons bezoek en we van een geslaagd bezoek kunnen spreken.

En een goed verstaander snapt wat ik met die laatste opmerking bedoel.....

Frankfurt war toll

Maar of ik ook wat geleerd heb in Frankfurt? Jazeker!

Sowieso kennisgemaakt met het verschijnsel Bibliothekartag (zo'n 3.000 deelnemers) en heel veel nieuwe mensen leren kennen. Oude bekenden gezien ook. Natürlich, die (Bibliothek)welt ist klein! Het eerste wat opviel was trouwens hoe ontzettend goed het georganiseerd was - en dan had ik nog geen lezing bijgewoond; dat zag je gewoon meteen: niets, maar dan ook niets was aan het toeval overgelaten. Perfekt und pünktlich, dat is ook wel eens fijn!

Maar dus ook een lezing gegeven en in een internationaal forum over informatievaardigheden gezeten met vertegenwoordigers uit Engeland, Zweden en Tsjechië. Erg leuk en leerzaam om te doen. We zijn grofweg natuurlijk allemaal met hetzelfde bezig, maar er zijn ook wel wat verschillen. Zo is er in Zweden bijvoorbeeld een wet die voorschrijft dat 100% van de universiteitspopulatie onderwezen moet worden in informatievaardigheden (men bereikt overigens maar 50%). In Tsjechië is er geen wet die zoiets voorschrijft, maar is er in 2015 een enquête uitgevoerd onder alle 17 universiteiten over de mate van informatievaardigheid van de studenten. Kijk, dat zijn mooie initiatieven waar we iets van kunnen leren. In Engeland is er een zeer actieve Information Literacy Group (van de CILIP), die allerlei manieren zoekt 'to get rid of the image of book stamping', en daarin behoorlijk lijkt te slagen. Ze verdienen wat geld door het organiseren van een jaarlijks congres (de LILAC) en zetten dit in om ook de rest van de samenleving en met name de schooljeugd te bereiken met lessen in informatievaardigheden, bijvoorbeeld in samenwerking met Teen Tech en met een Facts matter campagne.

Verder heb ik naast een paar internationale meetings ook nog een workshop over Open Educational Resources van Jürgen Plielinger gevolgd; wat aardige tips over OER-sites gekregen, maar wat vooral duidelijk werd, was dat Nederland behoorlijk voor loopt op Duitsland op dit gebied. Waar er in Duitsland nog vooral gepráát wordt over dit onderwerp, is men (bijvoorbeeld in Utrecht en Wageningen) al bezig met het bouwen van repository's voor het opslaan van Open Online Onderwijsmateriaal. Men was dus zeer geïnteresseerd in mijn verhaal en wilde graag samenwerken, ook op het gebied van e-learning. LibGuides was er bijvoorbeeld totaal onbekend, laat staan Xerte.

Wege und Strategien zu #OpenEducationalRessources zeigt @jplie im Hands-On Lab. #bibtag17 @bib_info #OPL #OER pic.twitter.com/zwMisQlXGn

— Bibliothekartag 2017 (@bibtag17) 1 juni 2017

Hebben zij even geluk dat Nederland (en dan met name de KB) volgend jaar partner is met de Duitsers in de bibliotheekwereld/ organisatie Bibliothekartag! Dit jaar was dat Amerika, misschien dat er daarom wel zo veel aandacht was voor het nieuwe ACRL-framework. Ja, ja, daar moet ik me ook maar eens wat meer in gaan verdiepen; gelukkig loopt er momenteel een 23-dingencursus.

Trouwens niet te vergeten: Frankfurt is ook nog eens een leuke, mooi aan de Main gelegen stad. En ik had bovendien het geluk dat er tijdens mijn verblijf ook nog een Magrittetentoonstelling was.

Geen moment verveeld dus en tevens een uitnodiging om eens naar Universiteitsbibliotheek in Bonn te komen op zak. In combinatie met een Irantentoonstelling in die stad.

Nicht slecht!

Frankfurt, here I come!

Eigenlijk wou en zou ik dit jaar maar naar één congres gaan. Want congressen zijn leuk en leerzaam, maar slokken tegelijkertijd ook behoorlijk wat tijd op.

Maar de uitnodiging om naar de Bibliothekartag in Frankfurt (rare naam overigens voor een congres van vier dagen) te komen, kon ik niet afslaan. Mij was namelijk gevraagd Nederland te vertegenwoordigen in een sessie over de stand van zaken met betrekking tot Informatievaardigheden in Europa. Engeland, Zweden en Tsjechië zouden elk ook met een spreker vertegenwoordigd zijn.

Toen ik uitgenodigd werd, dacht ik, afgaande op de naam, dat het om een congres van één dag zou gaan, maar het is er dus een van vier dagen. Gezien het programma (met bekende onderwerpen als Open Acces en Research Data Management en behoorlijk wat sprekers uit het Openbare Bibliotheekwezen), houd ik het beperkt tot een tripje van drie dagen; maandag en vrijdag heb ik immers andere verplichtingen in het land (respectievelijk de landelijke werkgroep Open en Online Onderwijs, een topic dat ik zeker zal benoemen in mijn presentatie (ben ook benieuwd hoe ver andere landen zijn op dit gebied) en het landelijke overleg over informatievaardigheden, het zogenaamde LOOWI).

Aangezien dat laatste overleg pas op vrijdag is, kan ik de vragen die op het congres bij de forumdiscussie aan bod zullen komen, niet voorleggen aan het juiste gremium, maar wie weet zijn er mensen uit die club die mijn weblog lezen; die kunnen dan in de comments hieronder reageren.

How do you discuss and use the ACRL-Framework Information Literacy in your countries?
How is information literacy fixed within the curricula?
How do you estimate the need for new skills as data librarian or copyright librarian?
Do you discuss the competencies, skills and formal qualification of the teaching librarian in your
countries?
Does your university support information literacy?
Are there political initiatives for enhancing information literacy in your countries?
Is the teaching library widely accepted in your countries?

Interessante vragen. En natuurlijk zal ik jullie op de hoogte stellen van het verloop van de discussie. Vanuit mijn viersterrenhotel (het voordeel van een invited speaker, joehoe!).

Lekker eten

Dat ik van lekker eten houd, moge de lezers van deze weblog bekend zijn. En anders weten ze het nu. Dus: toen er een letter-eten (nee, dat is geen typfout) met Iraans eten werd georganiseerd, dacht een kennisje van mij meteen aan mij.

'Kom je ook mee, dat is gezellig! Het is een soort huiskamerrestaurantidee, samen met een man of 12 aan een mooie grote tafel in de internationale kookboekenbibliotheek van Inge genieten van een maaltijd, een Iraanse dit keer, bereid door een Iraanse kennis van Inge.'

Nou, dat wilde ik wel een keer proberen, waarom niet?

Dus ik mee, en ik vond het fantastisch! Mooie locatie, heerlijk eten en geweldig gezelschap. Wat wil je nog meer? Alleen jammer dat er maar 1 man bij was. Dat moet beter kunnen!

Of zouden mannen soms niet van lekker eten houden?

Eindexamen voor volwassenen

Ben je benieuwd welk niveau je zou scoren als je de CITO opnieuw zou mogen doen?
Op de DWDD-site hebben ze een mooi testje van 10 vragen om te bepalen in welk niveau je ingedeeld zou worden.
Quick, easy and anonymous.
Bij mij klopte het gelukkig. Pfew!

Bij het consulaat

Na de horror van het invullen van alle formulieren voor het verkrijgen van het visum voor Amerika, moesten we ons ook nog op het consulaat melden voor een persoonlijk interview.

'Ach, weet je, dan maken we er ook een gezellig dagje Amsterdam van', zei ik tegen mijn dochter. 'En 's avonds moeten we toch naar Zaandam, voor een voorstelling van Theo Maassen.'
'Maar ik moet nog leren voor mijn examen, wanneer doe ik dat dan?'
'Nou, na de afspraak in het consulaat kunnen we lekker in de Openbare Bibliotheek in Amsterdam gaan zitten studeren en lekker lezen.' Dat lekker lezen gold voor mij uiteraard. Soms heb je als ouder nu eenmaal privileges.

Onze afspraak bij het consulaat was om 9.45 uur. In de trein kwamen we erachter dat mijn dochter een laptop bij zich had en dat die niet mee naar binnen mocht. Ah, geen probleem, het consulaat is toch op het Museumplein, dan doen we die wel even in een kluisje bij het Stedelijk museum.

Dachten we.

Want het Stedelijk bleek pas om 10 uur open te gaan. En voor het Van Gogh en het Rijks stonden enorme rijen. Wat nu? Eerst maar eens een koffie scoren bij het museumcafé, dat wél open was. Nadenken. Vragen of we de laptop misschien even in het museumcafé konden achterlaten. 'Die vraag krijgen we heel vaak, maar dat mogen we niet doen, hoezeer dat ons ook spijt. We krijgen hier soms hysterisch huilende mensen, maar we kunnen ze echt niet helpen. Ze zullen een nieuwe afspraak moeten maken, en dat duurt drie weken. En die tijd heeft niet iedereen.' Nou, wij dus ook niet - onze reis zou over een maand zijn en dat zou wel heel krap worden. 'En dat ga ik ook echt niet doen, want dan zit ik midden in mijn examens', kondigde mijn dochter aan.

Wat nu?

Gewoon maar gaan en kijken wat er gebeurt. Volgens de serveerster waren ze de laatste tijd iets milder wat betreft het meebrengen van elektronische apparatuur. 'Can I have a look in your bag? Do you have a laptop?, vroeg de bewaker nog voordat we naar binnen konden en onze zaak bepleiten. 'You have got 20 minutes to get rid of your laptop, otherwise you'll have to make another appointment.'

Twintig minuten? Het voelde alsof we een tijdbom in onze tas hadden. Waar raak je in 's hemelsnaam een laptop kwijt? De Rabobank om de hoek wilde niet zomaar een laptop bewaren. Ja maar jullie hebben toch kluisjes, verdomme? Wat zijn jullie nou voor een bank! Toch het Van Gogh maar proberen. En godzijdank had ik m'm museumjaarkaart bij me. Want met de museumjaarkaart mag je via een aparte ingang naar binnen, bleek. De ingang voor groepen. Zonder rij. Mijn verhaal kon gelukkig op sympathie rekenen en ik mocht mijn rugzak met laptop in een kluisje deponeren en kreeg netjes een retourticket mee om 'm weer op te halen. Zie, er zijn wel mensen die meedenken! En die werken blijkbaar voornamelijk in musea.

En nu? Terugrennen naar het consulaat. Net op tijd. De bewaker herkende ons gelukkig nog ondanks onze rood aangelopen en bezwete hoofden. We konden naar binnen.

Binnen betekende een bedompte ruimte met zo'n dertig stoelen van een onaantrekkelijk soort bruin. Een wachtruimte op het vliegveld of in het ziekenhuis. De gezichten naar de deur. Vier loketten aan de andere kant. Bij het eerste loket moest je je melden als je volgens je volgnummertje aan de beurt was. Daar moest je je papieren inleveren. Een pasfoto hoefde niet - hoewel toch duidelijk bij de instructies stond dat je die moest meenemen.

Scans van beide handen en duimen wilden ze wel. We moesten hard op het apparaat drukken. 'Hoe oud ben je?', vroeg de beambte aan mijn dochter. Controlevraag. 'Heeft u uw Iraanse paspoort bij u?' Dat had ik gelukkig, ondanks dat dat niet in de instructies stond. 'Het paspoort is verlopen', zei ik er voor de duidelijkheid bij, maar dat gaf verder niet. Het werd bij de papieren gestopt. Dat ik in het aanvraagformulier voor het visum per ongeluk mijn woonplaats in plaats van geboorteplaats had ingevuld gaf ook niet. We konden weer gaan zitten en wachten totdat onze naam werd omgeroepen.

Ondertussen konden we met alle gesprekken aan de loketten meeluisteren. Het hemd werd de mensen van het lijf gevraagd. We wisten wat ons te wachten stond. Dat was een voordeel. We hadden alleen niet gedacht dat deze interviews en plein public zouden worden afgenomen. Een beetje privacy zou fijn geweest zijn.

Onze naam werd omgeroepen en we snelden ons naar loket 3. Ergens waren we langzamerhand best een beetje zenuwachtig geworden in deze poppenkast. Dat is vast ook de bedoeling van dit soort settings. We moesten nóg een scan van onze handen en onze duimen laten maken. Deze keer moesten we juist niet drukken. 'Niet zo hard drukken, zo kan ik toch geen fatsoenlijke scan maken?' Ja sorry hoor, bij het scanapparaat van uw collega moesten we juist hard en nog harder drukken.

'Hoe weet u zeker dat u een dubbele nationaliteit heeft? Waarom staat u bij uw man in het paspoort en heeft u geen eigen paspoort?' 'Dat weet ik niet, dat heeft mijn man allemaal geregeld.' 'Wanneer was u voor het laatst in Iran en wat deed u daar?' 'In 2009, op familiebezoek.' 'Wat gaat u in Amerika doen?' 'Gewoon, een stedentrip naar New York.' 'Okay, het visum wordt naar u opgestuurd.'
We kregen onze documenten terug en stonden een beetje verbouwereerd naar de mevrouw te kijken. 'En ons paspoort dan?' 'Dat wordt naar u opgestuurd.'

We dropen af. Dit was het dan. We kregen blijkbaar een visum (maar zouden daarvoor wel een paar dagen paspoortloos zijn). Terug naar het Van Goghmuseum voor onze 'gevaarlijke' spullen en bijkomen bij een lunch in wat een zaak van Gordon bleek te zijn. Dat ook nog!

Gelukkig had ik een surrealistisch boek voor in de bieb bij me en had Theo Maassen nog een paar goeie grappen in de aanbieding. Anders had ik het allemaal niet geloofd en als te surrealistisch beoordeeld.

Amerika en het hebben van een dubbele nationaliteit

Na haar examen wilde mijn dochter iets speciaals doen en wel een reisje naar New York. Okay, ik ga wel mee, offerde ik mezelf op.

Over een maand is het zover en gaan we.

Alleen nog even het Estaformulier invullen, zeiden ze bij het reisbureau enkele maanden geleden optimistisch. En een creditcard aanvragen is ook wel handig.

Bon.

Maar sinds januari (lees Trump) volstaat dat Estaforumlier voor mensen met een dubbele nationaliteit niet meer. Dat wisten we. Maar: of we zelf een dubbele nationaliteit hadden, dat wisten we eigenlijk niet zeker. Ach joh, dan vragen we toch gewoon zo'n visum aan. Boeie.

Even bij het gemeentehuis vragen hoe we geregistreerd staan. Met 1 nationaliteit, mevrouwtje. Ah, mooi, dan hebben we geen dubbele nationaliteit, zie je wel. Maar er knaagde toch iets. Een internetzoektocht leverde op dat per 2014 bij de gemeenten nog maar 1 nationaliteit wordt geregistreerd. En dezelfde zoektocht leverde ook op dat - of je nu een geldig paspoort hebt of niet - je de eenmaal aangevraagde Iraanse nationaliteit voor het leven hebt en dat dat sowieso automatisch geldt voor kinderen van Iraniërs.

Oei. Toch maar even een visum aanvragen dan.

Alleen dat even, daar had ik me dus flink in vergist. Een ondoordringbaar woud, die website. Maar uiteindelijk kwam ik waar ik wezen moest en kon ik na allerhande check-ins  het formulier gaan invullen. Nadat we pasfoto's op Amerikaanse leest a 20 euro hadden laten maken. Daarna een avond werk per aanvraag. Alles, maar dan ook alles wilden ze van mij en mijn dochter weten. Tot en met de naam en het telefoonnummer van de rector van haar middelbare school. Het voelde als strafwerk. Strafwerk voor het hebben van een dubbele nationaliteit. Strafwerk voor de opkomst van het populisme. Plaatsvervangend strafwerk voor het stemgedrag van de Amerikanen.

En na afloop: de kosten voor het visum: 160 euro per persoon. Zijn ze gék geworden? Voor een weekje New York? Maar na al dat uit- en opzoekwerk wilde ik dat visum eigenlijk ook wel graag hebben; ik heb eenmaal eenmaal een hekel aan avonden werk weggooien. Maar als ik dit allemaal van tevoren geweten had, dan waren we niet naar Amerika gegaan, that's for sure.

Hiermee hield het overigens niet op, want we moesten ook nog naar het Amerikaanse consulaat in Amsterdam en daarvoor moesten we een afspraak maken en nog meer bewijsstukken overleggen. Huwelijkscertificaten en geboortebewijzen. Nee, een trouwboekje was niet voldoende, zei de gemeenteambtenaar. Want je zou allang weer gescheiden kunnen zijn. Nou, beter juist toch, in Trumps gedachtengang? Doe het toch maar, je weet maar nooit met die Amerikanen.

O, en ik zie hier dat je paspoort nog minder dan zes maanden geldig is. Dat moet je dus ook verlengen. Hoezo? Ik zag dat voor bepaalde landen geldt dat je paspoort bij vertrek nog zes maanden geldig is, maar niet voor Nederland. Nou, toch maar even doen? OK, kan dat nu? Nee, daar moet u even een aparte afspraak voor maken. Kan dat dan vóór 2 mei, want dan hebben we een afspraak op het consulaat. Nee, dat is niet mogelijk, mevrouw. Nou, dan wagen we het erop. Maar ik maak voor de zekerheid toch maar een afspraak voor als u gelijk blijkt te hebben. Quid non, bleek achteraf.

Ik snap dat er bureautjes bestaan die visumaanvragen voor je regelen. Het is een hel.

In de volgende post het mogelijk nog gruwelijker vervolg. Als je nog zin hebt.

Goed plan

Afgelopen weekend sprak ik een vriend die (parttime) in het onderwijs werkt. We kregen het over vergaderen en wat een energie dat kan opslokken.

Zelf had hij niet zo´n last van het vergaderen bij hem op school; hij heeft in zijn contract verwerkt dat hij in plaats van deel te nemen aan de wekelijkse vergadering een uur per week extra lesgeeft.

Een uur extra energiegever in plaats van energielekker.

Geniaal plan en nog goedkoper voor de schoolleiding ook! Heet zo iets niet win-win?

Denker des vaderlands

Hij loopt al een tijdje bij ons op de universiteit rond, en toch had ik nog nooit van hem gehoord. Logisch misschien, want hij doceert bij de faculteit der Managementwetenschappen en daar heb ik over het algemeen niet zo veel mee te maken.

Aan de andere kant geeft hij wel eens lezingen voor Radboud Reflects omdat hij filosoof is. En de lezingen van die club bezoek ik met enige regelmaat.

Over wie ik het heb?

René ten Bos, hoogleraar filosofie van de Managementwetenschappen en de komende twee jaar Denker des Vaderlands. Een rasechte Twentenaar zónder kapsones en mét tattoos. Lekker recht voor z'n raap. Zoon van een textielarbeider. Studeerde eerst filosofie en liet zich daarna omscholen tot bedrijfskundige. Als bedrijfskundige verdiepte hij zich in managementgoeroes, waaronder Donald Trump: 'het is heel zinvol om te lezen hoe deze idioten denken dat deze wereld in elkaar zit.'

Hoe hij op mijn netvlies gekomen is?

Door twee interviews, een getiteld Management is een vorm van verborgen werkloosheid in de Intermediair en een andere 'de universiteit, dat heurt toch niet bie oe' op Voxweb.
Tja, want als je denker des vaderland wordt, dan zul je dat weten ook en word je geïnterviewd, ook als je geen bekende Nederlander wilt worden.

Ben benieuwd wat hij ons nog gaat brengen, deze denker. Hij wil het in ieder geval over transparantie gaan hebben. Dat is tegenwoordig wel een dingetje ja, transparantie. Hoe ver moet je daar in gaan? Zelf haalt hij in dat verband graag een uitspraak van zijn collega Paul Frissen aan, die daar over zegt: 'vrijheid is het recht van iedereen om bepaalde geheimen te hebben'. Hoewel ik zelf een groot voorstander van open ben, zit daar toch ook wel wat in. Niet alles hoeft in de openbaarheid.

Over bureaucratie heeft hij ook een duidelijke mening. Hij vergelijkt deze met een inktvis: een plakkerig en ongrijpbaar fenomeen, dat ook voordelen heeft (bijvoorbeeld als buffer). Luister zelf maar eens naar zijn lezing hierover. Interessant kantoorvoer!
Zelf had ik daar nog nooit zo over nagedacht; ik ervaar bureaucratie toch vooral en alleen als iets negatiefs en tijdrovends.

Grappig om te bedenken dat mijn dochter hem volgend schooljaar als docent krijgt, tenminste als ze haar plan gaat doorzetten om bedrijfskunde te gaan studeren.

Ik ben bijna jaloers op haar.

Zie ook hier voor nóg een interview met René ten Bos over o.a. zijn hobby's en muzieksmaak (Gelderlander)

Ilja's Instagram

Sommige mensen kunnen alles. Neem Ilja Leonard Pfeijffer. Was-ie eerst al een briljant wetenschapper - op z'n minst volgens zichzelf - bleek hij ook nog eens een prima dichter te zijn, en ontpopte hij zich later als een fantastisch schrijver met LibrisLiteratuurprijs en al.

Maar nu blijkt hij ook nog eens zeer verdienstelijk te kunnen fotograferen, blijkens de mooie en sfeervolle (veelal ook portret)foto's van Genua op Instagram.

En aangezien het daar altijd mooi weer lijkt, krijg ik door die foto's (en het La Superbaboek natuurlijk) gewoon zin om de stad eens te bezoeken.

Ook eens een kijkje nemen? Zie hier zijn instagramaccount.

UB-gidsen

Een gedeelte van de website van onze UB bestond uit zogenaamde vakgebiedenportals. Deze werden weliswaar door sommige bezoekers gebruikt, maar niet echt veelvuldig, op een enkele uitzondering na. Ze zagen er dan ook niet heel aantrekkelijk uit.

Dat moet beter kunnen, dacht de webredactie. En zo gedacht, zo gedaan. Dus hebben we na een voorbereidingstijd van ruim twee jaar nu voor elk vakgebied apart (maar in de grond gebaseerd op hetzelfde ontwerp) een splinternieuwe portal, UB-gids genaamd.

Zelf heb ik meegedacht over de inhoudelijke vulling van die van Geschiedenis en Klassieke Talen. Zie hier het resultaat:

UB-gids Geschiedenis
UB-gids Klassieke Talen

Mocht je nog aanvullingen hebben: ik houd me aanbevolen!

NIOD en Netwerk Oorlogsbronnen

Bij het vorige geschiedenisvakreferentenoverleg bij het NIOD was ik te laat. Vertraging, NS, je weet zelf. Maar nu was ik dus op tijd. Er was alleen geen rondleiding dit keer, die heb ik dus definitief gemist. En ze hebben juist zo'n mooi gebouw, daar aan de Herengracht!

Maar het was goed om iedereen weer eens te zien en met elkaar bij te praten. En bijvoorbeeld te merken dat we niet de enige bibliotheek zijn die klachten van gebruikers krijgen over de (landelijke) overgang naar het nieuwe bibliotheeksysteem.

's Middags kregen we uitleg van Lizzy Jongma en Tessa Free over een mooi nieuw initiatief, waarbij het NIOD als partner fungeert; het bijeenbrengen van alle oorlogsdocumentatie die nu verspreid over Nederland aanwezig is: Netwerk oorlogsbronnen. Dat lijkt een fluitje van een cent, maar is in werkelijkheid behoorlijk lastig omdat iedere instelling (ze hebben nu inmiddels het materiaal van 400 instellingen via linked open data aan elkaar gekoppeld) andere software, formats en trefwoorden (heeft) gebruikt.

Mocht je niets te doen hebben, dan kun je helpen: ze zoeken nog mensen om het vele materiaal dat nog niet gedigitaliseerd is, te scannen of fotograferen. Geld storten mag ook.

Veelbelovend, deze site.

Eindelijk

Eindelijk is-ie weer open, de Jan Linders in ons dorp. Wat een luxe! En ze hebben ook meteen een actie: plastic poppetjes van emoticons, oftewel emoji-stixx.

Maar dat is toeval, gelukkig toeval voor de kids van Lent. Niet voor ons volwassenen. Want wij worden ouderwets belaagd als we uit de supermarkt komen.

Oude tijden herleven dus. Gelukkig zijn er inmiddels dranghekken geplaatst.