Na haar examen wilde mijn dochter iets speciaals doen en wel een reisje naar New York. Okay, ik ga wel mee, offerde ik mezelf op.
Over een maand is het zover en gaan we.
Alleen nog even het Estaformulier invullen, zeiden ze bij het reisbureau enkele maanden geleden optimistisch. En een creditcard aanvragen is ook wel handig.
Bon.
Maar sinds januari (lees Trump) volstaat dat Estaforumlier voor mensen met een dubbele nationaliteit niet meer. Dat wisten we. Maar: of we zelf een dubbele nationaliteit hadden, dat wisten we eigenlijk niet zeker. Ach joh, dan vragen we toch gewoon zo'n visum aan. Boeie.
Even bij het gemeentehuis vragen hoe we geregistreerd staan. Met 1 nationaliteit, mevrouwtje. Ah, mooi, dan hebben we geen dubbele nationaliteit, zie je wel. Maar er knaagde toch iets. Een internetzoektocht leverde op dat per 2014 bij de gemeenten nog maar 1 nationaliteit wordt geregistreerd. En dezelfde zoektocht leverde ook op dat - of je nu een geldig paspoort hebt of niet - je de eenmaal aangevraagde Iraanse nationaliteit voor het leven hebt en dat dat sowieso automatisch geldt voor kinderen van Iraniërs.
Oei. Toch maar even een visum aanvragen dan.
Alleen dat even, daar had ik me dus flink in vergist. Een ondoordringbaar woud, die website. Maar uiteindelijk kwam ik waar ik wezen moest en kon ik na allerhande check-ins het formulier gaan invullen. Nadat we pasfoto's op Amerikaanse leest a 20 euro hadden laten maken. Daarna een avond werk per aanvraag. Alles, maar dan ook alles wilden ze van mij en mijn dochter weten. Tot en met de naam en het telefoonnummer van de rector van haar middelbare school. Het voelde als strafwerk. Strafwerk voor het hebben van een dubbele nationaliteit. Strafwerk voor de opkomst van het populisme. Plaatsvervangend strafwerk voor het stemgedrag van de Amerikanen.
En na afloop: de kosten voor het visum: 160 euro per persoon. Zijn ze gék geworden? Voor een weekje New York? Maar na al dat uit- en opzoekwerk wilde ik dat visum eigenlijk ook wel graag hebben; ik heb eenmaal eenmaal een hekel aan avonden werk weggooien. Maar als ik dit allemaal van tevoren geweten had, dan waren we niet naar Amerika gegaan, that's for sure.
Hiermee hield het overigens niet op, want we moesten ook nog naar het Amerikaanse consulaat in Amsterdam en daarvoor moesten we een afspraak maken en nog meer bewijsstukken overleggen. Huwelijkscertificaten en geboortebewijzen. Nee, een trouwboekje was niet voldoende, zei de gemeenteambtenaar. Want je zou allang weer gescheiden kunnen zijn. Nou, beter juist toch, in Trumps gedachtengang? Doe het toch maar, je weet maar nooit met die Amerikanen.
O, en ik zie hier dat je paspoort nog minder dan zes maanden geldig is. Dat moet je dus ook verlengen. Hoezo? Ik zag dat voor bepaalde landen geldt dat je paspoort bij vertrek nog zes maanden geldig is, maar niet voor Nederland. Nou, toch maar even doen? OK, kan dat nu? Nee, daar moet u even een aparte afspraak voor maken. Kan dat dan vóór 2 mei, want dan hebben we een afspraak op het consulaat. Nee, dat is niet mogelijk, mevrouw. Nou, dan wagen we het erop. Maar ik maak voor de zekerheid toch maar een afspraak voor als u gelijk blijkt te hebben. Quid non, bleek achteraf.
Ik snap dat er bureautjes bestaan die visumaanvragen voor je regelen. Het is een hel.
In de volgende post het mogelijk nog gruwelijker vervolg. Als je nog zin hebt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten