De Vierdaagse is nog niet begonnen, maar de zomerfeesten zijn wat mij betreft nu al een groot succes. Dat komt voornamelijk door het sympathieke Festival op ´t Eiland aan de Lentse kant van Nijmegen, sowieso de leukste kant natuurlijk.
Het begon zaterdag al met een optreden van Herman Brusselmans. De meningen over de man verschillen, maar ik blijf hem onweerstaanbaar grappig vinden, zo heerlijk zichzelf met z´n wapperende haren, sterk gekruide meningen en Belgische accent. Hij had eigenlijk drummer willen worden, bekende hij, maar dat was hopeloos mislukt; de wilde haren uit zijn bandjestijd heeft hij echter altijd gehouden. De humor ook, evenals zijn werkkracht.
Andere schrijvers vindt hij maar halfzachten, omdat het ze vaak niet eens lukt om ook maar een boek per jaar uit te brengen; zelf brengt hij er minstens twee per jaar uit. Evenals een ontelbare hoeveelheid columns, de verhalen die hij voordraagt nog niet meegerekend. Dat doet hij even tussendoor, net als de grote hoeveelheid televisieoptredens. En vrouwen, tegenwoordig. Voorheen was dát alleen Tania. We kennen het vervolg.
Een schrijver/ dichter/ performer die nog wel drumt, is Jules Deelder. Ook al zo'n portret. Wat een tempo heeft die man! Op die leeftijd! Ik heb het even gegoogeld, maar hij is gewoon al 73 jaar oud. En maar doorgaan!
Alfabetisch gezien
staat alles voor niets
Adam voor Eva en
auto voor fiets
Hel komt voor hemel
Duivel voor god
Haat staat voor liefde
Sleutel voor slot
Dood komt voor leven
Donker voor licht
Zes staat voor zeven
Maan komt voor zon
Dicht staat voor open
Ledig voor vol
Beneden voor boven
en tegen voor voor
Ach, BN´er, vertrouwde hij me toe, toen ik even een foto met hem mocht maken, dat klinkt toch als een ziekte, net als TBC´er.
True.
Degene die hard op weg is een BNner te worden, is Özcan Akyol. Hij trad op in de Stevenskerk. Of beter gezegd, vertelde er zijn levensverhaal. In drie kwartier, in grote lijnen het verhaal dat hij ook al in zijn boeken heeft verteld. Hij vermeed politiek en er mochten ook geen vragen gesteld worden na afloop. Dit ondanks dat er weinig Turken in de zaal waren.
Wél signeerde hij na afloop. Daar kon ik nog even een gesprekje met hem voeren. Ik vroeg hem of hij het plaatsje Epse kende, waar ik m'n puberteit heb doorgebracht en mijn ouders nu nog wonen. 'Maar natuurlijk! Ik heb wel eens rondgekeken of ik daar een huis kon kopen. Kom je uit het Epserbos?'
'Nee, zie ik er uit als een kakker dan? Mijn moeder had daar een bloemenwinkel. Ik heb trouwens in Deventer op school gezeten.'
Dat vond hij allemaal wel amusant geloof ik. Hij signeerde tenminste met de tekst: 'Voor Monique, uit Epse!' Alsof het een curiositeit betrof.
En zo blijft je verleden je achtervolgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten