Bij het consulaat

Na de horror van het invullen van alle formulieren voor het verkrijgen van het visum voor Amerika, moesten we ons ook nog op het consulaat melden voor een persoonlijk interview.

'Ach, weet je, dan maken we er ook een gezellig dagje Amsterdam van', zei ik tegen mijn dochter. 'En 's avonds moeten we toch naar Zaandam, voor een voorstelling van Theo Maassen.'
'Maar ik moet nog leren voor mijn examen, wanneer doe ik dat dan?'
'Nou, na de afspraak in het consulaat kunnen we lekker in de Openbare Bibliotheek in Amsterdam gaan zitten studeren en lekker lezen.' Dat lekker lezen gold voor mij uiteraard. Soms heb je als ouder nu eenmaal privileges.

Onze afspraak bij het consulaat was om 9.45 uur. In de trein kwamen we erachter dat mijn dochter een laptop bij zich had en dat die niet mee naar binnen mocht. Ah, geen probleem, het consulaat is toch op het Museumplein, dan doen we die wel even in een kluisje bij het Stedelijk museum.

Dachten we.

Want het Stedelijk bleek pas om 10 uur open te gaan. En voor het Van Gogh en het Rijks stonden enorme rijen. Wat nu? Eerst maar eens een koffie scoren bij het museumcafé, dat wél open was. Nadenken. Vragen of we de laptop misschien even in het museumcafé konden achterlaten. 'Die vraag krijgen we heel vaak, maar dat mogen we niet doen, hoezeer dat ons ook spijt. We krijgen hier soms hysterisch huilende mensen, maar we kunnen ze echt niet helpen. Ze zullen een nieuwe afspraak moeten maken, en dat duurt drie weken. En die tijd heeft niet iedereen.' Nou, wij dus ook niet - onze reis zou over een maand zijn en dat zou wel heel krap worden. 'En dat ga ik ook echt niet doen, want dan zit ik midden in mijn examens', kondigde mijn dochter aan.

Wat nu?

Gewoon maar gaan en kijken wat er gebeurt. Volgens de serveerster waren ze de laatste tijd iets milder wat betreft het meebrengen van elektronische apparatuur. 'Can I have a look in your bag? Do you have a laptop?, vroeg de bewaker nog voordat we naar binnen konden en onze zaak bepleiten. 'You have got 20 minutes to get rid of your laptop, otherwise you'll have to make another appointment.'

Twintig minuten? Het voelde alsof we een tijdbom in onze tas hadden. Waar raak je in 's hemelsnaam een laptop kwijt? De Rabobank om de hoek wilde niet zomaar een laptop bewaren. Ja maar jullie hebben toch kluisjes, verdomme? Wat zijn jullie nou voor een bank! Toch het Van Gogh maar proberen. En godzijdank had ik m'm museumjaarkaart bij me. Want met de museumjaarkaart mag je via een aparte ingang naar binnen, bleek. De ingang voor groepen. Zonder rij. Mijn verhaal kon gelukkig op sympathie rekenen en ik mocht mijn rugzak met laptop in een kluisje deponeren en kreeg netjes een retourticket mee om 'm weer op te halen. Zie, er zijn wel mensen die meedenken! En die werken blijkbaar voornamelijk in musea.

En nu? Terugrennen naar het consulaat. Net op tijd. De bewaker herkende ons gelukkig nog ondanks onze rood aangelopen en bezwete hoofden. We konden naar binnen.

Binnen betekende een bedompte ruimte met zo'n dertig stoelen van een onaantrekkelijk soort bruin. Een wachtruimte op het vliegveld of in het ziekenhuis. De gezichten naar de deur. Vier loketten aan de andere kant. Bij het eerste loket moest je je melden als je volgens je volgnummertje aan de beurt was. Daar moest je je papieren inleveren. Een pasfoto hoefde niet - hoewel toch duidelijk bij de instructies stond dat je die moest meenemen.

Scans van beide handen en duimen wilden ze wel. We moesten hard op het apparaat drukken. 'Hoe oud ben je?', vroeg de beambte aan mijn dochter. Controlevraag. 'Heeft u uw Iraanse paspoort bij u?' Dat had ik gelukkig, ondanks dat dat niet in de instructies stond. 'Het paspoort is verlopen', zei ik er voor de duidelijkheid bij, maar dat gaf verder niet. Het werd bij de papieren gestopt. Dat ik in het aanvraagformulier voor het visum per ongeluk mijn woonplaats in plaats van geboorteplaats had ingevuld gaf ook niet. We konden weer gaan zitten en wachten totdat onze naam werd omgeroepen.

Ondertussen konden we met alle gesprekken aan de loketten meeluisteren. Het hemd werd de mensen van het lijf gevraagd. We wisten wat ons te wachten stond. Dat was een voordeel. We hadden alleen niet gedacht dat deze interviews en plein public zouden worden afgenomen. Een beetje privacy zou fijn geweest zijn.

Onze naam werd omgeroepen en we snelden ons naar loket 3. Ergens waren we langzamerhand best een beetje zenuwachtig geworden in deze poppenkast. Dat is vast ook de bedoeling van dit soort settings. We moesten nóg een scan van onze handen en onze duimen laten maken. Deze keer moesten we juist niet drukken. 'Niet zo hard drukken, zo kan ik toch geen fatsoenlijke scan maken?' Ja sorry hoor, bij het scanapparaat van uw collega moesten we juist hard en nog harder drukken.

'Hoe weet u zeker dat u een dubbele nationaliteit heeft? Waarom staat u bij uw man in het paspoort en heeft u geen eigen paspoort?' 'Dat weet ik niet, dat heeft mijn man allemaal geregeld.' 'Wanneer was u voor het laatst in Iran en wat deed u daar?' 'In 2009, op familiebezoek.' 'Wat gaat u in Amerika doen?' 'Gewoon, een stedentrip naar New York.' 'Okay, het visum wordt naar u opgestuurd.'
We kregen onze documenten terug en stonden een beetje verbouwereerd naar de mevrouw te kijken. 'En ons paspoort dan?' 'Dat wordt naar u opgestuurd.'

We dropen af. Dit was het dan. We kregen blijkbaar een visum (maar zouden daarvoor wel een paar dagen paspoortloos zijn). Terug naar het Van Goghmuseum voor onze 'gevaarlijke' spullen en bijkomen bij een lunch in wat een zaak van Gordon bleek te zijn. Dat ook nog!

Gelukkig had ik een surrealistisch boek voor in de bieb bij me en had Theo Maassen nog een paar goeie grappen in de aanbieding. Anders had ik het allemaal niet geloofd en als te surrealistisch beoordeeld.