Weblog over de oudheid met veel inscriptiemateriaal

Kijk, dat vind ik nou eens een leuk: een nieuw weblog met klassieke dingetjes, waaronder bijvoorbeeld een nu al mooie rijkdom aan vertalingen en inscripties met vertalingen en lesmateriaal eromheen. Het heet Legenda en is de lucht in gebracht door classica Silvia de Wild, die ook vertaalster is. En leuke koppen bedenken kan.

Hier bijvoorbeeld een inscriptie bij het graf van een hond, Parel geheten:

Gallië heeft me voortgebracht, een schelp uit de rijke zee/ gaf mij mijn naam, een naam die past bij mijn uiterlijk./ Ik was niet bang uitgevallen; zodoende had ik geleerd om onbekende wouden te doorkruisen en in de heuvels op ruigbehaarde zwijnen te jagen./ Nooit hoefde ik zware ketens te dragen,/ evenmin werd mijn glanzend witte lijf ooit wreed geslagen met een zweep./ Ik was gewend op de zachte schoot mijn baas en bazin te liggen/ en als ik moe was, mocht ik slapen op een opgemaakt matras./ Ik sprak vaker dan was toegestaan met mijn zachte hondenklank:/ niemand was bang voor mijn geblaf./ Maar nu ben ik dood na een lijdensweg bij de geboorte van mijn pups./ Onder een kleine marmeren steen lig ik begraven./ Parel.

Schattig toch?

Of deze voor Eucharis, actrice, danseres, kindster:

Eucharis, de vrijgelatene van Licina,
een talentvol (geschoold) meisje, getraind in alle vormen van kunst. Ze werd 14 jaar. 

Hé, jij daar, loerend bij de huizen van de dood,
sta even stil en lees mijn grafschrift eens goed door,
de liefde van een vader schonk dit aan zijn kind,
daar waar mijn overblijfselen geborgen zijn.
Vanaf mijn vroegste jeugd had ik talent voor kunst,
maar toen ik ouder werd en steeds meer roem verwierf,
kwam het bedroefde doodsuur dichterbij, te snel,
en heeft een verder leven ademtocht ontzegd.
Geschoold, getraind als door een Muzenhand was ik,
die pas nog dure feesten kleurde met mijn dans
en als actrice debuteerde op toneel.
Zie, hier in dit graf: de as van ons lichaam;
gehate Parcen zetten mij hier zingend bij!
Mijn mentor’s goedheid, zorgen, liefde, lof, haar trots
verstommen, zwijgen nu ik dood ben en verast.
Ik, dochter, liet mijn vader niets dan tranen na;
zijn nageslacht ging hem voor in de dag des doods.
Veertien verjaardagsfeesten neem ik met me mee,
voor eeuwig trots bezit in somber schimmenrijk.
Dit vraag ik nog: zeg voor je verder gaat ‘Rust zacht!’

Aardig inkijkje in de klassieke (inscriptie)wereld.

Ik hoop dat er nog vele volgen!

via