Leetse Habbo

Mijn kinderen zijn al een paar weken weer verslaafd aan Habbo (second life voor kinderen). Ze houden zich voornamelijk bezig met ruilen. En chatten met hun vrienden natuurlijk.

Ze zijn ooit begonnen met 80 credits (kosten in 'echt' geld: 10 euro), maar hebben hun bezit virtueel zeker vertienvoudigd. Dat kwam mede door onze weigering meer geld in dit 'project' te stoppen, zodat ze zelf moesten 'werken' om hun bezit te vermeerderen. Bij Habbo wil dat zeggen: ruilen tot je een ons weegt. Van een vriendinnetje hebben ze geleerd waar je kunt zien hoeveel credits een bepaald meubelstuk of dier op een gegeven moment waard is. Bij economie hoeven ze hun later het verschijnsel dagkoersen niet meer uit te leggen; dat is alvast pure winst.

Maar nu hebben ze van datzelfde vriendinnetje geleerd dat er ook een nagemaakte versie van Habbohotel bestaat: Leethotel. Bij Leethotel krijg je bij aanvang meteen 999.999 credits kado, zodat je alles kunt kopen wat je maar wilt. Ruilen is overbodig; weggeven is het devies.

Ze voelen zicht echt de koning te rijk, het voelt voor hen alsof ze net de staatsloterij hebben gewonnen. Het zal mij benieuwen hoe lang ze het leuk blijven vinden om in zulke grote weelde te leven!

De virtuele weelde zullen ze in ieder geval 2 weken moeten missen! Wij gaan namelijk weer NIVONneren! Ook op een toplocatie, dus dat komt wel goed verwacht ik zo.

Undevicesimus

En zo kan het zo maar gebeuren dat we er op één dag twee volgers bijkrijgen. Wat een drukte ineens! Even wat drankjes erbij halen, want het is zowaar weer een Zeeuw en wel één in wiens bibliotheek ik pas nog geweest ben, maar aan wie ik toen niet voorgesteld ben (kan ik me voorstellen, het was zaterdag en dan is het natuurlijk geen volle bezetting, dus grote kans dat Dr. Henkenstein er toen niet was).

Maar nu kan ik dus niet zo veel over Henk vertellen, wel dat hij jeugdbibliothecaris is (dat lees ik tenminste op LinkedIn) en ook nog iets doet met Poem Express, wat erg leuk en interessant klinkt. Zoiets hebben wij geloof ik niet in Nijmegen!

De grote schoonmaak

Ik heb het toch zo getroffen met mijn dochter: ze is namelijk dol op schoonmaken! Het eerste wat ze zei toen ze van schoolkamp terugkwam was: 'Waarom heb je de badkamer schoongemaakt?'

Vanmorgen maakte ze me wakker met: 'Kom op, mamma, opstaan, we zouden toch de keuken schoonmaken?' O ja, dat had ik gisteren beloofd. En we zouden de verkleedkleren uitzoeken (lees: wegdoen) om plaats te maken voor de schoolboeken van mijn zoon, die over enkele weken zullen arriveren in al hun gratisheid.

Zelf vind ik schoonmaken ook al zo'n gezellige bezigheid, ofwel alleen (met de radio/ een muziekje aan) ofwel met mijn dochter, dan wordt het echt een feest. Je krijgt dan van die gesprekken als:

'Mamma, kun je azijn eigenlijk drinken?'

'Ik zou het niet proberen als ik jou was.'

'Ja, maar in de Donald Duck staat dat als je de hik hebt, dat je dan een glas azijn moet drinken.'

Heerlijk, zo'n schoonmaakvakantie. Zo leer je nog eens wat.

't Is gedaan met de VOC-mentaliteit

't Is gedaan met de VOC-mentaliteit; de brand symboliseert de ondergang van onze mentaliteit. Of zou er nog hoop zijn? Dat we een nieuwe gouden eeuw zullen gaan beleven en zo?
Laten we dan investeren in nieuwe houten schepen: Kennis! Onbeperkte toegang tot informatie!
Zie het verbranden van het schip als een waarschuwing!

Duodevicesimus

Kijk eens aan, de eerste Belgische volger is gearriveerd. Zoals trouwe lezers weten, heb ik een zwak voor België (vooral voor Canvas en de bonbons) en ben ik altijd een beetje jaloers op de Belgen, omdat ze tweetalig zijn. Ik had ook wel tweetalig opgevoed willen zijn, zodat ik nu vloeiend Frans zou spreken. Dat zou ik echt tof hebben gevonden. Helaas dus, ik ben slechts Nederlandse.

Maar goed, het is niet alles goud wat er blinkt in België. In België hebben ze er bijvoorbeeld moeite mee om gevangenen te bewaken. Ze breken uit waar je bij staat. Nu maar hopen dat we Benoît (met de intrigerende Italiaanse achternaam) vast kunnen houden. Benoît noemt zichzelf infocaris en ik denk dat hij daarmee goed aangeeft wat bibliotheekmedewerkers zouden moeten zijn, niet alleen bibliothecaris (met nadruk op boeken), maar infocaris (met nadruk op informatie, met een beetje technologie, dat klinkt er wel in door, vind je niet?).

Zijn weblog bevat in ieder geval een schat aan informatie; bezoek vooral zijn tempel eens!

9292

Zaterdag gaan we naar Wijk aan Zee en we willen graag onze eigen fietsen meenemen met de trein. Meneer Festina gaat met de auto, Brownie (die pasgeleden geopereerd is aan haar knie) en de bagage.

Meneer Brownie, de kinderen en ik willen dus met de trein gaan. Vandaag hebben we even gekeken hoe we dat allemaal gaan aanpakken. Het handigst is het om de trein naar Beverwijk te nemen; vandaar is het nog maar 5 kilometer naar Wijk aan Zee. Maar dan moeten we wel 2 keer overstappen. Dat lijkt ons een heel gedoe met fietsen, kinderen en fietsen van kinderen. Aan de andere kant, we hebben de tijd en het kan ook een leuk avontuur worden, een soort Wild Westen zeg maar. Met stalen rossen in de hand om ons heen schietend door de massa om de overstap te halen. Of rustig aan doen en bij elke overstap een picknick houden.

We kunnen ook in Amsterdam uitstappen en dan naar Wijk aan Zee fietsen. Maar dat is ruim 30 kilometer en dat is te veel van het goede voor de kids en bovendien is het ook geen heel geweldig landschap.

Maar, dachten we, zouden we ook niet moeten reserveren voor die fietsen? En aangezien we moderne burgers zijn, hebben we dit trachten op te zoeken op de site van de NS. Echt heel veel verder kwamen we daar niet mee. Op een gegeven moment kwamen we bij een pdf-bestand van een folder en daarin werden we doorverwezen naar....juist! de site van de NS. En die site heeft geen fatsoenlijke zoekfunctie. Schande.

Gekookt en wel (van kringverwijzingen houdt de moderne burger immers niet) hebben we het magische nummer 9292 gebeld. De vriendelijke jongeman (pardon, reisadviseur) die daar opnam na enkele minuten a 70 cent per minuut, wist ons eigenlijk niet meer te vertellen dan eh, nee, ik denk niet dat u hoeft te reserveren. Als er geen fietswagon aanwezig is, dan kunt u denk ik wel gewoon met uw fiets in de ruimte tussen de compartimenten gaan staan. Het balkon dus gewoon? Nee, daar waar de reizigers in- en uitstappen.

Met een gerust hart wisten we dat het allemaal goed ging komen.

Septimus decimus

Wat vinden Brazilianen in 's hemelsnaam voor interessants op mijn blog? Een kwart van mijn volgers is inmiddels Spaanssprekend! (O.k. Lewi, en portugeessprekend). Nou ja, the hell, welkom allemaal.

Vrouwen zijn zoooooo o.k.!

Vrouwen doen het goed: ze worden steeds mooier en zijn nog betere managers ook! En de mannen, wat doen die eigenlijk zoal de laatste tijd?

Irri 2.0

Ben van Balen baalt ontzettend van de toename van het gebruik van 2.0 achter allerlei woorden om er mee aan te tonen dat het innovatief en hip is, met name wanneer de 1.0 - versie ontbreekt. Het verdient naar zijn mening een 10 op de irrischaal (en die 10 deelt hij niet vaak uit!).

Web 2.0 is een logische benaming, omdat je ook een web 1.0 had. En het lijkt mij bovendien een mooie benaming, omdat het tweerichtingsverkeer betreft, tegenover het eenrichtingsverkeer van weleer.

Bij ons op de werkvloer is het tweepuntnullen ook niet van de lucht, iets wat mij er een keer toe heeft doen besluiten boven een notitie versie 2.0 te zetten, eigenlijk meer met een knipoog, omdat ik het een beetje zat was dat in mijn ogen 'gewone praatpapieren' tegenwoordig zo ontzettend formeel ingediend dienen te worden. Er brak natuurlijk meteen paniek uit......

Persepolis 2.0, wat dacht je daar trouewns van?

Michaël Zeeman

Hoe meer ik er over hoor, lees en zie, hoe erger ik het nog vind dat Michaël Zeeman is overleden. Echt een gemis voor literatuur- en Italiëminnend Nederland. Wat een grootheden ontvallen ons toch de laatste tijd!

Crocs

Ja hoor, ik heb eindelijk ook crocs. Mijn kinderen hadden ze al langer, maar nu heb ik ze dus ook. Zonder vormpjes weliswaar en ook geen klompmodel met gatenkaas zoals hierboven, maar meer een soort voor crocs elegante sandalen. Ze lijken een beetje op de Nikesandalen die ik lang heb gehad en heel lekker zaten. Die Nikesandalen had ik al toen ik nog lesgaf. Ik weet nog dat ik ze voor het eerst naar school aandeed. De ogen van die leerlingen! Zo, wat steeg ik op de populariteitsladder!

Zouden mijn kinderen straks ook zo gevoelig worden voor merkspullen als mijn leerlingen destijds? Ik hoop het niet en ben alvast zooo blij dat ze geen Björn Borg ondergoed willen......

Couch computer

Vorige week zou ik gaan pauzeren (i.e. wandelen) met onze programmamanager, maar aangezien we meteen al aan de praat raakten over onze gezamenlijke interesse (lees- en zoeksystemen, en de functionaliteit daarvan in verhouding tot de kosten) en de computer nog aanstond, hebben we geen stap buiten gezet.

Door zijn enthousiaste verhalen kwam ik in aanraking met de couch computer en ik was meteen verliefd op dat ding. Een soort elegante snoerloze plaat van nog geen 2 centimeter dik (ook wel webtablet genoemd) die de hele wereld bij je in huis brengt, terwijl je lekker op de bank ligt. Niets toetsenbord, niets muis, maar gewoon scherm aanraken.

Als deze nou ook eens als e-bookreader kon dienen, (via een switchknopje of zo) zou ik heel gelukkig zijn en 'm overal mee naar toe nemen, zelfs in bed. Het gebruikersgemak straalt er van af, het lijkt me ook fijn in je tas te passen.

Verder liet hij mij ook de mu table zien, die ook nog eens waanzinnig goedkoop schijnt te zijn (30 euro per stuk), mobiele telefoons kan lezen en weet ik veel wat voor fun nog meer.

Tja, soms is wandelen over het web nog leuker dan een wandeling door de botanische tuin.

E-books: toekomst of hype?

E-books zijn in opmars. Ook bij ons in de bibliotheek hebben we er inmiddels al behoorlijk wat aangeschaft. Zelf heb ik er nog geen behoefte aan, maar ik had ook nooit behoefte aan een digitale krant en iedereen weet hoe dat afgelopen is. Ik weet gewoon dat ik ook ooit overstag zal gaan, mits er aan een paar voorwaarden wordt voldaan: een handzame, mooie e-bookreader (boeken verdienen nou eenmaal de mooiste omgeving), en graag ook nog eens betaalbaar.

Bij Vrij Nederland was het ook niet onopgemerkt gebleven dat de e-books terrein winnen. Zij hebben een aantal literatuurdeskundigen een reader opgestuurd en hun gevraagd er eens een maandje wat mee te spelen en dan hun bevindingen op te schrijven.

Deelnemers aan het experiment waren Yra van Dijk, Piet Gerbrandy, Carel Peeters en Lisa Kuitert.

Yra van Dijks stukje begint mooi: als ik de e-reader uit de doos haal, droom ik spontaan over ontrouw aan mijn oude papieren vrienden in de boekenkast. Het eindigt ermee dat de papieren vrienden niets te duchten zullen hebben van 'dat ding': het scherm is gewoonweg te klein om er prettig op te kunnen lezen.

Piet Gerbrandy ziet het ruim: zelfs de schriftcultuur (het gebruik van letters in het algemeen dus!) ziet hij binnen de geschiedenis van de mensheid voorlopig als een interessant incident en het e-book kan daarin een heel klein stapje zijn. In het schriftcultuurincident zijn twee revoluties heel belangrijk geweest, namelijk (1) de uitvinding van de boekdrukkunst en (2) de digitalisering, die zich nu nog aan het voltrekken is.

De digitale revolutie is naar zijn smaak nog lang niet af, want soms zijn perkamenten codexen uit de tiende eeuw stabieler (omdat die nu nog wèl leesbaar zijn in tegenstelling tot teksten die een paar jaar geleden gedigitaliseerd zijn) en de hobbel met betrekking tot het auteursrecht moet nog genomen worden.

Over het e-book is hij heel positief. De naam (Iliad)* vindt hij natuurlijk o.k., en de hoeveelheid down te loaden tekst vindt hij een feest. Alleen lukt het hem niet Griekse teksten te downloaden. En het terugbladeren bij een e-book is volgens hem net zo onhandig als bij een boekrol.

Zijn conclusie: de e-reader zal het papieren, houten, perkamenten, bronzen of stenen boek niet overbodig maken. Maar zeker voor een professioneel lezer is hij een hoogst welkome bijdrage aan de hedendaagse schrijftcultuur.

Carel Peeters vindt het e-book uitermate praktisch, maar vindt dat tegelijkertijd geen criterium voor een boek; de kracht van gedrukte boeken is dat ze als object hun eigen charme hebben, net zoals auto's, fietsen, boten of huizen.

Zijn conclusie: het e-book is voorlopig vooral een gadget, een boek is een individu, net als de lezer.

Lisa Kuitert roemt ook het praktische van het e-book, met name de doorzoekbaarheid. De uitgevers zien er volgens haar wel been in om de lezende mens te bedienen met een nieuw apparaat. Zij vraagt zich echter wel af wat de gevolgen zullen zijn voor de literatuur en hoe het is om een e-book te schrijven: zouden daar andere normen voor gelden? Ze verwacht dat het aantal amateurschrijvers fors zal toenemen en het lastig zal zijn voor de schrijvers om nog geld te verdienen met hun boeken vanwege de downloadsites en voor lezers om de krenten uit de pap te halen.
Wat haar betreft is het nog lang geen lente.

Iets wat bijna alle deelnemers melden, is dat ze behoorlijk moeten stoeien om het ding aan de praat te krijgen (tja, alfa's hè, hadden ze daar geen rekening mee kunnen houden?). Ik kan me voorstellen dat Reinout Oerlemans er meteen een show om heen zou willen bouwen: stuur deze mensen voor een maand naar een onbewoond eiland met alleen een e-bookreader (liefst zonder handleiding) en kijk wat er gebeurt. Maar ja, Vrij Nederland is geen SBS 6, hè. Geen televisie, maar keiharde tekst.

Wie desalniettemin denkt: hé dat is leuk, dat wil ik ook wel uitproberen, kan via Vrij Nederland na betaling van 299 euro een e-bookreader bestellen (Bebook, geen Iliad dus).
De aanprijzing van de Bebook is als volgt:

Alle boeken (minstens 1000) en documenten die u wilt lezen digitaal bij de hand
BeBook is zo klein en licht als een pocket
mogelijkheid om mp3-bestanden en audioboeken af te spelen
lettergrootte en type zijn te veranderen
rustiger voor de ogen dan een laptop
lezen in de zon is geen probleem

Bovendien krijg je dan 3 extra e-books kado (Contrapunt, godenslaap en de oudheid is nog niet voorbij) plus een jaar lang Vrij Nederland. Daarna ben je (let goed op!) dus wel lid van Vrij Nederland. Maar je kunt het één ook los kopen van het ander.

Voor mij voorlopig dus nog even niet, want ik vind de apparaten nog te lelijk en te duur. Maar een abonnement op Vrij Nederland, dat valt te overwegen. Via RSS wel te verstaan.

* Naast de Iliad heb je ook nog de Kindle van Amazon (die nog niet in Europa verkrijgbaar is) en de Sony Reader, waarbij met Google samengewerkt wordt. En het Bebook dus.
De papieren man citeert een artikel uit Computerwereld waarin gesteld wordt dat het e-books als een van de 21 grootste technologische mislukkingen van de recente geschiedenis mag worden beschouwd. Zelf is hij positiever. Hij citeert ook een artikel van Giles Slade, die meent dat het vanzelf wel goed komt met het e-book als het een attractievere naam krijgt. Persoonlijk lijkt me dat sterk, hoewel alle kleine beetjes helpen natuurlijk.

Karate wint etappe

Hé, dat is vreemd: een sport die een etappe in de Tour de France wint!

O, het was geen Karate, maar Garate.

Doe eens wat aan jullie uitspraak, sportcommentatoren bij de Tour! Nu moest ik bij het journaal vernemen wat de juiste uitspraak was! Deze mensen bereiden zich blijkbaar wèl voor......

Heb ik weer.....

Heb ik weer: begint eindelijk de vakantie voor mij, word ik ziek. En ik had nog wel grootse plannen voor vrijdag, de eerste dag van de vakantie: ik zou een gitaar gaan kopen met mijn zoon (die na de zomer op gitaarles gaat), ik zou ik weet niet hoeveel boodschappen gaan doen voor de verjaardag van mijn dochter komende zondag, en tevens in dat kader het huis wat kuisen.

Vandaag zou ik naar een soort van karatereünie gaan (ter ere van een van onze karatevrienden die even over is uit Australië). Niets van dit alles dus.

Met de kinderen naar een film van Oliver Twist kijken, dat ging nog net gisterenavond.

Ik hoop dat ik morgen beter ben.

Sportief protest

Stoer, dat groene protest van deze sporters! Zouden ze allemaal naar Amsterdam komen zaterdag?

Leuke Iraanse cabaretier

Eigenlijk pas gisteren ontdekt: een leuke Amerikaans/ Iraanse cabaretier: Maz Jobrani. Hij is misschien nog wel grappiger dan Omid Djalili.

Naast bovenstaand stukje is het stukje over Persians vs Arabs ook heel geestig. Perzen worden namelijk niet graag Arabieren genoemd; de Arabieren waren eigenlijk hun bezetters! Qua taal (het Perzisch is een Indo-Europese taal) zijn ze bijvoorbeeld veel meer verwant met ons dan met de Arabieren. Eigenlijk zijn het gewoon Echte Ariërs!

Watch the video!

Vierdaagsespel

Geen zin om de vierdaagse te lopen? Doe dan tenminste het vierdaagsespel als je durft!

Wit licht in de bibliotheek

De NCRV heeft een crossmediaal platform voor kleinschalige ontwikkelingshulp, Mambapoint genaamd. Ik kende het platform niet, maar het ziet er goed uit: prima initiatief lijkt me!

Nu hebben de mensen van Mambapoint ons gevraagd of ze filmopnamen mochten maken in onze bibliotheek, want ze wilden Kon Kelei (een voormalig kindsoldaat en acteur in Wit Licht) interviewen die op de Radboud Universiteit studeert en een eigen stichting heeft die zich inzet voor het bouwen van een middelbare school in Zuid-Soedan. Natuurlijk hebben we daarmee ingestemd.

Dit filmpje is het resultaat en als bibliotheek staan we er best fris en fruitig op. En Kon natuurlijk ook!

Het klasje van Guusje

Juffrouw Guusje roept op tot een opstand van de slimste jongetjes en meisjes van de klas tegen het ettertje van de school.

Nou, dat laten ze zich geen twee keer zeggen! Vooral niet omdat het schriftelijk mag; dat is nog altijd makkelijker dan in directe confrontatie. Want in de directe confrontatie wint het ettertje het vaak van hen.

Als eerste komt Hofland aan het woord. Hofland (slim jongetje) ziet veel mislukte projecten, waaronder de afbraak van het onderwijs (met veel analfabeten en functioneel analfabeten als gevolg; een ideale achterban voor etterbakjes) en noemt het feit dat er tegenwoordig meer aandacht is voor entertainment dan voor inhoud, en dat de etterbakjes vanzelf hun mond houden als er minder luxe komt.

Vervolgens is Marjoleintje aan het woord. Zij wordt later vast psychologe, want draagt een paar klassieke relatietips van Dr. Phil aan (in het Engels nog wel; knap zijn ze tegenwoordig toch hè?).

Dan Maarten. Maarten houdt van duidelijke taal. Hij redeneert als volgt: als de aanhang van het etterbakje zeventien procent is, blijft er altijd nog drieëntachtig procent over die het niet met het etterbakje eens is. Waar hebben we het over? En bovendien is wat het etterbakje zegt, aantoonbaar nonsens. Laten we dus vooral niet zeggen dat hij misschien een beetje gelijk heeft. Dat gebeurt nu namelijk te veel.

Dan is Freekje, de joker van de klas, aan de beurt. Hij vindt dat het bestuur een klimaat moet scheppen waarin slimme kinderen kunnen floreren (want in het huidige klimaat kunnen de etterbakjes het best floreren). Verhef de massa (de juf is lid van de PvdA, dat weet hij best) en reorganiseer de televisie. Liever theater dan reclame! Op naar het theater!
Ter illustratie heeft hij al een liedje gemaakt. Dat zie je hierboven.

Désanne zegt dat iedereen, ook de slimme kinderen, nou maar eens minder narcistisch moeten zijn en meer Erasmus (en andere Echt Slimme Mensen) moeten lezen en citeren. Dan komt het vanzelf goed allemaal.

Arnoontje past ervoor om de dictatuur van de ongeest met ongeest te bestrijden. Hij vindt dat juffrouw Guusje maar een barbaarse opstand wil organiseren en dat we veel beter onderdeel van de Grote Duitse Scholengemeenschap kunnen worden.

Dan Wim. Altijd origineel. Hij droomt van een chemische stof die de menselijke onderbuikgevoelens kan reguleren. Als dat in het drinkwater wordt gedaan, dan komt het respect vanzelf weer!

Nausicaatje waarschuwt tegen een tweedeling in de klas: moreel superieure kinderen versus op te voeden Tokkies. Zij wil tegenover de slechte popmuziek van het etterbakje (ga dat vooral niet verbieden, want dan wordt-ie des te populairder) betere popmuziek zetten (niet te elitaire natuurlijk).

En dan Doekle, het braafste jongetje van de klas. Hij zegt: 'Juffrouw, ik heb al eerder een opstand georganiseerd, namelijk een positieve tegenbeweging. Want we moeten af van de kullekoek in de ruzies en het etterbakje moet met harde feiten een weerwoord krijgen! Zo!'

Een moderne leerling, Harm Ede Botje, maakte een filmpje van de interviews die hij op het schoolplein gehouden had.

Al met al een leerzame middag. En het etterbakje? Die etterde lekker door. Die had geen boodschap aan dit soort discussies.

Feestkerk

Wat je moet doen om mensen weer de kerk in te krijgen? Bouw feestkerken!

In Lent hebben we er al één! Hallelujah!

foto

Lezen

Lezen? Een hond kan de was doen! Binnenkort wordt vast de eerste hondenbibliotheek geopend. Bijkomend voordeel: lezende honden bijten niet.

Fiscus en facebook

Je zou er toch recalcitrant van worden: de Belgische fiscus speurt op facebook of de aldaar gepresenteerde lifestyle in overeenstemming is met de opgave aan de fiscus.

Je zou ze toch wat, om dit Big Brothegedrag! Ook de activiteiten bij eBay worden in de gaten gehouden.

Maar denk niet dat dit tot België beperkt blijft! Ook in Nederland controleert men op Hyves en LinkedIn of men al de aldaar opgegeven activiteiten wel netjes aan de fiscus heeft doorgegeven.

Leuk dat er ook zo'n reclame van Audi tussendoor staat bij nu.nl trouwens! Om mensen op ideeën te brengen?

Ik krijg zin om die Audi (of een aantal daarvan) op Marktplaats te zetten (zonder 'm te bezitten natuurlijk!) en te kijken hoe snel de belastingdienst op de stoep staat.

Kalme chaos

And now that you find it, it's gone.
And now that you feel it, you don't.
I'm not afraid.

Kalme chaos begint prettig bizar. Niet met deze regels, maar die komen wel voor in het schitterende boek van Veronesi. Evenals andere tekstfragmenten van Radiohead.

In de auto, waarin Pietro Paladini, de hoofdpersoon van het boek, zich geposteerd heeft na de dood van zijn vrouw, ligt namelijk een CD van Radiohead. Hij stelt zich voor dat de tekstfragmenten van de liedjes boodschappen van zijn overleden vrouw zijn.

Het posteren voor de school van zijn dochter in die auto is trouwens geen kwestie van een dag, maar van ongeveer een half jaar. Het is de toevallig ontstane manier van Pietro om zijn rouw te verwerken.

Zijn werkzaamheden voor kantoor verricht hij in diezelfde auto en uiteindelijk is het niet eens zo erg dat hij enige afstand neemt van kantoor, aangezien zijn bedrijf in een fusieproces verwikkeld is. Het wordt hem dan ook gewoon toegestaan door zijn superieuren.
En zo worden verlies en samengaan in deze auto met elkaar verweven.

Want de fusie kan hij niet helemaal buiten de autodeur houden. Sterker nog, hij fungeert als vertrouwenspersoon voor de protagonisten en randfiguren van het fusieproces. Zij lijden. De belangrijkste vraag waar hij zelf mee te kampen heeft, is waar Zijn eigen Lijden om zijn vrouw uitblijft.

Inmiddels is Kalme Chaos verfilmd, maar volgens mij zou er ook een prachtig totneelstuk van gemaakt kunen worden. Op het toneel hoeft dan alleen maar een auto te staan. En ze kunnen allemaal langskomen: de personages, de palindromen, de seizoenen, de afstandsbediening, de mobiele telefoon, de honden, de broer met opium, de muziek van Radiohead.

Katharina, bedankt voor dit boek. En voor In de ban van mijn vader. Dat kun je inderdaad het beste voor dit boek lezen. Beide prachtige boeken!

Nulli secundus

Ben jij nulli secundus? Als je wilt weten wat ik bedoel, doe dan dit quizje!

Rondje op terras goedkoopst in Nijmegen

Ha, da's boffen: als je in Nijmegen woont, zijn je rondjes op het terras- zo blijkt uit onderzoek - het goedkoopst van heel Nederland! En ook zo fijn dat dat net voor de Vierdaagse onthuld wordt!

Het rondje bestaat overigens uit twee fluitjes, twee rosé en twee fris en kost in Nijmegen gemiddeld € 13,30. In Amsterdam ben je voor dezelfde drankjes al gauw 16 euro kwijt.

Van dit soort berichten krijg ik dorst!

In memoriam: Simon

Ik hoorde dat er gisterenavond een documantaire uitgezonden zou worden over Simon Vinkenoog op Nederland 2 en dacht: die zoek ik even op bij uitzendig gemist. Maar waarschijnlijk ben ik niet zo'n goede zoeker, want ik vond 'm niet.

Maar wat ik wèl vond, is waarschijnlijk een even grote schat: een uitzending uit 1968 (inderdaad, mijn geboortejaar) (hmm, moeilijk te pakken en plakken; bekijk het eerste programma bij 'bekijk' helemaal rechts) van literaire ontmoetingen. Simon Vinkenoog wordt daar geïnterviewd en spreekt openhartig over zijn bekering tot god, zijn LSD-gebruik, zijn liefde, zijn jeugd, de oorlog, de scheiding van zijn ouders, zijn jaren in Parijs, zijn liefde voor de Amerikaanse cultuur, de dood.

Een prachtig tijdsbeeld, waarin ook interviews met zijn moeder, Hugo Claus en Cees Buddingh' verwerkt zijn.

Leuk, dat zoeken naar iets en andere dingen vinden. Simon zou het geweldig hebben gevonden!

Bij de publieke omroep is Simon Vinkenoog trouwens niet meteen herdacht op zondag. Dominee Gremdaat laat zich daar terecht zeer kritisch over uit.

Sexta decima

Oplettende lezers hebben het natuurlijk allang gezien: we hebben er een zestiende volger bij! Het is een collega, die helaas waarschijnlijk nog maar kort bij ons zal zijn, omdat ze op projectbasis werkt (aan de Radboud Repository).

Ze werkt voor ons via Ingressus, een soort bibliotheek- en archiefdetacherings- en opleidingsbureau. Daarvoor heeft ze lang bij het legermuseum gewerkt en is (daardoor?) gewend haar mannetje te staan. En daarvoor weer heeft ze geschiedenis gestudeerd, aan de RU ja juist.

Jullie hebben al kennis met haar kunnen maken via het verhaal over het lunchwandelen. Tja, hoe zal het verder gaan met lunchwandelen als het project eenmaal is beëindigd en Esther weg is? Moeten we dan weer iemand inhuren via Ingressus? Voor het lunchwandelen?

Filmpremière

Nee, dit stukje gaat niet over de filmpremière van de nieuwste film van Harry Potter. Het gaat over de filmpremière van mijn zoon, zijn buurmeisje en zijn huidige en toekomstige klasgenootje. De film speelt zich ook niet af op een tovernaarsschool, maar in het klaslokaal en in het natuurgebied tussen Arnhem en Nijmegen: Park Lingezegen.

De kinderen hadden meegedaan aan een project rondom Park Lingezegen en hadden de 'hoofdrol' in een film rondom dit educatieve project.

Staatsbosbeheer had bedacht dat het leuk zou zijn om - nu de film klaar was - een rode loper voor de kinderen uit te rollen en er als het ware een soort filmpremière/ Oscaruitreiking van te maken. Daarvoor was het nodig dat wij allemaal in galakleding zouden verschijnen, zowel de kinderen als wijzelf.

Liepen we daar om half twee vanmiddag op ons paasbest door de straat. Je maakt wat mee als ouder!

En morgen onszelf weer allemaal in het rood, zwart en groen hijsen omdat de directeur van de school afscheid neemt en zware fan van NEC is.

Wat een carnaval zo aan het eind van het schooljaar!
Zie artikel Gelderlander

Gastblog: Retyping Dante

Vandaag hebben we een heuse gastblogger en wel Karin, een van onze studentmedewerkers. Ze heeft al een studie Nederlands achter de rug en studeert momenteel kunstgeschiedenis. Ze is bij ons begonnen als zaalwacht, maar draait nu volop en vooral vol enthousiasme met ons mee, met name bij het project DARE en in de redactie van de website.

Ze heeft voor ons intranet een stuk geschreven, maar we vonden het beiden jammer dat dat alleen door 'genodigden' gelezen kan worden, vandaar deze poging tot verdere verspreiding.

Hier komt-ie:

Web 2.0 kunstwerk: Retyping Dante

In museum Catharijneconvent is momenteel de installatie van het mediaproject Retyping Dante te zien. De installatie toont live allerlei letters die deelnemers aan het project thuis of elders op hun toetsenbord typen. De letters die door talloze mensen worden getypt in tekstverwerkingsprogramma’s en bijvoorbeeld MSN worden via het programma Virgilius versleuteld verstuurd naar Purgatorio.

In Purgatorio wordt met deze letters en lettertekens de Goddelijke Komedie van Dante herschreven, in het Engels. In de installatie staat een beeldscherm en een printer, zodat je kunt zien welke woorden en zinnen er op dat moment getypt worden. SURFnet heeft een server beschikbaar gesteld voor dit project.

De bedenkers van het mediakunstwerk ‘Retyping Dante’ zien een parallel tussen de bewustwording van de mens in de Goddelijke Komedie en de bewustwording van de internetgebruiker in onze tijd. De Goddelijke Komedie staat voor de overgang van de Middeleeuwen naar de Renaissance, toen de mens zich losmaakte van de kerkelijke invloed en zich ontwikkelde als individu.

Retyping Dante staat voor de Web 2.0-onwikkeling waarin internet niet louter meer als informatiebron wordt gebruikt, maar waarin mensen zelf content creëren en actief zoeken naar manieren om hun eigen interesses, gedachten en ideeën een plaats te geven op het web.

De Goddelijke Komedie bestaat uit drie delen, die elk bestaan uit 33 canti (‘zangen’) die gevormd worden door drieregelige verzen. Momenteel is het project halverwege Canto 7. Deze tekst is nu nét getypt: “And we, in company with the dusky waves, Made entrance downward by a path uncouth. A marsh it makes, which has the name of Styx.” Op de website staan alle pagina’s die tijdens het project al zijn voltooid, inclusief de benodigde tijd en het aantal letters. De voortgang van het project kan ook gevolgd worden via Twitter.

Als je mee wilt doen aan dit kunstwerk, kun je in het museum een USB-stick met het benodigde programma (Virgilius) ophalen of het programma via de website downloaden. Virgilius houdt je toetsenregistratie bij en stuurt deze letters gehusseld en gecodeerd naar Purgatorio. Er kan dus nooit achterhaald worden dat je hebt getypt en alleen losse letters en leestekens worden gebruikt. Je kan het programma ook te allen tijde stoppen of op pauze zetten.

Ik vind het zelf een heel origineel project en ik vind het leuk om op deze manier bij te kunnen dragen aan een modern kunstwerk. Je hoeft niks speciaals te doen, alleen maar je normale bezigheden uit te voeren op de computer en hopla: er is weer een stukje Dante hertypt. Ik vind het ook interessant om te zien welke teksten er verschijnen, en wie weet lees ik zo eindelijk eens de Goddelijke Komedie uit!

Karin

Hallelujah

Een mooi zondags thema: hallelujah!

Nee, wees niet bang, ik ga geen cover van het liedje maken, want Leonard Cohen wil dat er geen nieuwe covers meer worden gemaakt van zijn mooie lied. Enough is enough. En gelijk heeft hij. De versie van John Cale (hierboven) is bijvoorbeeld al mooi genoeg. En die van hemzelf natuurlijk, al vindt hij dat hij zelf niet mooi zingt. Veel mensen vinden dat dat best meevalt.

Huize Festina bijvoorbeeld. In huize Festina is na een aflevering van het uur van de wolf zelfs een ware Leonard Cohenrevival ontstaan. CD's zijn aangekocht en worden bij elke gelegenheid gedraaid. Na het thuiskomen, onder het koken, 's avonds in plaats van televisie.

Ik gun het andere mensen ook om de mooie documentaire van het uur van de wolf te zien, maar dat kan helaas niet. Bij uitzending gemist zag ik dat er nog rechten op het programma rusten, waardoor het niet getoond mag worden.

Hmmm. Jammer folks. En die aflevering over Freddie Mercury was ook al zo goed. Maar die kan ik om dezelfde reden ook niet met jullie delen. Nou ja, jullie kunnen daar vast wel mee leven; misschien hebben jullie de afleverigen zelf wel gezien.

Treuriger is het verhaal van een meisje, dat het materiaal van het uur van de wolf over Freddie Mercury voor haar werkstuk over Queen wilde gebruiken. Op de site van het uur van de wolf werd haar op haar verzoek de uitzending vrij te geven, te verstaan gegeven dat dat niet kon om rechtentechnische redenen. Waarop zij vroeg of die technische fout niet alsnog hersteld kon worden, zodat zij het programma toch nog kon zien.

Ik moest meteen denken aan het plaatje boven het artikel van zbdigitaal over The Pirate Bay.

Hallelujah. Zo zielig.

Leraren, vakkennis en rust

De leerling wil vooral rust, zo kopt het artikel van Astrid Boon in de Volkskrant. Dat kan ik me voorstellen; af en toe een geintje is leuk, maar de hele les flauwe geintjes en geschreeuw? En daar dan vervolgens over praten? Dat willen de meeste leerlingen niet; die willen gewoon iets leren, inhoud, verder komen, aan hun toekomst werken. Ik hoor dat ook terug van mijn eigen kinderen; die balen ontzettend van de 'lesverpesters' en het feit dat hun veel te veel ruimte wordt gegeven.

En dat terwijl er tegenwoordig meer docenten met didactische vaardigheden dan leraren met vakkennis (dat wil zeggen universitair geschoold) voor de klas staan. Dat geeft toch te denken.

Ik mag niets zeggen, want ik ben ook met al mijn vakkennis verdwenen uit het onderwijs, dus mede schuldig. Maar ik had er wel mijn redenen voor om uit het onderwijs te vertrekken.

Eén van de redenen was dat ik, met name bij ons vorige huis, het verschil tussen onderwijsgevenden en niet-onderwijsgevenden kon zien. Bij onderwijsgevenden was elke avond de hele avond het licht van de studeerkamer aan. Lessen voorbereiden, proefwerken nakijken. De niet-onderwijsgevenden zaten avond aan avond heerlijk op het pleintje (wij woonden aan een hofje) glaasjes wijn te drinken. En hadden ze minder vrije dagen? Welnee, met al die ADV-dagen hadden ze evenveel vakantie als de docenten.

Ik dacht: weet je wat, dat wil ik ook wel! En heb het onderwijs verlaten. En tot nu toe geen spijt. Hoewel, soms mis ik het wel. Daarom geef ik af en toe nog cursussen of bijles. For old time's sake.

En het doet me goed als een leerling na een bijles toch in staat is een voldoende te halen. Of als een oudleerling weer contact met je zoekt. Ik zou bijna......

Het was me het weekje wel!

Het was me het weekje wel! Dat komt met name omdat er van alles gedaan moest worden voor het afscheid van mijn zoon op school. Er moest een liedje geschreven worden, er moest een gedichtje geschreven worden,er moest een decor gemaakt worden, tussendoor moest er ook nog afscheid genomen worden van de judoclub, er moesten foto's gezocht worden, er moest overlegd worden....

En gisteravond was het dan zo ver!

De afscheidsavond voor mijn zoon en de rest van groep 8 (10 jongens en 2 meiden). Mooie musical, mooie toespraken, mooie liedjes, mooie gedichtjes. En een mooi eindfeest, waar ik nèt iets te enthousiast aan deelgenomen heb.

Het was maar goed dat ik vandaag maar een half dagje hoefde te werken, zeg maar.

Estafetteboek

Door ESB ben ik gestrikt om mee te schrijven aan een van de estafetteboeken die nu door Lent gaan. Het is een initiatief van het collectief Locatie Lent.

Het bestaat uit een tiental boeken met 100 lege pagina's die beschreven moeten worden door een zo gevarieerd mogelijk aantal inwoners (maar ook bouwers en bestuurders) uit Lent. Thom de Graaf schrijft bijvoorbeeld ook mee. Het is de bedoeling dat je opschrijft hoe je aankijkt tegen de ontwikkelingen in Lent tot nog toe.

Van de teksten wordt gebruik gemaakt bij exposities, op website van het project etcetera. Door mee te schrijven verleen je daar automatisch toestemming voor. Dat vind ik wel slikken maar het feit dat de boeken mogelijk geschonken worden aan het Nijmeegs archief spreekt me wel weer aan. Dan krijgt je geschreven woord toch weer wat meer eeuwigheidswaarde. Verba volant, scripta manent, nietwaar?

Maar eerst zal ik het hier even digitaal archiveren, want je weet maar nooit met die kunstenaars.

Hier komt-ie:

KUNST

Voordat wij in Lent kwamen wonen, hadden wij al vrienden in Lent; die woonden er namelijk al. Hun enthousiaste verhalen hebben er zeker toe bijgedragen dat wij de waalsprong durfden te wagen.

Een verhuizing is natuurlijk altijd een sprong in het diepe en zeker een verhuizing naar een nieuwbouwwijk. Je hebt namelijk geen idee van de sfeer van de wijk en hoe je buren zullen zijn. Al gauw bleek dat wij wat dat betreft met onze neus in de boter waren gevallen.

Al voor dat wij ons huis betrokken hadden, was er al een bewonersvereniging opgericht, compleet met weblog waadoor we al virtueel met elkaar kennis konden maken en ideeën uitwisselen.

Wat ons onder andere meteen al met elkaar verbond, was dat onze straat onderdeel was van een gewaagd project: het kunstgevelproject. Dat project hield in dat op de gevels van de huizen in onze straat – de Rolling Stonesstraat – kunstwerken zouden worden geplaatst. Wij hadden dus niet alleen te maken met de gebruikelijke partijen als makelaars, projectontwikkelaars, hypotheekadviseurs, banken, notarissen, bouwmarkten, verzekeraars en ga zo maar door, maar ook met het Centrum voor Beeldende Kunst.

En dat schept al een band: je bent toch met z’n allen met iets speciaals bezig en je hebt er eigenlijk geen idee van hoe het zal uitpakken.

Wat dat laatste betreft: gelukkig is dat allemaal goedgekomen: de kunstwerken zitten strak op de gevels en het is goed toeven in onze vrolijke straat. Er zijn regelmatig straatfeesten en over belangstelling van buitenaf hebben we niet te klagen; regelmatig lopen er ‘toeristen’ door onze straat.

Soms – als ze een beetje hard praten – horen we ze commentaar geven op de gevels: ‘die vind ik mooi, maar die daarnaast vind ik spuuglelijk’ en heel soms sluiten we weddenschappen af: ‘gaat-ie de gevel aanraken of niet?’
Maar meestal negeren we de bezoekers van onze straat. We zijn er aan gewend bekeken te worden als een schilderij!

Het enige wat onze wijk nog fijner zou maken is een beetje meer groen. Ondanks de bonte gevels vind ik de aanblik nog steeds wat kaal. Maar de ervaring leert dat een nieuwbouwwijk er ook 5 tot 10 jaar voornodig heeft om voldoende ‘op groen’te zijn. Hebben we tenminste iets om naar uit te kijken!

O ja, en de bereikbaarheid van de wijk zou natuurlijk ook nog verbeterd kunnen worden. De tomtoms raken nu danig in de war, omdat ze maar blijven zoeken naar de geplande straten die er nog steeds niet zijn. Maar dat schijnt binnenkort goed te komen.

Festina lente, sed festina zou ik wat dat betreft in navolging van Marion (enkele bladzijden terug) willen zeggen.

We love you, land of hope and glory!

Canvas weer bij de les

Ik sprak me pas al positief uit over Canvas; zondag hadden ze weer een mooie documantaire (Iran en het westen; eerste deel van een tweeluik). Zet je weer aan het denken. Over macht en onmacht.

Zeeland

Het was een absoluut onverwacht uitje, een weekendje Zeeland. We mochten logeren in het appartement van de immer gastvrije Velocitas, dat midden in het stijlvolle stadje Middelburg ligt. En het was nog heerlijk weer ook!

Niet dat wij van die rasechte strandmensen zijn (we vinden het al prima als het niet regent), maar onze kinderen wel. Nou, wat die laatsten betreft: die kwamen rijkelijk aan hun trekken. Maar er moest natuurlijk ook iets cultureels gedaan worden.

Dat culturele begon met de rondleiding door de Zeeeuwse bibliotheek door Ed Piraat. Een absolute aanrader voor als je eens een rondleiding door een bibliotheek wilt: vraag om Ed Piraat. Die kan ten eerste smeuïg vertellen en speelt ten tweede als afsluiting nog een spelletje Mario Kart met je kinderen. Als dat geen fun is! Zo krijg je elk kind de bibliotheek in!

Vervolgens hebben we het Zeeuws museum bezocht, met name voor de tentoonstelling Rome in Zeeland. Nou stelde die tentoonstelling - zoals we al verwachtten - niet zo veel voor, maar we hoefden er dankzij onze museumjaarkaart ook niets voor te betalen. Als je erg van Nehalennia-altaren houdt, is de tentoonstelling een absolute aanrader. Maar toen we later mevrouw Velocitas spraken, bleek dat we eigenlijk even door hadden moeten lopen naar de vaste collectie van het museum en wel de wonderkamers. Nou ja, dat is dan iets voor de volgende keer; je moet nooit alles in één keer goed willen doen.

De rest van de dag hebben we heerlijk op het strand bij Vlissingen doorgebracht. Ook al zo'n leuk stadje.

En de volgende dag kwamen we ineens op het idee om de deltawerken eens te bekijken. Nu we er toch waren.

Na de Lange Jan beklommen te hebben dus op naar de Neeltje Jans (Neeltje Jans komt trouwens van Nehalennia, las ik pas later; wat een toeval). Ook erg imposant. Alleen die meeuwen hè, die zijn zo brutaal! Eentje heeft mijn zorgvuldig belegde broodje kaas zo uit mijn handen gegritst. Stomme zeeuwmeeuw.

Enigszins beledigd door deze meeuw hebben we deze prachtige provincie daarna maar weer gelaten voor wat ze was. Maar we keren er zeker nog een keer terug!

Naar zee!

Hoewel Lent inmiddels een soort Scheveningen aan het worden is, gaan we dit weekend toch maar weer een keertje naar de Echte Zee. Een land van zee zelfs.

En nu maar hopen dat het mooi weer blijft....

Monaco

We gaan vandaag naar Monaco, zei de instructeur blij. Nou, mij leek het ook wel wat!

Maar wat bleek, we gingen in de spinningruimte de eerste etappe van de Tour de France (die zaterdag van start gaat) fietsen. Met dit weer!

De instructeur had in ieder geval goed zijn best gedaan een Franse sfeer te creëren door allemaal Franse liedjes te draaien. En, heel verrassend, bij het uitfietsen ineens Billie Jean.

Hé, was dat nou een traan of een extra zweetdruppel die langs mijn wang gleed in de plas zweet onder mijn fiets? Dat weet alleen Michael, want die ziet nu alles. Nu wel.

Steeds minder studentenhuizen

Studenten gaan steeds meer in appartementen in plaats van in studentenhuizen (met gedeelde keuken en douche) wonen. Dat lijkt me eigenlijk best jammer. Het is natuurlijk wel fijn om veel privacy te hebben, maar het is ook ontzettend gaaf met z'n allen in een huis te wonen en alles te delen. Ik heb er tenminste altijd fijne tijden gehad. Veel geleerd van anderen en veel gelachen.

Mijn eerste verblijf in Nijmegen was bij een hospita (minder leuk), maar al gauw kon ik terecht in een klooster, daarna boven een sportschool, en vervolgens nog een tijdje in een luxe bungalow van de studentenhuisvesting (dat was toen ik al werkte, zou nu niet meer mogen).

In het klooster met z'n prachtige tuin zat ik tussen de vegetariërs (bijna allemaal antropologen). Heb daar zilvervliesrijst, tofu, tahoe, gierst en couscous leren eten, en een voor mij tot dan toe onbekend alternatief leven leren leiden.

Boven de sportschool woonde ik samen met een toekomstig journaliste, een student communicatiewetenschappen die meer 's nachts dan overdag leefde, een Iraniër en een overjarige hippiemevrouw. De overjarige hippiemevrouw (die volgens mij ook aan anorexia leed) at altijd alleen maar rijst, die de hele middag opstond, en nam 's avonds altijd een modderbad. Ze was broodmager en had altijd een touwtje om haar middel. Dat is wat ik me van haar herinner. De rest was gelukkig redelijk normaal.

De bungalow was een grote luxe met een hele grote kamer en een eigen terras. De meesten uit het huis hadden allang een baan, maar we bleven gewoon als studenten leven en we aten altijd samen. Onwijs gezellig.

Maar ja, kom daar in deze tijd van indivualisme nog maar eens om.