Mooi jaar geweest

Dit jaar was zo mooi en druk, dat ik het niet eens kon bijhouden qua bloggen. Sommige hoogtepunten heb ik gewoonweg niet beschreven, en dat ga ik NU goedmaken.

Waar ik bijvoorbeeld niet over geblogd heb, zijn de UB-lunchlezingen die ik dit jaar samen met collega Joyce georganiseerd heb. En dat terwijl die toch ronduit spectaculair waren, met name de laatste, die gegeven werd door Jacqueline Fackeldey. Wat een energie en enthousiasme spatte daarvan af! Geheel tegen mijn gewoonte in heb ik de lezing met haar voorbesproken, want ze wilde zo veel mogelijk van onze organisatie weten. Dat zit haar eenmaal in het bloed: alles weten en pas dan conclusies trekken.

Naast dat ze ons goede tips (en complimenten) gaf op basis van wat ze bij ons online vond, zette ze ons tijdens de lezing ook aan het werk. En gaf ze ons soms tevens op onze kop/ stof om over na te denken: waarom al die Engelse termen in het beleidsplan en in de benaming van de afdelingen? Worden voorlopers in jullie organisatie gestimuleerd/ vrijheid gegund of juist 'in het hok gehouden'? Wat maken jullie eigenlijk waar van de ronkende woorden in jullie beleidsplan? Houden jullie je onderling ook aan jullie kernwaarden? En spreken jullie elkaar daar op aan? In hoeverre betrekken jullie jullie backoffice bij de klantprocessen? Waarom zijn jullie zo afdelings- en locatiegericht? Waarom worden de lunchlezingen altijd in de Centrale Bibliotheek gehouden? Hoe vaak loopt het management werkelijk rond op de werkvloer en probeert het te doorgronden wat er werkelijk leeft en hoe vaak lopen de werknemers rond om te begrijpen wat de klant werkelijk wil?

Maar Jacqueline is dan ook klantropoloog en snapt dat daar de focus van een bedrijf of organisatie moet liggen als men vooruit wil komen.

Een tweede hoogtepunt - want iets nieuws - was de cursus informatievaardigheden voor scholieren voor het OBC in Bemmel in het kader van hun nieuwe vak wetenschapsoriëntatie. Eén van de eerste vruchten van de samenwerking in het nieuwe team IV (waarvan ik trots coördinator ben).

Verder ben ik op kerstmiddag/ -avond samen met mijn dochter voor het eerst naar het glazen huis van Serious Request geweest. Prima vibe daar in Heerlen en fantastische eindshow.

En dan ben ik vast nog heel veel vergeten. Mijn cursus Cambridge Advanced bijvoorbeeld, had ik daar al over verteld? Al die essays die ik daar voor moet schrijven?

Er waren overigens niet alleen fijne dingen; ook zijn er twee mensen uit mijn vriendenkring dit jaar ernstig ziek geworden. Dat zijn zaken die niet zo snel in mijn blogs terechtkomen, maar die er écht toe doen. Naar hen en hun familie gaat dan ook mijn hart uit....volgend jaar hopelijk betere berichten daarover!

Het belang van de klassieken in Helsinki

In Helsinki zijn ze vrij spaarzaam met bewegwijzering. Bovendien hebben ze een taal waar ik geen touw aan vast kan knopen. Ik zou me er dus ook niet zo snel thuis voelen als in andere Europese steden, waar ik de taal wel van spreek of op z'n minst aanknopingspunten kan vinden om 'm een beetje te kunnen begrijpen.

Maar gelukkig is er veel Latijn, Engels en klassieke architectuur in de stad aanwezig. Want dat begrijp ik, die Europese taal spreek ik. Ik denk dat het anders geweest zou zijn als er alleen maar Finse, Zweedse en Russische talen en symbolen geweest zouden zijn, maar dat is een veronderstelling.

Enfin, uit de historie van de tentoonstelling over de universiteit van Helsinki begreep ik dat het Latijn naast academische taal onder andere een ook functie had tijdens de taalstrijd tussen het Zweeds en het Fins die lange tijd op de universiteit gewoed heeft. Als men Latijn gebruikte, hoefde men niet te kiezen tussen beide talen en de ander dus tegen de schenen te schoppen.

Misschien heeft men daarom ook wel de universiteit in classicistische stijl gebouwd, maar die stijl was tijdens de (her)bouw van de universiteit sowieso in de mode. Daar hadden ze dus mooi geluk mee.

Alleen maar goed nieuws uit Helsinki?

Nee, helaas niet. Finland is de laatste tijd behoorlijk gezakt op de PISA-ranglijst (maar staat nog steeds hoog en is vooral ingehaald door de Oost-Aziatische landen) en net als in Nederland doen de jongens het relatief slecht op de middelbare scholen en universiteiten. Nog wel veel beter dan bij ons, maar toch.

Verder heeft Finland op dit moment een rechtse regering en die heeft besloten de universiteiten behoorlijke bezuinigingen op te leggen; dat gaat pijn doen en lijkt me geen goede zet voor het land.

Tevens heeft ook Finland voor het eerst in de geschiedenis te maken met een grote groep vluchtelingen, paradoxaal genoeg juist nu ze een rechtse regering hebben. Er zijn al groepen Finnen in Nederland geweest om te zien hoe wij de scholing (bijvoorbeeld taallessen) aan vluchtelingen aanpakken.

Bovendien is de werkloosheid momenteel hoog: 8% van de beroepsbevolking is werkloos; we hebben de rijen voor de voedselbanken vanuit de bus met eigen ogen kunnen aanschouwen.

En verder is hun taal moeilijk (15 naamvallen!), hebben ze niet het mooiste weer van Europa, en is het in de herfst en winter belachelijk vroeg donker.

Maar ik geloof in hun veerkracht.

Leuke dingen in Helsinki

Naast het officiële, zakelijke programma was er tijdens de uitwisseling in Helsinki ruimte genoeg voor een sociaal programma om alle leden van de groep (16 personen uit alle delen van Europa plus de begeleiders) beter te leren kennen.

Zo hadden we lunches en diners op verschillende plekken op de campus; soms was zelfs de rector of vicerector aanwezig. De eerste avond hadden we na het diner zelfs een saunabezoek op de campus. Zo luxe....met zwembad en al....

Tevens brachten we een bezoek aan een bierbrouwerij, met voor iedereen vijf soorten bier te proeven, waarvan mij het witbier met zwarte peper het meest is bijgebleven.

Op onze vrije middag moest er natuurlijk chocola gekocht worden bij Karl Fazer en koffie gedronken bij Kappeli. De vrije ochtend was gereserveerd voor een bezoek aan de haven en het eiland Suomenlinna; de tweede vrije middag voor een bezoekje aan - ja, alweer - een sauna, deze keer niet die van de universiteit, maar een eeuwenoude luxe sauna, die nog het meest leek op een Romeins thermencomplex midden in de stad.

Verder heb ik op eigen houtje nog de rotskerk, de stiltekapel en het museum voor moderne kunst bezocht. Maar dat was op de zondag vóór de uitwisseling, toen ik nog dapper in m'n eentje door Helsinki liep, niet wetende wat voor een fantastische week er verder nog zou volgen.

Ja, het was de moeite (probeer maar eens de formulieren voor de aanvraag van een Erasmusbeurs in te vullen, dan weet je wat ik daarmee bedoel) meer dan waard.

Dingen geleerd in Helsinki

Als je een week op uitwisseling gaat, is het altijd leuk om nieuwe dingen te zien. Dingen die me opvielen en eventueel nuttig leken (in willekeurige volgorde):

• de gangen van de wiskundefaculteit waren ingericht als studieruimte; de tafels waren whiteboards waar de studenten op konden schrijven; dat bespaart een heleboel kladpapier; op elke tafel waren een stift en een borstel aanwezig; tevens liepen er ouderejaars studenten met hesjes rond om te helpen (deze krijgen daar studiepunten voor)

• het learning centre voor de studenten (5 verdiepingen, grote schermen) is 24 uur per dag open; studenten kunnen voor de nacht een sleutel krijgen; er is minimaal toezicht
• in samenwerking met de studenten is een soort Tinder voor het vinden van studiegenootjes ontwikkeld: Opinder; je kunt er ook groepen en events mee aanmaken; beter dan Facebook voor studiedoeleinden omdat je op deze manier studie en privé gescheiden kunt houden; docenten kunnen er ook gebruik van maken
• voor het opnemen van kennisclips zijn (selfservice) ruimtes beschikbaar; in die ruimtes zijn twee camera's en verschillende achtergronden (bord, blauw gordijn, dichte luxaflex, open luxaflex met op de achtergrond studerende studenten) beschikbaar; deze kennisclips kunnen direct geüopload worden op UniTube, het YouTubekanaal van de universiteit; dit draait op Matterhorn

• in de universiteitsbibliotheek is het mogelijk om zelf een kopje thee te maken (keukentje met waterkoker); er is ook een plek om je baby te voeden en luiers te wisselen
• er wordt zo veel mogelijk gebruik gemaakt van open source software (Moodle, Matterhorn, Drupal etc.) en natuurlijk Linux (de bedenker hiervan is dan ook een alumnus van de universiteit van Helsinki); open is sowieso het sleutelwoord voor de universiteit en zeker de prachtige universiteitsbibliotheek; mensen van buiten de universiteit zijn ook van harte uitgenodigd om hier te studeren en boeken te lenen
• via de bibliotheek kun je afsluitbare kastjes op wieltjes lenen om je boeken in op de bergen en te rijden naar de plaats waar je ze nodig hebt (bijvoorbeeld het learning centre)

• ze hebben een fantastisch lokaal van de toekomst (Minerva Learning Lab), waar veel gebruik van wordt gemaakt
• alle eerstejaars zijn verplicht een ICT-rijbewijs te halen; dat levert ze 5 studiepunten op; onderdeel hiervan is ook een bibliotheek-/ informatievaardighedenmodule
• ze hebben een centraal studentenenquêtesysteem (HowULearn), dat na sommige cursussen een verplicht onderdeel om in te vullen is; 'we teach teachers how to teach better and students how to study better'
• de bibliotheekmensen hebben een koord met plaatje om hun hals waar vlaggetjes op staan als symbool voor welke taal ze spreken

• mooi motto van een van de bevlogen onderwijskundigen: 'you'll have to be the change you want to have'
• er wordt zo veel mogelijk met in plaats van tegen de studenten gesproken

Finse cultuur

Wat me in Helsinki meteen opviel, was dat de mensen ongelooflijk beschaafd zijn. Een beetje stug soms, maar écht heel beleefd en behulpzaam. Je hebt natuurlijk ook wat extravertere types, zoals de coördinator van ons uitwisselingsprogramma, maar op straat kwam ik ze niet tegen.

De gemeenschap gaat vóór het individu en men is heel gehoorzaam. Ik voelde me er dan ook superveilig, ook 's avonds in het park. En 's avonds begint al om half vier 's middags....
Ter verhoging van de veiligheid van de voetgangers heeft men bedacht dat iedereen een reflector aan z'n jas of tas moet hebben hangen. En denk maar niet dat iemand dat niet heeft. Behalve ik dan (wat zijn wij Nederlanders toch een irritant volkje).

Maar hoe verlegen men in het openbare leven ook is, in de sauna gaat men los: alle kleren uit en zweten maar!  Zonder te vloeken, want sauna's zijn heilige plaatsen.

Natuurlijk heb je er ook mensen die van alcohol houden, maar die nemen (gelukkig?) de boot naar Tallinn, alwaar de alcohol veel goedkoper is; in Finland ben je namelijk al gauw een euro of 8 kwijt voor een klein glaasje wijn.

Gelukkig maar dat ik (ook) van thee houd....

Het onderwijs in Helsinki

Iedereen met een onderwijshart zou minstens een keer in z´n leven de kans moeten krijgen om Helsinki/ Finland te bezoeken. Heerlijk om eens in een land te zijn waar het onderwijs zó hoog in het vaandel staat. Waar maar één op de tien mensen wordt toegelaten op de opleiding tot docent, omdat het docentschap zo populair is. Waar je voor het lesgeven op de basisschool een master nodig hebt. Waar tweederde van de middelbare scholieren naar HBO of universiteit gaat. Waar onderwijskundigen (velen zijn gepromoveerd of zelfs professor geweest) een grote vinger in de pap hebben bij het aannemen van nieuwe onderzoekers met een onderwijstaak. Waar 100 onderwijsondersteuners (die overigens ook onderzoek doen) op de universiteit rondlopen.

Hoe ik er terechtkwam? Deelname aan een staftraining door de universiteit van Helsinki. Met Erasmusbeurs. Of het naar meer smaakte? Absoluut!

Wat hebben thee en seks met elkaar gemeen?

Meer dan je denkt: het is allebei warm, aangenaam, troostrijk, gezond en je kunt zelf vast ook nog wel een paar gelijkenissen verzinnen.

Maar heb je ook wel eens gedacht aan deze gelijkenis tussen thee en seks?

via Dutch Cowboys

Wim T.

Absurd, goed, gedurfd, ontregelend en grensverleggend, zo zou je de (televisie)shows en theaterstukken van Wim T. Schippers kunnen bestempelen. Even scheef als z'n mond zou ook kunnen.

Natuurlijk kon ik het niet weerstaan om een kaartje te kopen toen bekend werd dat hij in Nijmegen zou optreden met de voorstelling HOOGWATER voorheen LAAGWATER, een theaterstuk zonder begin en zonder einde, vol met absurde woord- en taalgrappen en een voltallig koor dat ineens opstaat uit het publiek.

In Nijmegen was het zich als (in eerste instantie ontevreden lijkend) publiek voordoend en daarna het podium opstormend en met de voorstelling meedoend koor het alom geroemde Popolokoor, in andere steden een ander koor.

Titus Muizelaar was er ook als ontregelend element en wond zich op over de tussen-n in pannenkoek. En Paul Koek, als gelegenheidshuisarts die het onder andere - hoe groot de crisis ook was - niet kon hebben dat er werd gesproken over 'hij mankeert niets', terwijl het toch echt 'hem mankeert niets' moet zijn. Met gedetailleerde grammaticale uitleg natuurlijk. Akkoord (en bij Wim T. Schippers klinkt er dan ook meteen een akkoord op een piano), het was een heerlijk chaotisch toneelstuk, en uiteraard liepen er op een gegeven moment behoorlijk wat mensen in hun blote kont rond.

Heerlijk avondje.

De bibliotheekdocent

Eén van de lezingen waar ik naar uitzag op de ECIL in Tallinn, was die over de opleiding tot bibliotheekdocent. In Keulen. Maar helaas viel de lezing (door Prof. Dr. Ursula Georgy) nogal tegen. Want de opleiding leek me nogal....saai. En/ want de presentatie was nogal....saai. Maar wel goed dat er zoiets opgezet is.

Of niet, want een vraag uit de zaal was heel gerechtvaardigd: is het niet beter dat wij als bibliotheekmensen ons mengen met andere professionals die hun basiskwalificatie onderwijs moeten halen? Leren we daar niet meer van?

In Duitsland is dat blijkbaar minder gewenst, omdat leraar daar echt een beschermd beroep is; je kunt je na een paar lesjes didactiek niet zomaar even docent noemen. Waar ook wel weer wat inzit.

Aan de andere kant: what's in a name? dan noem je jezelf toch gewoon bibliotheekinstructeur?

In ieder geval is deze discussie interessant in het licht van wat men in Nederland eventueel van plan is met het leraarschap te doen: het afschaffen van de (universitaire) lerarenopleidingen voor afgestudeerde academici en vervangen door zogenaamde in-service opleidingen en intensieve begeleiding door oudere collega's in het begin.

Maar of de kwaliteit dáár per se beter van wordt? En de oudere docent daar tijd voor heeft? Het opleiden van een jongere collega lijkt me ook geen sinecure....

In Duitsland zou het in ieder geval ondenkbaar zijn.

Gaming! in de bibliotheek

Een absoluut interessante presentatie in Tallinn was die over het inzetten van Alternate Reality Games voor het aanleren van informatievaardigheden in de VS (Kansas om precies te zijn). Het opzetten van deze game(s) was een initiatief van onder andere Dan Ireton en Joelle Pitts.

Zij wilden graag informatievaardigheden aanleren aan eerstejaars (en wie verder maar wil), maar dan op een wat avontuurlijkere wijze dan middels gewone bibliotheekinstructies. Het probleem: ze hadden geen geld om games te ontwikkelen. De oplossing: ze maakten gebruik van gratis tools als ADVENTR en Twine.

Ze gebruiken de UB als hub voor de realitygames (een mengeling van real world en mulitmedia-opdrachten) en hebben een LibGuide voor verschillende soorten Mystery Games (raadsels e.d.) ontwikkeld. Goede graphics zijn volgens hen belangrijker dan ingewikkelde en dure IT-toepassingen. De studenten, die het spel overigens vrijwillig spelen, kunnen kiezen uit verschillende adventures. Met behulp van de game leren ze niet alleen de belangrijkste principes op het gebied van informatievaardigheden, maar ook de campus goed kennen.

Het zal geen verrassing voor jullie zijn dat Joelle, Dan en ik tijdens het congres goede vrienden zijn geworden. Virtueel en in het echt.

artikel over het project
Slide uit (oudere) presentatie

Het inzetten van apps in instructies informatievaardigheden

Hoewel ze superhandig zijn, doen we er bij de UB Nijmegen helaas nog maar weinig mee: activeringsapps als Mentimeter, Socrative, Kahoot, Padlet, TodaysMeet, PollEverywhere, Educanon en ga zo maar door.

Vandaar dat ik in Tallinn maar eens een workshop op dit gebied gevolgd heb. De dame die de workshop gaf, is een Amerikaanse, maar werkt in de Verenigde Arabische Emiraten, zoals we er wel meer ontmoet hebben tijdens dit congres. It's big money they are making there! Maar dit terzijde. Hoewel terzijde, ze verdienen 65 duizend dollar netto daar (en hebben gratis huisvesting, ziektekostenverzekering en eenmaal per jaar gratis naar huis vliegen). Kijk, daar worden informatiespecialisten nog gewaardeerd!

Enfin, ook de Arabieren lusten wel pap van deze apps, die met name ook de wat stillere studenten (jongens en meisjes gescheiden!) een stem geven.

Informatievaardigheden, terminologie en presenteren

Net als vorig jaar, kwam ook nu in Tallinn weer de terminologie aan de orde: is er een verschil tussen digital literacy, media literacy en information literacy of is dat gewoon een pot nat? Of kun je misschien beter spreken van i-skills? Of IPS (Information Problem Solving; de term die de Open Universiteit bezigt)? Feit is in ieder geval dat (nog steeds) niemand buiten de club van de bibliotheekwereld weet wat er met informatievaardigheden bedoeld wordt.

Een tip van veel van de sprekers: mijd de term informatievaardigheden als je met iemand van buiten de bibliotheek (bijvoorbeeld de faculteit) spreekt; dan gaan er ineens veel meer deuren open en vindt men het interessant waar je mee bezig bent.

Goed presenteren zou ook helpen. Want er waren heel wat sprekers die op z'n zachtst gezegd moeite hadden de boodschap over te brengen. Droog, saai, bulletpoint powerpoints met lappen tekst zonder plaatje. We hoopten nog dat deze mensen slechts onderzoekers waren en geen instructies gaven, maar dat bleek in veel gevallen ijdele hoop. Ook de beheersing van het Engels was in veel gevallen zwaar onder de maat. Ik kan het me verbeeld hebben, maar volgens mij zat iemand tijdens een van deze drooglezingen een Tinderdate te maken. En daar kon ik hem geen ongelijk in geven....

Nee, dan mensen als Jane Secker. Die hield maar liefst drie presentaties. Een over het SADL (student ambassadeurs) project, een over de copyrightcampagne (met speciaal ontworpen T-shirts) en een over het onder de aandacht brengen van informatievaardigheden (onder andere namen) voor een breed publiek. Die presentaties hadden vaart en swongen de pan uit!

En natuurlijk waren er meer; daarover in volgende blogposts.

ECIL 2015: Tallinn

Tallinn: kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen?

En daar zat ik ineens zomaar in Tallinn, een prachtige plaats in Estland, waar ik normaliter nooit naar toe zou gaan, maar waarvan ik blij ben dat ik er toch een keer geweest ben. Want wat een sprookjesachtige, middeleeuwse en tegelijk moderne en dynamische stad is het! Voor dat eerste moet je maar eens Tallinn in Google afbeeldingen opzoeken, en voor het tweede raad ik je aan de Tegenlichtdocumentaire E-stonia: een land als start-up te bekijken.

Hoe dat zo kwam? Vier letters zijn daarvoor verantwoordelijk: de E, de C, de I en de L. Vaste lezers van dit blog herkennen hier natuurlijk meteen de ECIL (European Conference on Information Literacy) in, die ik vorig jaar ook al bezocht en toen in een andere charmant stadje in Oost-Europa, namelijk Dubrovnik was.

Ook dit jaar weer een mix van interessante (en helaas ook oninteressante) lezingen en presentaties, waarvan een van mijn hand. Bij congressen moet je immers niet alleen halen, maar ook brengen, nietwaar?

En ook dit jaar heb ik weer veel geweldige contacten opgedaan, zowel uit het binnen- als buitenland. Met anderen, die ik nog van vorig jaar kende, heb ik de contacten weer aangehaald. Het voelde alles bij elkaar als een warme familie. Vooral de karaokebar deed wonderen in het vrienden-voor-het-leven gevoel.

Een verschil met vorig jaar was dat er een dag gereserveerd was voor een excursie buiten de stad: goed om het land echt wat beter te leren kennen. Wij gingen voor de trip naar het nationale park van Estland met als topattractie een ritje met de paardenkoets door een van de vele mooie buitenverblijven aldaar.

Waar de conferentie volgend jaar is? Praag! Getsie toch.

Escape room

Gisteren mocht ik een bibliotheekinstructie aan de eerstejaars klassieke talen geven. Inclusief rondleiding (normaal doen mijn collega's dat, maar op woensdag werken er nu eenmaal een stuk minder collega's).

Rondleidingen zijn altijd leuk om te doen, vooral nu de bibliotheek pas verbouwd is en je kunt wijzen op leuke nieuwe features als de coffeecorner en de massagestoel. Maar ook een blikje achter de schermen wordt altijd zeer gewaardeerd door de bezoekers, dus ik dacht 'laten we die classici de boekentoren eens van binnen laten zien'.

Alleen kom ik niet zo vaak in de magazijncontreien en ook niet in de lift. Binnen de kortste keren zaten we dus zo ongeveer met z'n tienen vast in de lift. Ik redde me er maar een beetje uit door te doen alsof het een intelligentietest was en de studenten moesten raden hoe we omhoog konden komen. Maar eigenlijk brak het zweet me uit, want daar sta je dan met z'n allen in de lift ('kan die lift eigenlijk wel zoveel mensen dragen?' vroeg iemand zich terecht bezorgd af) en de juf weet niet hoe nu verder. 'Doet u uw pasje er nog eens voor, en druk dan tegelijk op de verdieping waar we heen moeten'. Gelukkig, dat werkte. En ik liet ze de rest van de rondleiding (we moesten nog een keer met de lift, en stapten er onder leiding van mij natuurlijk aan de verkeerde kant uit) maar in de waan dat we in een escape room waren geweest. Dat vonden ze echt heel tof.

Ik denk dat ik dit spel er maar inhoud de volgende keer. Het was een succes. Studenten houden nu eenmaal meer van spannende dan duffe en voor de hand liggende bibliotheekinstructies. En gelijk hebben ze....

De zalmen uit de pap

Soms is de band tussen jou en degene voor wie je de collectiespecialist bent zo goed dat je samen met een collega wordt uitgenodigd bij een lunch voor de ex-mede-wetenschappelijke collega's van de faculteit omdat ze met pensioen gaat.

Gewoon, op een zaterdag bij kasteel Doorwerth, in kasteelcafé De Zalmen, heel toepasselijk in middeleeuwse stijl.

Wat een prachtige baan hebben we toch.....!*


* overigens waren de ICT-er en de portier ook uitgenodigd, maar die konden niet

Do you love philosophy?

Als je van filosofie en oude computerspelletjes houdt, dan is deze reeks zeker iets voor jou! Als voorbeeld uiteraard een oude Griek.

via

De kracht van zang en verhalen

Ach, wat is het toch een genot als mensen goed een verhaal kunnen vertellen. Pop-radiomaker Jaap Boots is een van die mensen. Leuk dat hij voor festival de Oversteek in Lent was uitgenodigd om een deel van zijn theatershow Donderweg te spelen, in de aftandse kelder van Das Kabinett nog wel, prima setting indeed.

Een muzikale autobiografie vol met ruige rockverhalen (hij beleefde als interviewer avonturen met onder anderen Bruce Springsteen, Willy DeVille, Tom Waits, Iggy Pop en Nick Cave). Af en toe speelde hij tussen de verhalen een nummer en draaide hij een plaatje. De toehoorders mochten dan steeds raden om welke song het ging. Aangezien er ook kinderen in de zaal zaten, besloot hij z'n nummer Kutwijf niet te spelen - hij noemde het ter compensatie nog wel een paar keer; het bekt volgens hem namelijk zo lekker. Het optreden was trouwens zonder dat nummer al smakelijk en boeiend genoeg.
En natuurlijk heb ik na afloop het boek gekocht en laten signeren.

Wie geen boek geschreven heeft, maar wel gave liedjes was wat mij betreft de andere held van het festival: Flip Noorman. Geweldige artiest, van wie gezegd wordt dat hij onder begeleiding van Tom Waits-achtige muziek Lennaert Nijgh-achtige teksten declameert, uitspuugt en performt. Het is muziek 'niet voor alle leeftijden', hij geeft aanstoot en 'u neemt aan', en hij weet zijn voorstelling behoorlijk interactief te maken. Zijn liedje Ik heb de macht vond ik het krachtigst. Zeker in de tuin van Joop.



Van mij mag hij ons land op het songfestival vertegenwoordigen. Yes, sir!

Gemasseerd worden tijdens de studie

Afgelopen zomer is onze UB ingrijpend verbouwd; er is onder andere een tsunami aan nieuwe studieplekken bij gekomen (plus nieuwe frisse kleurtjes door het gehele gebouw).

Iedereen vindt het prachtig - op een enkeling na die het zonde vindt dat er zo veel boeken naar het magazijn zijn verdwenen. En dat is natuurlijk óók zo. Maar ja, er is tegenwoordig zo veel digitaal hè.

In ieder geval is er naast studieplekken ook aan de gezondheid van de studenten gedacht. Want - zo dacht men bij de UB - van al dat studeren kun je behoorlijk gestrest raken. Of rugpijn krijgen als je te lang in de verkeerde houding zit. Dus is er een speciaal, met planten afgezet hoekje gecreëerd voor een heuse massagestoel.

Daar kun je je voor een euro 10 minuten laten masseren. Door de stoel, welteverstaan, niet door een UB-medewerker.

En natuurlijk wil iedereen die uitproberen. Ook ik, zeker nadat een gerenommeerde fysiotherapeut er vijf sterren voor had gegeven. Zelf vond ik 'm ongeveer drie sterren waard. Dat kwam met name omdat ik het niet fijn vond dat mijn hoofd zo door het apparaat heen en weer werd geschud en mijn schouders (maar dat kan ik de stoel niet kwalijk nemen) niet door het apparaat werden meegenomen. Nu schijnt het wel zo te zijn dat je uit verschillende massages kunt kiezen, dus wellicht dat er een zonder hoofdschudden bij zit.

Wat ik ook vervelend vond was dat er een soort van sirene afgaat als je klaar bent met de massage. Mocht je al ontstrest zijn, dan krijg je de stress linea recta weer terug doordat je door honderd paar ogen aangekeken wordt na je 'beurt'. Heel gênant vond ik dat persoonlijk.

Enfin, het weerhield me er niet van een massafi te maken. Als bewijs dat ik het gedáán heb. Wie volgt?

Gulpgolfen en high-tea-tocht

Behoorlijk brak en onder de blaren en desalniettemin zeer tevreden omkijkend: het gebruikelijke tafereel na het jaarlijkse weekendje Zuid-Limburg met de studievrienden c.s. van weleer.

Het was weer feest!

Het ongeorganiseerde gedeelte vond plaats in ons huis in Epen en het georganiseerde in Gulpen: de ene dag stadsgolf en de andere dag een high-tea-tocht. En verder natuurlijk de gebruikelijke wandelingen, pubquizzen en drinkgelagen.

We worden - dat meldde ik de vorige keer al - elk jaar wel ouder met z'n allen; dit keer was er zelfs een ziekenhuisbed mee, en divers huiswerk voor de ouder wordende kinderen (die overigens braaf geholpen werden door de steeds wijzer wordende ouderen).

Vanaf morgen helaas weer gewoon het harde leven. Help je me het bourgondisch te maken? Anders is de overgang zo groot....

Eiergooien

Kijk, daarvoor woon je dus in een dorp....

Punkers

Je vraagt je soms af waar die punkers van weleer toch gebleven zijn; hanenkammen zie je eigenlijk alleen nog maar op het voetbalveld.

Vandaar dat we verheugd/ verrast waren toen er tijdens ons verblijf ineens een groep punkers in ons appartementencomplex neerstreek. We waren benieuwd hoe dit het leven in Badalona zou veranderen.

Om kort te gaan: in het geheel niet. Ze hingen wat rond, zeiden vriendelijk gedag, stonden vroeg op en arriveerden gelijk met ons op het strand. Niet om te zonnen, want ze zaten zonder uitzondering helemaal onder de tatoeages. Ze speelden een potje beachvolleybal, maar waren er niet goed in. De bal raakte steeds uit het spel.

Zo ging dat een paar dagen door. Behalve op de ochtend voor ons vertrek. Toen bleken ze ineens luidruchtig, er werd vanaf verschillende balkons naar elkaar geschreeuwd, de muziek stond hard, punkers uit het belendende hotel bleken uit het hotel te zijn gezet en naar ons appartementencomplex gekomen te zijn.

Gelukkig, oude tijden herleefden toch nog een beetje.

Baetulo

Pas een paar dagen voor ons vertrek kwam ik er achter dat er in Badalona (zie vorige bericht) een Romeins museum is. Sterker nog, dat Badalona vroeger een Romeinse stad was: Baetulo.

Natuurlijk kon ik het niet laten een bezoek aan het museum te brengen. En voorwaar, het museum viel niet tegen. In opzet deed het een beetje denken aan de Basilica Cisterne in Istanbul waar ik twee jaar geleden was; dat komt waarschijnlijk door de bruggen die over de resten heenlopen.

Ik was de enige bezoeker in het museum, maar toch voelde ik me niet alleen. Dat kwam door de geluidsbeleving die men had toegevoegd. Verschillende geluiden in verschillende delen van het museum: geluid van water op de brug over de resten van de thermen, marktgeluiden bij de winkeltjes, dierengeluiden bij de veemarkt etc. De dialogen waren in het Latijn.

Wel jammer dat de bijbehorende tuin van Quintus Licinius en het huis van de dolfijnen net verbouwd werden. Want die had ik natuurlijk graag willen zien. Dat ze gesloten waren had ik overigens wel begrepen van de meneer aan de balie, maar waarom en hoe lang kon hij mij niet duidelijk maken omdat hij geen Engels sprak en ik geen Spaans.

Gelukkig had de receptionist van ons appartementencomplex het met mij te doen (en wilde hij de informatie ontfutselen voor de rest van zijn klanten). Hij belde de baliemedewerker van het museum en die vertelde hem in vloeiend Spaans (en de receptionist mij weer in gebrekkig Engels), dat de tuin en het huis momenteel gerenoveerd werden en in september pas weer opengingen. Als ik mijn toegangskaartje voor het museum zou bewaren, zou ik er gratis in mogen, ook over een jaar nog.

Tja, nu moet ik dus volgend jaar terug.

Het Badaolonaparadijs

Onze dochter wilde dit jaar per se een strandvakantie. Want we hadden de laatste paar jaar naar haar mening al te veel stedentrips gedaan; ze vond het echter geen bezwaar dat we in de buurt van een stad zouden verblijven. Een dagje stad en cultuur kon er nog wel van af.

Dus kwamen we terecht in Badalona. En wat een fantastische keuze bleek dat te zijn! Een heerlijk zandstrand, azuurblauwe zee, boulevard met palmbomen en bankjes. Veel bankjes. Die 's avonds vooral bezet waren door lieve bejaarden met kleine hondjes die de dag doornamen. Heerlijk om tussendoor te flaneren. Zo moet het 100 jaar geleden ook geweest zijn.

Er waren weinig toeristen - geen Nederlander gezien! Alles gebeurde in de grootste gemoedelijkheid, de meeste mensen kenden er niet eens Engels - wat zou je je druk maken?
En dat op 10 kilometer afstand van Barcelona, waar het loeidruk was. Ik kan de Barcelonezen die hun stad terug willen absoluut begrijpen. Want het is een prachtige, kleurrijke stad, fraai aan zee en tussen de bergen gelegen. We hebben ons bezoek beperkt tot de Ramblas, waar we gillend van ellende eigenlijk meteen weer vandaan wilden wegrennen en Park Güell, waar gelukkig nog enige rust was te bespeuren; genieten dus.

En aangezien we nog een metrokaartje overhadden, ben ik de volgende dag nog even teruggegaan voor de Sagrada Familia, maar de tickets daarvoor waren uitverkocht. Geen ramp gezien het gedrang dat er evengoed was, dus ook binnen zou zijn. Maar eens terugkomen op een wat rustiger tijdstip, buiten het seizoen.

Nee, dan de Rambla in Badalona. Heerlijk rustig winkelen, veel bekende merken, maar ook veel boetiekjes, niet te duur. Daarna in vijf minuten naar het strand lopen, sangriaatje of mojitootje drinken, een duik in de zee, naar de joggende, surfende, zonnende en mountainbikende jeugd kijken. Boekje lezen, bruin worden, tapas eten.

Mijn dochter had gelijk. Soms is een strandvakantie best fijn. Zeker in de buurt van een stad.

Vijgen

De opwarming van de aarde heeft zo z´n voordelen. Bijvoorbeeld dat exotische planten het ineens blijken te doen in onze tuin. Neem nou de oleander die dit jaar zo welig staat te tieren, of de vijgenboom die vorig jaar nog maar drie vijgen gaf, maar ons jaar al tientallen vruchten heeft geschonken.

Heerlijk, ik waan me in m´n eigen tuin in een mediterraan land.

En ik herinner mij prompt het Griekse woord voor vijg, sykon, en dat we het in de Griekse les op de middelbare school een keer over sykofanten (vijgentoonders) hadden. Vijgentoonders waren mensen die andere mensen vals beschuldigden van een misdaad. De term zou ontstaan zijn doordat vijgen uit Attica op een gegeven moment niet uitgevoerd mochten worden. Maar er natuurlijk toch mensen waren die dit deden. En er waren uiteraard ook mensen die die mensen aangaven, want zo zijn mensen eenmaal, ongeacht de tijd of streek waarin we leven.

Mijn man doet de vijg eerder denken aan zijn eigen vaderland en hoe zijn opa een vijgenboom in de tuin had, waar je zo heerlijk beschaduwd onder kon zitten. De vruchten in onze tuin smaken volgens hem precies zoals die uit Iran - en dat is de eerste vrucht waar hij dat van zegt (de rest van het fruit hier is allemaal minder zoet, minder vol van smaak, anders....). Geen wonder dat de boom in veel culturen als een heilige boom wordt vereerd.

Dat ze lekker zijn, dat staat inderdaad buiten kijf, hoewel de vijg - en in het bijzonder de bladeren ervan - in de bijbel vooral met zonde wordt geassocieerd. En dat is des te hilarischer gezien het feit dat de vijgenboom bij de Romeinen vooral werd vereerd als symbool van de vrouw omdat de hartvormige bladeren op vagina's zouden lijken.

En zo rijgen de vijgenverhalen zich aaneen.

Kom er een keer een eten; ik zal je niet aanklagen....

Trapveldje (11) en stormschade

De enige stormschade die ik in Lent heb kunnen vaststellen is....bij het trapveldje. Want daar fiets ik eenmaal elke dag voorbij op weg naar mijn werk.
Zonde van de boom, maar wel mooi doorkijkje naar de nieuwe huizen bij het veldje.

Niets is meer heilig

Zelfs de Romeinse cijfers in Rome niet meer. Die willen ze zo veel mogelijk vervangen door geschreven tekst (of Arabische (!) cijfers). Want de Romeinse cijfers zijn te moeilijk.

Dus alles wat te moeilijk is moet maar verdwijnen. Mensen, er zijn toch omrekentabellen! Techniek maakt moeilijke dingen zo makkelijk tegenwoordig.

De keerzijde van dat laatste is overigens misschien wel dat we lui worden. Te lui om na te denken en de waarde van de (eigen) cultuur in te zien? Een gevaarlijke ontwikkeling.

Innovatief?

Van de week had ik een discussie met collega's over innovatie. Wanneer noem je iets innovatief? Zij vonden bijvoorbeeld ons e-learningproject niet innovatief. Ik was het daar niet mee eens; ik vind dat alle projectleden die daar keihard aan gewerkt hebben daar flink tekort mee worden gedaan. Alle onderwijsvernieuwers in het land ook trouwens.

Want wat is innovatie precies? Wikipedia zegt er het volgende over:

Innovatie heeft altijd met verandering te maken. Maar het is meer dan verandering die we dagelijks ervaren, zoals de weersverandering. Het is meer dan een oppervlakkige verandering, zoals de nieuwe mode in kleding. Het is meer dan een mutatie die - per (on)geluk - optreedt, zoals biologische mutaties. Het is een door de mens geïnitieerde en gerichte, doelbewuste verandering.

En ik ben blij dat er in het onderwijs flink geïnnoveerd wordt; dat is hard nodig. Ook mijn kinderen snakken daarnaar. Dus ik ga daar gewoon mee door. Maar ineens twijfel ik sinds dat gesprek ook wel een beetje. Ben ik mijn voelspriet voor innovatieve ontwikkelingen kwijt? Denk ik te snel dat iets een behoorlijke innovatie is? Ben ik met andere woorden een oude mevrouw geworden?

Wat denken jullie? Laat alsjeblieft je reactie achter voor ik me definitief een bejaarde voel....

Nostalgie

Dat was even een nostalgisch momentje, toen ik van de week weer eens een stuk van de zolder aan het opruimen was. Vond ik zomaar een afscheidsposter van 15 jaar geleden van de leerlingen van 3 gym van het Titus Brandsma Lyceum in Oss.
Mooie poster ontworpen door de begaafde Emy (toen nog Marjolein) Koopman uit die klas voor een voorlichtingsavond van de gymnasiumbrugklas die ik ooit samen met de conrector heb mogen oprichten.

Wat een hartelijke gelukswensen en wat jammer eigenlijk dat ik niet nog 3 jaar langer ben gebleven, zodat ik ze tot het eindexamen had kunnen begeleiden! Maar ja, thuis riep ook....en een klein jaar later de bibliotheek ook....

Haha, leuke tekst van Sander (ik was vooral beroemd om het voorlezen van Griekse mythes)

Ach ja, Lilian, toen al sociaal bewogen...

Amon, pas nog ontmoet naar aanleiding van een vraag van hem over een Latijnse tekst, is nu anesthesist (i.o)

Wat was het eigenlijk een leuke tijd!

Toch geen lekker strandje in Lent?

Een paar maanden geleden werd er nog vrolijk geprotesteerd tegen het storten van verontreinigd slib in de Lentse plas. Er hadden zich tientallen mensen met badlakens, parasols, zwembandjes, schepjes en emmertjes en opblaasbeesten op het nieuwe strandje gemeld. Want ze wilden vooral een beachlife en niet slechts een boatlife aan de plas.

Maar als ik zie hoe een en ander er nu bij ligt, vrees ik dat er van een ontspannend strandleven in de toekomst - verontreinigd slib of niet - geen sprake zal kunnen zijn in verband met het verrijzen van een enorme bioscoop net achter het strandje. Het strandje zal zo te zien in het gunstigste geval een uitloper van het terras van de megabios (die onder andere een zaal met het grootste 3D scherm in Nederland zal krijgen) worden.

Met daarnaast - het nieuwste snode plan - een hotel/wellness-resort, gecombineerd met vakantiewoningen.

Dag, groen!

Hitte en Iran

Wat een hitte, de afgelopen dagen! Het voerde me terug naar zomers in Toscane, Griekenland en Iran. Eigenlijk nog het meest naar Iran, omdat het daar ´s nachts ook zo warm is. Ik weet nog dat we op een van onze reizen daarnaartoe ´s avonds om een uur of elf aankwamen op het vliegveld in Teheran en de warmte als een warme deken in m´n gezicht sloeg. Mijn zoon kreeg er prompt een bloedneus van.

Maar ook aan de Kaspische Zee was het warm en verkoeling zoeken voor vrouwen is lastig; je kunt niet even lekker in je bikini gaan zwemmen of zo. Maar goed, ook mét chador is een duik in het water verkoelend....

Eén keer zijn we naar zo'n door stukken zeil afgeschermd stuk strand en zee gegaan, maar echt ontspannend was het daar niet in verband met de in groten getale aanwezige vrouwelijke zedenpolitie. Het was er vooral druk. Dan maar liever met chador en al het water in.

Tijdens datzelfde verblijf ben ik ook een keer meegegaan met het nichtje van mijn man naar de Engelse les in de stad. Het was een meisjesschool, maar desalniettemin moesten we ons geheel bedekken. Dat werd met name vervelend toen de stroom en dus de airco uitviel, iets was om de haverklap gebeurt in Iran. Het was desalniettemin een leuke, geanimeerde les, maar ik merkte dat ik op een gegeven moment niet meer kon denken: mijn hersenen waren overgekookt. De juf en de meisjes gingen gewoon door met de les; ze waren het gewend.

Petje af! Ik bedoel: hoofddoek af! O nee, not allowed....

Helaas, de specialist zegt van niet...

Toen ik pas in 'mijn' co-bomentuintje liep (ik ben inmiddels opgeklommen tot beheerder van een van de vier boomgaarden in Nijmegen-Noord), zag ik een grote scherf liggen.

'Hij lijkt wel Romeins', dacht ik.

En ik stuurde een foto van de scherf op naar Ester, een bevriende archeologe met de juiste specialisatie: aardewerk. 'Ja, dat zou wel eens Romeins kunnen zijn, qua kleur en barbotine zou het in ieder geval kunnen kloppen, alleen de vorm kan ik niet plaatsen.'

Maar helaas, toen ze de andere kant van de scherf zag, moest ze mij teleurstellen: het was gewoon een moderne baksteen.

Jammer, het zou een mooie kroon op 'mijn' tuintje geweest zijn, als-ie Romeinse roots had gehad!

Maar, eerlijk is eerlijk, ook zonder die roots beleven we er een hoop plezier aan; opgraven doen we een andere keer wel weer; het is daar ook veel te warm voor!

Down the rabbit hole

´Hé, hoe was Woodstock eigenlijk?'
'Dat was toen wij nog in de wieg lagen, heren. Hoe lang denken jullie dat dat geleden is?'
'Nou, eh, 25 jaar geleden of zo?'
'Oké, aangenaam kennis met jullie te maken en succes met je opleiding verder; we hopen dat ze ook iets aan rekenen doen daar.'

Nee, we waren bepaald niet de jongsten op het festival Down The Rabbit Hole ('superleuk dat jullie hier ook komen!', voegden een paar schattige achttienjarige meisjes ons de laatste dag toe toen we ze onze laatste muntjes gaven), maar zeker ook niet de oudsten en soms konden we zelfs een beetje moederen over jongeren die iets meer gebruikt hadden dan goed voor ze was en bijvoorbeeld als een hond over de grond kropen bij het concert van Iggy Pop waardoor ze bijna verdrukt werden door de massa. Als dank kregen we natte kusjes op de mond en knuffels, iets wat ze zich later vast niet meer willen herinneren.....

Maar mensen, wat een sfeer daar op het festivalterrein, heerlijk op het terrein van recreatieplas De Groene Heuvels. Iedereen kon lekker genieten van de fantastische optredens en tussen de optredens door heerlijk zwemmen, schommelen, hoelahoepen, een vlot bouwen, timmeren, zich laten ingraven, weedburgers en pizza's eten, op het gras of strand liggen, of gewoon rond z'n tentje of camper hangen.

Ja, zo moet Woodstock ook ongeveer geweest zijn.

Maar hier en nu was het natuurlijk veel georganiseerder; het terrein was bijvoorbeeld zo groen mogelijk gemaakt en versierd met prachtige psychedelische visuals. Lowlands zoals het vroeger was, laat de recensent ons weten.

Hoogtepunten waren wat mij betreft de optredens van Patti Smith en natuurlijk Iggy Pop, de op z'n 68ste nog stoere en sexy hoofdheld van het festival. We hadden ons best gedaan om vooraan te komen en dat is ons aardig gelukt. Twee keer tweede rij; de eerste rij werd steevast ingenomen door 'hekmannen', mannen die zo'n beetje als blokken beton aan het hek vastgeketend waren en van geen wijken wisten, zelfs niet voor de jonge klein-formaat-meisjes waar wij ons over ontfermd hadden. Bij de konijnen af!

Ook The War on Drugs op de laatste dag was goed, maar o zo arrogant, ik denk niet eens dat ze gemerkt hebben dat ze voor een publiek stonden. Dan kunnen ze nog zo'n mooie plaat gemaakt hebben, geef mij dan maar liever de mannen van Che Sudaka. Wat een enthousiasme, ze kregen echt de hele tent aan het springen en dansen. 'Hey there, I don't see everybody jumping, put down your cellphone and dance!' Ze hadden ook hun best gedaan om Nederlands te leren: 'Geen mens is illegaal!' werd ons verzocht mee te scanderen (de bandleden zijn zelf ooit als illegaal naar Barcelona gekomen). Bovendien draaiden ze hun hand er niet voor om om lekker te crowdsurfen en namen ze na afloop als enige van de bands die ik gezien heb, ook nog de tijd om te babbelen met het publiek, met ze op de foto te gaan en ons, oudere festivaldames, welgemeende kusjes te geven.

Geweldig toch?

Zoals het hele festival geweldig was. Eat your heart out, Woodstockers!

Bekijk hier het optreden van Che Sudaka (ja, wij komen ook prominent in beeld)
Het geheim van Down the Rabbit Hole ontrafeld
3 voor 12 verslagen en video´s

Festivalgezin

Poeh, poeh, we beginnen hier thuis wel echt een festivalgezin te worden. Niet dat dat heel speciaal is, want volgens mij zijn er inmiddels heel wat festivalgezinnen in Nederland.

Er zijn ook heel wat festivals.

Het begon met mijn dochter; die ging naar Pinkpop. O ja, daar was ik ook zo'n 30 jaar geleden. Ik heb er zelfs nog (maar liefst) drie foto's van - foto's waren nog duur in die tijd:

Waarom er geen foto van The Cure of The Cult bij zit, weet ik ook niet. Waarschijnlijk zijn de foto's van die bands mislukt omdat ze 's avonds optraden of we te ver van het podium af stonden.

En inderdaad, we liftten daar toen nog heen (mijn dochter nam gewoon de trein). Waarom ik op blote voeten was, weet ik ook niet. Ik kan me niet voorstellen dat mijn schoenen gestolen waren?

Vorig weekend ging mijn zoon naar Defqon (en haalde daarmee de krant; achteraf weliswaar, toen hij samen met z'n vriendin gespot werd bij het bepakt en bezakt naar huis lopen; een sfeerimpressie daarvan).

En vanavond ga ik naar Down The Rabbit Hole.

Ik weet zeker dat mijn man volgend jaar ook meegaat (of ook zelf een festivalletje van zijn gading uitzoekt ;)