Onze dochter wilde dit jaar per se een strandvakantie. Want we hadden de laatste paar jaar naar haar mening al te veel stedentrips gedaan; ze vond het echter geen bezwaar dat we in de buurt van een stad zouden verblijven. Een dagje stad en cultuur kon er nog wel van af.
Dus kwamen we terecht in Badalona. En wat een fantastische keuze bleek dat te zijn! Een heerlijk zandstrand, azuurblauwe zee, boulevard met palmbomen en bankjes. Veel bankjes. Die 's avonds vooral bezet waren door lieve bejaarden met kleine hondjes die de dag doornamen. Heerlijk om tussendoor te flaneren. Zo moet het 100 jaar geleden ook geweest zijn.
Er waren weinig toeristen - geen Nederlander gezien! Alles gebeurde in de grootste gemoedelijkheid, de meeste mensen kenden er niet eens Engels - wat zou je je druk maken?
En dat op 10 kilometer afstand van Barcelona, waar het loeidruk was. Ik kan de Barcelonezen die hun stad terug willen absoluut begrijpen. Want het is een prachtige, kleurrijke stad, fraai aan zee en tussen de bergen gelegen. We hebben ons bezoek beperkt tot de Ramblas, waar we gillend van ellende eigenlijk meteen weer vandaan wilden wegrennen en Park Güell, waar gelukkig nog enige rust was te bespeuren; genieten dus.
En aangezien we nog een metrokaartje overhadden, ben ik de volgende dag nog even teruggegaan voor de Sagrada Familia, maar de tickets daarvoor waren uitverkocht. Geen ramp gezien het gedrang dat er evengoed was, dus ook binnen zou zijn. Maar eens terugkomen op een wat rustiger tijdstip, buiten het seizoen.
Nee, dan de Rambla in Badalona. Heerlijk rustig winkelen, veel bekende merken, maar ook veel boetiekjes, niet te duur. Daarna in vijf minuten naar het strand lopen, sangriaatje of mojitootje drinken, een duik in de zee, naar de joggende, surfende, zonnende en mountainbikende jeugd kijken. Boekje lezen, bruin worden, tapas eten.
Mijn dochter had gelijk. Soms is een strandvakantie best fijn. Zeker in de buurt van een stad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten