De zomer draait door.....

Pffffffff.......

Latijn elitair?

Sinds het uitkomen van het boekje van de historicus René van Royen kun je niet meer volhouden dat het Latijn elitair is, mocht je dat tenminste ooit gedacht hebben.

Niet dat het Latijn niet moeilijk is op sommige fronten; de reden dat de verschijning van de derde encycliek van paus Benedictus XVI is vertraagd, komt bijvoorbeeld doordat het Vaticaan er moeite mee heeft woorden als kredietcrisis en belastingparadijs in het Latijn te vertalen.

Maar een beetje basiskennis moet toch voor iedereen mogelijk zijn. Ach en die Romeinen beheersten zelf hun taal ook niet optimaal, getuige de graffiti in Pompeï en allerlei ander materiaal dat uit de oudheid overgeleverd is.

En als je geen zin hebt om de taal te leren en je toch een dagje Romein wilt voelen, kun je altijd nog terecht in Nijmegen. Daar heeft hotel Courage onlangs enkele Romeinse kamers ingericht.

Lecti stragula componenda est!

Wereldreis

Als je in Engeland woont en werkloos wordt, is dat erg. Net als in de rest van de wereld. Maar in Engeland maak je tenminste kans op een wereldreis. Het enige wat je hoeft te doen is hotels, theaters en restaurants te recenseren. Hm, klinkt geweldig! Ik zou bijna.....

Mijn neef Boris (die ik pas na 25 jaar gezien heb) heeft het slimmer aangepakt. Die is observer bij de KLM en reist betaald de hele wereld rond. Hoefde er niet eens werkloos voor te worden! Gelukkig voor ons legt hij alles vast op zijn website, oftewel zijn opus vitae, zoals hij 'm zelf noemt.

Da's tenminste een kleine pleister op de wonde voor de thuisblijvers....

De speeltjeskeuze

Het is weer blogkermis! Deze keer is het thema: kiezen tussen web 2.0 applicaties. Want er komt wat op de (gratis) markt op dat gebied! En voor je het ene onder de knie hebt, komt de volgende handige tool er al weer aan. Welke keuze is nou verstandig? Het is moeilijk, omdat je niet kunt voorspellen welke hype een blijvertje zal blijken te zijn en welke niet. Want wat als je je bedrijfsprocessen hebt aangepast op iets wat niemand meer gebruikt? Het lijkt me in ieder geval goed van alle toepassingen kennis te nemen en alle ogen en oren goed open te houden. Bovendien zul je ongelooflijk flexibel moeten zijn en meer lef dan ooit tevoren moeten tonen. Ontstoffen zeg maar gerust. Niet eeuwen vergaderen over een verandering. Doen! Zeker in tijden van krimpende middelen.

De moeilijkheid zit 'm onder andere daarin, dat snap ik, dat je geen rechtstreekse SLA's kunt afsluiten met de aanbieders van de diensten. Als er bijvoorbeeld iets verandert, wat jou niet zo goed uitkomt als bedrijf, sta je minder sterk in het eisen van het terugdraaien van de veranderingen. Ik merk dat als particulier ook; ineens zijn de volgers van mijn blog aangesloten bij Google Friends. Ik kan daar niets aan veranderen. Aan de andere kant kun je wel dingen aangeven, waar serieus naar gekeken wordt en soms wordt je advies nog opgevolgd ook!

In ons geval - het geval van de universiteitsbibliotheken - moeten we zorgen dat we op z'n minst in de pas blijven lopen bij de wetenschappers. En aangezien dit een groep is waar veel kennis aanwezig is, moeten we zorgen dat ze niet alleen consumeren, maar ook participeren (in dit geval betekent dat ook profiteren). En mochten ze iets willen, maar niet weten hoe dat moet, moeten wij ze daarbij kunnen ondersteunen. Dat zou tenminste mooi zijn.

Bij de UB Amsterdam heeft men web 2.0 (rss) ingezet voor het aanbieden van aanwinstenlijsten (bij andere UB's doet men dit via blogs en Flickr).

Ik kan zo gauw geen voorbeeld noemen van wat onze UB aan web 2.0 toepassingen inzet voor haar klanten, maar als iemand wil, kan-ie aanvullen! Er is in ieder geval wel een werkgroep opgezet om de mogelijkheden te inventariseren.

De Nijmeegse wetenschappers zetten intussen op allerlei gebieden wèl web 2.0 in, bijvoorbeeld een oratie 2.0, een onderzoek (ontsluiting van een Middeleeuws boek) op opzetten van een interdisciplinair onderzoek met behulp van een wiki, blogs en ga zo maar door.

Gelukkig hoef ik die keuzes niet te maken; ik ben maar medewerker bestuurlijke informatievoorziening, dus vèr op de achtergrond! Maar ik kan me natuurlijk ontwikkelen tot medewerker bestuurlijke informatievoorziening 2.0. Ik zal er de komende tijd nog eens over nadenken welke middelen ik daar nou voor in kan zetten!

Archeologisch vondstje

Het was zo'n klein berichtje, dat het me bijna ontgaan was: de onthulling van een miniscuul namaakopgravingsvondstje in Madurodam. Het is een schaalmodelletje van het Romeinse wrak dat in 2003 in Leidsche Rijn is opgegraven. Gossie.

In de ban van mijn vader

Soms krijg je een boek met een opdracht. Ik kreeg pas een boek met de opdracht eerst een ander boek te lezen. Ha, dus toen kreeg ik wel twee boeken.

Het boek dat ik graag eens wilde lezen was kalme chaos van Sandro Veronesi. Dat kreeg ik van iemand die het al uit had, maar dus wel met de voorwaarde eerst in de ban van mijn vader te lezen.

Afgelopen dagen heb ik veel tijd in de trein doorgebracht - de bruiloft van afgelopen woensdag was in Overveen, nabij Haarlem, vandaar - dus ik had lekker de tijd om te lezen. En vandaag heb ik 'm uitgelezen. Ik weet natuurlijk nog niet hoe kalme chaos is, maar in de ban van mijn vader was in ieder geval mooi, kalm en chaotisch. Het speelt zich af in Rome en het gaat over een man, nauwkeuriger gezegd een kinderboekenschrijver, die net zijn vader verloren en een prijs gewonnen heeft.

In de loop van het boek komt de relatie met zijn vader in een ander daglicht te staan. En niet alleen de relatie met zijn vader, maar ook de relatie met zijn vrouw. En zijn vespa. En zichzelf. Eigenlijk wordt zijn hele leven flink dooreengeschud. En dat alles door een duistere figuur die vanuit het niets opduikt.

Op sommige momenten heeft het boek iets thrillerachtigs, op andere momenten is het weer behoorlijk filosofisch. Er zaten ook leuke literaire vondsten in, waarvan er één een hoofdstuk zonder interpunctie om enkele minuten gedachtenstroom weer te geven. Heel herkenbaar, zo gaat dat in mijn hoofd soms ook. En in het jouwe waarschijnlijk ook. Grappig om dat eens uitgeschreven te zien.

Het einde vond ik wat verwarrend: wie gaat er nu op een morfineknop drukken als-ie door z'n vrouw gekust wordt?

Aanrader. Lezen!

De bruiloft van tante Marrëtte

Gisteren was ik bij een bruiloft. Niet van iemand van begin 20 of 30, maar van mijn tante (bijna 60). Geen standaard bruiloft dus. De gasten waren meer behorend bij een 40- 0f 50-jarige bruiloft. Geen high potentials, maar arrivés. De locatie was er ook naar. Een orangerie op een landgoed, zo goed als onbereikbaar met het openbaar vervoer.

Niets uit pakjes: verse jus, verse appelsap, dure wijnen (en nog waagde iemand om iets te vragen wat ze niet hadden: champagne), duur servies, hapjes met kaviaar. En dan verrassend genoeg een redelijk ruige Rhythm ‘n Blues band, oorspronkelijk uit Nijmegen nota bene.

Helaas ben ik totaal vergeten te dansen, want er was veel te bepraten met familie, die ik lang niet gezien had. Familie uit Canada bijvoorbeeld, en familie uit Nederland, van wie ik sommigen meer dan 25 jaar niet meer gezien had. Het leek zowaar een reünie en de opkomst was bijna goud te noemen; dat hadden we al lang niet meer meegemaakt.

Alles mag dan perfect zijn, als de ceremoniemeester een tiran (gehorsam bitte!) blijkt te zijn, heb ik liever een goed feest in een oude schuur!

Maar de bruid was prachtig, heel verliefd. De bruidegom ook en zo hoort dat.

En ondertussen was ik ook trots op mijn ouders, die dansten alsof hun leven er van afhing. Ze kregen achteraf zelfs een compliment van de bandleider.

Aardig was verder ook nog dat een van mijn ooms opa werd, precies op de dag van de bruiloft van z'n zus. Dat is een verhaal dat je niet heel vaak hoort!

Hoe laat is het?

Altijd leuk, zo'n filmpje van YouTube.

Bijles

Voor de eerste keer weer na jaren heb ik gisteravond bijles Latijn gegeven. Aan een meisje van de eerste klas van het gymnasium. Het was geweldig om weer eens te doen. Ze kende er alleen niet veel van. En bovendien was ze vergeten dat ik zou komen.

Maar we hebben toch een dolle avond gehad. Ik heb haar vooral het plezier in het Latijn proberen bij te brengen; dat lijkt me toch wel de basis. De grammatica was iets moeilijker; ik kan niet in 2 uur een heel jaar goed maken natuurlijk. Maar ik heb uiteraard mijn best gedaan.

Tja, en toen de woordjes. Vreemd genoeg bleek dat eigenlijk het grootste struikelblok. De lerares had de woorden ook niet tot leven gebracht, er verhalen bij verteld, en voorbeelden uit andere talen bijgehaald, zodat ze zouden beklijven. Dat heb ik wel gedaan uiteraard. Want dat is het mooiste wat er is.

Maar, vroeg ik, zit er geen woordoverhoorprogramma bij de methode? Ja, die was er wel, maar met hele flauwe spelletjes (niveau groep 3). Intussen was vader binnengekomen. Die googlede de naam van de methode. Het was niet de officiële site van de methode zelf, maar er zat een uitstekend woordoverhoorprogramma bij. Waarschijnlijk door een ijverige leraar of leerling in elkaar geknutseld.

Het meisje wilde er eerst niet aan (het was namelijk een idee van haar vader en dus bij voorbaat afkeurenswaardig; de juf had toch de naam van de officiële site doorgegeven), maar toen ze merkte dat ik er ook enthousiast over was, is ze toch maar begonnen met de woorden via het programma tot zich te nemen. En binnen een minuut was ze om.

Vandaag had ze proefwerk. Ik ben zo benieuwd of het haar nu wel gelukt is om een voldoende te halen!

Vaderdag

Het mooiste kado dat we dit jaar voor vaderdag konden geven was poëzie, de ultieme vorm van escapisme.

Tennisbaan

Het is altijd leuk als je kinderen op sport zitten: dan kom je nog eens ergens: de tennisbaan bijvoorbeeld.

Dit weekend heb ik ook weer elke milimeter van de tennisbaan mogen aanschouwen. Ik heb nog geen bal geslagen, maar ken meer mensen van (het terras van) de tennisbaan dan van mijn eigen straat.

Zaterdag was het de beurt aan mijn zoon om te spelen. Jongens dubbel tot en met 12 jaar. Twee paar spillebeentjes (mijn zoon en zijn vriendje) tegen twee paar stevige benen (de tegenstanders). Het werd niks en ze vonden het gelukkig niks erg. De moeder van een van de winnaars trakteerde op een tosti. Die tosti hadden ze hard nodig voor de volgende wedstrijd (tegen weer twee paar stevige benen). Het werd weer niks. En toch zijn ze derde geworden (van de drie). Maar bij het tennis wordt daar geen beker voor uitgekeerd.

Vandaag was het de beurt aan mijn dochter. Ook zij moest twee wedstrijden spelen. Zij en haar vriendinnetje wonnen beide partijen. Gelukkig maar!

En ik? Tja, er waren weer geen bekers voor de toeschouwers.....

Douchen met handschoenen

Ik douche sinds kort met handschoenen. Niet omdat ik een plotselinge aanval van smetvrees heb of zo, maar omdat dat goed voor je lichaam schijnt te zijn. Scrubben heet dat, douchen met handschoenen. Ik ben dit gaan doen omdat ik een setje kado kreeg van een van mijn beste vriendinnen.

Door het scrubben worden allerlei dode huidcellen verwijderd, krijg je een betere doorbloeding, eventuele rimpels worden gladder gemaakt en het kan helpen tegen puistjes.

Na het scrubben moet je je goed insmeren met een lekkere bodylotion. That's the nice part.

Maar ik blijf het een raar idee vinden: douchen met handschoenen. Als ik ze aantrek, heb ik een beetje het gevoel dat ik een operatie ga verrichten.

Mensen, probeer het eens uit, zou ik zo zeggen. Dan weet je wat ik bedoel! De beloning: een strakke huid.

Ook zin in Griekenland

Als ik een website als deze zie, krijg ik ook zin in Griekenland.

Bovendien is er sinds gisteravond een waanzinnig nieuw Akropolismuseum te bewonderen. Dat zou ik best eens willen zien.

Weet je, het zal er wel mee te maken hebben dat ik überhaupt zin heb in vakantie. Wij zitten dit jaar als regio zuid bij de laatste shift. Het jaar lijkt daardoor zo lang.....

website nieuwe akropolismuseum (bij het Parthenon, sorry, de Parthenon, leerden wij van onze prof klassieke archeologie (het is namelijk de naos parthenon, de tempel van de maagden)

Zin in Rome

hangslotjes op de Ponte Milvio

Ik krijg de laatste tijd weer steeds meer zin om naar Rome te gaan. Ik ben er uiteraard wel vaker geweest (tijdens de studie en een aantal keren als reisbegeleider), maar nog nooit op individuele basis. Volgens mij moet het inmiddels redelijk goedkoop lukken.

De zin werd aangewakkerd door een aantal berichten bij SPQR: wat in Rome tegenwoordig naast het gebruikelijke veel bezocht wordt is bijvoorbeeld de Ponte Milvio, die enerzijds beroemd is om z'n historie (keizer Constantijn won hier een belangrijke slag "in hoc signo"), maar tegenwoordig vooral omdat een paartje dat elkaar eeuwige trouw wil beloven volgens de nieuwe mode op de Ponte Milvio in Rome een hangslot met hun namen (en eventueel een wens) kan bevestigen. Op die manier is het koppeltje volgens het verhaal dan voor eeuwig en altijd met elkaar verbonden. Ha, dat is nog beter dan een muntje in de Trevifontein werpen!

Verder schijn je tegenwoordig naar een ijsclub te kunnen en worden er deze zomer allerlei activiteiten georganiseerd, met name ook door de Romeinse bibliotheken.

Maar helaas, we kunnen niet aan de gang blijven!

NEEEE!!!

Het H-dier is ons huis binnengedrongen! Weten die beestjes niet dat wij het daar toch echt te druk voor hebben?

Quinta decima

Het is altijd fijn als collega's elkaar volgen: dat betekent dat er volop onderlinge betrokkenheid is! Voor degenen die Manja niet kennen: Manja is een van onze metadataspecialisten. Behalve dat het een heel mooi scrabblewoord is, is metadataspecialisatie zeer belangrijk voor de vulling van onze repository.

Manja heeft überhaupt een indrukwekkend CV, zag ik. Dat wist ik eigenlijk helemaal niet voordat ik deze post schreef. Kijk, scribendo discimus.

Mijn zoon vindt dat overigens niet belangrijk: hij vindt dat ze sowieso een lintje heeft verdiend als grootleverancier van voetbalplaatjes! En dat vind ik eigenlijk ook!

Afrossen 2.0

Ik heb mooie dromen; laat ze uitkomen, zodat dit soort grappen niet meer gemaakt hoeven te worden....

Stoppen met bloggen

Nee, geen paniek, ik ga niet stoppen met bloggen! En houd voorlopig ook nog geen zomerreces, zoals sommigen van mijn collega's.

Maar ik zag pas een netjes door de immer ijverige Edwin vertaalde vragenlijst met betrekking tot dit onderwerp voorbijkomen en ik dacht: laat ik die vragen ook eens bij wijze van reflectie voor mijzelf beantwoorden en met jullie delen (want jullie weten: ik houd van delen, anders zou ik geen blog hebben):

1. Welke doelen heeft dit blog? Bereik ik die doelen ook?
Geen speciale doelen, anders zou ik er acuut mee ophouden! Egoïst als ik ben, schrijf ik vooral over dingen die ik zelf leuk vind. Als jullie ze ook leuk vinden, is dat mooi meegenomen. Of hoewel, ik houd natuurlijk ook wel een beetje rekening met jullie.

2. Ben ik geïnteresseerd in het onderwerp?
Als ik niet in dingen geïnteresseerd ben, ga ik er ECHT niet over schrijven!

3. Geeft het posten van berichten bevrediging?
Ja, dan is het uit mijn hoofd. Soms ga ik stiekem even kijken of er al reacties zijn; daar ben ik - nieuwsgierig als ik ben - altijd wel benieuwd naar.

4. Hoeveel posts schreef ik in de afgelopen maand?
16 tot nu toe. Inclusief deze: 17.

5. Heb ik tijd genoeg om het blog te onderhouden?
Eigenlijk niet; het is een keuze. Sinds ik blog en blogs lees, kijk ik minder televisie.

6. Leest iemand mijn blog?
Ja, dat kun je zien aan de reacties. Verder reageren er vaak mensen 1.0 op mijn berichten.

7. Heb ik er voldoende tijd aan besteed?
Ja, al moet je vooral niet te veel tijd besteden aan het schrijven van een post; dan gaat het spontane ervan af. Het verzinnen van een blogpublicatie doe ik overigens vaak op de fiets van en naar het werk.

8. Zie ik mezelf nog steeds schrijven op dit blog over 18 maanden?
Ja, misschien minder frequent.

9. Groeit de niche of verdwijnt die?
Die groeit vreemd genoeg.

10. Levert het blog iets op?
Niets in financiële zin. In ieder geval wel in de zin van leuke contacten en misschien doet het iets qua personal branding, om maar eens een hippe term te gebruiken.

11. Draagt het blog iets bij aan mijn 'profiel en expertise'?
Ja, je laat andere kanten van jezelf zien dan normaal en je leert er wel van.

12. Levert het blog nog andere dingen op?
CO2 uitstoot.

13. Geeft het blog mij energie of zuigt het me leeg?
Over het algemeen geeft het me energie.

14. Groeien het verkeer naar en de inkomsten uit het blog of juist niet?
Ik ben nog geen miljonair en houd vooral van langzaam verkeer.

15. Voelen de lezers zich betrokken bij de inhoud van het blog?
Vermoedelijk wel. Ze komen er namelijk ook zelf in voor.

16. Wat zeggen lezers, als ze commentaar geven op het blog?
Kijk zelf maar!

17. Wat schrijven andere bloggers over mijn blog?
Dat ze de stukjes over het alledaagse leven het leukst vinden, dat ze mijn stijl af en toe op die van Martin Bril vinden lijken, maar dan afwisselender van stof. Dat is echter te veel eer.

18. Heb ik iets origineels en nuttigs te zeggen over het onderwerp?
Welk onderwerp?

19. Wat zou ik nog meer kunnen doen met de tijd die ik besteed aan dit blog?
Lezen, korte verhalen schrijven, lange verhalen schrijven, gedichten schrijven, televisie kijken, sporten, wandelen, fietsen, een taal erbij leren, in de tuin zitten, truien breien, speksteen bewerken, eindelijk leren hoe die naaimachine die al jaren bij mij op zolder staat nou werkt en daar kleren mee maken of herstelwerkzaamheden van kapotte kleding of dekbedovertrekhoezen mee verrichten, opruimen, meer uren werken, foto's bewerken, tijd aan mijn kinderen & man besteden, vrijwilligerswerk verrichten, een EHBO-cursus volgen, yoga (het konijn en de kameel moet ik nog leren), me bezatten....

20. Welke impact zou stoppen met bloggen hebben op mij en mijn lezers?
Een van de moeilijkste dingen die er zijn: het meten van impact. Wat jij, waarde kamergenoot?

Jammer

Het is jammer dat mijn verjaardag en moederdag al voorbij zijn, want nu heb ik iets gezien wat me wel aardig lijkt: een ego-laptop! Vooral die met een spatiebalk van witgoud met daarop m'n naam in diamanten ingelegd. Net zoals de vrouw van de sjeik van Qatar.

Gelukkig hebben we nog Sinterklaas en Kerst.

Zal ik kiezen voor Monique of Festina Lente?

Hm, het zal wel in de lucht SMS-en worden.

Quarta decima

Hè, hè, eindelijk weer een vrouwelijke volger na al die mannen! Wel een nadeeltje voor de mannen, want dan gaan ze weer minder goed nadenken!

Astrid is - net als Mark - iemand die ik alleen virtueel ken. Ik heb haar echter virtueel wel vaker gezien. Bij Edwin, die ik ook alleen virtueel ken.

Ook zij laat niet veel los over zichzelf, niet op bibliotheek 2.0, staat niet bij LinkedIn.

Uit haar blog evenwel weet ik dat ze onderwijsconsulent is, van humor, muziek, yoga en een drankje houdt, onwijs mediawijs is en het liefst alles in liefde wil vertalen. Dat lijkt me een mooi streven....

Tertius decimus

Nou, het gaat ineens hard met het aantal volgers: we zijn aanbeland bij dertien. Nummer twaalf is weer zo'n mysterieus spaanssprekend geval (wat moeten die toch bij mijn blog?).

Maar nu hebben we Mark Deckers in ons midden! En dat is geen Spanjaard. En toch vrolijk. Hoewel, ik ken Mark alleen virtueel. Hij laat niet veel over zichzelf los, niet op bibliotheek 2.0, niet op LinkedIn, maar wel in positieve zin over anderen (zie zijn blog) en dat siert hem natuurlijk enorm.

Wat ik ongeveer begrijp, is dat hij consultant bij de Overijsselse Bibliotheek Dienst is. En in Overijssel, daar ligt een deel van mijn jeugdjaren, dus mensen uit Overijssel hebben bij mij altijd een streepje voor: goed volk! En lekker normaal.

Onze man

Ik dacht al: 'waar is onze man in Teheran?' Er gebeurt toch veel in Iran, maar niet op zijn blog.
Hij is natuurlijk gewoon zijn werk aan het doen: het verslaan van de verkiezingen voor zijn krant, de NRC. En voor de Washington Post natuurlijk.

Nou ja, dan maar een twitteraar ter plekke volgen: Dennis Hilgers, cameraman van NOVA.

P.S. er zullen weinig tweets meer volgen van 'ome Dennis' uit Iran, want zijn presspermit is zojuist ingetrokken. Dan zal de NOVA-aflevering van gisterenavond wel voorlopig de laatste uit Iran zijn....

Onze man is trouwens wel te volgen op twitter (hm, niet meer).
En te zien bij het RTL 4 journaal. Hem kunnen ze het land niet uitzetten, want hij WOONT al 8 jaar in Iran en is getrouwd met een Iraanse.

Geluk

Conversatie aan tafel:

'Mamma, hadden de Romeinen eigenlijk veel geluk?' vroeg mijn zoon pas onder het eten.

'Eh, ja, ze hadden veel geluk met veroveringen en bijbehorende buit en luxe, degenen die in Italië en andere Zuideuropese landen woonden hadden ook nog eens mooi weer, maar er waren ook minder fortuinlijke Romeinen: slaven, soldaten die in koude streken gelegerd waren en zo.

Maar waarom vraag je dat?'

'Nou, ze hadden toch heel veel scherven en die brengen toch geluk?'

Eh, daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht.

Haantjes

Mannen schijnen dommer te zijn in het bijzijn van een mooie vrouw. Ze zijn in het bijzijn van zo'n vrouw namelijk zo bezig om indruk te maken op de vrouw dat hun hersencapaciteit het even te zwaar krijgt. Dat hebben Nijmeegse onderzoekers aangetoond.

Andersom schijnt dat niet zo te werken: vrouwen presteren op cognitief gebied even goed als er een mooie man in de buurt is.

De leider van het onderzoek heeft aangegeven dat dit een mogelijke verklaring kan zijn voor het feit dat jongens het in het onderwijs slechter doen dan meisjes.

Mannen schijnen trouwens ook erg goed te zijn in het vinden van externe oorzaken voor hun falen. Straks moeten alle vrouwen in Nederland met hoofddoekjes en in soepjurken gaan lopen, zodat de mannen beter kunnen nadenken. Mooi niet hoor! Wij vrouwen kunnen niet alles voor jullie oplossen!

Undecimus

Het wordt gezellig: we hebben er een elfde volger bij! En nog wel een ex-collega! Hij heeft 3 jaar en 1 maand bij ons gewerkt en werkt nu als informatiespecialist bij de HAN. Ook hij heeft aan de RU gestudeerd en wel ....Spaans!

Achter deze informatie kom ik nu pas, want ik heb LeWi even opgezocht bij LinkedIn. Het gekke is dat ik me LeWi niet kan herinneren uit zijn UB-tijd. Dat komt waarschijnlijk omdat we zo verspreid zitten over de locaties. En het was natuurlijk nogal hectisch in de periode 2002-2005. Maar het is nooit te laat om elkaar te leren kennen! Welkom! En: leve de sociale media!

Nomen est omen

De uitdrukking nomen est omen kent iedereen waarschijnlijk wel. Maar dat het ook echt waar is, dat heeft onlangs weer eens iemand bewezen. Op 15 juni zal ene Raymond Smeets namelijk aan de RU promoveren op een facet van dit onderwerp.

Dat er een verband is tussen de letters in je naam en de keuzes die je onbewust maakt, was al bekend, maar Raymond ontdekte dat dat verband sterker is als je een positief zelfbeeld hebt.

Uit het onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat mensen significant vaker verhuizen naar een stad, kiezen voor een partner, een beroep en een straat waarvan de namen overeenkomsten vertonen met de eigen naam. Als ze zich tenminste goed voelen.

Want alleen mensen die zich goed voelen over zichzelf vertonen een voorkeur voor dingen die met het 'zelf' te maken hebben. Deze onbewuste voorkeur voor stimuli verbonden met het zelf wordt implicit egotism genoemd.

Hij heeft ook aangetoond dat mensen bovengemiddeld gebruik maken van naamletters in de teksten die ze produceren. Naamletters worden gebruikt in woorden met een positieve betekenis en vermeden in woorden met een negatieve betekenis.

Zou het feit dat mij dit onderwerp is opgevallen ook een vorm van implicit egotism zijn?

(Voor degenen die het nog niet wisten: mijn 'echte' naam is Monique)

Canvas

Canvas is zo'n prettige geschenk uit België. Ik heb er vaak mooie dingen op gezien.

Zondagavond bijvoorbeeld was er een heel bijzonder videodagboek van Dirk Tieleman (68) en Fabio Wuytack (28), die eerder dit jaar undercover door Iran trokken naar aanleiding van 30 jaar Islamitische Revolutie en de komende Iraanse presidentsverkiezingen (op 12 juni). Het was echt een prachtige documentaire die doordringt in de ziel van de Iraniërs.

Niet de geijkte beelden van het vrijdagsgebed en bebaarde mannen en gesluierde vrouwen die 'dood aan Amerika' roepen, maar vooral het leven van de gewone Iraniërs en hun liefde voor poëzie en kunst, hun prachtige archeologische sites, hun jonge bevolking, hun gastvrijheid en prachtige natuur. Alleen kreeg ik niet het idee dat ze heel gevarieerd gegeten hebben. En het eten in Iran is juist zo lekker (alles vers, twee keer per dag warm eten)! Grappig is dat er ook een Nederlander aan het woord komt die zijn leven in Nederland heeft opgegeven en in Iran op een mooie plek met een guesthouse aan het bouwen is.

Eigenlijk was het een serietje van 6 delen, maar zondag is-ie in compilatie in z'n geheel uitgezonden.

We hadden de televisie echter net iets te laat aangezet en wilden het programma graag nog een keer zien. Zou België ook zo iets hebben als uitzending gemist, dacht ik. Even op de site van Canvas gekeken en ik kon het programma keurig terugvinden. Stijlvolle en praktische site.

Kijk, zo kom je nog eens ergens achter!

En als je wilt weten hoe het werkelijk in Iran is, moet je die 6 videofragmenten zeker eens gaan bekijken!

41

Bloggen onder werktijd mag eigenlijk niet. Toch?

Behalve als je jarig bent. Dat vind ik tenminste. Vroeger, toen ik nog niet bij de UB werkte, schijnt het gebruikelijk geweest te zijn dat je een halve dag vrij kreeg op je verjaardag. Dat waren nog eens tijden! Dat is niet meer. Daar zijn ADV-dagen voor in de plaats gekomen.

Trakteren mag wel, gelukkig. Dat ga ik zo doen, om twaalf uur. Eerder kon niet, want (bijna) iedereen was in......(juist!) vergadering.

Ondertussen vermaak ik met het lezen van de e-cards, SMS'jes en ontvangen van lijflijke felicitaties. Van mijn kamergenoot kreeg ik zelfs een kadootje! En het was niet eens een kroonjaar. Daaruit blijkt maar weer hoe zeer we aan elkaar gehecht zijn geraakt, sinds we zijn gaan 'hokken' met z'n drieën. Met nieuwe haakjes en veel gezelligheid als compensatie voor het opgeven van onze eigen kamers.

Ach, het was eigenlijk best een leuk jaar.

En het wordt ook vast wel weer een leuk jaar.

Collier-volger

Geloof het of niet, maar ik had het vorige bericht nog niet gepubliceerd, of ik had er een nieuwe volger bij, Marta Coimbra. Haar blog gaat over....sierraden!

Als iemand nog een nieuw sierraad over heeft, bezoek vooral haar weblog! En site!

Leve de moderne marketing!

Collier

Van de week moest ik even naar de juwelier; ik was een oorbel kwijtgeraakt. Niet dat de juwelier daar iets aan kon doen - ik had ze niet eens bij hem gekocht (nee, gekregen van meneer Festina bij de geboorte van ons eerste kind).

Ik heb de oorbellen dag en nacht 12 jaar lang aangehad en eigenlijk wilde ik ook wel weer eens wat anders na die twaalf jaar. Niet dat je daar een oorbel voor moet kwijtraken overigens, maar de wind had er blijkbaar schoon genoeg van, van altijd maar weer langs diezelfde oorbellen waaien.

Nu is mijn manco dat ik altijd gouden oorbellen in moet hebben, omdat anders mijn oren gaan zweren. Mijn geluk was echter dat er net een juwelier in de stad was, die flinke opheffingsopruiming had. Ik had al snel een paar gevonden en ging die afrekenen.

En de juwelier keek mij kwijlend aan, niet omdat de oorbellen mij zo goed stonden, dank je feestelijk, maar omdat hij het collier om mijn nek ontdekt had. Maar mevrouw, wat is dat een prachtig antiek collier, schitterend, maar wat zonde dat dat schitterende zilveren bedje, waar de diamanten op liggen, zo mat is geworden; dat moet je laten schoonmaken! Echt, dat is doodzonde zo.

Nu had ik dit collier, een erfstuk, waarvan ik het vermoeden had dat het een bijzonder erfstuk was, al eens à la kunst en kitsch laten taxeren door een andere juwelier, maar die vond het niets bijzonders, gewoon glas, mevrouw, gewoon glas wat daar inzit. Niets bijzonders.

Ha, mooi niet dus!

Nu bleek dat de juwelier zelf zo'n schoonmaakservice had, en ik was in een gekke bui, dus ik liet 'm daar achter om 'm te laten schoonmaken. Maar achteraf was ik daar ineens niet meer zo gerust op: stel je voor dat ze de steentjes voor glazen zouden verruilen, of zouden zeggen: sorry, we zijn 'm kwijt of zouden zeggen 'nee mevrouw, dit (oerlelijke) sierraad hoort echt bij het nummer van het bonnetje dat u in uw hand heeft'.

Maar vandaag heb ik 'm opgehaald en hij is ..... schitterend. Kunst, geen kitsch!

Ai, wat had dat anders kunnen aflopen!

PVV-carnaval

En nu in polonaise met mayonaise naar Brussel jongens! En laat ik jullie hier niet meer zien!

Kun je iets wilders bedenken? Even Stranger Brew en L.S. wel! Al maakt de laatste zich ook errug druk om Cees. Hij was een beetje onrustig vandaag. Maar heeft wel 2 artikelen geschreven na wekenlange windstilte. Zie je wel: woede is de beste inspiratie!

Vrienden en volgers

Dit plaatje vond ik bij Astrid. Ik vond 'm zo leuk, dat ik 'm hier ook maar even geplaatst heb.

Ongeveer gelijktijdig merkte ik dat ik een nieuwe volger heb, Garri. Het is een Spanjaard en ik heb nog nooit van hem gehoord. Hoe is hij mij in 's hemelsnaam op het spoor gekomen?

Mensen die mijn blog al langer volgen, weten dat ik een nieuwe volger altijd even met een korte laudatio introduceer bij mijn lezers. Maar hoe introduceer ik Garri?

Als je zijn blog bekijkt, is hij dol op fotoshoppen. Zelf introduceert hij zich - of liever zijn weblog -als volgt:

Todos los videos tutoriales de este blog están hechos por mi, y expuestos de forma educativa, este es un blog nuevo mandarme los tutoriales que os gustaría que hiciera,----garrierik@gmail.com

ofwel volgens de vertaalservice van Google, waardoor alles helemaal duidelijk wordt:

Alle video's tutorials in deze blog zijn gemaakt door mij, en zijn op een school, dit is een nieuwe blog zenden mij naar de tutorials die je zou willen maken ,---- garrierik@gmail.com

Tja, welkom ehhhhh...vriend!

Asperges

Wij vinden asperges lekker. Onze kinderen niet. Onze kinderen zijn nu op kamp. Raad eens wat we gegeten hebben?

En dan nog een raadsel: wat betekent de volgende zin: Caesar ad liveras perges assure augur requies?

Ouders worden maar baldadig als hun kinderen op kamp zijn.

Continurooster

In de onderwijscao (en die van ons geloof ik ook) staat dat je maar 5 ½ uur achter elkaar mag werken en dat je dan echt een pauze van een half uur moet houden.

Op de school van mijn kinderen gaan ze dit gegeven misschien uitbuiten door de kinderen al om 14 uur naar huis te sturen. De juffen hebben dan namelijk precies die 5 ½ uur gewerkt; de school begint om half negen.

Men is namelijk het gedoe rondom het overblijven zat: er zijn niet voldoende overblijfkrachten en die krachten die er zijn, zijn niet gekwalificeerd genoeg. Sommige kinderen schijnen in ieder geval flink 'los' te gaan tijdens de overblijf. Dat vinden de leerkrachten lastig en daarom zouden ze liever zelf de overblijf overnemen.

En de vrije woensdagmiddag wordt gelijk ook maar even verruild voor een vrije vrijdagmiddag.

Dat heeft nogal wat consequenties:

- het aantal lesuren vermindert fors (de buitenspeeltijd wordt in de nieuwe regeling voor het gemak lestijd genoemd)

- de werktijden van de ouders zijn aangepast aan schooltijden tot 15 uur; zij zullen in veel gevallen iets nieuws moeten regelen (tantae molis erat....)

- de kinderen kunnen niet meer tussen de middag naar huis, of zoals mijn zoon (en soms dochter), lekker een uurtje voetballen tussen de middag en daarna fris weer aan het middagprogramma beginnen

- een deel van de inkrimping van de lesuren wordt opgehoest door vermindering van het taalprogramma; en dat is al zo minimaal! Terwijl er juist alom gepleit wordt voor méér aandacht voor taal op het basisonderwijs.

- de woensdagmiddagcompetities van de sportclubs komt in gevaar; er zijn nog maar weinig scholen zonder vrije woensdagmiddag.

Gelukkig werd er door de school nog wel een ouderavond over het continuerooster georganiseerd om het draagvlak in de ouders te testen.

Op de een of andere manier nam mijn vertrouwen niet echt toe die avond, vooral niet toen de directeur de avond begon met de opmerking: 'Ja, dat continurooster is het gesprek van de dag op het schoolplein, net als overigens de scheiding tussen Jan en Yolanthe.'

Zo begin je zo'n avond niet. Mij heb je dan in ieder geval niet mee.