Gisteren was ik bij een bruiloft. Niet van iemand van begin 20 of 30, maar van mijn tante (bijna 60). Geen standaard bruiloft dus. De gasten waren meer behorend bij een 40- 0f 50-jarige bruiloft. Geen high potentials, maar arrivés. De locatie was er ook naar. Een orangerie op een landgoed, zo goed als onbereikbaar met het openbaar vervoer.Niets uit pakjes: verse jus, verse appelsap, dure wijnen (en nog waagde iemand om iets te vragen wat ze niet hadden: champagne), duur servies, hapjes met kaviaar. En dan verrassend genoeg een redelijk ruige Rhythm ‘n Blues band, oorspronkelijk uit Nijmegen nota bene.
Helaas ben ik totaal vergeten te dansen, want er was veel te bepraten met familie, die ik lang niet gezien had. Familie uit Canada bijvoorbeeld, en familie uit Nederland, van wie ik sommigen meer dan 25 jaar niet meer gezien had. Het leek zowaar een reünie en de opkomst was bijna goud te noemen; dat hadden we al lang niet meer meegemaakt.
Alles mag dan perfect zijn, als de ceremoniemeester een tiran (gehorsam bitte!) blijkt te zijn, heb ik liever een goed feest in een oude schuur!
Maar de bruid was prachtig, heel verliefd. De bruidegom ook en zo hoort dat.
En ondertussen was ik ook trots op mijn ouders, die dansten alsof hun leven er van afhing. Ze kregen achteraf zelfs een compliment van de bandleider.
Aardig was verder ook nog dat een van mijn ooms opa werd, precies op de dag van de bruiloft van z'n zus. Dat is een verhaal dat je niet heel vaak hoort!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten