Collier

Van de week moest ik even naar de juwelier; ik was een oorbel kwijtgeraakt. Niet dat de juwelier daar iets aan kon doen - ik had ze niet eens bij hem gekocht (nee, gekregen van meneer Festina bij de geboorte van ons eerste kind).

Ik heb de oorbellen dag en nacht 12 jaar lang aangehad en eigenlijk wilde ik ook wel weer eens wat anders na die twaalf jaar. Niet dat je daar een oorbel voor moet kwijtraken overigens, maar de wind had er blijkbaar schoon genoeg van, van altijd maar weer langs diezelfde oorbellen waaien.

Nu is mijn manco dat ik altijd gouden oorbellen in moet hebben, omdat anders mijn oren gaan zweren. Mijn geluk was echter dat er net een juwelier in de stad was, die flinke opheffingsopruiming had. Ik had al snel een paar gevonden en ging die afrekenen.

En de juwelier keek mij kwijlend aan, niet omdat de oorbellen mij zo goed stonden, dank je feestelijk, maar omdat hij het collier om mijn nek ontdekt had. Maar mevrouw, wat is dat een prachtig antiek collier, schitterend, maar wat zonde dat dat schitterende zilveren bedje, waar de diamanten op liggen, zo mat is geworden; dat moet je laten schoonmaken! Echt, dat is doodzonde zo.

Nu had ik dit collier, een erfstuk, waarvan ik het vermoeden had dat het een bijzonder erfstuk was, al eens à la kunst en kitsch laten taxeren door een andere juwelier, maar die vond het niets bijzonders, gewoon glas, mevrouw, gewoon glas wat daar inzit. Niets bijzonders.

Ha, mooi niet dus!

Nu bleek dat de juwelier zelf zo'n schoonmaakservice had, en ik was in een gekke bui, dus ik liet 'm daar achter om 'm te laten schoonmaken. Maar achteraf was ik daar ineens niet meer zo gerust op: stel je voor dat ze de steentjes voor glazen zouden verruilen, of zouden zeggen: sorry, we zijn 'm kwijt of zouden zeggen 'nee mevrouw, dit (oerlelijke) sierraad hoort echt bij het nummer van het bonnetje dat u in uw hand heeft'.

Maar vandaag heb ik 'm opgehaald en hij is ..... schitterend. Kunst, geen kitsch!

Ai, wat had dat anders kunnen aflopen!