Beleidsbeleid

Ik heb maar weer eens meegedaan aan de vaagtaalverkiezing en het woord wat er wat mij betreft dit jaar echt uitspringt is beleidsbeleid. Ik kan me er echt NIETS bij voorsellen.

Studenten en hun laptops

Sommige studenten nemen graag hun laptop mee naar college. Dat lijkt misschien heel logisch, maar toch zittern hier haken en ogen aan. Ten eerste is niet iedereen hier van gecharmeerd en ten tweede heb je het probleem van de beveiliging van de draadloze netwerken door de beheerders.

Wat dat laatste betreft, is er Nijmegen het volgende beleid ontwikkeld: je mag je laptop gerust meenemen, maar blijkt dat je schootcomputer vol zit met spam of je allerlei copyrightschendend spul op je computer zit, dan word je geweerd van het netwerk, totdat je kunt aantonen dat je laptop weer clean is.

En wat dat eerste betreft, is er voorgesteld een heuse etiquette op te stellen. Docenten (en medestudenten) zijn niet onverdeeld enthousiast over de laptops in de collegezalen en zien er niet allemaal naar uit om googlejockey te worden.

Googlejockey, wat is dat nou weer? Voor mij was het ook een nieuwe term, maar het woord zegt eigenlijk al wat het is: een docent (of presentator) die zijn studenten tijdens zijn les voornamelijk zoekopdrachten in Google geeft.

Ha, dat zou ik ook wel willen zijn voor een paar uur per week (echt niet meer hoor): Festina Tiësto! (met lichtshow).

Geen twijfels, die Wijffels!

Deze wereld is niet meer te redden, zo kopt Voxlog naar aanleiding van Herman Wijffels' toespraak op de RU een paar dagen geleden.
Want het betekent nogal wat als niet een of andere geitenwollen sok of warrige bioloog, maar topman uit het bankwezen en oud-voorzitter van de SER komt vertellen dat

het nu echt afgelopen moet zijn. Over en uit met de verkwisting, het egocentrisme, de vervuiling en bezoedeling van onze planeet. De economische crisis is slechts het topje van de ijsberg. We zitten op dit moment in een globale crisis die drieledig is: economisch, ecologisch en moreel. En juist deze combinatie maakt de crisis onomkeerbaar. Het is onmogelijk om de oude situatie te restaureren. We zijn vastgelopen op onze fysieke grenzen, we leven op krediet. Er zit niets anders op dan om te keren en een betere route te kiezen.

En volgens mij heeft hij zoo gelijk; er is een totale mentaliteitsverandering nodig in de westerde wereld.
'Weg met de homo economicus, die calculerend te werk gaat en alleen voor zichzelf kiest.'

Ik kan het er alleen maar mee eens zijn.

Vriendendienst

Eerste voordeel van de vriendschap met Ilja Leonard Pfeijffer: iedereen die bevriend is met ILP op Facebooek mag zaterdag 1 gratis extra kaartje voor de voorstelling Oude & Nieuwe Leidsche - Schrijvers van de Sleutelstad hebben. Het zal mij overigens benieuwen hoe ze dit gaan controleren, maar dit terzijde.

Mag ik mijn facebookvrienden uitnodigen? Zaterdagavond en zondagmiddag in de Leidse Schouwburg verrassend literair theater met o.a. Gerrit Komrij, Abdelkader Benali, Christiaan Weijts en Ellen ten Damme. Ik zal er zelf ook zijn. Voor al mijn faceboekvrienden heeft de Leidse Schouwburg een last-minute actie bedacht: twee kaartjes voor de prijs van een. Ilja

Voor Gerrit Komrijs vrienden telt dit blijkbaar niet, want die maakt er geen melding van. Verschil moet er zijn!

Katherina en het scriptorium

Gisterenmiddag togen we - gelokt door de verleidende tekst kom toveren met bladgoud & geheimzinnige teksten ontcijferen - naar de tentoonstelling Katherina van Kleef in het Valkhofmuseum. Ik ga een andere keer nog wel ECHT kijken, want voor kinderen is de tentoonstelling zelf wat minder aansprekend, hoewel ze het niet eens zo onaardig vonden, maar de belevenissen in het Scriptorium zullen ze niet snel vergeten.

Zo'n anderhalf uur lang waanden ze zich echte monniken - en dat zonder zich te hoeven verkleden. Ze werden in middeleeuwse sferen gebracht door het decor, de prachtige lessenaartjes met opdrachten in dikke boeken die ze met een strikje moesten openen en sluiten, de ganzenveren waarmee ze moesten schrijven op het 'perkament', het lampje waarmee ze moesten bijschijnen, het middeleeuwse schrift dat ze moesten ontcijferen, de middeleeuwse muziek die ze via een iPod konden beluisteren, de plaatjes uit de getijdenboeken die ze bij de juiste maanden moesten zien te leggen.

Wat alleen ongelooflijk jammer was, was dat het bladgoud op was, want daar waren we eigenlijk voor gekomen. 'Zaterdag was het door de gratis toegang zo druk, er waren wel 80 kinderen en het bladgoud moet hélemaal uit Duitsland komen'.

Tja, we leven niet meer in de Middeleeuwen, denk ik dan. Een béétje volksverlakkerij....

Leg dat boek weg en ga googelen!

Binnenkort moet ik m'n ouders eens gaan opbellen, of nee, liever schrijven, of nee, liever mailen, of nee, liever bloggen, zodat ze het zelf moeten zoeken op het internet, want nu is bewezen dat het voor de ontwikkeling van de hersenen beter is om te googelen dan te lezen. Zo, wat een ontdekking! Er zijn natuurlijk allerlei kanttekeningen te plaatsen bij dat onderzoek, want wat wordt er gelezen en wat wordt er gegoogeled, hoe groot was de onderzochte groep en ga zo maar door. Maar dat vertel ik mijn ouders lekker niet.

Of zal ik ze gewoon gaan aansporen om Kafka te gaan lezen? Dat schijnt namelijk ook enorm goed voor de hersenen te zijn. Wie weet nog wel beter dan googelen.

Niets is wat het lijkt

Niets is wat het lijkt: douchen is niet gezond, zwarte bh's zijn niet sexy want kankerverwekkend en Agassi's tenniscarrière is niet helemaal dopingloos verlopen....

Vrienden van Ilja

Het is niets dat je vrienden wordt met Gerrit Komrij, maar voor je het weet ben je vriend met heel literair Nederland. Ik ben daar zelf niet actief naar op zoek geweest, maar krijg nu af en toe een vriendenverzoek van een 'bekende literaire Nederlander'. Vanmorgen kreeg ik bijvoorbeeld een vriendenverzoek van Ilja Leonard Pfeijffer. En omdat ik nieuwsgierig van aard en ook nog eens een fan van zijn werk ben, heb ik het vriendenverzoek geaccepteerd. Ik heb natuurlijk meteen zijn pagina bekeken. Het leuke is dat je direct kunt volgen welke activiteiten zo'n schrijver zoal verricht, waar optredens zijn enzovoorts. En het is ook aardig om überhaupt weer eens op Facebook te kijken (ik kijk daar niet zo vaak).

Al gauw werd mij duidelijk dat ik niet als enige een vriendenverzoek had gekregen. ILP heeft meer dan duizend vrienden en vandaag stonden er veel reacties op in de trent van 'bedankt voor je vriendenverzoek, ik voel me vereerd dat een zo groot schrijver mij heeft uitgenodigd'. Niet echt héél exclusief dus, maar wel leuk. Ik had hem gevraagd of hij van plan is om over zijn Facebookavonturen - net als over zijn second lifeavonturen - een boek te schrijven en hij heeft mij netjes geantwoord dat hij dat best wel eens zou kunnen doen - mits het hele Facebookavontuur voldoende verhaalstof oplevert.

Misschien moeten we daar maar eens aan gaan meewerken.....

De week van de geschiedenis en de canon van Nijmegen

Het is de week van de geschiedenis en we zullen het weten ook in onze stad! Er is een heuse canon van Nijmegen ontwikkeld (en 'we', dat wil zeggen Lent, staan erin, als onderdeel van de Waalsprong) en een huis van de geschiedenis geopend, in een kapel op hetzelfde plein als de bibliotheek, de Lux en het Archief.
Kicken, want hoe meer geschiedenis hoe beter. Het betekent immers bredere schouders om op te staan, aldus een trotse burgemeester.
Hij heeft een mooie toespraak gehouden, waarvan een deel in de Volkskrant is gepubliceerd. Een stukje hieruit:

Natuurlijk: geschiedenis heeft ook directe maatschappelijke betekenis. Niet omdat we de lessen van het verleden één op één kunnen toepassen op vandaag en morgen of omdat de geschiedenis zich altijd zou herhalen.

Maar wel omdat cultuur en menselijke relaties alleen kunnen bestaan bij de gratie van inzicht in de wereld en in wat mensen beweegt. Relativeren, in context plaatsen, duiden wat maatschappelijk van belang is, dat vraagt om historisch besef.
Het gaat er niet om dat kinderen op school in een Engelse tekst William of Orange tegenkomen en dat vertalen als Willem Sinaasappel. Het gaat niet om de feiten maar om het gevoel.
Het gevoel voor de diepte van de geschiedenis verschaft ons ook een perspectief op vandaag, en misschien wel een blik op de toekomst. Dat is van belang binnen de muren van school maar ook daarbuiten. Historisch besef is een noodzakelijk element van volwaardig burgerschap.
Wie met andere mensen leeft, heeft een kader nodig om zelf in situaties van alledag te communiceren, toetsstenen om de pleidooien van anderen kritisch te kunnen beoordelen in plaats van daar blind op te vertrouwen. Het eerste rapport van de nationale Commissie Ontwikkeling Nederlandse Canon van drie jaar geleden citeerde als motto uit het bijbelboek Spreuken: ‘Waar het visioen ontbreekt, verwildert het volk.’
Daargelaten dat ‘verwilderen’ tegenwoordig een partijpolitieke betekenis lijkt te hebben, heeft deze spreuk een grote zeggingskracht. Wellicht is echter oordeelsvermogen nóg belangrijker dan visioenen. Goed oordeelsvermogen dat gebaseerd is op kritische reflectie van wat er is en wat er wordt beweerd. Dat bestaat niet zonder historisch inzicht.

Mooie preek voor de zondag.

In zijn toespraak leren we ook dat Thom de Graaf voor zijn pure genoegen het boek van Tom Holland over het oude Perzië gelezen heeft, ook een van mijn favorieten, hoewel ik Rubicon van dezelfde auteur beter vind.

Toch leuk, zo'n belezen burgemeester.

Google abc

Mooi gemaakt, dat Google-alfabet door bibliotheek Maasland/Oss.
En jemig, wat veel diensten biedt Google inmiddels aan. Prettig voor ons natuurlijk, maar tegelijkertijd ook wel een beetje beangstigend. Van hoeveel diensten maak jij inmiddels gebruik?

Promotie UB Bergen

Kijk, in Bergen weten ze hoe je een universiteitsbibliotheek moet promoten.....

Met dank aan LS voor de attendering. Binnenkort blogt hij zelf weer. Toch?

Bibliothecaris die in principe geen boek leest

Wat? Bestaat die dan? Ja, in Delft bij de openbare bibliotheek. Maar dat is dan ook de hipste bibliotheek ter wereld. Maar geen boeken lezen, dat intrigeert toch wel, en het staat er toch echt, in het artikel in de Volkskrant naar aanleiding van een interview in verband met de actie Nederland Leest van dit jaar.

Uit het verhaal blijkt dat de directeur (Eppo van Nispen tot Sevenaer, dat klinkt toch wel als een naam uit een boek) voorheen hoofdredacteur van Hart van Nederland was. Dat verklaart natuurlijk een hoop. Meer bekend met verhalen dan met boeken. Maar misschien word je van verhalen wel wijzer dan van boeken, dat kan natuurlijk, daar mag je zelf over oordelen.

En dat bibliotheken verder moeten kijken dan alleen de gedrukte informatie in boeken, daar heeft hij absoluut gelijk in; we leven immers in een gedigitaliseerde wereld en digitale informatie is eenmaal sneller (en hipper!) dan gedrukte informatie. En dat bibliotheken naar hun klanten moeten luisteren, daar heeft hij ook gelijk in.

Van Nispen tot Sevenaer redeneert als volgt:

Helaas zijn de Nederlandse bibliotheek (sic) te veel naar binnen gericht. Ze moeten kijken naar wat hun klant wil. Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van onze klanten vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zijn en een soort George Clooney achter de balie wil zien. Daarom zie je in Delft opeens veel leuke mannelijke baliemedewerkers. Ik zeg: De klant is koningin.

In de arbeidscontracten van de medewerkers staat dat deze minimaal vijf keer per dag moeten lachen.
Ik vraag me af hoe de sollicitatiegesprekken aldaar verlopen. Of wat je allemaal bij je CV moet meesturen als je daar komt solliciteren. Duidelijk is in ieder geval wel dat professor Dingelam er nooit een baan zou krijgen. En misschien is dat maar goed ook, maar ik vrees toch een beetje voor de vorm die boven de inhoud verheven wordt.

Helemaal aan het einde van het artikel krijg ik overigens het idee dat Van Nispen tot Sevenaer toch nog niet helemaal losgekomen is van het boek als hij over zijn zoontje vertelt:

Gisteren hoorde ik mijn zoon van 6 achter in de auto: kuhkuh, nnnn, esss, ooh. Dat was ontroerend. Hij heeft net ontdekt dat die tekens op papier toegang zijn tot een wondere en spannende wereld.

 Juist ja, tekens op papier.

Met dank aan Valerie voor de attendering

Het nieuws dichtbij

Meestal is het nieuws een ver van m'n bed show, maar van de week kwam het toch twee keer wel even heel dichtbij.

Vorige week kregen we een mailtje van onze salarisadministratie dat degenen die een rekening bij de DSB-bank hadden, tot vrijdag hun nieuwe rekening konden doorgeven en vandaag hoorde ik dat de dochter van vrienden van ons in de bus zat die verongelukt is in Spanje.

Op de een of andere manier onwezenlijk.

Echt Latijn

Altijd al een keerte ECHT Latijn willen horen? Dan is hier je kans. Het is een stukje uit de Pro Caelio van Cicero, de eindexamenauteur van dit jaar voor Latijn. De Pro Caelio is een verdedigingsrede van Cicero in de functie van advocaat voor Caelius (voluit: Marcus Caelius Rufus), die van nogal wat misdaden werd beschuldigd: moord, medeplichtigheid aan en aanstichting van poging tot vergiftiging van zijn ex-minnares Clodia en diefstal. De aanklager was de broer van de alom als aantrekkelijke (en losbandige en overspelige) vrouw bekend staande Clodia; deze broer was de aartsvijand van Cicero, dus hij heeft zich heerlijk kunnen uitleven in deze pleitrede.

Het lukte Cicero tegen ieders verwachting in om Caelius met een stortvloed aan retorische middelen vrij te spreken. De sensatie die het proces ongetwijfeld was, wordt in dit filmpje natuurlijk niet geëvenaard bij gebrek aan het opgewonden publiek, maar is toch aardig om eens te zien.

Hierbij de gehele tekst uit the Latin Library.

The color orange

Vanaf vandaag denk ik bij de kleur oranje niet meer automatisch aan het Nederlands Elftal, maar aan Open Access, oftewel het vrij beschikbaar stellen van wetenschappelijke informatie op het internet.

Je vraagt je af of dat nu nog niet gebeurt, maar dat is nog maar ten dele het geval. Wetenschappelijke informatie wordt meestal gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften, die niet voor iedereen (gratis) beschikbaar zijn. Universiteiten en andere wetenschappelijke instellingen zijn meestal wel geabonneerd op die wetenschappelijke tijdschriften en betalen daar ongelooflijk veel geld voor (terwijl zij nota bene het grootste deel van die wetenschappelijke informatie leveren!).

De burger die niet bij zo'n instelling werkt, heeft geen toegang tot die wetenschappelijke tijdschriften en kan dus niets zien van de onderzoeksresultaten die met zijn belastinggeld zijn betaald. Ergens wringt dat natuurlijk behoorlijk.

Vandaag hadden we op de UB bezoek van de belangrijkste voorvechter van Open Acces in Nederland, Sijbolt Noorda, die bovenstaand verhaal in andere bewoordingen nog eens uitlegde. Hij zei dat hij zich net een pastoor op een zondagochtend voelde, die een zaal vol gelovigen toesprak.

Ook een lid van het College van Bestuur deed een woordje, evenals 'onze' Thecla, de projectleider van onze Repository. Er werden prijzen uitgereikt aan de hoogleraren/ instituten die de meeste fulltext voor onze Repository hadden aangeleverd. Eén van deze personen was Sijbrand de Jong, die pas ook al de Academische Jaarprijs had binnengesleept. Hij hield een vurig pleidooi voor Open Acces en een grappig praatje waarbij hij de Vereniging van Samenwerkende Nederlandse Universiteiten als heler voorstelde (van het door de uitgevers gestolen goed van de universiteiten). Een dag eerder had Sijbolt Noorda (de voozitter van die VSNU!) het huidige systeem van uitgevers die de wetenschappelijke informatie uitgeven in plaats van zijzelf al een vorm van apartheid genoemd (een deel van de bevolking heeft wel toegang tot deze informatie en een deel niet: slegs-vir-ins).

Een mooie bijeenkomst dus met veel oranje: oranje Open Access buttons, oranje Open Access gebakjes, oranje bloemstukken. En nu maar hopen dat 'we' winnen!

Hier voor geïnteresseerden een filmpje met de volledige lezing (ca. 1 kwartier) van Sijbolt Noorda.

Het web is beter

Vaak denk je na het zien van de film: het boek is beter. Bij de jeugd van tegenwoordig ligt dat anders: die vinden het web beter dan het boek. Mijn zoon bijvoorbeeld.

De hele week heeft hij ons enthousiast verteld over de verhalen van de tekenlerares over het werk en de technieken van Esscher. Het was Esscher voor en Esscher na. En wij als ouders dachten: nou, we hebben een mooi boek over Esscher, dus dat kunnen we samen met onze zoon inkijken. Hij was er tegen onze verwachting in niet heel erg enthousiast over. Nee, de plaatjes van de lerares waren stukken leuker. Even later zaten we met hem bij de computer en hij zei: 'ik zal eens laten zien wat ik bedoel.' En wat bleek: hij was vooral gecharmeerd van de plaatjes met Lego-imitaties van de Esschertekeningen.

De lerares had goed aangevoeld wat kinderen interesseert.

Erotisch huishouden - een recept

Ik zocht vandaag een recept en keek even mijn kookboek in. Mijn kookboek bestaat uit een verzameling uit Allerhandes en allerhande andere supermarktblaadjes geknipte recepten. (Ik ben de enige die er de weg in kan vinden, je weet wel, zo'n kookboek).

En ineens viel mijn oog op een kopie van een recept dat ik heel lang geleden van een collega van het TBL had gekregen - een recept voor vruchtenbrood. En ik kreeg meteen een warm gevoel, omdat ik weer even aan mijn collega moest denken van wie ik dat recept gekregen heb - we zien elkaar nog ongeveer een keer per jaar, meestal eten we bij haar en zij kan ontzettend goed koken - en omdat ik me het schitterende verhaal dat bij het recept hoort me weer te binnen schoot.

Het recept komt uit de krant (de NRC?) en is van Anne Scheepmaker. Het verhaal dat aan het recept voorafgaat is weliswaar prachtig, maar heeft niets, maar dan ook helemaal niets met het recept te maken.
Het gaat over de repeterende bewegingen in het huishouden die een erotische uitwerking schijnen te hebben en Scheepmaker vindt het opmerkelijk dat er geen literatuur bekend is over het erotische karakter van het koken.

Lees mee en geniet:

Een van de ondervraagde vrouwen verklaarde dat ze explosies van vreugde voelde als ze er mee bezig was. “Elke keer als ik er na een paar uur aan terugdenk heb ik weer dat gevoel. Ik voel me de hele dag beter. “

Een ander vertelde dat ze steeds weer overvallen werd door een gevoel van emotie als ze de theedoek aanraakte. Ben Williams, psycholoog in Edinburgh, vond deze uitspraken niet verrassend. “Het is zoiets als een mantra. Dingen die steeds weer in een bepaald ritme terugkeren verhogen de bevrediging. Er komt endorfine in het bloed, waardoor je je prettig voelt.“

Endorfine is een morfine-achtige substantie die een pijnstillende werking heeft. Morfine heeft een sterke roeswerking en werkt verslavend. De conclusies die de aan de Franse Sorbonne verbonden socioloog Dr. Jean Claude Kaufmann trok uit zijn onderzoek naar de beleving van het huishouden zijn dus zo gek nog niet. Kaufmann vroeg aan 1.000 vrouwen hoe zij huishoudelijk werk beleefden. Praktisch alle vrouwen (die overigens niet buitenshuis werkten) vonden de steeds terugkerende werkzaamheden sensueel en erotiserend.

Stofzuigen, afstoffen, strijken, afdrogen en andere repeterende werkjes waar nooit een eind aan komt zorgen ervoor dat er in de hersenen hormonen vrijkomen die een prettig gevoel geven. Het is zelfs zo dat vrouwen die bevrediging putten uit huishoudelijk werk ook onbezorgder waren over andere dingen in hun leven.

Valeris Swales, lector aan de Universiteit van Portsmouth, gaat nog iets verder dan Kaufmann. Zij stelt dat het uitvoeren van huishoudelijk werk te vergelijken is met het hebben van seks. “Er is een gevoel van tekort schieten, tekort komen, voor je met de karweitjes begint en een gevoel van afronding al je er mee klaar bent. Het steeds terugkerende karakter is in wezen te vergelijken met het krijgen van een orgasme.” Hoewel het klaarmaken van eten ook een steeds terugkerend werkje is kwam ik daar geen uitspraken over tegen.

Ik heb echt het verkeerde beroep gekozen....
 
En dan nu het recept voor het vruchtenbrood:
 
Ingrediënten:
100 gram rozijnen
100 gram krenten
75 ontpitte en in kleine stukjes gesneden dadels
300 ml koude thee
2 eieren
200 gram bruine suiker
275 gram zelfrijzend bakmeel

Bereidingswijze:
Laat de vruchten een nacht in de thee wellen. Voeg de volgende dag eerst de losgeklopte eireen en dan de suiker en het bakmeel toe. Roer alles ritmisch en zorvuldig door elkaar. Doe het mengsel in een met boter ingesmeerde en bloem bestoven cakevorm. Of gebruik een vorm met teflonlaag. Bak het brood ongeveer 1 1/2 uur in en voorverwarmde oven van 180 graden. Eet lichtgezouten boter op dit brood.

Eet smakelijk!

De wat minder bekende sporten op de uni

Jaa, studenten zitten tegenwoordig niet alleen op hockey of tennis, maar beoefenen ook sporten als apenkooien (huh, dat deed je vroeger toch alleen bij de laatste gymles van het jaar?), game 2 move (daar heeft collega Karin ons een keer met de hele UB heengesleept; heeft iemand het daarna nog een keer gedaan?) en schermen (om goed in de Dangerous Liasions- sfeer terecht te komen).

En studeren? Da's voor sommigen nu eenmaal bijzaak....

Kosten- en batenanalyse

Mamma, kinderen zijn best duur, hè? Als wij er niet waren geweest, dan hadden jullie misschien wel in een villa gewoond of zo!

Misschien wel ja, maar misschien hadden we ons ook wel van ons leven beroofd als we jullie niet hadden gehad of zo.

Meldlijn cynisme

Ik weet niet of ik het goed gehoord heb, want ik was aan het koken en er pruttelde van alles, maar er schijnt in Rotterdam een meldlijn voor cynisme bij ambtenaren te zijn geopend.

Whaa, als ze dat bij ons op het werk maar niet gaan doen; ik drijf zo'n beetje op cynisme....

Vicesima sexta

En hier is ze dan! De zesentwintigste volger. Voor het geval je denkt dat ik me vergis, omdat er 27 volgers staat: er is er 1 illegaal (ik weet ook niet hoe dat zit).

Bij ons heeft zich gevoegd Diana Senden. Ik ken haar alleen via het net, maar we hebben in ieder geval gemeen dat we in Nijmegen wonen, LeWi kennen en een kind op dezelfde school in de brugklas hebben. Dat schept natuurlijk een band.

Voor informatie over Diana (inderdaad, de godin van de jacht) ben ik ook afhankelijk van het net. Ik ben al surfend te weten gekomen dat DS (leuke initialen) informatiemedewerker (- specialist) is bij de HAN, lid is van Bibliotheek 2.0, een eigen weblog heeft, houdt van de Dijk, Counting Crows en Cheb Khaled en geïnteresseerd is in mindfulness.

Welkom!

Literair DWDD

'Hoe gaat het met je? Je ziet er beroerd uit!'
DWDD is wel literair zeg, de laatste tijd! Gisteren Herman Brusselmans (moe, maar op dreef) en eergisteren het trio Campert, Chabot en Mulders. Goed werk, Matthijs! Hoe meer literatuur (en schrijvers) op de buis, hoe beter!

Meer over het trio weten? Zie verslag bij schrijver dezes over hun optreden in Rotterdam.

Dokter Erik

Ja, ons bent modern in de oudste stad van Nederland. Als je een klacht hebt, twitter je dat gewoon even naar de huisarts; die helpt je dan zo snel mogelijk verder.
Of ik daar gebruik van ga maken? Ik denk het niet. Te modern voor mij....

vervolg

Het belang van schrijven met de hand

In Oud-Turnhout (België) leren de kinderen 'gewoon' lezen en schrijven op de computer en wel hun eigen mini-laptop. Fijn dat ze ook wel echt leren schrijven en niet alleen typen.

Mijn zoon, die niet in het bezit is van een mini-laptop, moest pas een tiental zinnen overschrijven uit zijn grammaticaboek Nederlands - nee, geen strafwerk - om daarna strepen tussen de zinsdelen te zetten. Na 2 zinnen was hij al moe. Mamma, ik heb echt kramp in mijn hand! Dat hoor ik nooit als hij uren gecomputerd heeft! Is computeren soms beter voor je handen?

Umberto Eco denkt van niet: met schrijven kun je onder andere je psychomotorisch vermogen verbeteren. En niet de computer of de mobiele telefoon is verantwoordelijk voor de teloorgang van het (schoon)schrijven, maar de balpen, zo betoogt hij in the Guardian.

 "De crisis begon met de opkomst van de balpen. Met de eerste balpennen was het moeilijk om netjes te schrijven, als je je vinger over de laatst neergepende woorden wreef, kreeg je onvermijdelijk vlekken op het papier. Men was ook minder geïnteresseerd om móói te schrijven met een balpen, een goede of niet, omdat die geen ziel, stijl of persoonlijkheid heeft. (...) Met de hand schrijven verplicht ons om een zin eerst in je geest samen te stellen vooraleer ze neer te pennen. Door het verzet van pen en papier moet je vertragen en nadenken. Veel schrijvers zouden, hoe gewoon ze ook zijn aan het schrijven met de computer, graag eens schrijven op kleitabletten, zodat ze in grotere rust kunnen nadenken".

Terug naar de kroontjespen dus! Ik zal mijn kinderen (en mezelf) alvast opgeven voor de kalligrafeerschool.

Het belang van communicatie

Vanmorgen kwam ik aan op m’n werk en zette ik meteen m’n computer aan. Dat is dagelijkse routine, dus niets vreemds aan. Wat wel vreemd was: na de inlogsessie kreeg ik meteen een melding dat het anti-virusprogramma McAfee verwijderd zou worden en vervangen zou worden door F-secure. Je moest op ok drukken. Nou had ik nog nooit gehoord van F-Secure, dus ik wantrouwde het wel een beetje. Maar ik kon het venster ook niet sluiten. The hell, dacht ik, laat maar komen die F-secure (al klinkt de naam als een beveiligingsteam voor de F-side).

Daarna moest ik weer op ok drukken om de computer opnieuw te laten opstarten.

Er gebeurde gelukkig geen ramp.

Toen mijn collega (meer computerwijs dan ik) even later binnenkwam, lette ik goed op wat deze ging doen; ook hij drukte op gewoon op ok. Ook bij hem gebeurde geen ramp, dus ik was gerustgesteld.

Circa een kwartiertje later ontvingen we een mail van ons UB-automatiseringsteam. Daaruit bleek dat meer mensen zich zorgen hadden gemaakt over de installatie, temeer omdat op sommige computers de melding wèl en op sommige computers de melding niet verscheen. En de afdeling dus gebeld hadden.

Als de centrale automatiseringsclub nu eind vorige week even een berichtje had rondgestuurd met wat er ging gebeuren en waarom, dan had niemand zich zorgen hoeven maken en niemand het UB-automatiseringsteam en/ of de helpdesk lastig hoeven vallen. En was ik mijn dag niet onzeker begonnen.

Het belang van communicatie kan niet worden overschat.

De nieuwe elite

Het gaat wel veel over onderwijs deze week, maar het is dan ook de week van het onderwijs. Gisteren heb ik bij uitzending gemist de documentaire over de moslimmeisjes en -jongens op het 'zwartste gymnasium' van Nederland, het Erasmianum in Rotterdam, die donderdagavond laat werd uitgezonden, bekeken.

Ik vond het een mooie documentaire over kinderen uit Marokko, Turkije en Afghanistan die naast de gewone problemen die onze uit de klei getrokken jongens en meisjes op het gymnasium (en andere scholen) hebben, zoals wennen, huiswerk, vervelende leraren, pesten, vriendjes en vriendinnetjes, hormonen, ook nog het probleem van het opgroeien in twee culturen, hoofddoekjes ja of nee, het Nederlands niet goed genoeg beheersen en discriminatie hebben.

Extra knap van deze leerlingen om zo'n opleiding te voltooien.

Er waren opnames in de klas, op het schoolplein, bij ouderavonden, rapportvergaderingen, op Romereis, thuis bij het suikerfeest, mooie afwisselende inkijkjes in het leven van deze kinderen. Verder was ook nog grappig dat ze interviews met oud-Erasmianen, waaronder Ramsey Nasr, onze dichter des vaderlands, hadden en dat één van de meisjes - ik meen het Afghaanse - Athena heette.

Toepasselijker kan bijna niet.

Zie ook leraar klassieke talen.

P.S. Het Turkse meisje (Yasemin) in de documentaire, dat op een gegeven moment 'zoek' was (men vreesde i.v.m. uithuwelijking), is weer terecht.

Eisen stellen

Aan goede leerlingen mag je eisen stellen. Vond ik al toen ik nog lesgaf en vind ik nog steeds. Uiteindelijk zijn de leerlingen daar alleen maar hartstikke blij mee; sommige leerlingen vroegen/ vragen zelf om extra stof; die moet je al helemaal tegemoet komen. En zwakkere, maar gemotiveerde leerlingen moet je natuurlijk helpen, zoveel als je kunt, tot ze weer op niveau zijn. Of bij een andere afdeling zetten, als het van beide zijden te veel moeite gaat kosten: helaas zit daar een grens aan.

Maar het lijkt wel alsof eisen stellen in de Nederlandse samenleving zo langzamerhand een vies woord is geworden. Natuurlijk mag je van een leerling die op het gymnasium zit verwachten dat hij/ zij een stuk authentiek Latijn of Grieks kan vertalen. Als hij of zij al van tevoren weet dat hij/ zij daar geen zin in heeft, dan moet die persoon niet voor het gymnasium kiezen. Maar wat wil nou de Verkenningscommissie Klassieke Talen blijkens haar tussenrapport over de toekomst van de klassieke talen en het gymnasium? Tegemoet komen aan de leerlingen die 'er niet zo'n zin meer in hebben', 'liever lekker achterover willen leunen' of alleen voor het gymnasium gekozen hebben voor de status door het vertalen in de bovenbouw maar helemaal af te schaffen of te vervangen door een cultuurvak met een vertaling naast de klassieke tekst. Dat lijkt me ten eerste saai en weinig uitdagend voor de leerlingen en en tweede een enorme inflatie van het gymnasium betekenen. Als gymnasiasten al geen zin meer hebben om iets moeilijks te leren, wie dan nog wel in Nederland? Gaan we ons nestelen in de zesjescultuur?
Bah. Slappe hap! Per aspera ad astra!
De les van Daedalus aan Icarus (niet te hoog, maar ook niet te laag vliegen) lijken ze niet helemaal begrepen te hebben...

De onlangs weer begonnen met lesgeven bloggende classicus (Centaur) heeft er een flink aantal stukken aan gewijd:
Zie deel 1 (met de link naar het rapport), deel 2 (over het nut van vertalen en vertalingen), deel 3 (over het verschil met athenea met Latijn), deel 4 (voorstel: beperk het aantal gymnasia) en deel 5 (met mooie links naar stukken van prominenten uit de klassieke wetenschappers).

Lezen!

Toch prijzen!

De RU komt voor het tweede jaar op rij niet in de top 200 van beste universiteiten van de wereld :(, maar toch hebben we een paar mooie prijzen in de wacht gesleept:

Het Nijmeegse plan om de straling uit het heelal om te zetten naar een eigentijdse danceparty (waar ik al eerder over schreef) heeft gisteren in Leiden de Academische Jaarprijs gewonnen en vandaag haalde de Nijmeegse hoogleraar - morgen is haar oratie - Ellen van Wolde bijna alle landelijke media met haar bewijzen voor het feit dat de eerste zin uit het Oude Testament, waarin beweerd wordt dat God hemel en aarde schiep, tot nu toe altijd verkeerd is vertaald en begrepen: er staat namelijk dat Hij de (al bestaande) hemel en aarde van elkaar scheidde en niet schiep.

Dat is nog even een stukje heftiger dan in de top 200 van beste universiteiten komen!

Toch gelijk

Mijn zoon had toch gelijk, toen hij het zonde vond van de 3 euro 50 die de leerlingen voor het schoolfeest moesten betalen voor een van zijn vrienden, omdat die de hele avond hand in hand op de trap had gezeten met een meisje waar hij verliefd op was (en vice versa). Want nu is het al weer uit....

Benchmark en e-books

Hè, hè, de benchmark is bijna af. En wat een moeite heeft het dit jaar gekost! Het is altijd al een uitzoekerij, maar dit jaar waren er ook wat onverwachte tegenvallers. En tegenvallers ontstaan met name als er mensen die je normaal de cijfers leveren een andere baan hebben gevonden en een nieuw iemand (nog) niet helemaal ingewerkt is, als je er na lang zoeken eindelijk achter bent gekomen wie jou de cijfers nu dan moet leveren, de definities ineens veranderd zijn en er moeite ontstaat iets op de nieuwe manier aan te leveren of de werkprocessen daar nog niet op afgesteld zijn, of dat je contactpersoon op centraal niveau er opeens niet meer is en je alles opnieuw moet gaan uitleggen, als je al uitgevonden hebt wie je nu dan moet hebben, cijfers op decentraal niveau anders zijn dan op centraal niveau (de definities over wat meetelt als wetenschappelijk personeel etc.) en ga zo maar door.

Maar het meeste werk kostte dit jaar - net als vorig jaar - toch wel de e-books. Want wat is een e-book nou precies? Bij sommige werken is dat duidelijk, bijvoorbeeld de Early English Books Online of Eighteenth Century Collections Online. Maar wat doe je met Springer Link, een abonnement op e-books dat constant ververst wordt (zonder dat je er cijfers bij krijgt geleverd over het aantal dat in 2008 is toegevoegd), of Harrison's online, een Medisch Handboek waarvan de inhoud vaak ververst wordt en dat veel gebruikt wordt. En allerhande encyclopedieën en woordenboeken? Soms is de grens met een online database wel heel erg smal. En de systemen zijn er nog niet op ingericht dit allemaal te registreren; je kunt niet op ISBNnummer zoeken, want niet alle e-books hebben een ISBNnummer; tevens is de gebruikersstatistiek (die moet ook geteld worden) bij alle e-bookleveranciers weer verschillend of helemaal niet aanwezig.

Ga er maar aanstaan! (en helaas moet ik er nog even aanstaan...).

Paulus de boskabouter

Zou Eucalypta dat hebben gedaan, die landen verwisseld in de wereldboskabouteratlas? Jaha, ik denk het wel! Altijd weer een nieuw avontuur!

Monty Python en spam

Gisteren was er bij De wereld draait door een 'oude jongens krentenbrood'-interview ter ere van het 40-jarig bestaan van Monty Python. Leuk natuurlijk om weer eens wat sketches te zien, maar dat het moderne woord 'spam' aan een van hun sketches ontleend was, dat wist ik niet.

Nu wel.

Een troost is dat ik me in goed gezelschap bevond, want Matthijs van Nieuwkerk wist het ook niet.

Ondertussen in Italië......

Ondertussen is er in Italië een flinke demonstratie gehouden tegen de beknotting van de persvrijheid - en terecht. De demonstratie vond plaats op het Piazza del Popolo. Je zou denken dat dit betekent: het plein van het volk (heel toepasselijk), en dat is ook zo, maar eigenlijk zit het nog iets ingewikkelder in elkaar, want het plein is ook genoemd naar de kerk die aan het plein ligt, de Santa Maria del Popolo en die is weer genoemd naar de populieren die bij de kerk stonden!
Het verhaal gaat dat die kerk gebouwd is op de plaats waar Nero begraven was. Het graf van de keizer zou eerst zijn ontruimd en zijn as in de Tiber gegooid.

En verder zijn er de afgelopen tijd ook weer mooie dingen gevonden in (de buurt van) Rome: de spectaculaire eetkamer van de Domus Aurea (van Nero, gebouwd op de plaats waar later het Colosseum voor het VOLK gebouwd werd) en een mooi amfitheater bij Rome aan zee.

Je zou denken dat ze alles wel een keer opgegraven hebben daar, maar nee hoor, er ligt nog zoveel moois onder de grond! Hades is (nog steeds) zooo rijk!

Griekse goden voor dummies

Hoe zat dat nou ook al weer met die Griekse goden? Was Hades nou de zoon of de broer van Zeus? Weet je het niet meer? Dit filmpje biedt misschien uitkomst!

Aandacht voor de leraar

Het is vandaag de dag van de leraar, maar of dat overal leeft, betwijfel ik een beetje. Mijn kinderen waren zich in ieder geval nergens van bewust.

Naast de dag van de leraar is het ook nog eens de week van het onderwijs. Bij de televisie is men zich daar in ieder geval van bewust; er komen meer dan gewoonlijk films (être et avoir) en documentaires (bijvoorbeeld over moslimjongens en meisjes op een Rotterdams gymnasium) over het onderwijs en woensdag natuurlijk de verkiezing van de leraar van het jaar.
Zou het een moderne of klassieke worden?

Voor mij was het de dag dat ik uitgenodigd ben om scholingscoördinator op mijn werk te worden. Eigenlijk heet dat trekker scholing, maar dat vind ik raar klinken, net alsof ik een tractor ga worden.

Vicesima quinta

En bijna ongemerkt hebben we er weer een nieuwe volger bij, en wel Erna . Zij werkt in De Bibliotheek, vestiging Eemnes (mooie website), doet veel jeugdbibliotheekwerk, is enorm enthousiast, houdt van taal, leert momenteel Portugees.

Nieuwsgierig geworden? Bezoek haar Nederlandstalige en Portugese (!) weblog! Of bekijk haar op tv!

Welkom !

Voor mensen die geen tijd hebben om te lezen.....

Voor mensen die geen tijd hebben om te lezen, zijn er eindelijk oplossingen gevonden om de inhoud van boeken tot zich te nemen zonder dat het ze tijd kost.

Ten eerste heb je de de Patchbook, dat werkt volgens het principe van nicotinepleisters voor mensen die willen stoppen met roken: de zinnen van een tekst worden via de patch (armpleister, zie plaatje) op mysterieuze wijze in je organisme opgenomen.

Ten tweede heb je de LectorElect, een soort buikceintuur die eveneens toelaat boeken te incorporeren zonder moeite en die je onder je kledij kunt dragen. De trillingen van de LectorElect variëren al naar gelang het gekozen boek.

En last but not least de Sunny Book, een leeszonnebril.

Geloof jij het? Dan geloof ik het ook!

via de papieren man

Digitale reken- en taalscheurkalender

Mijn kinderen hebben een Donald Duckscheurkalender. Soms staan er stripjes op, en soms een raadsel. De oplossing volgt dan de volgende dag. Ze beleven er veel plezier aan, al is er soms ruzie over wie 'm het eerst mag lezen of scheuren.

Een VMBO-docent uit Delft heeft het idee van een scheurkalender voor kinderen opgepakt en gedigitaliseerd uit onvrede over de gebrekkige rekenvaardigheden en taalkennis van z'n leerlingen: hij heeft een digitale rekenscheurkalender en een taalscheurkalender ontwikkeld.

Erg leuk initiatief. De maker (zelf economieleraar) hoopt dat leraren ertoe gebracht kunnen worden hun leerlingen elke dag een opgave voor te schotelen. De dag erna volgt dan de oplossing. Je moet dan natuurlijk wel een digitaal schoolbord hebben. Of een beamer.

Ondertussen in Iran.....

De NRC presenteerde gisteren een filmpje met een interview met Thomas Erdbrink, een van de weinige buitenlandse journalisten in Iran op dit moment. Boeiend.

foto

Facierum liber

Da's lachen: je kunt nu ook al Facebooken in het Latijn. Prima, al weet ik nog niet of ik me in ga schrijven; ik val natuurlijk meteen door de mand....

Maar het initiatief is prachtig natuurlijk!

via Argus Panoptes (zbdigitaal)

Petitie

Ik ben dol op het invullen van petities voor een goed doel, want ik vind het een sympathiek middel om je stem te laten horen.

Zo rond de jaarwisseling heb ik er een ingevuld tegen het afsteken van vuurwerk door particulieren en vanochtend heb ik er weer een ingevuld naar aanleiding van een bericht bij Even Stranger brew. Want van Buma Stemra mag je niet eens meer zo maar zonder fors te betalen filmpjes op je weblog zetten. Wat een onnodige spaak in het wiel!

Als je deze actie tegen BS ook nodig vindt, onderteken dan snel de petitie!

Boeken met beeld en geluid

Vandaag kreeg ik van een collega een link doorgestuurd 'voor mensen zonder verbeeldingskracht'. Oordeel zelf of het voor die doelgroep is!

Wat is dat toch met het management van culturele instellingen in Nijmegen?

Wat is dat toch met het management van de culturele instellingen van Nijmegen? Eerst werd de directeur van de Bibliotheek van Nijmegen al aan de kant gezet en nu zit de directeur van het prachtige film- en debatcentrum Lux ziek thuis in verband met de problematische verhouding tussen hem en zijn managementteam.

Deze instellingen liggen naast elkaar op één pleintje. Zouden dit soort problemen besmettelijk zijn? Ik mag het toch niet hopen!

foto

Zie ook vervolg.

Ouderavond

Ik was gisteren op ouderavond. We kregen als ouders een interactief praatje aangeboden door de mentoren van de brugklas van mijn zoon.

Veel ouders - eigenlijk bijna allemaal - dachten: 'het is ouderavond, dus we moeten met z'n tweeën komen, want we zijn allebei ouder'. De school had daar duidelijk niet op gerekend, dus vanuit allerlei hoeken en gaten moesten er stoelen gehaald worden. Zo kon het gebeuren dat we met z'n vijftigen in een leslokaal gepropt zaten. Maar de sfeer was er niet minder om. De ramen en de deur werden opengezet. Dat was handig, want zo hadden we ook mooi uitzicht op de gang en gangleven kan ook uitermate boeiend zijn.

De mentoren begonnen met te vertellen dat onze kinderen (en zijzelf) enorm geboft hadden met zo'n aardige en lieve klas. Andere brugklassen waren beduidend drukker. Vervolgens vertelden de mentoren wat we van hen konden verwachten en wat ze van ons verwachtten. Ze waren erg benieuwd naar onze ervaringen.

En al gauw kwam het gesprek op wiskunde. De strengheid van de juf. Eén van de kinderen van de ouders was behoorlijk in paniek thuisgekomen, omdat hij zijn wiskundewerkboek was vergeten; dat was door de docent in zijn (van de jongen dus) agenda genoteerd en er werd verwacht dat hij die aantekening de volgende dag voorzien van twee handtekeningen zou komen laten zien aan de juf. Dit soort praktijken zijn we in Nederland niet meer gewend! Maar, verzekerde de mentor, dit soort gesprekken hebben we in het begin van het jaar altijd met klassen die haar voor het eerst hebben - ze moeten erg wennen aan de 'Russische methode' - maar aan het eind van het jaar loopt iedereen altijd met haar weg. Uiteindelijk is het namelijk een ontzettend lieve vrouw. Ah, een schaap in wolfskleren dus?

Andere kinderen waren bleken juist nu al heel blij te zijn met haar, omdat ze bij haar tenminste iets LEERDEN. Tja, daar valt ook iets voor te zeggen natuurlijk. En anderen snapten er juist weer helemaal niets van, van die hele wiskunde. De Wageningse methode is nu eemaal niet iedereen op het lijf geschreven....

En verder ging het over huiswerk, het schoolfeest, traktaties, allergieën, testen, proefwerkweek, oudervereniging, mailadressen, website, klassenhyves.

Het werd eigenlijk best een leuke avond. En we waren best een leuke klas. Misschien moeten we ook maar eens gaan hyven met elkaar.

En vanavond weer ouderavond. Van tennis deze keer. Zouden ze daar ook strenge juffen hebben?