Bibliothecaris die in principe geen boek leest

Wat? Bestaat die dan? Ja, in Delft bij de openbare bibliotheek. Maar dat is dan ook de hipste bibliotheek ter wereld. Maar geen boeken lezen, dat intrigeert toch wel, en het staat er toch echt, in het artikel in de Volkskrant naar aanleiding van een interview in verband met de actie Nederland Leest van dit jaar.

Uit het verhaal blijkt dat de directeur (Eppo van Nispen tot Sevenaer, dat klinkt toch wel als een naam uit een boek) voorheen hoofdredacteur van Hart van Nederland was. Dat verklaart natuurlijk een hoop. Meer bekend met verhalen dan met boeken. Maar misschien word je van verhalen wel wijzer dan van boeken, dat kan natuurlijk, daar mag je zelf over oordelen.

En dat bibliotheken verder moeten kijken dan alleen de gedrukte informatie in boeken, daar heeft hij absoluut gelijk in; we leven immers in een gedigitaliseerde wereld en digitale informatie is eenmaal sneller (en hipper!) dan gedrukte informatie. En dat bibliotheken naar hun klanten moeten luisteren, daar heeft hij ook gelijk in.

Van Nispen tot Sevenaer redeneert als volgt:

Helaas zijn de Nederlandse bibliotheek (sic) te veel naar binnen gericht. Ze moeten kijken naar wat hun klant wil. Uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van onze klanten vrouwen tussen de 30 en 60 jaar zijn en een soort George Clooney achter de balie wil zien. Daarom zie je in Delft opeens veel leuke mannelijke baliemedewerkers. Ik zeg: De klant is koningin.

In de arbeidscontracten van de medewerkers staat dat deze minimaal vijf keer per dag moeten lachen.
Ik vraag me af hoe de sollicitatiegesprekken aldaar verlopen. Of wat je allemaal bij je CV moet meesturen als je daar komt solliciteren. Duidelijk is in ieder geval wel dat professor Dingelam er nooit een baan zou krijgen. En misschien is dat maar goed ook, maar ik vrees toch een beetje voor de vorm die boven de inhoud verheven wordt.

Helemaal aan het einde van het artikel krijg ik overigens het idee dat Van Nispen tot Sevenaer toch nog niet helemaal losgekomen is van het boek als hij over zijn zoontje vertelt:

Gisteren hoorde ik mijn zoon van 6 achter in de auto: kuhkuh, nnnn, esss, ooh. Dat was ontroerend. Hij heeft net ontdekt dat die tekens op papier toegang zijn tot een wondere en spannende wereld.

 Juist ja, tekens op papier.

Met dank aan Valerie voor de attendering