Mooie dingen in 2020

 

Ondanks dat 2020 natuurlijk vooral een rampzalig jaar was, heeft het ook een paar mooie dingen opgeleverd voor mij persoonlijk. Voor jou vast ook. Goed om hier ook naar te (blijven) kijken. Ik zet mijn hoogtepuntjes hierbij alvast op een rijtje:

Nét voor het uitbreken van de Grote Uitbraak hebben we nog een paar voorstellingen bezocht, namelijk van Peter Pannekoek en Nick Cave, en zijn we nog op vakantie geweest, nou ja, hebben we onze dochter bezocht in Lissabon en hebben we een mooie powervrouwententoonstelling op het werk gemaakt.

Maar vlak daarna dus de intelligente lockdown. 

moestuin 🥦🥕🍓

Ik weet niet of ik het opgehokte thuiswerken dat daar het gevolg van was getrokken zou hebben als ik niet als afleiding onze pas verworven volkstuin zou hebben gehad. Wat een genot is dat zeg, zo'n moestuin. En wat een avonturen hebben we daar beleefd! Mijn medemoestuinders waren mijn nieuwe collega's, waar het makkelijk afstand mee te houden was: iedereen heeft immers zijn eigen perceeltje en alles speelt zich in de buitenlucht af. Samen met onze Lentse superkok Gerard Reijmer hebben we zelfs een keer een zesgangendiner gemaakt met louter groenten uit onze volkstuin. En natuurlijk de beste wijnen, want Gerard is ook vinoloog. En DJ. 

privédisco 

Wat ons brengt bij de privédisco. Want Gerard had ons al eerder uitgenodigd om te komen swingen bij de Thiemeloods waar hij al streamend plaatjes mocht draaien. Heel bijzonder in lockdowntijd. Wat zeg ik: heuse uitspattingen waren dat en ik mocht iedere keer een ander vriendinnetje meenemen. Mits die ook af en toe voor camera wilde dansen, want het geheel moest er wel swingend uitzien natuurlijk. Mensen moesten immers een beetje opgevrolijkt worden. Lekkere muziek en goede wijn verzekerd.

zoomvoorstellingen  

Verder heb ik via zoom ook een aantal voorstellingen bezocht, waaronder Brieven uit Genua door toneelgroep Maastricht en Nick Cave alone in Alexandra Palace. In november was ik zelfs heel even op tv.

werkprojecten 

Zoom was sowieso mijn beste vriend in de landelijke projecten die hebben uitgemond in opname van al het open en online onderwijsmateriaal op het gebied van informatievaarigheden in Edusources en natuurlijk ook de opbouw van de landelijke website met betrekking tot dit onderwerp. Mijn collega's in het land leken nog nooit zo dichtbij als dit jaar en het zou me niet verbazen als ik die vaker heb gezien dan mijn Nijmeegse collega's, hoewel dat er ineens vier keer zo veel zijn geworden doordat we samen zijn gegaan met de IT-afdelingen. 

ontspanning 

Naast het werk heb ik me ook vrij goed kunnen ontspannen door veel te fietsen, zwemmen en wandelen, al werd dat laatste me halverwege het jaar ineens ontraden door de fysiotherapeut omdat ik stevige heupartrose bleek te hebben. En natuurlijk heb ik lekker veel boeken gelezen en series gekeken (favorieten onder andere The Queen's Gambit en Babylon Berlin) en heb ik wat leuke nieuwe jurkjes van the Vampire's wife op de kop getikt. Die ook ineens pasten omdat ik bijna (still working on it) tien kilo ben afgevallen.

O ja, en heb ik de massage als ultieme ontspanning leren kennen. Op medisch gebied (onder andere voor die heupartrose), maar ook als gewone ultieme ontspanning. Wat een weldaad, ik kan het echt iedereen aanbevelen. Huidhonger? Nooit van gehoord! Gelukkig, want dat vind ik toch wel het lelijkste woord van dit jaar. 

roeien 

Maar het meest heb ik dit jaar genoten van mijn nieuwe sport roeien. Wat een heerlijke bezigheid is dat toch en wat een leuke club! In een klap twee honderd vrienden erbij! Kom daar maar eens om in coronatijd.

Fitgirl in moeilijkheden

Eindelijk, eindelijk was ik op weg om een béétje een fitgirl te worden. Een of twee keer in de week roeide ik en twee keer in de week deed ik fitness: een keer spinning (mijn oude hobby) en een keer - houd je vast - krachttraining. Van dat laatste had ik nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen, maar als je beter wilt worden in roeien is dat eigenlijk best een goed idee. Je roeit immers harder met sterke benen, armen en buikspieren.

Het kostte me heel veel moeite om me er toe te zetten, maar het feit dat ik in het weekend meestal alleen of hooguit met een iemand anders in het krachthonk van de roeiclub was, en dus de muziek lekker hard kon zetten en een keer een goede uitleg van mijn zoon (fitboy par excellence) had gekregen, heeft me uiteindelijk zo ver gekregen.

Tot vorige week.

Toen mocht ik ineens niet meer naar de sportschool van Mark. Te gevaarlijk! Hij weet gewoon niet wat een moeite het heeft gekost om eindelijk de sprong naar het krachthonk te maken! Nu zit ik weer ouderwets vast. Goede voornemens op 1 januari om het weer op te pakken zitten er ook niet in; alles, ook mijn privékrachthonkje, gaat immers pas op 19 januari weer open. Als we geluk hebben.

Wat er nog overblijft? Wandelen. Maar dat mag niet van de fysiotherapeut, ook een Mark trouwens. Ook al zo'n niet-gunner-voor-je-eigen-bestwil. Wandelen is namelijk niet goed voor mijn heupartrose zegt hij. Fietsen is het enige wat ik nog kan doen. 

Maar ja, die Mark die in de hemel woont heeft ons regen gestuurd. Wat is het leven van een goedbedoelende sporter toch moeilijk…..

Zwarte-pietenpakpapier

Het voelde bijna ouderwets aan: pakjesavond vieren met de kinderen. Maar we hebben het lekker tóch gedaan, op verzoek van onze schoondochter zelfs. Die had wel zin in een ouderwets 'heerlijk avondje' met z'n allen. Surprises, daar had eigenlijk niemand trek in (wel om te krijgen, niet om te maken). Dus werd overeengekomen dat we wél lootjes zouden trekken, maar verder alleen maar een gedichtje bij de pakjes zouden hoeven schrijven. 

Het trekken van de lootjes hebben we fysiek gedaan en na vijf of zes rondjes was er niemand meer die zichzelf had getrokken. Waarom we niet voor de digitale vorm van lootjes trekken hadden gekozen weet ik ook niet meer, maar waarschijnlijk had het er mee te maken dat we op deze manier de kinderen nog een keer extra konden zien; alles om je kinderen naar huis te lokken.

Enfin, eindelijk was het heerlijk avondje daar. Iedereen had z'n best gedaan op de cadeautjes en de gedichten. Toen was mijn pakje aan de beurt. Nog voordat het gedicht was voorgelezen en het pakje uitgepakt, leidde het al tot boze reacties. Ik had het pakje namelijk in het verkeerde papier ingepakt: een met het dessin van een 'foute' zwarte piet, zo een met gouden oorbellen en zo.

Dat had ik niet speciaal voor deze gelegenheid gekocht, maar lag al een jaar of tien te verstoffen in de kast en moest een keer op. De kinderen vonden het echt niet kunnen, en waren niet onder de indruk van mijn argument dat ik het anders weg had moeten gooien en dat dat toch niet echt milieuvriendelijk zou zijn.

Stiekem was ik echter best trots op ze. Ze hadden gelijk, ik had het verfoeilijke papier in het vuur moeten gooien. Of toch niet? Wat vinden jullie?

Begrafenis in coronatijd

Afgelopen week had ik een begrafenis. En dat is vervreemdend in coronatijd. Je mag maar met hooguit honderd (dat ligt aan de grootte van de kerk, in ons geval was dat zestig) man bijeen zijn; de rest kan via een livestream deelnemen.

Verder moet je mondkapjes op en mag je elkaar niet omhelzen. Dat grenst aan het onmenselijke, want hoe moet je iemand dan troosten aan wie zojuist haar broer is ontvallen door die Andere vreselijke ziekte, waar ze de afgelopen paar jaar al meerdere dierbaren aan is verloren?

Bij het klaarmaken van het altaar voor de Heilige Communie was een nieuw element toegevoegd, namelijk het plaatsen van een spatscherm, zodat de pastoor veilig de hostie kon uitreiken. Hoe hij dat met het vermijden van handcontact deed is mij niet helemaal duidelijk geworden. Er gingen maar weinig mensen ter communie; de vraag is of dat kwam doordat er maar weinig gelovigen in de kerk waren of veel mensen met een kwetsbare gezondheid.

Gelukkig was er achteraf wel een samenzijn in de pastorie naast de kerk; dat was troostrijk, hoewel er ook hier afstand bewaard moest worden. Er werd zelfs wijn geschonken; dat leek (in een wat groter gezelschap) op iets van heel lang geleden. Het verbroederde wel en het dempte ook de pijn een beetje. Zelfs het element van 'vrienden van weleer' zien kwam hier enigszins tot z'n recht.

En toch voelde het heel onnatuurlijk aan allemaal. Alsof de dood ooit natuurlijk is trouwens. Wennen doet het nooit in ieder geval.

Het enige wat echt troost bood was de muziek. Ik krijg nog kippenvel als ik Nothing else matters opzet. Door dat nummer zal ik altijd aan je blijven denken, Lukas. Rust zacht!

Edusources

Soms krijg je in coronatijd gewoon iets voor elkaar! Bijvoorbeeld een landelijke repository waar alle open toegankelijke onderwijsmaterialen op het gebied van informatievaardigheden bij elkaar staan. Tussen materiaal van andere universiteiten en hogescholen weliswaar, want we waren niet de enige community die bij de pilot betrokken was, maar dat is alleen maar mooi, want wat mij betreft kan er niet genoeg van dit soort hoogwaardige onderwijsmaterialen online staan. Hoe handig is dat? Als extra service hebben we ook nog eens een communitypagina gemaakt met een selectie van het materiaal. Neem daar vooral eens een kijkje.

Over kijkjes gesproken: in de tussentijd hebben we ook nog een website in elkaar geknutseld. Ik zeg hoezee voor de nog maar vorig jaar opgezette werkgroep information literacy. En Zoom natuurlijk, want zonder Zoom waren we nergens geweest. Zonder onze onvermoeibare voorzitter/ projectleider ook niet trouwens.

Ja, het was hard werken, maar de trots overheerst. 

Even tot hier

Zelfs in coronatijd kun je nog van alles beleven. Op tv komen bijvoorbeeld. Vandaag was ik te gast bij het satirische programma Even tot hier. 

'Maar dat is vanavond toch pas op televisie?'

Dat klopt, het is niet live, maar semi-live. Het is vanmiddag al opgenomen. Van twee tot half vier om precies te zijn. Ik kan nu alvast zeggen dat het een leuke aflevering wordt. Met veel Thierry uiteraard. 

Ik had er eigenlijk naar gestreefd om Alwetende te worden, maar helaas, ik bleef slechts een videowallbloempje. Je kunt mij ergens in de rechterbovenhoek bewonderen, met een beetje rood sfeerlicht; je moest namelijk net doen alsof het avond was en de gordijnen dicht doen. Kinderen moest je ook wegmoffelen als je die had, want de inhoud van het programma is immers niet geschikt voor kinderen onder de zestien - dat zou weer schelen in het aantal boze brieven voor de redactie.

Zelf had ik ook iets stouts gedaan, namelijk via een zoomfilter een rood baretje opgezet. Dat kwam me op een reprimande via de chat te staan; toen waren de opnames al bijna klaar, dus een groot deel van de tijd zie je me nog gewoon met dat rode petje in het publiek zitten. Lekker de uitgroei gecamoufleerd. En als je heel goed kijkt, zul je zien dat ik een zilveren Vampire's wife-jurkje aan heb.

Verder had ik ook een team om dingen voor mij te googelen: mijn man en mijn buurvrouw. Die mochten echter niet in beeld; je moest namelijk vooral in je eentje zitten, veel lachen en klappen, daarbij enthousiast in de camera kijken en niet eten en drinken. Dat laatste heb ik wel gedaan, want anders was het wat droog in de 'studio'. 

En nu? Tja, wachten tot vanavond en alle groene, blauwe en rode spulletjes die ik verzameld had (je moest af en toe multiple choice vragen beantwoorden door een groen, blauw of rood voorwerp voor de webcam te houden) weer op te bergen. 

Zo kom je die lockdown wel door. Met volwassen content.

The vampire's wife

The Vampire's Wife is het kledingmerk van Susie Bick, de vrouw van Nick Cave. Haar is de eer te beurt gevallen een designerscollectie voor de H en M te maken. 

Nu koop ik bijna nooit iets bij de H en M, maar dit keer wilde ik toch wel een uitzondering maken. De collectie zou op 22 oktober beschikbaar zijn, zowel online als in de fysieke winkels. 22 Oktober online, dat betekende om 00.00 uur, dus dan zou ik sowieso klaar zitten. Want meestal zijn die designercollecties binnen een mum van tijd uitverkocht. Aldus Karen, die me op de collectie gewezen had en veel meer ervaring met dit soort acties heeft. Zij was er dan ook voorstander van dat we echt een PLAN gingen maken. Mijn vingers waren dus al gothicpaars van het appen voordat we een kledingstuk in handen hadden.

Nu wilde het toeval echter dat een vriendin van mijn dochter bij de H en M werkt; we hadden dus een handlanger in ons midden. Zij zei dat ze best iets wilde achterhouden voor ons. Na enig nadenken werd dat het armbandje (we hadden meer gewild, maar dat vond ze begrijperlijkerwijs toch echt te veel). 

's Woensdag appte ze mijn dochter echter dat het armbandje er (nog?) niet was, maar wel wat andere sieraden (ringen, oorbellen, kettingen). En het was nog maar 21 oktober! Vast een vergissing? Wij meteen er naar toe om te checken en wat schetste onze verbazing? De sieraden waren echt al in de winkel aanwezig - in de kelder weliswaar - en we konden ruim inkopen (ik had me ingehouden en alleen de ringen gekocht; ik krijg altijd eczeem van niet-gouden sieraden, daar word ik voor behandeld).

Daar zaten we dan, midden in de nacht, als een stelletje pubers, te wachten totdat we iets van de collectie konden bestellen. En wat een zegening dat ik op een gegeven moment de tegenwoordigheid van geest had om op Twitter te kijken en zag dat The Vampire's Wife in antwoord op een van de tweeps over de releasetijd had gezegd dat dat om 8 uur Engelse tijd was. Om 9 uur onze tijd dus. Kijk, dat zijn nog eens ambtenarentijden. Ik kon rustig gaan slapen en weer om een normale tijd opstaan om te gaan winkelen. En het ging verbazingwekkend makkelijk. Ik kon alles bestellen wat ik wilde, ook het armbandje en het zilveren capeje. Geen cowboytoestanden, geen websites die vastliepen. Oké, na een kwartier was de helft al uitverkocht, schijnt, maar wij waren er - dankzij Twitter - uitgeslapen en precies op tijd bij.

Soms hebben soicale media zin en geven ze je een voorsprong. Voor als het er echt op aankomt.

Je skifft!

Na aanvankelijke teleurstelling (roeien in een vierpersoonsboot mag immers niet meer, omdat er geen anderhalve meter gewaarborgd kan worden) hebben de coronamaatregelen onverwacht ook iets positiefs opgeleverd: we mochten als beginnersgroepje versneld leren skiffen!

Al snel na de oproep van onze coach om ons hierin te begeleiden werd duidelijk dat de helft van ons groepje dat niet zag zitten, wat op zich begrijpelijk was: we waren gedurende de hele beginnerscursus bang gemaakt voor het skiffen; dat was wel zo moeilijk, daar moesten we pas na een à twee jaar roei-ervaring eens voorzichtig aan gaan denken.

Onze coach bestempelde dat als onzin: dat konden we best. Het ergste wat er zou kunnen gebeuren was dat we om zouden kieperen. En ja, een setje droge kleren en een handdoek meenemen was dus geen slecht idee. Nou, dat schepte vertrouwen!

Dus wij (de drie waaghalzen) stapten om de beurt in zo'n bootje. 'Je skifft!', zei de coach tegen ieder van ons toen we eenmaal op het water waren. 'Ja, ik skiff', kwam er onzeker uit onze monden na deze aanmoediging. 'Houd je bladen plat op het water en je handen bij elkaar, dit is de positie waarin je zeker niet kunt omslaan! Houd dat even vast en geniet!'

En genieten, dat deden we, toen we eenmaal ook wat voorzichtige roeibewegingen hadden gemaakt en we merkten dat de boot niet zo instabiel was als hij leek. Wat een overwinning! We dachten even niet aan dit soort filmpjes.

De belangrijkste les die we geleerd hadden was echter deze: een coronacrisis overwin je alleen met de juiste coaches.

Lintje

Oktober is voor ons altijd een feestmaand. Niet omdat het weer dan mooier wordt (integendeel), of dat we veel verjaardagen hebben dan. Neen, niets van dit alles! Het is een feestmaand omdat het dan de hele maand noten regent in onze tuin. 

Als kinderen zo blij rapen we elke dag een stuk of tien, twintig noten uit onze tuin. Alsof de paashaas ze op heel makkelijke plaatsen heeft verstopt, hoewel ze ook wel eens onder een blaadje of in de gieter liggen of zo; het moet een beetje leuk blijven. De helft hiervan eten we meteen op, de andere helft bewaren we als verstandige eekhoorntjes op zolder voor moeilijkere tijden. Naast het toiletpapier.

Het voelt altijd een beetje alsof we de hele maand lang een geldboom in de tuin hebben. En alsof het niet op kan geeft de goedheiligboom ons nog meer: verkoelende schaduw in de steeds heter wordende zomer.

Volgend jaar vraag ik een lintje voor hem aan. En voor mijn ouders, want die hebben 'm ons gegeven.

Hij heeft echt gebeld!

Ik zat vanmorgen gebogen over een of ander beleidsstuk, toen de telefoon ging. 'Met Mohammed'. Ik wist natuurlijk meteen om welke Mohammed het ging: Mohammed Benzakour, schrijver en columnist bij de NRC, wiens lezing ik dit weekend gevolgd had bij het DRONGO-talenfestival en die ons luisteraars als huiswerk opgegeven had om een kort verhaal naar hem op te sturen, dat door hem beoordeeld zou worden en waarover hij terug zou bellen.

Hoewel ik het ergens dus toch een beetje verwachtte, verkeerde ik toch een kort moment in verwarring. Als eenvoudige burger gebeurt dat je namelijk niet elke dag, dat je opgebeld wordt door een schrijver. En ik had me ook best kunnen voorstellen dat Benzakour helemaal geen zin had om al die amateurschrijvertjes te gaan zitten nabellen; daar was ik eigenlijk gewoon van uitgegaan.

Maar hij had het dus tóch gedaan: een man een man, een woord een woord. 

En natuurlijk had hij - volgens eigen zeggen - naast leuke inzendingen ook een hoop rommel binnengekregen. Met mijn verhaal had hij zich in elk geval wel geamuseerd; wat een opluchting om dat te horen! Het behoorde zelfs tot de categorie 'goed tot heel goed'. Volgens hem was het een prima opgebouwd verhaal, had het een komische twist aan het eind, en bevatte het zelfspot. Zaken die hem persoonlijk zeer bevallen. 

Wel zou hij zelf termen en woorden als 'tips en tricks' en 'nope' vervangen door gewone Nederlandse woorden, waardoor het geheel wat tijdlozer zou worden. 

En passant vertelde hij dat hij zelf ook bezig was met een volkstuintje en dat er op zo'n complex - dat herkende hij ook wel in mijn verhaal - altijd een bijzonder soort sfeer heerst. 

En hij nam het ook nog even (hoe lief!) op voor de mol. 'Heb je zo'n beestje wel eens van dichtbij gezien en geaaid?' Ik moest bekennen van niet en dat ik ze alleen van foto's kende. Hij zelf ook, maar hij vond dat mollen in ieder geval nuttige beesten waren, waar ik eerder slingers voor op zou moeten ophangen in mijn tuin dan dat ik hun bouwseltjes moest vernietigen. Ze vingen immers slakken en maakten de grond lekker los met hun gangen. Dat laatste beaamde ik volmondig, maar ik zei dat daar in het verhaal geen ruimte voor was, iets wat hij als schrijver best snapte.

'Hebben jullie in Marokko eigenlijk ook last van mollen?', vroeg ik hem. 'Eh, nee, eigenlijk niet, want daar is onze grond te droog voor en er zijn (dus) ook geen slakken die ze kunnen opeten. Het Marokkaanse woord voor mol zou ik zo een, twee, drie ook niet weten; volgens mij hebben we daar niet eens een woord voor'.

Navraag bij mijn man leerde mij dat er ook in Iran geen woord voor bestaat; 'Europese blinde muis', wordt het beestje daar genoemd. Wie weet in Marokko ook.

Er zouden vaker schrijvers moeten bellen; daar leer je nog eens iets van! 

Mohammed Benzakour en het korte verhaal op het Drongofestival

Mooi initiatief hoor, dat DRONGO talenfestival op de Radbouduniversiteit! En eigenlijk niet eens zo'n probleem dat het alleen online te volgen is dit jaar. Tenminste, als je je zo vrij voelt voor de camera als Mohammed Benzakour, de spreker waar ik me voor ingeschreven had. 

Een prettige onderbreking van het werk, even een inspirerend pleidooi voor het korte verhaal. Ik denk dat als het live was geweest, ik er niet eens naar toe was gegaan, hoewel het normaliter aan de overkant van de straat is, want andere jaren ben ik ook niet geweest. Uiteindelijk ben je er dan namelijk relatief veel meer tijd mee kwijt. Je vertrekt op tijd, want wil niet op het laatste moment aan komen zakken, je moet langs een blije balie om je aan te melden, je ziet daar wat bekenden en blijft naderhand nog wat plakken et cetera et cetera.

Nee, dan liever op deze manier; een welkome onderbreking van het thuiswerken.

De lezing van Benzakour ging dus over het korte verhaal, een genre dat tegenwoordig hier in Nederland flink ondergewaardeerd wordt ten opzichte van de roman. Meesters van het korte verhaal in ons kikkerlandje vindt hij Biesheuvel en A.L. Snijders, maar als absolute keizers schoof hij Guy de Maupassant, Gabriel Garcia Marquez, Roald Dahl en Edgar Allan Poe naar voren. 'De beste schrijvers zijn dode schrijvers', zei hij daar verontschuldigend bij.

De beste korte verhalen zijn volgens hem die met een twist op het eind, dat je bijvoorbeeld de hele tijd door de schrijver op het verkeerde been bent gezet en er een verrassende ontknoping op het einde volgt, dat zijn echt de mooiste verhalen, verhalen die je ook bijblijven.

Absolute afknappers qua korte verhalen zijn stukjes met woorden als leuk, grappig, super en uitdaging. Als die woorden voorkomen, stopt Benzakour direct met lezen. Daar zakt z'n broek van af.

Het meest in de buurt van korte-verhalen-vertellers komen de columnisten. Daar hebben we er een heleboel van in Nederland; zelf is Mohammed ook columnist (voor de NRC). Echt goede columnisten zijn er echter maar weinig volgens hem. Bert Wagendorp, Bas Heijne (en hij zelf natuurlijk) steken er wat hem betreft met kop en schouders boven uit. 

'Allemaal mannen!', klonk het in de chat. 'Goede schrijfsters heb je maar weinig in Nederland inderdaad', aldus Benzakour. Uitzonderingen zijn wat hem betreft Annie M.G. Schmidt en Marga Minco. Het Nederlandse schrijverswereldje vindt hij momenteel sowieso een beetje ziek; er heerst (te) veel inteelt, vriendjespolitiek en kinnesinne. 

Zo. Daar kunnen ze het mee doen.

En ook voor ons had hij iets te doen; hij wilde dat wij bij wijze van huiswerk een kort verhaal naar hem zouden opsturen. Dat gaat hij dan becommentariëren en daar gaat hij over terugbellen. Mijn huiswerk was gauw klaar: ik heb een redelijk recent verhaaltje van dit weblog over het mollenbezoek aan onze moestuin geplukt en opgestuurd.

Ik ben nog niet teruggebeld - dat doet me het ergste vermoeden.....

Kafkaësk

Sinds enige weken mogen we weer terug naar kantoor. Eén dag in de week. En dan niet met het hele team tegelijk helaas, maar het liefst de helft van het team een andere dag. Waarom? Omdat je op die manier ook nog andere mensen dan die uit je normale werkbubbel ziet en je nog iets van ketenbesef overhoudt.

Begrijpelijk, maar het levert wel kafkaëske situaties op. Bijvoorbeeld als je gaat vergaderen en de helft van het team zit op kantoor - ieder op z'n eigen kamer - en de andere helft thuis. Bizar! Of de nieuwe divisiedirecteur stelt zich voor: via Zoom! Of je laat een boek bij de balie komen en wat blijkt? Je kunt het pas twee dagen later komen ophalen, want het moet eerst nog in quarantaine.

En tóch ben ik blij dat m'n werkgever het zo geregeld heeft; inmiddels vindt zo'n tien procent van de nieuwe besmettingen op het werk plaats.

Daar krijgt het bij ons geen kans voor. Enfin, morgen mag ik weer.

Quo vadis?

Voor de roeiers die de beginnerscursus scullen hadden afgerond, werd er een lesje boordroeien georganiseerd. Iedereen mocht daar aan meedoen, maar er waren er uiteindelijk maar drie aanmeldingen voor. Wat op zich perfect was, want dan konden we een vierpersoons boot plus stuurman bemannen en hadden we lekker twee coaches aan boord; bijna privéles dus.

Boordroeien staat te boek als lastiger, omdat het er nog meer op aankomt dat je met z'n allen precies gelijk roeit om te voorkomen dat de boot instabiel wordt. Ik vond het echter een stuk makkelijker, omdat ik maar één riem hoefde te bedienen en de palen elkaar niet hinderlijk kruisen tijdens het roeien.

Blij dus dat ik dit aangedurfd heb, want eigenlijk wilde ik me op het laatste moment nog terugtrekken ('stel nou dat ik al slechtste roeier aller tijden door de mand boot val' en dat soort van gedachten).

Quo vadis heette de boot waar we mee voeren. Hoe toepasselijk!