Ten eerste: een brievenboek op het toneel: een beetje vreemd, ik kon me er niet zo veel bij voorstellen.
Ten tweede: een toneelstuk via Zoom: het gaat bij toneel toch om de beléving en dat kan toch niet via een schérm en met een programma waar je normaal mee vergádert? Dan haal je toch alle essentie van het theater weg?
Maar het was verrassend leuk. De voorstelling, die merendeels bestond uit het voorlezen/ vertellen van een brief aan Gelya, de ex-vriendin van Pfeijffer, over Genua in de regen, in de herfst, zo in contrast met de vrolijkheid op de terrasjes in de zomer. Huilende parasollen en druipende straten waar je maar keek. De troosteloze haven. Interessante ontmoetingen met Genuezen van allerlei allooi, dat wel. Dat verzachtte, net als de drank.
Acteur en artistiek leider Servé Hermans speelt Ilja die het driftig rokend en drinkend vertelt. dat doet het goed, alsof je met hem aan een tafeltje aan het terras zit. Ons was van tevoren netjes verteld hoe je het beeld op speakers view kreeg. Anders zag je de protagonist alleen als een klein hoofdje tussen alle mensen die óók in beeld waren, maar het publiek moesten voorstellen en daardoor een beetje mede-acteurs waren.
Ja, ik zelf ook. Ik had me voor de computer geïnstalleerd met een glas Apérol Spritz om de ervaring iets meer cachet te geven dan het bijwonen van een gewone zoommeeting. Je moet wát.
Maar het was niet alleen Hermans die als acteur in beeld kwam. Ook Ilja zelf kwam semi-live in beeld om ons een fijne voorstelling te wensen vanuit Genua en Michel Sluysmans, acteur, artistiek leider en vriend van Ilja, leidde het toneelstuk in met een brief aan de schrijver over de totstandkoming van het stuk. Heel stijlvol en in de stijl van Pfeijffer, een gedegen spel met feit en fictie.
Door de bijzondere setting 'in the cloud' kreeg dat spel zelfs nog meer dimensie, want kun je dit toneelstuk wel echt een toneelstuk noemen? De acteurs stonden in elk geval niet op het podium, en de muzikale omlijsters (sopraan Lies Verholle en pianiste Elisabeth De Loore) ook niet. die zaten in hun eigen huiskamer, in respectievelijk Antwerpen en Gent. Bizar, bizar, maar het klópte - afgezien van de behuizing: dit soort artiesten behoort in paleizen met kroonluchters te wonen, niet in kleine flatjes met Ikeameubilair.
Bij gebrek aan coulissen kleedde Michel Sluysmans zich gewoon voor de camera om, al bestond dat omkleden meestal uit het opzetten van een pruik of zonnebril of allebei, al naar gelang zijn bijrol, die met baard de ene keer geslaagder was dan de andere keer. Ik bedoel, Stella met baard? Ik zou het verboden hebben als ik Ilja was!
Romeinse tragedie- en komediemaskers |
En er volgde een vet zoomapplaus door het publiek dat na de voorstelling eindelijk van het mute-slot gehaald werd. En zelfs mocht chatten om de toneelgroep voor de voorstelling te bedanken. Nou, dat hebben we in groten getale gedaan!
Hartelijk bedankt dus, Katharina, voor de tip!
recensie over deze voorstelling in de theaterkrant
Als je trouwens zin hebt om Ilja zelf een verhaal te horen inspreken, klik dan op deze link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten