De laatste tijd geniet ik ineens steeds meer van wandelen. Dat is misschien gek voor een fietser, maar het is een feit. Het kan ook door de tijd van het jaar komen; in het najaar is wandelen eigenlijk ook fijner dan fietsen. Met wandelen heb je namelijk niet zo'n last van de regen en de wind bijvoorbeeld. En ook in sneeuw en ijs (als we die ooit nog mogen aanschouwen in Nederland) loopt het lekkerder dan dat het fietst.
In je eentje wandelen is echter niet zo leuk. Voor korte stukjes leen ik af en toe de hond van de buurvrouw, maar die is helaas niet altijd beschikbaar, zeker niet voor lange wandelingen. En mijn man kan ook maar korte stukjes lopen vanwege een probleem met z'n voeten.
Natuurlijk vind ik het ook leuk om af en toe met vrienden te lopen, maar ook die zijn uiteraard niet altijd beschikbaar. En toen dacht ik ineens weer aan de slakkengang, de wandelclub voor mensen met een verminderd energieniveau waar ik een jaar of 15 geleden tijdens mijn burn-out lid van was. Zou die nog bestaan? En warempel, die bestond nog! Zou ik daar misschien een keer met mee kunnen wandelen? Of had ik daar te veel energie voor? Enfin, een jonge hond ben ik in ieder geval niet meer, dus laat ik ze maar eens aanschrijven via het contactformulier, dacht ik.
Geen enkel probleem, ik kon gewoon meelopen, zei de opperslak, nog steeds dezelfde als 15 jaar geleden. Ja, hij herinnerde zich mij ook nog wel van toen. Ik was vaste wandelaar op de dinsdagmiddag, wist hij nog.
Inderdaad, dat klopt, maar dat kan nu dus niet meer, want doordeweeks werk ik gewoon en ik kan dus eigenlijk alleen in het weekend. Ook geen probleem, want een keer in de drie weken is er een stiltewandeling op de zondag, zei hij; dat zou perfect zijn voor mij.
Dus ik afgelopen zondag op pad met zeven andere slakken. Het voelde meteen weer heel vertrouwd en huiselijk, vooral tijdens het nakoffiën. Dat vond iedereen - slakken zijn heel sociale dieren - dus gaan we vanaf volgend jaar elke zondagochtend wandelen. Om te beginnen met drie slakken, van wie er een voor zo'n wandeltochtje altijd helemaal uit Den Haag komt. Eens kijken of we die randstadslak er met z'n tweeën uit kunnen lopen!
 |
| Blije slak met hond |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten