Obgrigada Lisboa!

Soms heb je het geluk dat je dochter een half jaar gaat studeren op een prachtlocatie en dat ze het prima (leuk zelfs) vindt dat je haar komt opzoeken. De reis naar Lissabon was snel geboekt! En naast het geluk van de charme van de vriendelijke stad aan de Taag hadden we ook nog eens prachtig weer: een dikke 22 graden en een staalblauwe hemel. Wat wil een mens nog meer in februari?

Gezellig terrasjes pakken, genieten van het heerlijke eten en de mooie straatjes en gebouwen, swingende openluchtoptredens en zonsondergangen aan het water. Het leek wel zomer! Zelfs voor Portugese begrippen viel die vroeg; normaal tikken ze dit soort temperaturen pas in april aan.

Naast de stad, de zon en de rivier vond ik ook de Portugese mens een heel aangenaam soort: hartelijk, behulpzaam en open. Echt harde werkers zijn het echter niet volgens mijn dochter: alles wat ze van het werk af kan houden, houdt ze ook van het werk. En de colleges dan? Die beginnen sowieso altijd een kwartier te laat en ook de eindtijd die er voor staat wordt vaak niet gehaald. Stress lijken ze niet te kennen, lage lonen wel. Dat leidt onder andere tot extreem lage Uberprijzen: als je het ritje met z'n tweeën of drieën deelt is het nog goedkoper dan een bus- of metrokaartje. En je krijgt er ook nog eens gratis een leuk gesprek bij geserveerd! De Portugezen die wij hebben ontmoet spraken allemaal behoorlijk goed Engels, veel beter dan bijvoorbeeld de Spanjaarden of Fransen. Ze hebben dan ook bijna allemaal een tijdje in het buitenland gewerkt. Lage lonen hè, dan moet je wel...

Ter voorbereiding op onze reis hadden we een aflevering van In Europa gezien waarin de volksaard van deze mensen goed in beeld wordt gebracht: het zijn vrolijk tsjirpende krekels en ze kennen geen zorgen voor morgen.Grappig detail in die docu vond ik dat een hoge ambtenaar enkele jaren geleden een mooi spel speelde met die volksaard door de belastingmoraal van de Portugezen op te krikken middels een loterij: elke week werd een Audi verloot onder de mensen die hun BTW-bonnen instuurden. Dat werkte als een tierelier! Mensen verzamelden massaal hun bonnetjes en stuurden ze op. Ook wij kregen overal nu nog een bonnetje bij, zelfs bij ons metrokaartje.

Een enorme bak vind ik dat.

Verder hebben ze het 'golden visum' bedacht voor rijke buitenlanders die kapitale villa's opkopen. Voilà, kassa! Alleen zijn de huizen inmiddels niet meer te betalen voor de gewone Portugezen. Met name de goedopgeleide jongeren vertrekken daarom massaal naar het buitenland om een beetje een goed loon te krijgen. En ik kan ze geen ongelijk geven. Hoewel? Ik zou er misschien best een lager loon voor over hebben om in het Portugese paradijs te wonen.

Als ik mijn dochter was, zou ik het wel weten....

Cascais, badplaatsje bij Lissabon