Omid Djalili

Eindelijk is hij ook op de Nederlandse televisie te bewonderen: de vrolijke Brits/Iraanse komiek Omid Djalili. Weliswaar veel te laat, maar daar hebben we de DVD-recorder voor.

Soms is hij ronduit flauw, maar soms ook briljant grappig. De stukjes die ik vooral grappig vind, zijn de sketches waarin hij zelfspot bedrijft met zichzelf als Iraniër en Middenoosteling (en natuurlijk als Brit/ moderne westeling- hij heeft een Britse moeder).

Hij houdt ons allemaal een vette spiegel voor en doet dat in een waanzinnig tempo, afgewisseld met enkele vreemdsoortige buik- en andere dansjes.

Tevens heeft hij gefigureerd in een aantal films (Gladiator, the Mummy, Mean Machine, Spy Game en Pirates of the Caribbean). Ook daar refereert hij menigmaal aan.

Mijn favoriet is voorlopig de sketch met Djalili als homofiele filmmaker die Osama bin Laden gaat helpen met het maken van een video.

Alsof hij het nog niet druk genoeg heeft, houdt de komiek ook nog een blog bij. Te vinden op zijn website.

Go on, Omid! We love your show!

ingelijst (2)

Enkele dagen was ik van slag, want ik had mijn volgers niet op de gebruikelijke rij staan. Het schijnt dat Blogger en Google samen een leuk plannetje hadden bedacht. Iets met Friend connect. En ze hadden me niet eens persoonlijk bericht daarover. Dat viel me wel erg van ze tegen. Het voelde een beetje alsof de huisbaas van alles in je van hem gehuurde kamer aan het veranderen was. Een soort inbreuk op je privacy.
Ik miste ineens een van mijn volgers, mijn muzen. Als ik even niet meer weet wat ik moet schrijven, kijk ik ze altijd even aan en de woorden vloeien mijn hoofd binnen. Dat voelde nu ineens anders, er ontbrak iets, het klopte niet.
Gelukkig is het allemaal weer hersteld nu. De volgers zijn zelfs ingelijst nu en dat hoort ook zo.

Ik heb je laatst lezen zeggen

Ik had ze lange tijd niet gelezen, maar ontdekte ze bij toeval weer: de linguïstische miniatuurtjes van Neder-L. Het taalminiatuurtje van lezen als zintuig stemde me tot enig nadenken. Diamantjes zijn het, die miniatuurtjes!

Entre les murs

Gisteren maar weer eens naar de film geweest. De afspraak stond al langer, maar we hadden nog niet afgesproken naar welke film we zouden gaan. Opties waren Revolutionary Road, Slumdog Millionaire en Entre les murs. De eerste werd alleen 's middags getoond, van de tweede dachten we dat het wel erg druk zou worden na de oscaruitreikingen van afgelopen weekend (wat ook bleek te kloppen), dus het werd de laatste.

We hebben geen moment spijt gehad van onze keuze. Prachtige film die zowel veel ellende als humor in zich bergt.

Het gaat over een idealistische leraar Frans op een school in een buitenwijk van Parijs en zijn relatie met zijn heftige, multiculturele klas. Er wordt voornamelijk binnen de muren van de klas gefilmd (en kleine stukjes op het schoolplein, de lerarenkamer, de vergaderkamer en de rectorskamer). De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van de voormalige leraar François Bégaudeau, die ook de hoofdrol speelt. Zijn leerlingen worden gespeeld door niet-professionele acteurs. Hij heeft in Cannes de Gouden Palm gekregen. Terecht.

Onderwijs en academici

Het wil maar geen chemie meer worden: academici en (middelbaar) onderwijs. Ooit waren het natuurlijke bondgenoten, nu probeert men ze met een fopspeen kalm te houden, wat natuurlijk niet lukt; ze verlaten massaal het onderwijs met verslechtering van kwaliteit van datzelfde onderwijs als gevolg. Aleid Truijens schreef er gisteren over in de Volkskrant. Zij vergelijkt de belofte van minister Plasterk voor structurele loonsverhoging van academici met het beloven van een iPod en het daarna afschepen met een MP3-speler van het Kruidvat.

In vergelijking met de rest van Europa verdienen leraren in Nederland belachelijk weinig in verhouding tot het aantal uren dat ze draaien en de grootte van de klassen waar ze voor staan.

Eén van de redenen dat ik het onderwijs verlaten heb - inmiddels al weer 9 jaar geleden - had (naast een aantal andere redenen, namelijk de beroerde invoering van de tweede fase, de verslechtering van bestuur en sfeer op onze school, de steeds vollere klassen, de combinatie werk/ tweede kind, genoeg van reizen en 's avonds, in de vakanties en in het weekend werken etc.) ook een financiële reden.

En dan was ik nog goed bedeeld, want ik had middels een kleine stunt - een ingezonden brief in de Volkskrant - een forse schaalverhoging binnengehaald.

De ingezonden brief had ik ooit wel bewaard natuurlijk, maar was 'm allang weer kwijt. Vanmorgen dacht ik: 'zal ik 'm eens proberen op te zoeken in de krantenbank?' en ja, het lukte. Grappig om de tekst van zo'n tien jaar geleden weer eens terug te lezen. Het was in de tijd dat minister Hermans de mond vol had van het zogenoemde keurkorps (dat hij m.i. allang in huis had, maar weigerde goed te betalen). Er waren op dat moment stakingen om loonsverhogingen voor alle docenten.

Voor degenen die niet bij de krantenbank kunnen, volgt hier de tekst:

Het is maandag, ik werk in regio zuid als jonge docent en ik staak niet. Toch ben ik boos over wat ik verdien. Het gaat me daarbij echter niet om enkele procenten (dat wil in het geval van jonge docenten zeggen enkele tientjes), maar om een veel fundamentelere kwestie, namelijk de beloning van jonge eerstegraads docenten.
Dezen worden uit kostenbesparing vaak als tweedegraads docenten met bijbehorende salariëring aangesteld, terwijl ze het werk van een eerstegraads docent verrichten. Nu zou ik me daar niet zo heel erg druk over maken, als ik me niet elke maand blauw zou betalen aan de studiefinanciering, die door mijn langere studietijd (vwo-universiteit-Unilo) behoorlijk is opgelopen. Als je daar de inkomstenderving van twee a drie jaar langer studeren dan tweedegraads opgeleide docenten bij optelt, kom je al gauw uit op een extra investering van een halve ton. Wanneer gaat minister Hermans zich het lot aantrekken van dit onderbetaalde 'keurkorps'?

Het bracht destijds veel beroering teweeg, eerst thuis (mijn huis leek het hele weekend een vakbondskwartier) en later op school. Ik weet nog letterlijk welke woorden de rector tegen mij sprak: 'zullen we de kwestie hier in de lerarenkamer bespreken of kom je even mee naar mijn kamer?'. Ik koos natuurlijk voor het laatste, met de salarisstijging van schaal 10 naar schaal 12 tot gevolg. Ziehier de macht van de pen. Ik wens het huidige keurkorps veel succes.

Ingelijst

Al weken kijken we tegen een lege lijst aan; de overburen zijn namelijk verhuisd. Vandaag hebben we ze gezien: de vermoedelijke nieuwe overburen.

Ze kwamen aanrijden met een zwart autootje. De man bleef in de auto zitten, de vrouw stapte uit en ging met de (vrouwelijke) mutatieambtenaar naar binnen en ondertekende daar een hoop papieren. Enkele minuten stapte ook de man uit de auto. Kennelijk moest hij ook iets ondertekenen. Ze zagen er rustig uit (gelukkig).

Ik ben benieuwd hoe het schilderij zich gaat ontwikkelen de komende tijd. Levende schilderijen zijn nog altijd leuker dan lege lijsten. En aangezien het raam van het huis als een schilderij bedoeld is, vind ik ook dat ik naar het schilderij mag kijken. De busladingen toeristen die af en toe bij ons in de straat komen, doen dat namelijk bij voortduring ook altijd bij ons. En wij, het schilderij, kijken dan altijd onbeschaamd terug. De nieuwe overburen zullen dat ook snel genoeg leren: welkom, nieuwe buren, in kunstveld Lent!

Wuthering heights

De ellende die wij een paar maanden geleden het liefst wilden ontvluchten: kou, sneeuw en gladheid, hebben we dit weekend juist opgezocht. En we hebben er nog van genoten ook! De spierpijn die nu mijn kuiten kwelt, heb ik er graag voor over om me weer even als Maxima in Lech gevoeld te hebben. Dat was namelijk al 25 jaar geleden en dit keer moesten we het zelfs zonder skileraar doen.

Enkele van onze vrienden, die nog nooit in Center Parcs vertoefd hadden, voelden zich echter tegelijk ook figurant in Wall-E en echt ongelijk kon ik ze niet geven. Heel veel relaxter op vakantie kan eigenlijk niet. Als je even niet oplet, kom je het park niet meer af. Je wordt nog net niet van activiteit naar activiteit vervoerd, maar heel veel schelen doet het ook niet. Of we ooit nog terug mogen komen weet ik niet; daarvoor hebben we te veel schadeformulieren moeten invullen (ijsbal door de ruit, reclameringen over te korte bowlingtijd, verkeerde bonnetjes, niet werkende steengrill, huisjessleutel mee naar huis, niets gekocht in de souvenierwinkel).

We staan vast op de zwarte lijst nu. Weer eens wat anders dan de zwarte piste.

Een paar daagjes rust....

Cursus 2.0

Gisteren heb ik maar niets geschreven op m'n weblog, want de hele ochtend was al gevuld met 2.0 - activiteiten. Ik volgde namelijk een (gedeelte van) een cursus over web 2.0. En niet zo maar van iemand, maar van onze eigen UBNederland 2.0-goeroe.

Web 2.0 zul je misschien zeggen, je kunt onderhand toch beter een cursus web 3.0 gaan volgen? Ja, maar als zij-instromer heb ik nooit de hele range van web 2.0 bekeken en dit was dus eigenlijk een klein inhaalslagje. Bovendien kan de charmante goeroe enorm inspireren, pik je altijd wat nieuwtjes op en leer je weer eens wat andere collega's op een andere (in dit geval 2.0) manier kennen.

En je wordt gedwongen - omdat je nu eenmaal opdrachten moet maken - eens dingen te doen die je normaal niet doet, of die je eigenlijk van plan was te doen, maar waar het eigenlijk nooit van gekomen is. Zo lees ik nu eindelijk mijn RSS-feeds vanuit de google reader, en heb ik samen met een collega een kleine bijdrage aan de grote Wikipedia geleverd. Verder weet ik nu welke web 2.0-activiteiten het minst makkelijk te onderscheppen zijn door de autoriteiten (skype ssst, niet doorvertellen hoor) en hebben we samen ontdekt wie Biepmieke nou is (het bleek nota bene een oud-collega van mij te zijn uit Oss; ik heb haar meteen aan mijn reader toegevoegd).

En nu: wachten maar op web 3.0.....

Freek

Cabaret tijdens werktijd, we maken het dagelijks mee met z'n allen. Maar vandaag was er voor het caberet op ons werk een echte caberetier ingehuurd. En niet zo maar één!

Freek de Jonge verzorgde vandaag de Frans Kellendonklezing voor onze Radboud Universiteit. Speciaal daarvoor was de Vereeniging afgehuurd. Normaliter is er niet zoveel belangstelling voor de jaarlijks terugkerende Frans Kellendonklezing. Maar voor Freek was er veel belangstelling, niet alleen van de genodigden, wetenschappers en ander waardevol personeel, maar ook van studenten. Daar was ook op gehoopt door de collegevoorzitter, die hoopt dat er ooit een Nobelprijswinnaar uit de gelederen van de Radboudwetenschappers zal komen. Dan moet je groots uitpakken.

De voorstelling was - zoals we van Freek gewend zijn - fenomenaal, grappig en vol stof om over na te denken. Gelukkig niet al te prekerig en wel met veel zelfspot. De thema's waren geduld, geloof en ongeloof, inhoud en vorm.

De vorm die Freek gekozen had was iets anders dan normaal: hij was gekleed in een grijs krijtstreeppak met rode schoenen (een verwijzing naar de rode schoenen die de paus droeg tijdens zijn eerste optreden als paus?) en hij las voor van papier: het was per slot van rekening een lezing. De inhoud (met name Andries Knevel moest het ontgelden) was hem de laaste weken natuurlijk aan komen waaien ('wie zou daar nou de hand in gehad hebben?').

Bekende Nederlanders ('mensen die hun lichaam ter beschikking van de media stellen') in de zaal waren - behalve zijn vrouw en de collegevoorzitter - Dries van Agt en Jan Siebelink.

Na afloop zouden we allemaal een gedrukt exemplaar van de rede krijgen, maar die was niet op tijd klaar. Freek, die een laptop bij zich had - zichtbaar op het toneel opgesteld, maar verder zonder functie - zei tegen ons, het publiek, wijzend op de laptop, 'geef me allemaal jullie e-mailadres, dan mail ik 'm jullie wel'. Snel werd hij teruggefloten door de voorzitter van de Frans Kellendonklezing, die de grap eigenlijk maar half kon waarderen.

Bij gebrek aan verdere tekst dan maar de aankondiging van de lezing die Freek de organisatie van tevoren had doen toekomen, zodat ze een beetje wisten welke kant het op zou gaan:

Er komt een

de mensheid is uit vorm

er wordt alleen nog maar verloren

tijd, kennis en ruimte op zoek naar winst

komen we terecht op wachtlijsten

zou in het vermogen om te wachten

geduld

een oplossing schuilen

Kom volgend jaar maar terug

zie ook: http://lest000.blogspot.com/2009/02/freek-op-het-droge.html

Post-Valentine

Open dagen

Mijn zoon zit in groep 8, dus hij zal volgend jaar ergens naar een middelbare school moeten. Vandaar dat we vandaag - net als vorig jaar - een paar scholen in de buurt bekeken hebben.

Op naar de open dagen dus. Scholen bekijken met mooie bloemetjes op de tafels en zo. Op z'n alleraardigst zullen we maar zeggen.
De informatieavonden hebben we overgeslagen. Ik vind het nogal wat om mijn kind om half elf pas in bed te stoppen op een doordeweekse dag. Stel je voor dat hij de dag erna een stuk van de drempeltoets moet maken! Ja, je leest het goed. Op de school van mijn kinderen wordt namelijk geen CITO-toets gehouden, maar een drempeltoets. En die wordt niet op één dag gehouden, maar verspreid over de week. Van tevoren is niet bekend welke dagen precies. Dat zou de kinderen maar onnnodig zenuwachtig maken. Het maakt mij geloof ik meer zenuwachtig dat het niet gewoon op een dag is. Maar misschien is het beter zo. Ik ben gelukkig geen deskundige.

Vandaag op zoek naar de school van de tweede keuze. De eerste keuze was vorig jaar al gemaakt. Het was ontspannend om op de school van de tweede keuze rond te lopen. We werden rondgeleid door een meisje uit de brugklas. Mijn zoon had haar uitgekozen uit het gidsengroepje. Het meisje leidde ons geduldig rond langs alle lokalen. Erg leuk om weer eens in een wiskundeboek te kijken. En in een Engels boek. En Engelse dropjes geserveerd te krijgen. Soms lijkt het of er niets veranderd is in al die jaren.

Maar dan. De CCgamersclub. De school stelt elke vrijdag na de lessen enkele lokalen aan de leerlingen beschikbaar om te gamen. Leraren doen ook vaak mee, vertelden de gamers. Die waren echter maar moeilijk te verslaan. Er is enige game-apparatuur op school aanwezig, maar de kinderen mogen zelf ook van alles meenemen: DSjes, PSPtjes en hele Wii's met alles erop en eraan. Ik geloof niet dat wij dat hadden 30 jaar terug....

Verder werden er behoorlijk wat feesten gehouden in de partyruimte Zjee Huub. Dat zag er wel heel gezellig uit, net als de pauzeruimte, die meer een bruin café leek.

Na de proefles (Frans; bij de vorige school hadden we al biologie en Latijn gedaan) wisten we het: het was een superleuke school, maar de eerste keuze blijft staan. Voor mijn zoon dan. Mijn dochter krijg ik niet meer naar het SG na die biologieles van vorig jaar, waarin het hart van een koe voor de ogen van de kinderen ontleed werd.

Zwarte zwanen

Beste Geert,

Het vermoeden had ik eigenlijk altijd al, maar nu weet ik het zeker: je hebt vroeger op school gewoon niet goed opgelet! Als er liedjes gezongen werden, zat je alleen aan de peroxidatie van je haardos te denken. Anders had je het kunnen weten:
Witte zwanen, zwarte zwanen,
wie gaat er mee naar Engeland varen,
Engeland is gesloten, de sleutel is gebroken....
En, hoe voelde het om ergens niet toegelaten te worden?
Je kunt beter je geluk beproeven in Italië, zoals Malou van Hintum afgelopen week betoogde, en een ander geloof belachelijk maken. Dat zal weinig moeite kosten, gezien de ontwikkelingen van de laatste weken.

En nu ga ik lekker een warme trui aantrekken, om me te beschermen tegen je kilte. Of het zal helpen weet ik niet.

It's all Greek to me

"A man is in general better pleased when he has a good dinner upon his table, than when his wife talks Greek."

Een collega van mij duwde dit vandaag met een big smile onder mijn neus. Hij is namelijk bezig met het organiseren van een tentoonstelling over Samuel Johnson, kwam dit tegen en dacht gelijk aan mij. Typisch.

In de levensloop van Johnson kom je trouwens aardige dingen tegen, namelijk dat hij een soort zoekmachine avant la lettre was, maar voor de opzet van z'n woordenboek koos hij de verkeerde opzet, waardoor de uitgever niet meer blij met hem was en hij uiteindelijk in een depressie raakte.

Vandaar die rare uitspraken. Ik kan ze nu in de juiste context plaatsen.

Het zal trouwens ook niet geholpen hebben dat zijn vrouw ziekelijk en bovendien elke dag dronken was, opium snoof en de hele dag een beetje romannetjes in bed lag te lezen.

Denken buiten de kaders

Kader Abdolah heeft een aantal prachtige boeken geschreven, maar de gedachtengang in zijn columns kan ik niet altijd volgen. Zijn laatste colomn voor de Volkskrant, getiteld onvermijdelijke ayatollah's, vond ik ook weer wat vaag. Het is duidelijk dat hij hoopt op een nieuwe lente voor zijn land, maar de rest van zijn artikel? Bij meer lezers riep het tegenstijdige gevoelens op, getuige het aantal reacties. Ik heb maar niet gereageerd en houd me voorlopig bij het lezen van de prachtige Perzische poëzie, verzameld in de bundel Een karavaan uit Perzië, waaruit je hier een selectie kunt vinden. Escapisme ten top.

De onvermijdelijke Kader Abdolah heeft over deze bundel in de Volkskrant geschreven:

"Wie van poëzie houdt, moet het lezen. Wie zich dichter acht, moet het hebben."

Tot slot een toepasselijk gedichtje van Baba Afzal (dertiende eeuw):

Spreek weinig, zeg niets als 't er niet toe doet.

Zwijg, geef je mening niet tenzij het moet.

Je hebt twee oren en één tong gekregen:

na twee maal luisteren één keer spreken is dus goed.

Adopteer een archaïsch Engels woord

Ik weet niet of je ooit wel eens een adoptie hebt overwogen, maar nu kun je eindelijk je kans grijpen. Je kunt een in onbruik geraakt Engels woord adopteren via de site save the words. Helaas kun je er maar een kiezen, want ik wilde ze eigenlijk allemaal. Je zou mij ook niet in een asiel moeten zetten, want dan wil ik ook alle hondjes. En deze woordjes riepen allemaal iets van 'yes, yes, me' en 'over here' en 'yo, pick me' en zo, om het extra moeilijk te maken. Sommige woorden zeiden niets en wonnen alleen daarom al mijn sympathie. Uiteindelijk heb ik maar gekozen voor aquabib. Ik zou niet weten wat het betekent, want het woord is zo in onbruik geraakt, dat het in geen enkel woordenboek te vinden is. Het doet me denken aan aquabrowser. Gelukkig zie ik morgen weer wat collega's die me vast verder kunnen helpen, ook met de betekenis van de raadselachtige woorden foppotee, icasm, jobler, gleimous en nog wat woorden die ik nergens kan vinden. Heerlijk om tussen zulke deskundige collega's te werken. Ze kunnen hun borst alvast natmaken.

Naschrift: ik heb mijn borst zelf maar even natgemaakt en het woord gevonden via de Wiktionary: een aquabib is iemand die water drinkt. Gewoon Latijn dus. Ik had het kunnen weten. Het is geen waterbieb. Nunc est bibendum.

Bedside terminal

We moesten gisteren even op ziekenbezoek in het Deventer Ziekenhuis. Mijn kinderen waren best jaloers op de zieke. Niet dat ze graag ziek zijn, integendeel. Maar ze zagen dat oma (de zieke) nu de beschikking had over een supersonische bedside terminal, waarmee je kunt televisie kijken, radio luisteren, e-mailen, internetten en telefoneren. O ja, en je maaltijdkeuze mee door kunt geven. Vol verwachting keken ze ons aan: zouden ze dat thuis misschien ook kunnen hebben bij hun bed? Ach ja, in de toekomst misschien.

Naschrift: de zieke is inmiddels weer thuis; zij mocht de terminal helaas niet mee naar huis nemen. Ze zal moeten ontwennen.

Blogkermis

WAARSCHUWING: LANGE TEKST!

In de bibliotheekwereld is men flink aan het bloggen geslagen. Dat moet ook, om de razendsnelle ontwikkelingen te kunnen volgen en met elkaar te delen. Op een gegeven moment is hieruit het fenomeen blogkermis ontstaan. Het wil zoveel zeggen als dat bibliobloggers worden uitgedaagd binnen een bepaalde periode een keer een blogtekst te schrijven over een bepaald thema.

Zoals eenieder weet die mij kent, houd ik niet van kermissen: te veel lawaai, plat vermaak en geldverspilling. Het enige wat ik leuk vind, zijn de botsautootjes. Vraag me niet waarom, misschien is het jeugdsentiment, misschien is het omdat dit onderdeel het meest actief en voor alle leeftijden is. In een blogkermis mag van mij dan ook lekker gebotst worden.

Het thema van de blogkermis van deze keer is de nut en noodzaak van klassieke media.
Hebben wij de oude media (boeken en dat soort oude troep) nog wel nodig? Ik zou kunnen volstaan met een kort Ja, want ik houd nou eenmaal van de oude media. Maar dat is natuurlijk veel te subjectief, hoewel ik weet dat vele mensen dat ook zo voelen. Zou je je een wereld kunnen voorstellen waarin je alleen maar digitale media tot je beschikking hebt? Dat al het gedrukte overbodig is geworden? Ik niet, al is het alleen maar dat er ook nog wat te lezen moet zijn voor als de stroom uitvalt.

En oude boeken zijn vaak mooi; ze hebben op z’n minst emotionele en museale waarde. Heel goed dat ze nu gedigitaliseerd worden om ze ook voor het nageslacht te bewaren en het gebruikersgemak te verhogen. Monniken en andere mensen die die boeken met veel geduld gemaakt hebben zouden daar ook geen enkel bezwaar tegen hebben. Maar ze moeten niet daarna weggegooid worden! Het is een beetje te vergelijken met dat Google-experiment bij het Pradomuseum. Prachtig om te zien, en ook bruikbaar als voorstudie, maar uiteindelijk zie ik toch liever de echte schilderijen. Echte kunst wint het nu eenmaal van gekopieerde kunst, al zal niet iedereen het daar mee eens zijn en dat hoeft ook niet. Anders wordt het zo druk in die musea. Laat de rest maar in z'n leunstoel met de laptop op schoot blijven zitten.

Terug naar de boeken. Er moet in ieder geval een onderscheid gemaakt worden tussen tijdschriften en boeken. De meeste (met name wetenschappelijke) tijdschriften kunnen makkelijk digitaal; dat is snel en heeft toegevoegde waarde qua doorzoekbaarheid, links, plaatjes en filmpjes. Wel jammer overigens dat hier 19 (en straks 20)% BTW op geheven wordt. Dat moet mijns inziens zo gauw mogelijk omlaag naar 6%.

Voor veel boeken geldt dat ook. Dit kunnen wat mij betreft ook gemakkelijk digitaal, mits de bookreaders goedkoper en gebruikersvriendelijker worden voor de leesboeken. Minder kil ook. ’t Zal wel even wennen worden, maar het is wel makkelijk op vakantie; scheelt een hoop ruimte. In plaats daarvan kun je ladingen accu’s meenemen.

Maar de klassieke boeken moeten er natuurlijk wel naast blijven bestaan. Daar zijn we immers aan gewend en niet elke leefdijdscategorie zal even makkelijk overschakelen. Bovendien zal het nog wel een tijdje duren voordat alles gedigitaliseerd is.
Ik pleit derhalve voorlopig voor vreedzame coëxistentie.

Dan zit je nog wel met de kwestie van het kritisch omgaan met al die informatiebronnen. Kunnen de jongeren van tegenwoordig dat wel of kennen ze maar een weg, namelijk die van Google? En is dat per definitie verkeerd?

Ten eerste moeten de bibliotheken en andere instanties er voor zorgen dat hun beste werken door het toevoegen van een lading goede metadata ook het best te vinden zijn. En via hun eigen site ook aantrekkelijk en doorzoekbaar. De bibliotheek moet op z’n minst een keurmerk blijven en dat uitdragen middels nadruk op kwaliteit, goede cursussen en een prettige ambiance. Jongeren moeten weten dat wat je bij de (digitale) bibliotheek vindt, goed is. Zij moeten daar als een magneet naar toegetrokken worden en verleid worden terug te blijven komen.

En al die kinderen dan, hoe kunnen die het kaf van het koren op internet onderscheiden? Kunnen die dat eigenlijk wel en moeten die niet veel meer bij het handje genomen worden? Moeten die niet eerst boekwijsheid opdoen voor ze het internet op mogen?

Ten eerste is wijsheid niet alleen meer via boeken verkrijgbaar, maar op allerlei andere manieren, bijvoorbeeld het internet. Het is dus van belang dat kinderen zo vroeg mogelijk geleerd wordt het materiaal zo kritisch mogelijk te bekijken en ja, daar moeten ze voor bij het handje genomen worden, keer op keer. Dat werden wij vroeger ook. Ik kan me die lessen maatschappijleer nog wel herinneren, dat we hetzelfde onderwerp in verschillende kranten met elkaar moesten vergelijken. Ik had al snel door dat wij thuis de verkeerde krant lazen....

En zelfs als ze weten hoe het moet, zullen ze nog wel eens de weg van het grootste gemak kiezen, hoewel ze weten dat dat eigenlijk niet de beste weg is. Ook ik heb vroeger niet alle boeken van de lijst gelezen; Nederlands en Engels wel, maar Frans….we moesten alleen de meest exquise boeken lezen en die waren bijna alle zonder uitzondering vertaald of op film beschikbaar. Calculerend waren we ook toen al. Er moest immers ook tijd zijn voor een bijbaantje. En ik wilde nog wel Frans studeren! Supergemotiveerd zou je zeggen! Tja, Ovidius zei het al in z'n Metamorphosen: video meliora proboque, deteriora sequor (ik zie het betere en sta daar achter, maar toch volg ik het slechtere).

Ik zou er ook voor willen pleiten flink te investeren in de kindvriendelijke versie van de Wikipedia. Nu zitten de kinderen (ik zie dat om mij heen) vaak te wroeten in zo’n voor volwassenen geschreven tekst en begrijpen er maar de helft van. Dat werkt ook niet stimulerend. Wat wel stimulerend werkt is goede, aantrekkelijke documentatie binnen handbereik. Liefst voorlopig nog boeken als basis en ze dan – na een gedegen introductie - vrijlaten op het net. En daarna een keer andersom. Liefst inclusief presentatie zo nu en dan. Lekker leuke plaatjes of filmpjes erbij laten zoeken, meteen goede bronvermelding aanleren, of - nog beter - zelf laten maken.

De opdrachten moeten ook van dien aard zijn, dat er zo weinig mogelijk uitgenodigd wordt om slechts te knippen en te plakken. Goede docenten zijn prima in staat om dat te doen en daar veel afwisseling in aan te brengen; zwakke misschien niet; die merken niet eens dat de links ook meegekopieerd en geplakt zijn (zoals een van mijn kinderen – zij is 8 jaar - opmerkte over een docent die een werkstuk van een medeleerling beoordeeld had).

Met een dergelijke gedegen ‘opleiding’ door goede docenten zouden ze, zoals Astrid, de organisator van deze blogkermis het zou noemen, eerder die voor die goede, gezonde maaltijd dan voor een diepvriespizza kiezen. Omdat ze net als Dante door Vergilius door de hel geleid zijn.

Zo. Ik heb honger gekregen. Eens even kijken of de oliebollenkraam nog open is.

Kijk hier voor een opsomming van de biblioblogkermissen.

Willem-Alexander blogt

Ook Willem-Alexander blogt. Maar ik was lekker eerder! Ik zei toch dat het lente was!

Lente (nou ja, bijna dan)!

Ik zag vanmorgen de eerste sneeuwklokjes in de tuin: eerst nog wat kou verwerken, maar hij komt er weer bijna aan, de lente.

Lekkere dingen

Vanmorgen aan de eettafel vroeg mijn zoon: 'Welke dag is het vandaag?' "5 februari.' 'O, dan is Giovanni van Bronckhorst jarig.' 'Hoe weet je dat?' Overbodige vraag natuurlijk.

De stand van de voetbalplaatjes is nu 149. Inclusief een voetbalplaatje van meester Martijn (die de voetbalplaatjes weggeeft voor goede prestaties onder het mom van 'haal geen voetbalplaatjes bij Albert Heijn, maar bij meester Martijn').

Meisjes schijnen ook voetbalplaatjes te sparen. Maar dan alleen de 'lekkere dingen'. Tja.

Mijn leven als verraadster

Zou jij je vrienden verraden als je gemarteld zou worden? Dat is een vraag die iedereen zich wel eens stelt. Je denkt waarschijnlijk dat je dat nooit zou doen.

Zarah uit het boek mijn leven als verraadster dacht er ook zo over. Tot ze in de beruchte Evingevangenis in Teheran tercht kwam.

Ik had wel eerder gehoord over de verschrikkingen in Iraanse gevangenissen, met name de Evin, maar door dit boek kwam het wel heel dichtbij. Ik weet in ieder geval dat ik nooit in Zahra's zwarte schoenen zou willen staan. Zij zelf ook niet, ze zou liever in roze schoenen gestaan hebben, maar dat kon nu eenmaal niet. Daar had ze nou juist tegen geprotesteerd, dat ze iets meer keuzevrijheid zou hebben in de keuze van haar kleding. En een paar andere zaken, zoals het aanblijven van een geliefde professor. Zij had het geluk dat ze een (ex)vriendje had met connecties, anders was deze gevangenis zeker haar dood geworden. Walgelijk en mooi dit boek. Het zet je op aangrijpende wijze aan het denken over het verschil tussen zwart en roze.

Voetbalplaatjes (vervolg)

Mijn zoon heeft inmiddels een kleine 20% van de benodigde voetbalplaatjes (je moet er 276 hebben voor een compleet album). Gevers, bedankt!

En gisteren was er voetbal op tv. Dit kon nu met deskundig commentaar verrijkt worden. 'Mamma, weet jij hoe oud ......... (trainer x die geïnterviewd werd) is?' 'Weet ik veel, '50?' 'Nee'. '40?' 'Nee'.'45?' 'Nee.' '48? 'Jaaaa.' Heerlijk (?) zo'n voetbalencyclopedie in huis.

Op school wordt er tijdens het overblijven trouwens niet meer gevoetbald, zo wist mijn zoon te melden. Nee, er worden alleen nog maar kaartjes geruild. Gaat dit z'n doel zo langzamerhand niet een beetje voorbij?

De eerste keer

Voor het eerst in mijn leven heb ik gereageerd op een online artikel in de Gelderlander. Het was ook echt nodig ook. Ik zal eerst even uitleggen wat de kwestie was. Het ging om een fietsvoorziening (tunneltje) bij Lent die versneld aangelegd wordt. Een fantastisch initiatief om de oversteek van Lent naar Nijmegen prettiger en veiliger voor fietsers te maken, zodat er misschien nog meer mensen verleid worden om met de fiets te gaan. Dat is hard nodig, want er staat nu altijd een flinke file richting Nijmegen. Maar dan de reacties op dit initiatief! Daar lusten de honden geen droog brood van!

Het begon al met de eerste GroenLinks-hater:
Dus voor de fietsers wil Wouter van Eck wel zijn nek uitsteken maar de automobilisten die dagelijks uren in de file op de waalbrug staan niet?!!

Dan er meteen bovenop van de volgende autofan met 'verstand van zaken':
Als het met 2-wielers te maken heeft is alles direct mogelijk in deze stad en gaat overal direct de schop in de grond. Gaat het om 4-wielers die vele miljarden aan belastingen binnen brengen dan gaan bij de extreem linkse bestuurders meteen de hakken in het zand. Het is echt om treurig van te worden. Hoe verneuk je vakkundig de bereikbaarheid en de (voorheen) gastvrije uitstraling van een stad? De gemeente Nijmegen weet er alles van.

Daarna de eerste verstandige reactie (van ene Marjet):
De file veroorzaak jij ook. Daar kies je dus voor. Maar de fietsers, wandelaars en bewoners van Lent, kiezen niet voor die herrie en stank. Dat doe jij. Denk daar maar aan, iedere keer wanneer je je auto of motor start. Bah.

Dan weer een man met rare gedachtenkronkels:
Tot voor kort kon je direct na de Waalbrug het gaspedaal indrukken tot 120 km p/u. Niets aan de hand en de Lentenaar wist niet beter. Nu ineens is de A325 - waar je gedurende een lengte van bijna 6km de bespottelijke snelheden van resp. 50, 70 en 80 mag rijden - ineens een probleem voor de Lentse burger. Vlieg op! Zeur niet of verhuis.

Dan een reactie van iemand die er trots op is antilinks te zijn (zich ook zo noemt) en Marjet blijkbaar kent:
@ Marjet, Niet zo zeiken. De automobilist staat niet voor zijn/haar lol in de file maar om geld te verdienen waarop ontzettend veel belasting wordt ingehouden om jouw uitkering en die van een overgrote deel van de Groen Links / SP stemmers te betalen!?

En dan iemand die het allemaal goed begrepen denkt te hebben en nog wat olie op het vuur wil gooien:
Dus flink gassen door de dorpjes daar? Dus ff wat extra olie in de tank ,we zullen er een flinke rookpluim achterlaten!

Begrijp me goed, ik ben niet tegen auto's, want die zijn soms best handig en nuttig, maar wel tegen het nodeloos gebruik ervan.