Kader Abdolah heeft een aantal prachtige boeken geschreven, maar de gedachtengang in zijn columns kan ik niet altijd volgen. Zijn laatste colomn voor de Volkskrant, getiteld
onvermijdelijke ayatollah's, vond ik ook weer wat vaag. Het is duidelijk dat hij hoopt op een nieuwe lente voor zijn land, maar de rest van zijn artikel? Bij meer lezers riep het tegenstijdige gevoelens op, getuige het aantal reacties. Ik heb maar niet gereageerd en houd me voorlopig bij het lezen van de prachtige Perzische poëzie, verzameld in de bundel Een karavaan uit Perzië, waaruit je
hier een selectie kunt vinden. Escapisme ten top.
De onvermijdelijke Kader Abdolah heeft over deze bundel in de Volkskrant geschreven:
"Wie van poëzie houdt, moet het lezen. Wie zich dichter acht, moet het hebben."
Tot slot een toepasselijk gedichtje van Baba Afzal (dertiende eeuw):
Spreek weinig, zeg niets als 't er niet toe doet.
Zwijg, geef je mening niet tenzij het moet.
Je hebt twee oren en één tong gekregen:
na twee maal luisteren één keer spreken is dus goed.
