Le vent nous portera en 2013

Allen een heel fijn 2013 gewenst. Wat het zal brengen? Le vent nous portera....

Je n'ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu'on y goûte
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bien là
Le vent nous portera

Ton message à la Grande Ourse
Et la trajectoire de la course
Un instantané de velours
Même s'il ne sert à rien va
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

La caresse et la mitraille
Et cette plaie qui nous tiraille
Le palais des autres jours
D'hier et demain
Le vent les portera

Génétique en bandoulière
Des chromosomes dans l'atmosphère
Des taxis pour les galaxies
Et mon tapis volant dis ?
Le vent l'emportera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

Ce parfum de nos années mortes
Ce qui peut frapper à ta porte
Infinité de destins
On en pose un et qu'est-ce qu'on en retient?
Le vent l'emportera

Pendant que la marée monte
Et que chacun refait ses comptes
J'emmène au creux de mon ombre
Des poussières de toi
Le vent les portera
Tout disparaîtra mais
Le vent nous portera

vertaling

Alternatieve kerstliedjes

Bij het doorploegen van mijn CD-kast stuitte ik toevallig op een alternatieve kerst-CD die de VPRO in 1998 onder zijn leden verspreidde. Zo heerlijk hartig (wat dacht je bijvoorbeeld van 'hang myself from the tree') na al dat zoets....

Lees jij alle gebruiksvoorwaarden?

Lees jij alle gebruiksvoorwaarden voordat je weer eens een nieuwe update van laten we zeggen het besturingssysteem je iPad installeert en de voorwaarden aanvinkt? Nee? Echt niet? Nou ik ook niet. Maar kijk daarmee uit, want je weet maar nooit wat je eigenlijk ondertekent. In South Park is dat inmiddels wel bekend.....

Kijk dit filmpje (met o.a. Steve Jobs en dr. Phil) maar eens en huiver....

via Richard

Vrolijk kerstfeest allemaal!

Zo. Even positief eindigen: veel plezier allemaal met de bereiding en verorbering van je copieuze kerstmaal! Hierbij het recept voor een heerlijk voorgerecht op kerstavond.

Moderne kerstkado's

Hoewel ik het graag zou willen - zo zit ik nou eenmaal in elkaar - kan ik niet iedereen zo maar een kerstkadootje geven. Nee, een kerstkaart kan er nog wel van af. Maar dan alleen voor mijn naaste familie en vrienden. En de rest, zoals de collega's en zo? Nou, die geef ik een virtueel kado. Nee, niet dit bericht, een virtuele kerstkaart komt heus nog wel, maar een endorsement op LinkedIn, dát is pas een mooi kerstkado!

Tot voor kort kon je iemand op LinkedIn alleen nog maar een officiële aanbeveling geven, maar dat komt nogal slijmerig over en bovendien zou de ander zich verplicht kunnen voelen om er ook een over jou te schrijven; dat wil ik anderen niet aandoen....

Een schouderklopje voor een vaardigheid die iemand bezit, dat is een stuk laagdrempeliger en lijkt me een uitstekend kerstkado: een complimentje op z'n tijd, daar lijkt me niets mis mee! En als ik je nog niet geëndorst heb, maak je dan geen zorgen, het is nog een hele klus om iedereen die schouderklopjes te geven!

Teaching meeting Tilburg

Afgelopen maandag was ik bij de Teaching Meeting in Tilburg. Hoe ik daar verzeild raakte is een lang verhaal, maar feit is dat ik de enige van buiten de academische wereld van Tilburg was (het was eigenlijk een interne meeting) en bovendien geen docent, tenminste niet een zeer actieve op dit moment. Innovatie in het hoger onderwijs heeft echter mijn warme belangstelling en die kwam deze middag ruimschoots aan bod.

Dat begon al bij de keynote van de dag, Mark Weyers, oprichter en directeur van het onafhankelijk academisch ontwikkelcentrum The International Institute of Academic Development (IIAD). Zijn lezing was getiteld Designing engaging learning environments en begon met een citaat, waarbij hij meteen vroeg van wie dat afkomstig was of zou kunnen zijn; de zaal direct geactiveerd! En dat was nou precies zijn bedoeling en boodschap: 'I never teach my pupils: it's about what the student does, not what the teacher does'. Hij hield een pleidooi voor student centered in plaats van teacher centered onderwijs en de daarbij behorende benodigde ommezwaai van de organisatiestructuur van het hoger onderwijs, die nu vooral gericht is op teacher centered onderwijs. Nu leek dat in Tilburg volgens mij reuze mee te vallen als je de op zijn lezing volgende break out sessies met presentaties van de universitair docenten van Tilburg zag, maar degenen die de presentaties gaven waren vermoedelijk wel de voortrekkers van de innovatie.

Weyers benadrukte het belang van de intrinsieke motivatie bij de studenten; die moet met name geactiveerd worden. Voor hemzelf was de trigger tot het ontstaan van zijn intrinsieke motivatie voor informatica het zien van de film Hackers; na het zien van deze film was hij verkocht. Zo'n soort moment zou je idealiter voor elke student moeten kunnen creëren. Intrinsieke motivatie verhoogt namelijk enorm de diepere beleving van de lesstof, waardoor die veel beter en langer blijft hangen. Een uitdagende omgeving helpt daarbij; studenten zien meteen bij binnenkomst wat voor een soort les er gegeven gaat worden (inrichting, materialen, houding van de docent) en stellen zich daar meteen op in. Echt gaaf is het natuurlijk als dat ineens toch allemaal anders blijkt te zijn; onderschat het belang van een leuke verrassing niet....

Wat verder goed helpt om de kwaliteit van het begrip te verhogen is het stellen van een zogenaamd cognitief conflict; dat dwingt de studenten om diep in plaats van oppervlakkig na te denken. Echt een hekel heeft Weyers aan het zogenaamde 'teaching to the test' (pure examendrills); de kennis die door deze manier van lesgeven verkregen wordt, zorgen voor een oppervlakkig begrip en blijft naar alle waarschijnlijkheid zeker niet hangen.

Nee, hij is meer voorstander van flipping the classroom, aanschouwelijk onderwijs (knowledge anchors, bijvoorbeeld met legoblokjes of skippyballen), self assessment (beoordeling van je eigen werk) en peer assessment (het beoordelen van je werk door klasgenoten). Ook het stellen van effectieve vragen tijdens de les mag volgens hem niet onderschat worden. Hij merkte daarbij wel op dat er niet de hele tijd alleen maar vragen gesteld moeten worden, omdat dat ook oervervelend kan gaan worden, maar dat je je momenten moet pakken als docent: de juiste vragen op het juiste moment.

En verder wordt de zaal aangemoedigd tijdens hun colleges ruimschoots gebruik te maken van spanning, overdrijving, verrassing, provocatie en humor. Geplande hilarische momenten noemden wij die vroeger op de opleiding. Zonder die middelen vallen de studenten écht in slaap.

En de zaal, was die inmiddels ook in slaap gevallen? Allerminst, want er zat lekker vaart in de presentatie en de keynote kon leuk vertellen met allerlei grappige en aansprekende anekdotes uit zijn eigen leven en onderwijspraktijk.

Saillant detail was wel dat een van de deelnemers opmerkte dat hij zelf anders net wel een behoorlijk teacher centered praatje had gehouden. Gelukkig kon hij hier wel om lachen en bekende hij dat hij van tevoren al gedacht had dat hij door het geven van een lezing over student centered onderwijs wel een enorme hypocriet zou gaan staan te zijn, maar dat je je soms aan de mogelijkheden van de gelegenheid en accommodatie moet aanpassen en hij bovendien 's ochtends wel een workshop (voor een beperkt aantal mensen) had gegeven waar de praktijk van zijn verhaal meer tot z'n recht was gekomen.

Ongetwijfeld.

Op naar break out sessie 1, die over Socratic teaching tot large groups door Gert-Jan Leenknecht. De docent van de juridische faculteit, die ik wel wat weg vond hebben van Wilfried de Jong, haastte zich te zeggen dat  zijn presentatie (hier te vinden) weliswaar zou gaan over een socratische manier van lesgeven, maar geen socratische sessie in die zin van het woord zou worden.

Hij zou namelijk vooral gaan vertellen. Vertellen hoe hij door het invoeren van de socratische manier van lesgeven bijna de helft minder docenten nodig had om hetzelfde niveau van geslaagden te halen door van groepen van 20 studenten met intensieve begeleiding over te gaan tot groepen van 60 á 80 studenten per sessie. Studenten die de lessen niet voorbereiden, hoeven niet naar de les te komen en hebben er ook niets aan, er wordt namelijk niets, maar dan ook niets uitgelegd; er worden alleen maar vragen gesteld. Geen wat of hoe vragen, maar waarom-vragen. Waarom? Om de studenten een dieper begrip van de stof te laten krijgen. En dat blijkt te werken. Enig minpuntje is dat studenten er op een gegeven moment wel echt moe van worden. Door het nadenken natuurlijk. Maar eerlijk gezegd lijkt me enige afwisseling toch ook wel geboden.

De volgende sessie (een leeromgeving voor de toekomst) was door Hans van Driel. Ook hij pleitte voor een actieve vorm van lesgeven gecombineerd met intensief gebruik van sociale media. Het belangrijkste element uit zijn methode is het loslaten van controle. Systemen als het op de universiteit gebruikelijke blackboard zijn door hem dan ook rigoureus overboord gegooid en vervangen door Dropbox, Evernote, Yammer en Blogger.

En als je denkt dat de studenten dat ontzettend tof vinden, dan heb je het mis, want maar een magere 40 procent van de studenten vindt deze manier van werken prettig; de andere 60 procent heeft liever de traditionele manier van colleges volgen; dat biedt ze namelijk veel meer zekerheid en houvast. Van Driel denkt dat dit voornamelijk te maken heeft met gewenning. Gewenning aan regels en controle. Gewenning aan 1.0 systemen. Maar - zo houdt hij zijn studenten ook voor - de wereld is toch écht al beyond 1.0 en zeker als academicus moet je niet alleen maar bereid zijn tot imitatio, maar altijd een poging tot aemulatio wagen. En dat je daarvoor wat wachtwoorden voor nieuwe, soms ook openbare systemen moet aanmaken: soit! Go for it! In zijn lessen word je daar in ieder geval voor beloond.

De (voor mij) afsluitende sessie was van Maryse Chappin ('how to engage students in lectures and working group meetings'). Zij vertelde over de werkcolleges rondom RIO (Research In Organisations). Deze werkcolleges zijn eigenlijk een soort tussentijdse bijeenkomsten behorende bij een kwalitatief en kwantitatief onderzoek dat de studenten zelf (in teams) binnen een organisatie verrichten. Studenten kunnen (via e-mail of (poll via) blackboard) tussentijds aangeven welke theorie ze graag behandeld zouden willen zien tijdens de colleges. Elke week moeten de studenten ook de tussenresultaten van hun onderzoek inleveren. De docent beoordeelt dit.

De collegereeks wordt afgesloten met een posterpresentatie van de verschillende teams over hun onderzoek; naast het oordeel van de docenten hierover beoordelen ook de teams elkaar. Studenten vinden dit een leuke manier van werken; het is immers hún onderzoek en daar zijn ze trots op! Elkaar beoordelen ze overigens strenger dan dat de docenten dat doen....

Of dit hele proces voor de docent niet veel tijd kost werd er gevraagd. Dat zeker, maar het is ontzettend leuk om te doen, aldus Chappin.

Kortom, een mooie onderwijsinnovatiemiddag. En Hans van Driel heb ik meteen maar even gepolst voor een presentatie bij onze UB.

Is dit de toekomst van het onderwijs?

(klik op de afbeelding om 'm te vergroten)

Griekse goden op Facebook

 

Genieten voor Zeus!

 

 

Maar niet voor de vrienden van Medusa.....

via stilus

Paarse kerstboom?

Bij ons op de UB staat een prachtige kerstboom met paarse versiering. Het maakt de ruimte nog sfeervoller dan-ie al is. Heerlijk lux studeren voor de studenten met dit jaar extra openingstijden.

En aangezien zien versieren smaakt naar zelf versieren, zal ik thuis ook de boel maar eens aanpakken. Of het paars wordt, daar zullen we nog eens goed overdenken; misschien werkt dat namelijk wel te activerend. Nee, iets met een combinatie van Last Christmas en Gangnam Style, dat lijkt me wel wat.

P.S.: op die posters op het raam staan geen kerstmannetjes, maar Open Accessambassadeurs van de RU

Presentator klokhuis neemt dienst als Romeins legionair

Grappige aflevering van Het Klokhuis vorige week, waarin de presentator dienst neemt in het Romeinse legioen. Waarschuwing: er zijn blote bovenlijven en benen te zien!

Sinterklaas anno 1970

Hadden sinterklazen destijds witte mijters? Enfin, dat fietsten viel nog niet mee, bleek later...

Uit de oude doos

Broer onderwijst zus. Gelukkig zijn er nu e-books; die zouden destijds in het verder smetteloze jaren '70 huishouden een minder rommelige indruk hebben gemaakt...

Wat ik me trouwens afvraag is wie het boek kapotgescheurd heeft. Mijn broer omdat hij het boek wou afpakken of ikzelf omdat ik gefrustreerd was dat ik het niet begreep?

Originele contactadvertentie

 

Bij Abraham Sjaak bij ons tegenover. Vermoedelijk gemaakt door zijn kinderen. Wie durft?



Dames,

Deze Abraham heet Sjaak

Is in de haak

Sport vaak dus....

Wanneer is het weer

Echt raak?

 

Even het hele plaatje (de contactadvertentie staat rechtsonder):

 

 



Purple mood

Wist je dat paars zowel rustgevend als activerend is? En grijs ook? Nou, bij Innofun in Breda weet men dat ieder geval! Vandaar dat over het hele innolab een paarse gloed hangt; alleen dat al maakt de sfeer daar apart, een beetje grotachtig futuristisch. En dat terwijl het lab in een saaiig kantoorgebouw in een saaiige omgeving ligt.

Afgelopen maandag hadden we een afspraak in het paarse e-lab van Innofun. En we hebben daar een mooie proeftuin gezien van hoe het onderwijs anders en hipper kan. Persoonlijk, aangenaam en verrassend goed. Een uitleg met behulp van een enorm smartbord, lui gezeten op een heerlijke paarse bank, terwijl er ondertussen vanaf het plafond allerlei feiten over sociale media op de grond geprojecteerd werden. En daarna een activerende opdracht waarbij we lekker met stiften op de schuifwanden mochten schrijven.

Vervolgens een filmpjessessie met opvattingen van  jongeren en bejaarden over smartphones en tablets in een andere purple room met fantastische witte ronde rijfauteuils. En ja, meneer Strubbe kwam ook langs als specialist van de gouwe nieuwe.

En alsof dat allemaal nog niet genoeg was, mochten we daarna het heilige der heilige betreden: de paarse zaal met een state of the art touchtable met mooie activerende software. We mochten een filmpje uitkiezen en tijdens het afspelen met behulp van paarse knoppen drukken op de kritieke momenten van het filmpje; deze fragmenten werden opgeslagen en lagen voor ons op de table, die toch het meest op een enorme smartphone lijkt, geprojecteerd. Nu konden we van alles met de fragmentjes doen: verschuiven, vergroten, afspelen, verwijderen en vooral: erover discussiëren. Onze gastheer vertelde dat dit soort tafels bijvoorbeeld gebruikt worden om sportwedstrijden achteraf met een team te analyseren. Handig voor de NAC-spelers en trainers van het nabijgelegen stadion!

Tijd om terug te keren naar het middengedeelte met de paarse bank en projecties op grond en muur. Ja, want op de muur worden ook voortdurend dingen geprojecteerd en wel twitterberichten met verwijzingen naar innofun.

Onze gastheer legde ons geduldig uit dat het soort van vernieuwing van onderwijs dat zij in deze proeftuin voorstaan niet in een keer gerealiseerd kan worden, maar wel absoluut noodzakelijk is, wil men de jeugd werkelijk blijven boeien. En het hoeft in principe niet duur te zijn, omdat er allerlei gratis tools op het net te vinden zijn die de leerlingen/ studenten prima kunnen boeien, bij de les te laten blijven en aan te zetten actief mee te doen. Flipping the classroom!

Voorbeelden te over:
Socrative (een online stemkastjestool)
Quizlet (een kwisjesprogramma)
Go animate (een laagdrempelig animatiefilmpjesproductietool)
Glogster (een tool om eenvoudig posters mee te maken)
Mediawiki (een webapplicatie waarmee je een website kunt bouwen volgens de wikitechniek)
LinkedIn (discussielijst) (een manier om een online discussie te voeren)

En of we ons verwend voelden? Zeker, want we kregen na afloop heel attent voor in de trein een lekker flesje met PAARS drinken mee naar huis. Net een verjaardagsfeestje!

De NVB draait door!

Matthijs van Nieuwkerk zou ervan gesmuld hebben, de lijst met sprekers op het NVB-congres voor te lezen:

Lee Rainie
Alexander Klöpping
Hans van Keken
Michelynn McKnight
Redmond O'Hanlon
André Kuipers
Murth Mossel
Vincent Icke
Dominique Engers

Maar helaas, Matthijs was er niet en gelukkig, het programma duurde iets langer dan de gemiddelde DWDD-aflevering. En we hadden Liesbeth Staats (dochter van een bibliothecaris) al als presentratrice.
Waarom trouwens zo veel en zulke bekende gasten? Want dat is lang niet elk jaar zo. Maar dit jaar bestond de vereniging 100 jaar en dus mocht er uitgepakt worden! En wij (800 bibliothecarissen waarvan 30 uit Nijmegen) mochten meegenieten van deze heerlijke dag.

Het begon al met een zinderende busreis naar het Beatrixtheater, vervolgens propten we ons vol met koffie en gebak om ons daarna in het rode pluche neer te vlijen.

En Lee Rainie (qua stem leek hij een beetje op Woody Allen en David Sedaris) begon te vertellen over het Pewinstituut, de veranderingen in informatiestromen, de zin en onzin ('my children feel the moral duty to share every meal') van social media, de info-snackende mens, de publicerende mens, de broadband impact en vooral de toename van amateurs op het net. Troostrijk voor de informatiespecialisten: 'everyone has opinions, but the librarians have the facts'! Maar we moeten ons wel heel goed afvragen waartoe we eigenlijk hier op aarde zijn (kennis, niet alleen boeken) en dat op eigentijdse wijze uitdragen. Niet te verlegen en linken naar zaken waar anderen beter in zijn!

Na dit prachtige en opzwepende betoog was het de beurt aan Alexander Klöpping om ons te verrassen met zijn pitch. Helaas, helaas was hij wat grieperig, maar dat weerhield hem er niet van om met een wat zwaardere stem dan normaal - sommige mensen zouden dat volgens hem best prettig vinden - de enorme impact van zelfs de kleinste winst op snelheid van computers (eerst door kortere kabels, maar tegenwoordig meer en meer door verbeteringen van algoritmen; informatiespecialisten zouden hier een rol in kunnen spelen (ehhh, daar had hij vast mij niet bij in gedachten....).

Daarna kregen we van H@ns van Keken uitleg over de boeiende ontstaansgeschiedenis van het apenstaartje; dat schijnt oorspronkelijk een term uit de boekhouding geweest te zijn (at was ooit de afkorting van 'at the cost of') en nog vroeger in Zuideuropese landen een inhoudsmaat. In oudhollandse geschriften wil het apenstaartje nog wel eens voorkomen als afkorting voor 'anno domini'.
Interessant zijn overigens ook de benamingen voor het apenstaartje in het buitenland: Duitsers noemen het bijvoorbeeld Klammeraffe ('vastklammpende aap', scheldwoord voor kantoormannetje of pennenlikker) en de Denen noemen het grishale (varkensstaart).

En kijk, daar kwam Klöpping ons nog een keer lekker doorzagen over algoritmes, misschien zelfs onze concurrenten, want die kunnen pas informatie op maat maken!

Hup en nu weer tijd voor wat Amerikaans: madam Michelynn McKnight, van wie ik me vooral de woorden agile, en know show tell herinner. 'Do we need to wait to be asked?' Natuurlijk niet, we moeten de paraplu geven vóórdat het gaat regenen, niet op het moment dat het al regent. Geen nieuwe spoorwegen aanleggen zonder te vragen waar de mensen naar toe willen reizen. We moeten ons er bewust van zijn dat de informatiebehoeften veranderen en de mensen tijd besparen waar mogelijk, uitdragen waar we voor zijn.
Know, show, tell! Hallelujah!

En na dit wervelende praatje bleven we in het Engelstalige gebied met Redmond O'Hanlon, die rechtstreeks uit de negentiende eeuw leek te zijn gestapt met z'n koffertje met oude boeken en verrekijker. Wat hij te vertellen had, kun je hier nalezen. Best aandoenlijk. Hij pleitte voor meer zuurstof en betere airconditioning in de bibliotheken.

Na de pauze van maar liefst twee uur kwam hij dan eindelijk aan de beurt, de man waar velen voor gekomen waren: André Kuipers. Het schijnt dat je in de pauze met hem op de foto mocht (waarom stuitte ik toch op zo veel bekenden, ik had ook met hem op de foto gewild!), maar zo van een afstandje was hij ook leuk. Mooie verhalen, foto's en filmpjes over zijn avonturen in de ruimte. Wat vooral indrukwekkend was, was de voorbereiding op de ruimtevlucht. Niet om jaloers op te worden dat gereis, getrain en geleer (van bijvoorbeeld Russische technische afkortingen). En als je denkt dat ze in de meest supersonische lokalen leskregen, dan heb je het mis: gewone, ouderwetse leslokalen! Maar gelukkig wel een prachtige virtuele bibliotheek aan boord en via het apenstaartje perfecte verbinding met de aarde.

En na wat formele onderdelen (het uitreiken van het predicaat koninklijk door de commissaris van de koningin en de infobattle) mocht er eindelijk gelachen worden en wel met de Surinaamse Murth Mossel, die eerst niet durfde te komen, omdat hij nog wat boetes bij de bibliotheek had openstaan. De zaal kreeg klappen toen hij het over het suffe imago van de bibliothecarissen had ('jullie hebben echt een ssssttt-imago'), maar werd later weer getroost door de opmerking dat wij voor een heleboel mensen de André Kuipersen van de wereld zijn. Zo!
En daarna volgden nog wat grapjes over de Surinaamse eet- en deelcultuur.
Mossel had eigenlijk bioloog willen worden en kwam vroeger dus vaak in de bibliotheek en wel voornamelijk bij rubriek 500. Nou, daar kreeg hij de handen wel voor op elkaar. Vooral met betrekking tot het feit dat hij dat nummer kende dan toch tenminste.

Hierna volgde een prijsuitreiking en daarna een lezing met impact door Vincent Icke. Een voltreffer van een lezing over het verband tussen schoonheid, koinofilie (de voorkeur voor het gemiddelde), waarheid, kennis, kunst, schok en slagkracht. En als uitsmijter een aanval op het beauty is truth, truth is beauty van Keats. Want waarheid is vaak niet mooi en al helemaal niet populair.

Op het laatst werd de dag treffend samengevat door de heerlijk scherpe sneldichteres Dominique Engers. Tijd voor borrel, hollen naar de bus (want oei, wat liep het uit) en al zingend (hoewel, daar waren we eigenlijk te moe voor) naar huis. Bommel en de i-padden lezen.

En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, hier nog een verslag. En hier.



Romeinenmeeting

Netwerken, dat deden ze bij de Romeinen ook al - bovenstaande foto zou zo maar een LinkedInprofielfoto uit de oudheid kunnen zijn - dus waarom zouden de Romeinenliefhebbers van vandaag de dag dat ook niet doen?

Dat zullen de mensen van het Romeinenfestival gedacht hebben toen ze voor de eerste keer een Romeinenmeeting organiseerden. Maar dat was nog in het achterafzaaltje dat meer op een plaatselijke damclub dan op een netwerklocatie leek. Dat moet beter kunnen, bedachten ze.

En ziehier het resultaat: een heuse grote, drukbezochte Romeinenmeeting in museum het Valkhof met boekpresentatie, lezing, elevator pitches en al. Tja, en bij zo'n vernieuwde aanpak hoort ook een nieuwe naam! En die werd zondag dan ook meteen onthuld: RomeinenNU. En de nieuwe vereniging (oftewel oude vereniging in een nieuw jasje) gaat zich naast met het Romeinenfestival dat eens in de twee jaar georganiseerd wordt ook bezighouden met een verbindende en promotionele rol voor allerlei Romeinse initiatieven in het hele land. En dat die er in groten getale zijn en soms in elkaars verlengde liggen, was wel te zien aan de flitspresentaties:

Limes op de kaart (door Arlette van Vliet)
vici.orghttp://vici.org/ (door René Voorburg)
Romeinen. Kleding uit de Romeinse tijd in Noordwest-Europa (door Stef Verstraten)
Romeins schip Liburna (door Alieke van Bockel)
Archeologisch Belevingspark Noviolocus (door Robert Wimmers)
Kops Plateau (door Frits Bevort)
ALA Batavorum (door Jurjen Draaisma)
Het houten Zwaard (door Marc Sanders)
Limissie (door Antje Grolleman)

En nadat een aantal van de gasten en Nijmeegse archeologen in situ bij een Romeins object dat hem het meest aan het hart lag een kleine presentatie had gehouden, was het tijd voor de netwerkborrel. Met Romeinse hapjes. Nobilitas cogit...

LOOWI

Mijn collega Harrie vroeg me of ik zijn plaats naar het Loowi-overleg wilde gaan. Ja hoor, maar wat is het eigenlijk? Het bleek te gaan om het Landelijk Overleg Onderwijs Wetenschappelijke Informatie. Nou, wat graag een keertje, zei mijn onderwijshart! Temeer omdat ik de volgende dag mijn eerste instructie in informatievaardigheden moest geven.

Dus ik naar Rotterdam, waar de themadag didactiek van het Loowi zou plaatsvinden. Na een inleiding en workshop ('crash course') didactiek door Angelique van het Kaar volgden een paar interessante presentaties over de do's en don'ts bij het gebruik van prezi, het gebruik van libguides, het AXES-project en de vorderingen op het gebied van de UKB-werkgroep Learning Spaces.

Het was een mooie, goed georganiseerde dag met leuke kennismakingen in 'het veld'. Smaakte naar meer! Interessant was in dit verband dat de UB Rotterdam door het bestuur van de EUR vaak gevraagd wordt om cursussen te geven die mede de groepsvorming versterken en met name de Oosteuropese en Aziatische studenten moeten helpen wat uit hun schulp te kruipen. Dat laatste was bij 'onze' groep niet nodig: van huis uit al een en al enthousiastelingen en enthousiasme!

En of we later iets van de inhoud van de dag onthouden zullen hebben? Waarschijnlijk de presentatoren (en bloggers?) van de dag het meest als we de onderstaande piramide voor ogen houden!



leerpiramide van Bales

Ontploffing in Nijmegen

Vanmorgen werd Nijmegen en omgeving rond de klok van zeven nogal ruw gewekt. BAM! We wisten werkelijk niet wat er aan de hand was. Een straaljager, de derde wereldoorlog? Het geluid was doordringend en hield maar niet op. Het radionieuws meldde er (nog) niets over. Dus op naar twitter. Langzamerhand werd duidelijk dat de elektriciteitscentrale van Nijmegen was ontploft en de wind naar het noorden (ahum Lent dus) stond.

De druk op de ketel in de elektriciteitscentrale was iets te hoog opgelopen, dus hij moest even stoom afblazen. Nou, ik moet ook wel eens stoom afblazen, maar deze mate van heftigheid heb ik hier nog nooit mee bereikt!

Enfin, nadat we over de eerste schok heen waren, kwam de vraag of we wel naar buiten konden, omdat er misschien giftige stoffen waren vrijgekomen. Op twitter waren de meningen hierover verdeeld. Op radio en televisie (die waren inmiddels ook wakker geworden) wist men te melden dat we ramen en deuren gesloten moesten houden en even later dat we toch naar buiten konden. Door de schoorsteen dan soms? Beetje vreemd.

Ondertussen waren de kinderen niet meer te houden, die wilden naar school (lees: dichter bij de ramp komen). En langzaam maar zeker sijpelden er op twitter berichten door dat de kinderen van de meest voorzichtige ouders naar school mochten. Okay, de onze dus ook maar....

Een paar minuten nadat ik ze naar buiten had laten gaan en snel de deur weer dicht had gedaan, kwam mijn zoon met een wit gezicht terug. O nee! Ik had hem nooit moeten laten gaan! Wat is er aan de hand? 'O, boek vergeten voor Frans en gisteren ook al, dus dat durf ik niet nog een keer'.

Alles weer bij het oude. Gelukkig maar.

Boerderij op rolletjes

Stel je bent een weervrouw en je moet verhuizen omdat er een derde brug over de rivier van je woonplaats moet komen. Nou, dan neem je toch je huis mee! Je hebt er immers zo veel tijd in gestopt om het ding te verbouwen.....

En zo gebeurde het dat Lent weer eens een topdag kon beleven; een boerderij zien langsrijden gebeurt je niet elke dag!

Eus en de gevangenisbibliotheek

Maandagavond was Ozcan Akyol op bezoek bij DWDD. Hij vertelde daar hoe hij in het verleden volkomen terecht in de gevangenis terecht was gekomen en daar had leren lezen, dat wil zeggen: lezen kon hij al wel maar bóeken lezen, daar had hij nog nooit tijd voor gehad. Een cipier bracht hem in aanraking met de gevangenisbibliotheek waar hij eerst de kast met Baantjers leeglas en vervolgens de kast met klassiekers uit de wereldliteratuur. De woorden die hij niet kende zocht hij op en schreef hij in een schriftje.

En nu, nu hij weer vrij is, is hij zelfs een boek gaan schrijven. Prachtig hoe bibliotheken mensenlevens kunnen redden.

Camerons lezing

Afgelopen dinsdag was het dan zo ver: de lezing over Open Access van Cameron Neylon op de RU in samenwerking met het Soeterbeeckprogramma.

Het idee om als UB iets met het Soeterbeeckprogramma te gaan doen stamt al uit februari; we zochten toen een gemeenschappelijk en actueel thema dat tevens als scholing voor het personeel zou kunnen dienen. En voila, die opzet slaagde: we kwamen uit op het thema Open Access.

Voor de lezing zochten we een aansprekende figuur, liefst een beetje swingend, een die ook jongere mensen zou aanspreken, net zoiets als Rob Wijnberg die een half jaar eerder door het Soeterbeeckprogramma was uitgenodigd, wat een groot succes werd. We kwamen uit op Alexander Klöpping. Die bleek echter niet zo enthousiast en bovendien te duur. Dat viel ons even vies tegen.

Maar niet getreurd; een stukje verder op de zoektocht kwam de Britse biofysicus Cameron Neylon op ons pad. Misschien niet zo hip als Alexander, maar wel een internationaal befaamd spreker als het om Open Access gaat; de eis dat we per se iemand in het Nederlands wilden hebben, hebben we for his sake maar laten varen.

Nu we de lecturer hadden, was het programma eromheen niet meer zo moeilijk: om de lezing meer cachet te geven, hebben we een lid van het College van Bestuur en de bibliothecaris uitgenodigd en voor de vrolijke en feestelijke noot hebben we de première en de prijsuitreiking van de studentenfilmpjes rondom het thema Open Access laten plaatsvinden. Tevens hebben we twee van de 'ru4openaccess' ambassadeurs bereid gevonden in een forumdiscussie plaats te nemen, wat de zaak nog verder verlevendigde. En de jongens van de tekeningen uit Delft uitgenodigd voor een ter plekke gemaakte visuele presentatie. En natuurlijk was er een borrel achteraf en gingen we met een klein groepje achteraf wat eten.

Al met al was het een groot succes, al hadden we wel iets meer publiek verwacht voor zo'n belangrijk onderwerp. Maar ja, je weet het hè, de wetenschappers van tegenwoordig hebben het vooral DRUK!
De samenwerking met het Soeterbeeckprogramma is in ieder geval heel goed bevallen. Zelfs foto's en verslag hebben we niet zelf hoeven te maken; die staan gewoon (open access) op hun site!

*leunt achterover*

Feel loved....

...in these cold days. Nieuwe aanwinst op de fietsbrug in het kader van meer liefde in Nijmegen.

Byzantium: de oplossing

Tijdens mijn studie was ik al hevig geïnteresseerd in Byzantium, dat toch een soort east meets west is, maar echt veel wilde men er mij niet over vertellen, het viel een beetje buiten het curriculum.

Maar nu kan ik m'n schade inhalen, want er is een nieuwe hoogleraar Byzantinologie aangetrokken in Nijmegen en deze hield vrijdag zijn inaugurele rede.

En die was echt heel interessant. De lezing, de entourage, de man, maar ook de gasten: tout Byzantijns Nederland was aanwezig, inclusief mensen uit Rusland. Ik had het geluk om bij de receptie in de rij te staan naast de directrice van de A.A.Brediusstichting, die ik daarvoor niet eens kende, maar dicht bij Nijmegen gehuisvest is. In een kasteel, zoals dat hoort.

En je zult het geloven of niet, maar ik krijg gewoon weer zin om colleges te volgen. Of eens naar Hernen af te reizen. Tweedekansonderwijs zogezegd.

Romeinse keizers en Facebook

Altijd leuk om te zien hoe de oudheid in een nieuw jasje gestoken kan worden.

Hoe zouden de Romeinse keizers bijvoorbeeld hun Facebookpagina hebben ingericht als ze in deze tijd geleefd zouden hebben? Dat vraagt Olivier Hekster zich af in bovenstaand filmpje.

Zie hier meer afleveringen van Radbot

Bosbeek rules

Wie denkt te zijn in een hotel
die kere terug en wel snel
Wij kennen geen rangen of standen
geen arm, geen rijk,
alleen maar vriendschapsbanden.
Wij zijn allemaal gelijk!

Bij binnenkomst in het natuurvriendenhuis de Bosbeek wordt eenieder er meteen aan herinnerd om zich niet arrogant op te stellen naar de medehuurders toe.

En toch hebben wij het bijna voor elkaar gekregen om ruzie te krijgen over een pakje ham, een pakje kaas en een paar bananen.

'Zijn jullie zo aso dan?', vraag je je misschien af.

Nee hoor, maar de pubers van ons gezelschap snapten niet helemaal dat ze niet zo maar alles konden pakken wat in de gezamenlijke koelkast stond (voor wie het niet kent: het systeem werkt met mandjes met kamernummers) en dat niet alle fruitmanden bij ons gezelschap hoorden.

En dus kwam er een bejaarde vrouw hevig verontwaardigd (zeg maar gerust agressief) op ons af. Dat het maar eens afgelopen moest zijn met dat stelen van hun spullen, want dat ze nu geen lekker, met zorg ingekocht beleg meer hadden en de kleinkinderen nu geen banaan bij hun ontbijt zouden krijgen, kortom dat hun hele vakantie eigenlijk vergald was.

Oeps, dit soort Bosbekers waren we niet gewend!

Dus we hebben ze snel verwend met uit onze voorraad uit te kiezen lekkernijen. Dat hielp. En de volgende dag hebben we nieuwe bananen voor ze gekocht. Dat hielp nog meer.

En om de goede vrede niet weer in de waagschaal te stellen, hebben we maar niet gemeld dat wij ook wat misten: vier Magnums uit de vriezer en natuurlijk de lekkerste: de witte.

Berg vrij!

GPS-schoenen

Kijk, dat is nou eens een uitvinding waar een mens zoals ik wat aan heeft: GPS-schoenen. Een in de schoenen ingebouwd systeem zorgt ervoor dat je automatisch goed naar je plaats van bestemming loopt. Het enige wat je hoeft te doen is je plaats van bestemming in te voeren en onderweg op de knipperlichtjes op je schoenen te letten.

Echt veel handiger dan kaarten, paaltjes en richtingaanwijzers; heerlijk voor bos- en stadswandelingen!

Kijk hieronder hoe het werkt:



via

Sine Petro

Vakspecialistenoverleg van de eigen discipline is altijd inspirerend en zo ook gisteren het landelijk vakreferentenoverleg oude talen in Amsterdam bij onze fantastische gastheer Peter.

En omdat het de laatste keer was dat Peter bij ons overleg was (hij gaat met pensioen), was het een vergadering met veel traktaties en cadeautjes heen en weer en prachtige speeches met een lach en een traan. De grootste traan was dat Peter niet vervangen gaat worden; de faculteit moet nu zelf maar wat boekjes gaan bestellen. Nou, dat zal een evenwichtige collectie gaan opleveren! (not). En verder kwamen er ook dieptrieste berichten uit Middelburg.

Maar gelukkig zijn bibliothecarissen niet van het slag dat bij de pakken neer gaat zitten en dus werden er veel nieuwtjes en ideeën uitgewisseld met betrekking tot Patron Driven Acquisition, Virtuele Kenniscentra, libguides, klassieke weken, overplaatsingen en deselectie (ehhh, van boeken of van mensen?). En eindelijk, eindelijk heb ik Hans IRL ontmoet.

O zo, we eindigen positief.

Hora est (of toch: hora finita?)

foto's

Nijmegen in de mist

English course

'Mamma, heb je je huiswerk al af'? Nee, zal ik dan alvast even een eitje voor je bakken dan?....Het lijkt nu net of ik jouw moeder ben in plaats van andersom!'

Ja mensen, ik ben weer aan het studeren en wel Engels. Om weer op m'n oude niveau te komen, want er komen steeds meer Engelstalige profs aan onze universiteit en ik merkte dat ik - zeker op het gebied van het spreken - wel weer wat oefening kon gebruiken.

En nu zit ik dus weer in de collegebanken op dinsdagavond. En omdat het al om 18 uur begint, eet ik ook weer in de mensa.

Old days are back again!

Verschil is wel dat de colleges Provinciaal Romeinse Archeologie in mijn studententijd wat minder interactief waren dan de colleges Engels van nu. Destijds had ik dan ook meer last van de after dinner dip dan tegenwoordig. De variatie bestond er toen uit dat we de ene week les kregen van de ene helft van het illustere professorenduo Bogaers (favoriete uitspraak 'mijn god') en de andere week van de andere helft (Haalebos). Hoewel de eerste af en toe best smakelijke verhalen kon vertellen, vond ik met name de stage achteraf te gek: drie weken lang opgraven op het terrein van het voormalig Canisiuscollege.

Sorry, ik geloof dat ik een beetje afgedwaald ben. Net een leerling. Zie je wel....

Meer liefde

Meer liefde: een hartenkreet die de laatste tijd meer en meer in Nijmegen in de vorm van graffiti opduikt. Zou dat in andere steden en dorpen ook zo zijn? En wie zit daar achter?

In ieder geval komen er bij de 'meer liefde' boodschappen steeds meer subboodschappen als 'meer wellust' en 'meer trots'. Of dit er door de spuiters van dezelfde groep is bijgezet, betwijfel ik.

Maar ja, meer wellust en meer trots dragen natuurlijk bij tot dat éne hogere doel: MEER LIEFDE!

Of niet? Mooie denkopdracht voor onderweg.

Spinnen zonder docent

'Ik kan jullie wel in de zaal laten, maar er is geen docent. Vinden jullie het goed dat ik de muziek aanzet en jullie zelf fietsen, misschien meldt de docent zich nog.'
'Ja hoor, prima', riep de helft van de cursisten-zonder-instructeur.
De andere helft peerde 'm.

Huh, waarom dan? Zijn we in Nederland zo ver gekomen dat we niet meer zonder docent kunnen fietsen? Hebben we daar echt de hulp van een instructeur voor nodig?
Toegegeven, de instructeur geeft vaak goede aanwijzingen en tilt je over de drempel heen als je niet meer denkt te kunnen.

Maar come on, een kéértje zonder docent kunnen we toch wel? We trekken elkaar toch over die drempels heen? We kunnen toch ook nog wel zelf fiétsen?

Het duurde een uur voordat ik mijn frustratie eruit gefietst had.

Zonder instructie.

Zonder Anita

Van de week hadden we yoga. Zonder Anita. Anita?
Ja, Anita Meijer, onze mede-yogacursist, die altijd met haar moeder naar de yoga kwam.
En nee, ze was niet die zangeres en ze was maar net een paar jaar ouder dan ik, terwijl de meeste cursisten een stúk ouder zijn dan ik.
En juist zij overleed.
Hoe gemeen kan het leven zijn?
We hebben een herdenkingsyogasessie georganiseerd met kaarsen en muziek van Ruth Jacott, want daar hield ze van.

Niemand hield het droog. 46 jaar. Geen woorden

De opnieuwe liefde

Het was een herfstachtige middag, maar de poëzie van Ramsey was zoet en trof de zaal hard.
Het was bijzonder, het was in De nieuwe liefde.
En ik voelde nieuwe liefde voor Ramsey Nasr; ik was ervoor uitgenodigd.
Er was ook een dominee bij, die net als Ramsey sprak over verscheurde stilte.

De één over Alphen, de ander over Haren, maar beiden over een losgeslagen samenleving,
Die niet weet,
Wat ze met haar vrijheid aan moet.
Het was in Amsterdam, maar er was een onmiskenbaar Rotterdams accent.

En om de poëzie te ondersteunen was er muziek,
Zachte muziek van een harp en een bastrombone.
Dat maakte het volmaakt.

Maar er was ook harde analyse.
Analyse van een gedicht, bijna
Een contradictio in terminis.
En toch deed hij het goed,
dat kanon Thomas Vaessens.
Wel bizar dat de dichter erbij zat
En er niets over zei.

Misschien was hij sprakeloos,
Net als wij.

UB Nijmegen in het nieuws

`

UB Nijmegen was gisteren maar liefst twee keer in het nieuws; een keer in een column in de Vox een een keer op televisie (RTV Nijmegen).

In de Vox ging het over de nieuwe inname-automaten; die werden daar (in een helaas niet zo positief stukje) zelfingenomen genoemd en op televisie over de Dickenstentoonstelling; collega's Léon en Els blijken zeer camerageniek!

Check snel bij RTV Nijmegen (vanaf minuut 7:41, na het bericht over Rammstein)!

LitPop

Na lang aandringen van mijn zoon speel ik dan toch eindelijk SongPop. Niet dat ik enig verstand van muziek heb; alleen in mijn pubertijd heb ik me wat intensiever met muziek beziggehouden, dat wil zeggen erop gedanst en vast ook wat meegezongen. En om te voorkomen dat ik alle potjes verlies, gun ik mijn kinderen het plezier om tegen mijn vrienden de Today's hits en Classic Rock te spelen.

En aangezien ik daar vanaf het begin heel open over ben geweest, worden mij nu vrijwel alleen nog klassieke muziek, Franse Chansons, Eurovisie Songfestivalliedjes en Blues voorgeschoteld, zodat ik alsnog bijna alle potjes genadeloos verlies. Maar dat hindert niet; bij ons thuis is het vooral een gezelschapsspel en we vergroten onze muziekkennis en krijgen oog voor elkaars smaak.

Wat me ondertussen verbaast is dat er nog geen literatuurversie van SongPop bestaat, iets in de trant van LitPop of zo, met fragmenten uit beroemde boeken die geraden kunnen worden. Dat ligt toch heel erg voor de hand, of niet dan? De fragmenten voor de Nederlandse versie kunnen zo aan Twitcit ontleend worden.

Wakker worden, ontwikkelaars!