België

En de plaats voor het familieweekend werd dus....België (ondertiteld voor mijn broer en zijn gezin).

Benali in Nijmegen

Voor wie het gisteren gemist heeft: Benali in boeken bezocht Nijmegen en sprak met de schrijvers Thomas Verbogt, Frans Kusters en Koos van Zomeren. Het ging vooral over het revolutionaire karakter van Nijmegen in de jaren '70 en laat mooie beelden van besneeuwd Nijmegen zien.

Een leuke stad toch eigenlijk. Binnenkort Trianon maar weer eens bezoeken. Dat dat nog bestaat! In vallende ouders van A.F.Th. speelt dat ook al zo'n grote rol. Moet toch iets bijzonders mee zijn.

Landelijke referentendag klassieken

Aangezien ik niet alleen collectieondersteuner voor geschiedenis ben, maar ook voor klassieke talen en cultuur, zit ik in maar liefst 2 landelijke overleggen voor vakreferenten. Pasgeleden was het overleg met de historici (in Leeuwarden) en gisteren dus met de classici (in Utrecht).

Beide overleggen heb ik als leuk en zinvol ervaren. Weliswaar ben ik officieel geen vakreferent, maar veel taken van de vakreferent komen toch min of meer wel overeen met mijn taken als collectieondersteuner, alleen is het bestelproces van boeken in Nijmegen (we blijven af en toe een eigenwijze uitzondering) anders geregeld en ligt de verantwoordelijkheid hiervoor meer bij de faculteit, een voor de bibliotheek goedkopere (en uiteindelijk voor alle partijen efficiëntere?) methode. Over dat laatste kun je discussiëren, maar feit is wel dat de Nijmeegse methode navolging lijkt te gaan krijgen, mogelijk als gevolg van de bezuinigingen, waar elke bibliotheek mee te maken lijkt te gaan krijgen. Over dit soort (en natuurlijk heel veel andere dingen) hebben we elkaar uitgebreid gesproken en de samenwerking gezocht waar mogelijk.

Gniffelend hebben we vastgesteld dat waar andere groepen steeds kleiner worden, wij groeien als kool. Dat komt doordat sommige bibliotheken dubbel vertegenwoordigd waren omdat de een het stokje van de ander ging overnemen en er collega's bij zaten die de klassieken of de oudheid erbij hebben gekregen door het vertrek van andere collega's.

Interessant was om te horen dat in Utrecht de collectie klassieken ondanks het verdwijnen van de opleiding (al zo'n 30 jaar geleden) toch nog behoorlijk stevig is en er zelfs een eenmalige injectie is gekomen om de collectielacunes op te vullen en dat dat met name komt door de enthousiaste inspanningen van een hoogleraar; zo zie je maar weer welk een invloed een hoogleraar kan hebben!

Verder is er veel gesproken over de reorganisaties en verbouwingen overal in den lande en natuurlijk over de digitalisering (o.a. de opkomst vane e-books en approval plans) en welke consequenties dat heeft voor ons vakgebied.

Na afloop heeft onze lieve gastvrouw ons nog rondgeleid door de onlangs gerenoveerde binnenstaduniversiteitsbibliotheek (ubb), die qua ruimte en licht en harmonisch samengaan van oude en nieuwe elementen uitstekend geslaagd is. Het enige wat zorg baart is de klimaatbeheersing, een probleem waar we in Nijmegen ook al jaren mee worstelen.

Hieronder wat foto's van de prachtige bibliotheek (meer foto's bij een collega):

Boek en bieb: au pair over (universiteits)bibliotheek

De hoofdpersoon van het boek Au pair van Hermans uit 1989, dat ik aan het lezen ben, worden interessante vergelijkingen getrokken tussen de Bibliothèque Nationale in Parijs en de Nederlandse bibliotheken. De Nederlandse bibliotheken komen er niet genadig van af en met name de universiteitsbibliotheek van Amsterdam niet, die vergeleken wordt met een lege kippenfokkerij. Over de Parijse bibliotheek is ze echter lyrisch:

Door dit oponthoud kwam ze later bij de ingang van de leeszaal dan ze van plan was geweest. Alle stoelen waren bezet of besproken en ze was genoodzaakt een uur in de rij te staan voor ze een nummer voor een plaats kreeg en naar binnen kon. Toen moest ze ook nog een half uur wachten eer het aangevraagde tijdschriftdeel door de bediende voor haar neergelegd zou worden. Ze verloor veel tijd, maar ze beklaagde zich niet. Met de wetenschap had het niets te maken, want ook in een varkenshok kon je de interessante boeken lezen, maar het hier te doen, in deze prachtige zaal, onder het uit een soort byzantijnse koepeltjes samengestelde plafond, dat op sprietdunne ijzeren zuiltjes rustte, en met de lange, in vakken verdeelde tafels, elk vak genummerd, waaraan op ouderwetse stoeltjes de lezers zaten, hun teksten matig verlicht door een haast antiek lampje met groene kap...dit was geen kwelling.
.......

Hij verschoof zijn stoel een stukje in haar richting.
"Eigenlijk mag je hier helemaal niet praten."
Hij begon aan een lang betoog, achter zijn hand in haar oor geblazen.
"Jij moet nu een tijdje zitten wachten. Ik denk dat je hier nog niet dikwijls bent geweest, of niet geregeld komt. De truc is, je aanvraagpapiertje de vorige dag af te geven en dan ligt het gevraagde boek de volgende dag voor je klaar. Dat kost minder tijd. Maar al zal het tijd kosten. Wat dan nog? In Nederland word je vlug geholpen, als het personeel tenminste niet uit zijn humeur is, maar ik heb hier boeken voor me liggen, die in de meeste Nederlandse bibliotheken niet te vinden zijn. Dus als je niet toevallig in Den Haag woont of in Amsterdam, moet het in Den Haag of Amsterdam voor je aangevraagd worden: in de Koninklijke Bibliotheek of in de Universiteitsbibliotheek van de hoofdstad. De hoofdstad! Heb je de lege kippenfokkerij die daar voor universiteitsbibliotheek doorgaat, wel eens gezien?
Maar goed, tegen dat zo'n boek dan eindelijk komt, en als ze niet bij vergissing het verkeerde deel hebben gestuurd, zijn er drie weken voorbij en weet je nauwelijks meer wat je erin had willen opzoeken, of je hebt je betoog in arren moede maar een beetje veranderd om de gezochte informatie niet meer nodig te hebben. "
Zo zat hij te praten. De kans op een bericht dat het overal uitgeleend was, dan wel helemaal niet werd uitgeleend, mocht bovendien allesbehalve denkbeeldig heten.
Die Fransen! Die hadden toch maar de kunst verstaan een bibliotheek te bouwen op een manier dat het meer dan honderd jaar later nog een genot was er gebruik van te maken, hoe lang je ook moest wachten. Die hoefden hun openbare gebouwen niet om de twindig jaar af te breken om er nog afschuwelijker varkensslachterijen voor in de plaats te zetten, zó miserabel, dat het er eigenlijk niet op aankwam of vandalen alles, de muren, de al heel gauw splinterende tafeltjes en de gebarsten plastic stoeltjes, volkladderden met spuitbussen en viltstiften, zoals thuis. Wat je in een Nederlandse bibliotheek misschien aan tijd won - het was er nooit druk, want niemand ging erheen voor z'n plezier, om daar in de bakstenen nachtmerries uit de provotijd te zitten - dat verloor je weer als je nul op het rekest kreeg. 

Tja. Inmiddels is er een hoop veranderd bij de Nederlandse (universiteits)bibliotheken. Toch?

Halalfiets

Het programma Netwerk had van de week een opmerkelijk item: Batavus schijnt al een jaar of 5 bezig te zijn een halalfiets te ontwerpen. Ja, je leest het goed, een halalfiets. Want fietsen is onder allochtonen niet populair, omdat ze het niet macho genoeg vinden vinden voor de man en omdat het voor de vrouw als onrein (sexueel prikkelend, de maagdelijkheid zou in gevaar kunnen komen) wordt beschouwd. Maar Batavus wil natuurlijk fietsen blijven verkopen (leve de VOC-mentaliteit) en ziet een geweldige markt voor zich: de Nederlandse allochtoon moet op de fiets!

En met dat laatste ben ik het eigenlijk wel eens: de auto pakken in plaats van de fiets, dat is pas onrein! Lieve allochtonen, verman je!

Ik ben trouwens wel heel benieuwd hoe zo'n halalfiets eruit zou moeten zien. Bij Geen stijl heeft men daar uiteraard wel ideeën over!

Met WC-rol van de bieb

Ik ging vandaag even naar de bibliotheek om boeken te halen en kwam naast de gebruikelijke stapel boeken terug met een WC-rol. Een actie van de bibliotheek om het zogenaamde gastlenen te promoten. De actie is sympathiek, maar die WC-rol? En daar een ontwerp voor indienen? Ik zie het verband niet helemaal.

Eindexamen Latijn 2010 proberen?

Een journalist van de NRC heeft het geprobeerd. Et tu, Brute? (zie de pdf-jes van het eerste tijdvak (tekst 5 van de bijlage is de zogenaamde proefvertaling) en verbaas jezelf over hoeveel je weet!).

Lingua Latina manet

Gisteren stond Latijn op het eindexamenprogramma van de gymnasiasten. Op het scholierenweb las ik dat het examen volgens de leerlingen vol met flauwe vragen stond.

Maar hoe dan ook, het Latijn (en ook het Grieks) blijven 'gewoon' op de gymnasia gedoceerd worden en zullen, zoals aanvankelijk de bedoeling was, er niet in uren op achteruitgaan en opgaan in het minder uitdagende vak GLTC. Hoe het er allemaal precies uit gaat zien, zal pas in de zomer duidelijk worden. Dan zal het eindrapport namelijk klaar zijn.

Ondertussen heeft Boris Johnson, burgemeester van Londen en tevens vooraanstaand classicus, keihard uitgehaald naar de Britse minister van onderwijs, Ed Balls. In een stuk in de krant The Telegraph reageert Johnson furieus op uitlatingen van Balls (wiens achternaam Johnson vertaalt als ‘Spheroids’) dat leerlingen niet te motiveren zijn voor Latijn. De gevoelens die bij Johnson opkwamen: ‘Een minister zegt soms iets waar je zo kwaad van wordt, wat zo godvergeten dom is, dat ik blij ben dat ik niet in hetzelfde vertrek ben voor het geval ik hem bij zijn stropdas zou grijpen en met één almachtige kopstoot een eind maak aan wat er nog over is van mijn politieke carrière.’ Daarna zet hij – iets minder verhit - uiteen hoe het in werkelijkheid zit met het Latijn in Engeland.

Wie zegt dat Latijn een dode taal is? Het leeft, is actueel, houdt de gemoederen bezig!


(bron: VCN online)

Ian

Vandaag is het op de kop af 30 jaar geleden dat Ian Curtis, de frontman van Joy Division, gevangen tussen oude en nieuwe keuzes en geplaagd door epilepsie, zich van het leven beroofde.

Op de radio, bij De Avonden, werd er gistereen een heel uur aan de muziek van Joy Division besteed; er waren ook gespreksopnamen met de vrouw van Ian Curtis, Deborah Curtis, die z'n biografie schreef.
Anton Corbijn maakte later naar aanleiding van laatstgenoemde biografie de film Control, die ik erg indrukwekkend vond en waarvan hierboven de trailer te zien is.

Voor wie net als ik de live transmission gemist heeft, hier de link.

Waar is Wally?

Pas vroeg mijn zoon of ik een boek voor hem bij de bibliotheek wilde halen. Eindelijk, dacht ik. Alleen: wat ik voor hem op de kop mocht tikken, stelde me enigszins teleur - hoewel ik het ook wel weer grappig vond. Waar is Wally wilde hij namelijk graag lenen. Toen hij een jaar of 4 was, had ik hem daar al flink mee vermaakt: zoek Wally (en het hondje) maar (en dan was hij weer een paar uur zoet).

Hij wist me te vertellen dat Wally momenteel razend populair is, ook onder volwassenen; zelf heeft hij er ook een app van op z'n iPod, heerlijk voor in de pauzes, maar wel een beetje een klein scherm, waardoor-ie voortdurend moet in- en uitzoemen.

Ik heb het boek gehaald en mijn zoon is er weer zo zoet mee als toen hij 4 jaar was (en zijn zusje ook).

Een puberhand is gauw gevuld. Soms.

Om naar uit te zien

Komende week zijn er wel een paar dingen om naar uit te zien:
- maandagavond bij de avonden een uitzending over Ian Curtis
- woensdagavond Benali in Boeken over het literaire klimaat in Nijmegen (oeps, dat is pas volgende week woensdag)

Maar ik zie niet uit naar een hele week werken (kan ik dat nog wel na al die vrije dagen?) en het bezoek aan de oogarts maandag en het bezoek aan de tandarts zaterdag. Al dat geklooi aan mijn lichaam :-(

Boek en bieb: au pair

Eén van de interessante rubrieken van het weblog van schrijverdezes is de serie boek en bieb, waarin zij citaten uit de boeken die zij leest verzamelt, waarin een bibliotheek voorkomt.

Hierbij doe ik ook een duit in het zakje, een stukje uit Au Pair van Hermans, waar ik net in begonnen ben. Voor wie het kent, het is in het begin van het boek, op het eerste au pair adres waar het, onder andere door de geluidsoverlast van de Arabieren op haar verdieping (maar ook door nog vele, vele andere oorzaken) slecht toeven was:

Onverklaarbaar was het, dat Arabische muziek haar zo vreemd was gebleven en dat ze daar nu pas eens over nadacht. Hoe klein hadden vliegtuigen, goedkope vacantiereizen en de radio niet te vergeten, de wereld gemaakt! Dat werd gezegd tenminste, dat werd altijd beweerd. En toch was West-Europa immuun gebleven voor Arabische muziek. Iedereen bleef luisteren naar z'n eigen muziek, die hij van kindsbeen af had gehoord. En muziek zou immers geen grenzen moeten kennen? Geen taalbarrière hield muziek tegen...zou je denken...zouje denken....Je kon er lang over piekeren of niet - waar de oplossing te zoeken, bleef duister. Er moesten hierover toch wel boeken zijn geschreven? Zou ze naar informeren. Kon ze in een bibliotheek naar vragen.

Toen nog wel, nu zou ze meteen aan het googelen slaan.

Heerlijk, oude boeken (en nieuwe tijd).

Crisis in Griekenland: ook 2300 jaar geleden al!

Net als nu had (Noord-)Griekenland 2300 jaar geleden al te kampen met een crisis; dat blijkt uit de grafgiften, zo ontdekte de archeoloog Manthos Besios. Die waren in de 4e en 3e eeuw namelijk ineens een stuk minder weelderig (klei in plaats van goud en juwelen) dan in de tijd ervoor.

Dat laatste op uitdrukkelijk bevel van ‘Kassander de Bezuiniger', die - aangezien het rijk gebukt ging onder een crisis - dure begrafenissen en grafmonumenten verbood. De Grieken staat nog het een en ander te wachten dus!

Ondertussen zijn er veel cartoons over de crisis in Griekenland verschenen: neem in kijkje in de etalage van stilus.

Piacenza

Toen ik vanmorgen op de radio de plaatsnaam Piacenza hoorde vallen, dacht ik meteen aan die beroemde lever, waarvan men in Italië lange tijd gedacht heeft dat er de toekomst mee voorspeld kon worden.

Maar het bericht ging niet over de lever, het ging over drugs. Drugs die verhandeld werd in een nonnenklooster in het centrum van Milaan. Het klooster was een dekmantel voor de Zuidamerikaanse portier om drugs te verhandelen; de nonnen wisten van niets. De cocaïne werd geraffineerd in Piacenza en daarna getransporteerd naar Spanje en Frankrijk.

De koeriers kwamen vermomd als pelgrims (verklede priesters en nonnen) naar Milaan; de drugs zat verstopt in gebedsboeken en allerhande handbagage.

Als hier geen idee voor een boek op een presenteerblaadje is aangeboden, dan weet ik het niet meer. Umberto Eco, doe je best!

Nieuwe volger: opa

We hebben er een nieuwe volger bij: opa. Nee, niet mijn opa - die heb ik allang niet meer, mijn beide opa's zijn jong gestorven, of tenminste, ik was nog jong toen ze stierven, de vader van mijn vaders kant heb ik zelfs nooit gekend - maar gewoon opa, iemand die zich opa noemt, omdat hij binnenkort zijn eigen kleinkind gaat krijgen en zich daar enorm op verheugt; daar kan ik me iets bij voorstellen.
Wij hadden vroeger een jongetje in de buurt wonen en als je hem vroeg wat hij later wilde worden, zei hij steevast "opa". Het heeft blijkbaar iets heel aantrekkelijks om opa te zijn.

En opa heeft is net een weblog begonnen; wat zal zijn kleinkind trots op hem zijn als hij (zij) dit bericht later leest.....

Welkom, opa!

Online is voor bèta's, print voor alfa's

Enkele dagen geleden stond er een artikeltje in Publisher, waarin beweerd wordt dat online meer voor bèta's is en print meer voor alfa's, maar dat de alfa's en de bèta's wel steeds meer naar elkaar toegroeien. Dat zou zo maar eens waar kunnen zijn.

Bèta's houden over het algemeen nu eenmaal meer van techniek en alfa's zijn wat meer van de bezinning; daarom zijn de laatsten wat langzamer in de omarming van de techniek (totdat bewezen is dat deze veilig, duurzaam en nuttig voor het bereiken van haar doelstellingen is).
Dat herken ik als alfa helemaal en wordt bijvoorbeeld ook bevestigd door het gebruik van online tijdschriften door de bètafaculteiten (vrijwel uitsluitend) en de omarming van het gedrukte (tijdschrift en) boek door de humaniorafaculteiten. De zogenaamde gammafaculteiten zitten daar mooi tussenin.

En Kader Abdolah, zou je die als een alfa of als een bèta moeten beschouwen? Hij is nu schrijver, maar was ooit natuurkundige. Zou het daarom zijn dat hij meteen verknocht is geraakt aan de iPad?

Of is dat gewoon een fantastische uitvinding?

foto

Maf bericht

In de Gelderlander van afgelopen weekend stond een maf bericht: het is blijkbaar gebruikelijk dat de meerstammige berken in potten die normaliter de waalkade verfraaien bij evenementen weggehaald worden, oftewel verstopt worden onder de waalbrug. Deze potten met inhoud kosten 5.000 euro per stuk en nu is door de Gelderlander de verstopplek verraden.
Wat een enorm goede zet! Vooral om de prijs van de potten erbij te vermelden!

Zouden ze er nog staan? Ik wil er best een voor in m'n tuin! Wie durft?

Moederdag? Niet voor alle varkens!

Het spotje van Wakker dier al gehoord? IJzersterk spotje over het leven van een moedervarken in de bioindustrie. Dat zet je wel even goed aan het denken.

Venetië in de achtertuin

Een straat verderop achter ons huis, zijn ze bezig een soort klein-Venetië uit de grond te stampen. Het zal nog wel een tijdje duren voor het zover is. Tot die tijd hebben we alleen maar last van het gezoem van de graafmachines. Tja, hadden we maar niet in een nieuwbouwwijk moeten gaan wonen, zou je denken. En toch gaat die vlieger niet helemaal op, want toen wij ons huis kochten, stonden er op die plek, waar nu dus klein-Venetië komt, maar drie huizen ingetekend.
Toch een beetje volksverlakkerij, Venetiaans carnaval.
Maar de kinderen (niet onze, want die hebben stomme ouders) boeit dat niet; die zagen er meteen een badplaats in.

Grote schoonmaak

Het visum moet nog officieel aangevraagd worden, maar het is zo goed als zeker dat mijn schoonouders deze zomer bij ons in Lent zullen doorbrengen. En daarom zijn wij begonnen met de grote schoonmaak van ons huis. Want moeders zien alles, maar schoonmoeders nog veel meer!

En dus is er in huize Festina de afgelopen weken gepoetst, gepoetst en nog eens gepoetst. En niet alleen oppervlakkig, zoals gewoonlijk, nee echt grondig. Dus niet alleen de buitenkant van de magnetron, maar ook de binnenkant (en dat valt niet mee na vijf jaar), niet alleen zo'n beetje langs de kastjes, maar ook erop.

Alle onnodige spullen die uit de opgeruimde kasten kwamen, zijn op de rommelmarkt verkocht en uitgestelde aankopen zoals een plisé voor ons raam zijn gedaan; geen uitstel meer mogelijk. De auto is ingeruild voor een zevenzits, zodat we er met z'n allen op uit kunnen. En zelfs nog 1 gast mee kunnen nemen.

En mijn schoonouders maar denken dat we altijd zo opgeruimd leven! Oei.

Nieuwkomer heeft het beste weblog

Emile Roemer, de nieuwkomer onder de lijsttrekkers, heeft het beste weblog van alle lijsttrekkers. Job Cohen schrijft te langdradig, Pechtold heeft de en-ziekte, Femke Halsema schrijft te wollige beleidstaal, Van der Staaij bezigt te veel de telegramstijl en de rest van de lijsttrekkers hééft niet eens een weblog.

Wat Roemer goed doet? Daar is onderzoek naar gedaan. De bevindingen: Roemer schrijft helder, daadkrachtig, persoonlijjk en enthousiast en creëert een wij-gevoel. En dat is blijkbaar de truc.

Dus op wie stemmen wij 9 juni allemaal?

Op 5 mei in Keulen

We waren vandaag - 5 mei - in Keulen. Op bevrijdingsdag naar het land van de voormalige vijand dus. Perfecte daad van verzoening, lijkt me. En we waren niet de enige Nederlanders.

UB Nijmegen wéér op tv!

Veel gekker moet het niet worden; afgelopen week was de UB Nijmegen wéér op de televisie, het journaal deze keer. Weliswaar alleen als decor voor een nieuwe hype, lipdub (een muziekvideo waarbij een bekend nummer geplaybackt wordt door tientallen studenten, terwijl de camera in één take door een universiteitsgebouw gaat) en weliswaar alleen de Library of Science, maar toch.
Hieronder het hele filmpje:


Radboud University Nijmegen Lipdub from Voxlog Nijmegen on Vimeo.

Open

Ik weet nog goed hoe ik in mijn studentenkamer op mijn kleine teeveetje samen met mijn man (toen nog mijn vriendje) de wedstrijd Agassi - Chang op Roland Garros aan het kijken was. Ik had nooit verwacht dat ik het ooit nog eens spannend zou vinden een tenniswedstrijd uit te kijken, maar  een wedstrijd met Agassi, ja, dat was natuurlijk een ander verhaal. Hij was stoer, mooi en apart, een soort rockster onder de - over het algemeen saaie - tennissers. Mijn man had 'm natuurlijk eerder ontdekt dan ik, deels omdat hij veel meer een sportliefhebber is dan ik en deels omdat Agassi een Iraanse vader heeft, wat hem voor hem tot een soort landgenoot maakt.

Mede daarom was hij ook zo blij dat ik hem de autobiografie van Agassi, het boek 'Open' voor z'n verjaardag cadeau deed. En afgelopen week heb ik het boek zelf ook maar even gelezen. Het is een in alle opzichten sportief boek, eerlijk en open. Agassi is open over zichzelf, zijn twijfels, zijn in zijn ogen fantastische begeleidingsteam (ikzelf vond Brad Guilbert overigens altijd maar een patser en dat gevoel is niet helamaal weggenomen door het boek), zijn drugsgebruik, zijn relatie met Brook Shields, zijn bewondering voor en huwelijk met Steffi (pardon, Stefanie) Graf, zijn latere spijt over het niet afmaken van zijn middelbare school en vooral het afbeulwerk in zijn vroege jeugd door zijn vader, wat er mede voor gezorgd heeft dat hij tennis is gaan haten en de relatie met zijn vader ook nooit perfect is geworden.

En natuurlijk ontbreken zijn liefdadigheidswerk (het oprichten van een topschool voor kinderen uit de armste wijk van Las Vegas) en zijn ontmoeting met Nelson Mandela niet.

Bijzonder open is Agassi ook over de andere beroemde tennisspelers, bijvoorbeeld zijn in zijn ogen robotachtige en zuinige eeuwige rivaal Pete Sampras, maar ook over de Nederlandse spelers Richard Kraijcek en Sjeng Schalken. Zij komen er nog wel redelijk van af, maar Boris Becker in het geheel niet; ik wist niet dat hij zo'n hekel aan hem had!

Ik zou zo zeggen: begin er niet aan, want het leest veel te lekker weg.

Girlpower

Hé, dat is leuk; de nationale damsite damZ heeft een You Tube fotocollage van de halve finale dammen die mijn dochter pas in Culemborg heeft gewonnen gemaakt.

Stoere meid, want al haar tegenstanders waren: jongens! Over enkele weken de meisjesfinale!!