Gelukkig nieuwjaar en....

...let the sun shine!

Twitter en Latijn

Latijn lijkt me een uitermate geschikte taal om mee te twitteren: de Romeinen hadden weinig woorden nodig (ons bint zuunig) om zich te uiten. Lidwoorden: niet nodig toch? Persoonlijke voornaamwoorden: in principe ook niet nodig. Dat scheelt een slok op een borrel op 140 tekens.

Gewapend met deze gedachte ben ik eens gaan neuzen op het internet wat er over de combinatie twitter en Latijn te melden valt. Niet heel veel, tot mijn verbazing. Waarom bestaat er geen twitteraccount met alleen Latijnse spreekwoorden? Terwijl dat zo'n logisch 'product' lijkt.

Wat ik wel vond: een twitteraccount met één woord Latijn per dag (om Latijn te leren). Hm. Zou kunnen.
Een leraar Latijn uit Amerika die vertelt over het gebruik van Twitter in de les en bij klas- en proefvertalingen. Lijkt me leuk en zinvol.

Nou, voorlopig moeten we het dus doen met de wikipagina met Latijnese spreekwoorden en zegswijzen (met vertaling).

Aer mea arena est  (17 tekens)
De lucht is mijn strijdtoneel (29 tekens)

Ik bedoel maar!

Ontvrienden?

Ontvrienden is het woord van het jaar 2009. Mij gebeurt het tegenovergestelde: ik krijg er steeds meer virtuele vrienden bij. (Dat komt natuurlijk doordat ik altijd wat stadia achterloop. Ik ben nog maar een 2.0 beginneling, terwijl sommigen al 2.0 suïcide plegen).

Een paar dagen geleden nog, op Facebook: een vriendenverzoek van Frans Timmermans. En dat terwijl ik besloten had dat iemand die nu nog vrienden van mij wilde worden op Facebook, minstens minister of bekende schrijver of dichter moet zijn.

Brutale aap hoor, die Frans!

Blefaritis

Zo. Weer een nieuw woord geleerd dat ik liever niet had leren kennen: blefaritis. Zou er dat aan de hand zijn met mijn oog? Met kerst vertelde mijn broer me namelijk dat hij dezelfde klachten had gehad als ik en dat het uiteindelijk 'gewoon' een bacteriële infectie bleek te zijn. Ook hij dacht dat het misschien wel door veel beeldschermwerk kwam en ook hij kreeg het advies van zijn huisarts om zijn ogen vet te houden (vasaline, sudocrem). Wrong!

Gewoon ooghygiëne door een paar maal daags steriel water met een wattenstokje opbrengen. Of een oogcompres (er zijn verschillende middeltjes voor, maar MIJN apotheek kende ze niet).

Op de site staat dat het een kwaal is die veel voorkomt, vooral bij vrouwen (sorry broertje!) en veroorzaakt kan worden door droge lucht. Dat kan kloppen, want mijn klachten begonnen toen de verwarmingen aangingen.

Wat mij echter verbaast, is dat de huisarts dit niet heeft herkend. Ik ben toch twee keer bij hem geweest met deze klachten. Ook de apotheek kende de klacht niet en had de bijbehorende middeltjes dus niet.

Nou ja, ik mag volgende week dinsdag naar de oogarts, moet die maar eens kijken. Ik kan er natuurlijk ook gewoon helemaal naast zitten. Zo makkelijk is dat niet, doktertje spelen....

Bezoek aan het Teylersmuseum

Spontane invallen leiden vaak tot de leukste belevenissen - dat bleek gisteren maar weer. Vrij spontaan had ik namelijk besloten om met Wilma en twittervrienden naar het Teylersmuseum in Haarlem te gaan, alwaar ter gelegenheid van het 225-jarig bestaan van het museum een rondleiding door de bibliotheek werd gegeven; normaal ist-ie nooit zo maar open.

Speciaal voor deze gelegenheid had ik een twitteraccount aangemaakt. Niet dat ik daar heel veel aan had, want ik bezit noch iPhone, noch Blackberry, dus voor het laatste nieuws zou ik toch op mijn gewone telefoon aangewezen zijn (en ik had van geen van de leden een telefoonnummer). Maar dat maakte het juist extra spannend. Om 13 uur zouden we elkaar treffen voor de rondleiding.

Omdat ik van ver moest komen - voor de meesten van de rest was het een thuiswedstrijd - en ik de NS deze dagen maar zozo vertrouw, was ik (nog niet aan de flitsende twittersnelheid gewend) behoorlijk op tijd vertrokken en dito aangekomen. En dat was mijn geluk, want ik was op tijd voor de rondleiding (en de twitteraars, zo bleek later, niet).

Nauwelijks bekomen van de schoonheid van het museum, kon ik dus, in het gelukkige bezit van een kaartje, meedoen met de rondleiding van 1 uur 's middags in de bibliotheek zoals ik 'm graag zie: stijlvol, vol met prachtige en kostbare werken en muf ruikend. Het verhaal van de conservator was helder en indrukwekkend. Voor één van de jeugdige bezoekers zelfs té indrukwekkend - hij viel bijna flauw en moest de ruimte verlaten. Misschien waande hij zich in Zweinstein en was hij bang dat er dementors zouden verschijnen. Ik kan het me levendig voorstellen.

Voor mij was de dag dus al geslaagd, maar ik had nog geen twitteraar (hoe zien die eruit: vleugelschoentjes?) gezien. Gelukkig is het museum niet groot en was er een tentoonstelling om me te vermaken. En uiteindelijk vond ik ze - in het museumcafé natuurlijk! Wilma herkende ik van de foto en de rest zag er eigenlijk vrij normaal uit. Geen knotjes en parelkettinkjes, maar ook geen vleugelschoenen. Gelukkig maar!

Aangezien één van de leden van het gezelschap contacten in het museum had, was er een extra rondleiding bedongen, alleen voor ons, het geheime genootschap van inmiddels zeven personen. En met dit gezelschap van experts mochten we natuurlijk ècht achter de schermen kijken. Ook deze rondleiding was dus zeer interessant en speciaal.

En om de goede afloop te vieren, hebben we onszelf verwend in een café in de buurt. Totdat onze partners zich afvroegen waar we nu toch bleven.

Ja, het leven van een twitteraar gaat over rozen!
Dat bleek vooral toen bij thuiskomst alle foto's van het samenzijn al online stonden en er al een blogpost gemaakt was door Alex, die - hoewel in het Engels - natuurlijk ook voor niet-ingewijden te bekijken is.

En mijn foto's? Ehhh, die volgen later!

Zie ook ecobibl voor een verslag.

Voor wie zich verveelt met kerst...

Voor wie zich verveelt met kerst: bekijk de wiki-pagina bij onze tentoonstelling 'Sint in oude plaatjes en kerst in oude praatjes'. Hij is weer tof. Jammer dat ik het expo-groepje alweer moet verlaten; het begon net leuk te worden!

Veel plezier deze dagen!

Bergje post

We hadden al enkele dagen geen (papieren) post meer ontvangen, maar vandaag had de postbode post voor ons: een bergje kerstkaarten. Niet iedereen houdt van dit gebruik, maar ik vind het wel wat hebben, die vrolijk gekleurde post. En altijd zitten er wel weer verrassingen tussen. Van onze vrienden zijn er een stuk of drie die creatieve kaarten maken. Dat zijn eigenlijk altijd wel de èchte verrassingen waar we op zitten te wachten. Maar die komen niet met kerst, nee, dat zijn NIEUWJAARSKAARTEN. Nog even wachten dus.

Eén vriendin van mij, Enig, misschien ken je haar uit eerdere verhalen, stuurt altijd een echte BRIEF van een kantje of vier, vijf. Ik heb haar al eens gezegd dat ze beter kan gaan bloggen, want al dat geschrijf naar al die mensen twee keer per jaar (met m'n verjaardag krijg ik ook altijd een zeer uitgebreide brief en dat zal ongetwijfeld ook voor de rest van haar vrienden en familie gelden) zal haar heel veel tijd kosten, maar ze schrijft nou eenmaal graag zegt ze. En ik geloof haar. Het leuke van zo'n handgeschreven brief is dat-ie helemaal op maat is. De aan mij gerichte brieven gaan dus over boeken, bibliotheekleven, tuingebeurtenissen, geplande reisjes, de observaties met betrekking tot mijn kinderen in Epen (met mijn zoon heeft ze heel wat afgeboomd over Harry Potter en LOTR). En die van anderen natuurlijk over weer heel andere zaken.

En soms krijg je een kaart men namen die je eigenlijk niet veel zeggen. Van één van de kaarten dacht ik bijvoorbeeld dat die van onze afdeling automatisering waren; bleek het van de moeder van een vriendje van mijn dochter met de namen van haar nieuwe vriendje met kinderen te zijn. En die hadden dezelfde namen als de jongens van onze automatiseringsafdeling. Weird.

Maar mede om dit soort verrassingen vind ik kerstkaarten leuk.

Zelfs het feit dat ik met sommigen alleen kerstkaartcontact heb. Da's nog altijd beter dan geen contact. En als de warmte niet van de zon komt, dan moet-ie maar ergens anders vandaan komen!

Fijne kerstdagen!

New game

Het onverwachte is gebeurd: ik heb een account op Twitter aangemaakt. En waarom? Heb ik opeens een vogel in mijn hoofd? Nee, veeleer:

1. een directe aanleiding: ik ga met Wilma en andere twitteraars mee naar het Teylersmuseum, (afgesproken via vorige blogpost) alwaar we een rondleiding krijgen door de bibliotheek (die is normaal gesloten). Ik heb haar e-mailadres niet, en zo kunnen we toch communiceren (nodig i.v.m. de weersomstandigheden).
2. het is vakantie, dus tijd om te experimenteren
3. nieuwsgierigheid, altijd weer die nieuwsgierigheid

En, hoe bevalt het tot nu toe?

Het is in ieder geval makkelijk om aan te maken (anders was ik meteen afgehaakt). Het leest wel een beetje als een koerslijst (dus te snel voor mij). En dan heb ik er bijna alleen nog maar tweets op staan van mensen die de tweets geëmbed hebben in hun blog, dus die ik toch al las.
Wat ik wel grappig vond, is dat er een teller meedraait als je een berichtje intypt, die aangeeft hoeveel tekens je nog mag gebruiken totdat je het maximum van 140 hebt bereikt.

Verwacht dus vooral niet te veel van mij en wees niet verrast als het even onverwacht als het gekomen is, ook weer verdwijnt. Maar dan heb ik het tenminste geprobeerd!

Leesdieet

Aangezien ik nog steeds een wondje op het ooglid van mijn oculus dexter heb, ben ik gedwongen een leesdieet te volgen; mijn ogen moeten rusten. Voor een informatiejunk als ik is dat natuurlijk een onmogelijke opgave, maar gelukkig biedt de radio soelaas. (Doe niet zo ouderwets, zegt mijn dochter altijd, als ik radio luister, maar ik blijf het een prachtig medium vinden).

Verder is het huis netter gepoetst dan ooit, heb ik een paar schaatsen gekocht en ben ik naar het straatfeest rondom het optuigen van de kerstboom geweest. In één keer mijn contributie eruit gehaald.

Zou Glühwein nou echt zo goed voor je ogen zijn?

Simpley the best!

We zijn de beste en dat komt natuurlijk ook door de uitstekende bibliotheekvoorziening!

Wat doet een collectieondersteuner eigenlijk?

Vandaag ben ik begonnen in mijn nieuwe functie als collectieondersteuner, dat wil zeggen: ik heb op de receptie van mijn voorganger kennisgemaakt met verschillende mensen waar ik mee te maken ga krijgen, waaronder de voorzitter van de bibliotheekcommissie Letteren.

Maar wat doet een collectieondersteuner eigenlijk? Daar zal ik gaandeweg vast achterkomen, maar de tekst in de functieomschrijving luidde als volgt:

· Attendering nieuw verschenen titels. Als collectieondersteuner attendeer je de aanschafcoördinatoren op de faculteit op nieuwe titels die relevant zijn voor onze collectie. Je zorgt ervoor dat er voldoende bestellingen vanuit de faculteit geplaatst worden. Je houdt overzicht over het literatuurbudget (verdeling van kostensoorten, hoogte bedrag) en communiceert hierover met de budgethouders.

· Je biedt ondersteuning bij het tot stand komen van het Collectievormingsprofiel (CvP) van de betreffende collectie en hanteert het collectievormingsprofiel als basis voor aanschafsuggesties. Je volgt wijzigingen in de faculteit in onderwijs- en onderzoekszwaartepunten en speelt hier actief op in zodat er bij de aanschafsuggesties, ook voordat het CvP is aangepast, al rekening mee wordt gehouden dat de collectie up-to-date blijft voor de faculteit.

· Het beoordelen van schenkingen en eventueel het corresponderen met schenkers.

· Ondersteuning bij overplaatsingen (correspondentie naar de faculteit enz.).

· Meewerken aan projecten mbt de collectie op het gebied van Geschiedenis

· Oriëntering op e-books.

· Nadenken over en meewerken aan vernieuwing van de collectievorming en de digitale bibliotheek.

· Het vakgebiedenportaal aanvullen met relevante links.

Ik denk dat ik in het begin nog veel hulp zal nodig hebben....

Bij de opticien

'U alterneert', was de conclusie van de opticien. Dat bleek met name uit een testje dat bestond uit een plaatje van een rood driehoekje met daaronder twee groene kruisjes en een wit rondje. Ik zag afwisselend een rode driehoek met een rood rondje en twee groene kruisjes en een groen rondje. Mijn ogen werken niet goed samen, maar doen afwisselend hun werk, waarbij rechts dominant is. Een VVD-profiel dus.

Ik was maar eens naar zo'n brillenzaak gegaan om te kijken wat er precies aan de hand was met mijn ogen: ze zijn wat branderig de laatste tijd. Er zou wat aan de hand kunnen zijn met mijn gezichtsscherpte, want ik ben inmiddels de veertig inmiddels gepasseerd. Dat suggereerde de huisarts tenminste. Ik zei nog tegen hem: 'volgens mij heb ik vooral moeite met de focus', maar daar wilde hij niets van weten. Nu moet ik weer naar hem terug, want ik moet een afspraak maken met de optometrist in het ziekenhuis Zo gaat dat hier in Nederland. Altijd weer terug naar de huisarts. Ik zou eens een onterechte claim op de tijd van de oogarts doen.

Heel misschien moet ik misschien namelijk aan de prismaglazen. Die zouden de focus beter maken. Maar dat zijn nogal specialistische metingen, dus die kon de opticien niet zelf doen. Ik zou ook bij een optometrist bij een brillenzaak kunnen gaan, maar dat vond de opticien niet zo'n goed idee, want tja, dan zit je met dat commerciële belang, hè? Op de vraag of hij dan geen commercieel belang had, antwoordde hij dat dat toch anders was. En bovendien zou het beter voor de verzekering zijn als ik de meting bij het ziekenhuis zou verrichten.

Hij maakte voor mij netjes een briefje met allerlei ingenieuze afkortingen voor de afwijkingen. Aangezien ik er niet van houd als mensen iets over mij opschrijven wat ik niet begrijp, vroeg ik naar de betekenis van de afkorting OSD. Oculus Sinister Dexter, antwoordde hij mij netjes. Even later zag ik OD staan. Aha, dat gaat dus over mijn rechteroog, zei ik. Hoe weet u dat, komt u uit de medische hoek? Nee, u heeft het mij net uitgelegd en ik kom uit de Latijnse hoek. Heel soms heb je daar wat aan. En als je het kunt inzetten, moet je dat doen, want waar heb je anders al die uren voor zitten zwoegen? En dat zonder focus.

Eén troost: loensende vrouwen schijnen sexy te zijn.

Opening Learning Zone

En Voxlog is er weer snel bij: foto's van (de opening van) de Learning Zone, compleet met kleine interviewtjes met studenten. Over het algemeen was men zeer tevreden; slechts een enkeling vindt het maar niks, die loungeplekken en technische snufjes.

Titel van het stuk: Nieuwe Learning Zone: hip en catchy.

Saillant detail: ik sta op de openingsfoto. Weliswaar van de achterkant, maar een kniesoor die daar op let...

Wat een week!

Wat een enerverende week deze week! Dinsdag te horen gekregen dat ik collectieondersteuner geschiedenis en klassieken ga worden voor circa 8 uur in de week (wel jammer dat ik daardoor een aantal andere taken zal moeten laten vallen) en vandaag de opening van de learning zone.

Verder hebben we gisteren de kerstboom opgetuigd en de eerste kerstkaarten al ontvangen. Wat mij betreft mag de vakantie beginnen. Maar ik moet nog een week....

God scheidde hemel en aarde

Iedereen zal dat soms wel eens hebben, dat je denkt 'wie ben ik dat ik dit mee mag maken'. Dat had ik een beetje toen ik een college mocht volgen van Ellen van Wolde in de reeks Heilig Vuur, die aangeboden wordt door het Soeterbeeckprogramma om niet-wetenschappelijk personeel (leidinggevenden en beleidsmakers) in contact te brengen met het wetenschapsbedrijf.

Ellen van Wolde heeft enkele maanden geleden een hoop stof doen opwaaien door haar inaugurele rede, waarin ze stelde dat de eerste paar regels van Genisis altijd verkeerd vertaald zijn geweest (God schiep niet, maar scheidde hemel en aarde). Zij sprak deze rede voor ons mutatis mutandis nog een keer uit. Ik vond het een zeer overtuigend verhaal. En Ellen zelf bleek ook zeer sympathiek en uitermate erudiet en rustig. Ze had per ongeluk de verkeerde versie van de powerpoint meegenomen, zodat die halverwege ophield. Het deerde haar niet. Met haar enthousiasme, heldere uitleg en doeltreffende gesticulatie heb je eigenlijk ook geen powerpoint nodig.

Ze was jarig en er stond keurig een gebakje klaar voor alle deelnemers. En ze was bijzonder scheutig met complimenten voor onze bibliotheek. Ook dat smaakte lekker.

Jammer dat we ons aan het eind van de middag weer moesten scheiden.
Bara.

Fietsstraat

Stond heel Nederland maar vol met dit soort bordjes. Het zou ons land een stuk leefbaarder maken!

Hamsterhotel of Pompeï?

Mijn kinderen weten al waar ze volgend jaar heen willen: het hamsterhotel. Eerst wilden we naar Pompeï, maar dat kun je al bezoeken via Streetview. En het is daar zo warm. En het ligt dicht bij Napels. Scarey.

Voor meer info over het hamsterhotel zie aanbevolen.

Wilma secunda

Het wordt pas echt gezellig als je twee volgende Wilma's hebt. Deze 'nieuwe' Wilma is echter al langer in beeld, want reageert wel eens hier, is aangesloten bij Bibliotheek 2.0 en is (mede)oprichter van de bibliotheekhyves (allemaal lid worden!). En bibliotheektwitter.

Zij was informatiespecialist/tamleider educatie bij de UB van de VU, maar is nu communitymanager bij Winkwaves, een organisatie die gespecialiseerd is in kennis delen en sociale netwerken.

Daarnaast is zij sinds 2008 bestuurslid van de Stichting Werkgroep Adelsgeschiedenis.

Uit haar LinkedInpagina leren we dat ze bij de Fontyshogescholen een opleiding heeft gedaan op het gebied van geschiedenis, cultuur en educatie, daarna een opleiding informatiedienstverlening bij de GO en last but not least onlangs een master op het gebied van economische en sociale geschiedenis aan de VU heeft afgerond. Haar scriptie gaat over de invloed van de moderne economische groei op het verloop van de Haarlemse prostitutie in de tweede helft van de negentiende eeuw. Ook een soort adelheidsgeschiedenis?

In ieder geval welkom, edele bezoekster!

Dame van de thee

Dame van de thee, zo heet ik sinds gisteravond, het heerlijk avondje. We hadden namelijk voor het eerst een surpriseavond met de kinderen gedaan, want ze geloven nu ECHT niet meer. Het kado waar we nu allemaal nog een beetje wiibelig van zijn accepteerden ze nog graag hoor, daar niet van, maar voor de rest ging het toch echt om de surprises en de gedichten.

Voor de gelegenheid hadden we ons basisteam (ons gezin en opa en oma) uitgebreid met de buren (een mams met twee kinderen), De laatsten hadden namelijk vorig jaar met z'n drieën lootjes getrokken, maar dat was niet echt een succes: ten eerste duurde het lootjes trekken behoorlijk lang - steeds had iemand zichzelf -en ten tweede was het nogal voorspelbaar wie wie had.

Op dit soort momenten merk je bij wie de echte fantasie aanwezig is - natuurlijk niet bij de ouders!
Mijn moeder had wel een originele wens op haar verlanglijstje staan, namelijk een uur computerles. Mijn buurjongetje, die haar getrokken had, wist daar wel raad mee! Hij heeft haar alle hoeken van het digitale veld laten zien door middel van een cyberspeurtocht via hyves, boodschappen op de USB-stick en weer terug naar hyves. Om uiteindelijk uit te komen bij Google Earth, waar door middel van een prikkertje aangegeven stond waar het kado verstopt lag. Buiten, een paar straten verderop!

Nee, hier konden wij echt niet tegenop! Een theemuts, zo voel je je op zo'n moment....

Familienamenbank

Via dit artikel in de Telegraaf werd bevestigd wat ik de dag ervoor al op de radio had vernomen: het Meertensinstituut heeft in samenwerking met de universiteit van Utrecht een website ontwikkeld waarbij je de verspreiding van je eigen achternaam kunt opzoeken.

Dat kon ik natuurlijk niet laten. Uit de gegevens blijkt dat mijn achternaam in 1947 vooral nog in Noord-Holland voorkomt (mijn vader komt daar ook vandaan) en in 2007 al over heel Nederland verspreid is. Nou ja, heel Nederland....
En er zijn nog 294 meer mensen die dezelfde achternaam hebben als ik in ons kikkerlandje woonachtig.

De verspreiding van de familienaam van mijn man komt minder dan vijf keer voor in ons land en heeft dus geen verspreidingskaart gekregen. En hij heet niet eens namen Kloot, Knor of Poepjes.....

Zoek snel je eigen familienaam!

Mooie muziek in plaats van make-up

Make-up en het islamitische Iran, dat blijft een gevoelige kwestie. De Iraanse vrouwen mogen - nadat het een tijdje oogluikend is toegestaan - geen make-up meer op als ze in beeld komen. Gelukkig zijn de meeste Iraanse vrouwen al mooi van zichzelf, dus zo'n schok zal dat niet teweegbrengen.

Maar wat de muziek op televisie betreft, daar moeten de Iraniërs toegeven dat het westen het beter doet: ‘Neem een voorbeeld aan westerse actiefilms, die hebben vaak buitengewoon mooie, kalme muziek. We moeten hun niet in alles gaan nadoen, maar de verfijning van onze muziek moet op de agenda komen’.

En dat terwijl er zulke prachtige Iraanse muziek is.....

Moderne kinderen

Wil je ook een stukje appel, Kimberley?
Nee dank je, ik heb net een vitaminepilletje op.

Wat wil je voor ontbijt, Nikki?
Doe maar waar het minste kalorieën in zitten.

N.B. Nikki is 3 jaar, Kimberley 10. Namen zijn gefingeerd, maar gebeurtenissen zijn echt.

Lent gaat los

Toen we naar Lent gingen verhuizen, dacht ik dat we in een rustig dorp terecht zouden komen. Niets is minder waar. De oogst van gisteren: een auto rijdt een klaslokaal van de school binnen, er was een wilde achtervolging in Lent, die op de snelweg eindigde en waarbij een man een vrouw met een bijl bedreigde om haar auto af te staan (wonderlijk genoeg staat daar niets over in de krant) en een Lentse vrouw begon spontaan met pepernoten te gooien tijdens de yogales.

Lekker!