Speciaal voor deze gelegenheid had ik een twitteraccount aangemaakt. Niet dat ik daar heel veel aan had, want ik bezit noch iPhone, noch Blackberry, dus voor het laatste nieuws zou ik toch op mijn gewone telefoon aangewezen zijn (en ik had van geen van de leden een telefoonnummer). Maar dat maakte het juist extra spannend. Om 13 uur zouden we elkaar treffen voor de rondleiding.
Omdat ik van ver moest komen - voor de meesten van de rest was het een thuiswedstrijd - en ik de NS deze dagen maar zozo vertrouw, was ik (nog niet aan de flitsende twittersnelheid gewend) behoorlijk op tijd vertrokken en dito aangekomen. En dat was mijn geluk, want ik was op tijd voor de rondleiding (en de twitteraars, zo bleek later, niet).
Nauwelijks bekomen van de schoonheid van het museum, kon ik dus, in het gelukkige bezit van een kaartje, meedoen met de rondleiding van 1 uur 's middags in de bibliotheek zoals ik 'm graag zie: stijlvol, vol met prachtige en kostbare werken en muf ruikend. Het verhaal van de conservator was helder en indrukwekkend. Voor één van de jeugdige bezoekers zelfs té indrukwekkend - hij viel bijna flauw en moest de ruimte verlaten. Misschien waande hij zich in Zweinstein en was hij bang dat er dementors zouden verschijnen. Ik kan het me levendig voorstellen.
Voor mij was de dag dus al geslaagd, maar ik had nog geen twitteraar (hoe zien die eruit: vleugelschoentjes?) gezien. Gelukkig is het museum niet groot en was er een tentoonstelling om me te vermaken. En uiteindelijk vond ik ze - in het museumcafé natuurlijk! Wilma herkende ik van de foto en de rest zag er eigenlijk vrij normaal uit. Geen knotjes en parelkettinkjes, maar ook geen vleugelschoenen. Gelukkig maar!
Aangezien één van de leden van het gezelschap contacten in het museum had, was er een extra rondleiding bedongen, alleen voor ons, het geheime genootschap van inmiddels zeven personen. En met dit gezelschap van experts mochten we natuurlijk ècht achter de schermen kijken. Ook deze rondleiding was dus zeer interessant en speciaal.
En om de goede afloop te vieren, hebben we onszelf verwend in een café in de buurt. Totdat onze partners zich afvroegen waar we nu toch bleven.
Ja, het leven van een twitteraar gaat over rozen!
Dat bleek vooral toen bij thuiskomst alle foto's van het samenzijn al online stonden en er al een blogpost gemaakt was door Alex, die - hoewel in het Engels - natuurlijk ook voor niet-ingewijden te bekijken is.
En mijn foto's? Ehhh, die volgen later!
Zie ook ecobibl voor een verslag.
8 opmerkingen:
Mooi geschreven! Ik vond het igg erg gezellig om je te leren kennen. De vriendin van dappere Bas had trouwens de blogpost geschreven, niet ik ;-)
Leuk, zo'n spontaan evenement. Het pand ziet er ook erg fraai uit inderdaad.
Moest wel even je zinnetje over de rondleiding twee keer lezen. Dacht even dat 'ie maar liefst 13 uur duurde :-)
@ Janneke: Ah. Nou ja, je had het geschreven kunnen hebben....
@ Edwin: als dat gekund zou hebben! ik zal kijken of ik het beter in de tekst kan krijgen. Ben jij er wel eens geweest?
Festina!
Wat ga ik nu al achetrlopen zonder de fun van het twitteren enzovoort. Nog even en ik kan niet meer mee in de nieuwe eeuw.
Stal mij dan maar in een boekenmuseum, daar kom ik dan volledig tot mijn recht. Een van de laatste lezeressen van het boek zoals dat nog bestond in de 20e eeuw.
Ik ben benieuwd hoe jij de tentoonstelling vond van Mauve? En is het de moeite van een bezoek waard?
Ik denk nog met plezier terug aan de lachstuipen van de kerst, heerlijk en lang gelden dat ik zo onbedaarlijk en onbekommerd in een stuip bleef.
Ha Katharina,
Ook ik kan niet aan kerst 2009 terugdenken zonder onbedaarlijk in de lach te schieten, met name niet tijdens de afwas....
En boeken, die verdwijnen echt niet, net zo min als de radio en de bioscoop. En dat twitteren, ik weet niet of dat een blijvertje voor mij is. Waarschijnlijk te festina voor een lente...
Je bent dus nog LANG niet uitgerangeerd!
Ik wil zo graag een e-reader maar als ik dit, en de foto's van je ccllegablogger, zie voel ik me gelijk een verrader...
Ik wacht nog even met de e-reader, totdat-ie ook kleur kan!!!
Ben je er al wel eens geweest, Henk?
Een reactie posten