De dochters van Malakeh

Afgelopen woensdag was er een documentaire van een Nederlandse Iraniër en z'n vrouw over z'n Iraanse zus die op haar 45ste levensjaar gaat trouwen na de rest van haar leven voornamelijk voor haar ouders gezorgd te hebben. Het geeft een mooi inkijkje in een Iraans gezin anno nu.

Veel zaken in de docu kwamen me bekend voor van de twee bezoeken die ik aan Iran bracht: de gastvrijheid, de familiezin, de verkeerschaos, het soort huizen, het lekkere eten, het fruit dat gezamenlijk gegeten wordt, de Engelse les (mooi is de scène van de zus van de verloofde die met haar leerlinge over Pride en Prejudice spreekt en de rol van de vrouw en het huwelijk in het negentiende eeuwse Engeland vergelijkt met die van het Iran van nu).

Wat me overigens verbaasde was dat de vrouwen tegenwoordig apart in de metro moeten zitten; ik kan me wel herinneren dat ze apart in de bus moeten zitten. Achterin wel te verstaan.

Huiswerkoverhoringen

Een groot deel van mijn moederschap bestaat tegenwoordig uit huiswerkoverhoringen. En naast het feit dat je daar een heleboel van leert, is het soms ook ronduit grappig.

Bijvoorbeeld tijdens een overhoring aardrijkskunde van mijn dochter:
'Wat is het tegenovergestelde van een heterogeen bos?' 'Een heterowel bos?'

Of tijdens het overhoren van mijn zoon:
'Zie je, het gaat al beter.' 'Hoezo, was ik ziek dan?'

Meesterlijk.

Trapveldje (7)

De zon rukt op, de bebouwing ook. Kaal.

Naakt met één scherm

Sinds vandaag voel ik me naakt met één scherm. Want er zijn wéér een paar mensen bijgekomen met twéé schermen op het werk. Eigenlijk gek, dat je je eerst volmaakt gelukkig voelt met wat je hebt, en als anderen dan twéé van dat soort dingen hebben, dat je dan het gevoel krijgt dat het maar kaal is, één zo'n ding. En dat terwijl ik thuis meestal ook met twee schermen werk (iPad en laptop).

O ja, en de schermen van de collega's zijn ook nog eens gróter, zodat ik mijn eigen scherm, waar ik tot voor vandaag nog perfect gelukkig mee was, nu ineens heel klein vind.

Kun je nagaan hoe relatief bezit eigenlijk is.

Rijbewijskeuring op je 75ste

Blogberichten schrijven is fijn, maar verzoeken ontvangen voor een gastblog is zo mogelijk nóg fijner. Vandaag kreeg ik er een van ..... mijn vader!
Hij stuurde mij een handgeschreven brief met een verhaal dat volgens hem blogwaardig was. Het verhaal kende ik al wel van de vorige keer dat ik mijn ouders een bezoek bracht - helaas hebben we de laatste tijd veel bezoeken moeten brengen bij mijn ouders in verband met plotselinge pech met mijn vaders gezondheid; liever doe je dat in leukere omstandigheden. Maar het gaat nu gelukkig weer beter, veel beter! En met trots presenteer ik dan ook zijn gastblogstukje:

De rijbewijskeuring

Pasgeleden moest ik me laten keuren voor het verlengen van mijn rijbewijs en aangezien je je voor je rijbewijs niet door je eigen huisarts mag laten keuren toog ik naar Gorssel, naar dokter B. Alles was prima in orde volgens haar, 'maar', zei ze wel, 'als ik jou was zou ik een keer naar de oogarts gaan.'
'Nou, dat komt later wel een keer, eerst die aanvraag maar eens weg', dacht ik, want ik was er al rijkelijk laat mee.

Dus de papieren opgestuurd naar het CBR. Na een kleine maand kreeg ik bericht; waar het formulier van de oogarts bleef. Dus dokter B. had blijkbaar gezegd dat ik hoognodig naar de oogarts moest, terwijl ze tegen mij gezegd had dat ik naar de oogarts zou moeten gaan als het zo eens uit kwam.

Een week of 3 verder had ik een afspraak met de oogarts.
Het oordeel van de oogarts luidde: hele gezonde ogen, dus ik dacht: 'dat is dan klaar'.

Weer een paar weken later een brief van het CBR. Die dachten zeker dat ik stekeblind was, want ik moest van hen ineens .... een oogtest en rijexamen doen doen. Dat was schrikken. Bij het examen aangekomen kijkt de examinator mij na de oogtest aan en schudt zijn hoofd. Voor de vorm hebben we nog een stukje gereden.

Wat blijkt nu? De oogarts heeft tijdens de test m'n hoofd naar een computerkastje gedirigeerd, waardoor mijn oogleden voor m'n ogen gingen zitten en ik dus maar de helft zag volgens de computertest. De uitslag van die test heeft hij opgestuurd naar het CBR.

En nu, na een paar maanden door mijn vrouw te zijn rondgereden, en 200 euro aan controlekosten armer, heb ik eindelijk m'n rijbewijs weer. Met 'dank' aan de artsen.

One thousand

De duizendste blogpost, dat is toch wel iets om even bij stil te staan. Duizend verhaaltjes over.....niets! Want dat is wat ik uiteindelijk probeer: over het schijnbare niets iets te schrijven.

Deze mijlpaal grijp ik aan om eenieder die het geduld heeft (gehad) om de niet(s)ige verhaaltjes over mijn niet(s)ige leven, mijn lieve pubers, mijn (en misschien wel jouw) geliefde boeken, mijn (en misschien wel jouw) geliefde oudheid, mijn (en misschien wel jouw) geliefde Perzië, mijn (en misschien wel jouw) mooie bibliotheek en andere hobby's te lezen.

Dat deze hobby zo uit de hand zou lopen, had ik van tevoren niet gedacht. Maar het heeft me veel gebracht: nieuwe vrienden, nieuwe interesses, nieuwe ideeën, leuke reacties, leuke brainstormsessies......

Kortom: tijd voor een feestje!

Bestond RSI in de oudheid ook?

Jazeker!

via stilus

Lente en nowruz

haft sien

Jippie! Het is vandaag lente! En nog meer jippie: het is vandaag nowruz (Iraans nieuwjaar)!
Dubbel feest dus. En heerlijk weer. Wat wil een mens nog meer? Een haft sien misschien?

Ja, om met de Iraniërs het nieuwe jaar mee te vieren. In plaats van een kerstboom en vuurpijlen; leuk voor bij de paastakken. Je hebt er voor nodig: 7 voorwerpen die in het Perzisch met een 's' beginnen, bijvoorbeeld 'sieb' (appel), 'sombol' (hyacinth) en 'serke' (azijn). Verder zet je er een spiegel, een kaars, wat munten en geverfde eieren en een goudvis bij. Een koran erbij maak het helemaal af, maar dat is eigenlijk een latere religieuze toevoeging, dus die hebben wij bij onze haft sien maar weggelaten. Verder hebben we de azijn door wijn vervangen, want de kinderen vonden de azijn maar stinken.

En gelijk hebben ze: wijn is veel feestelijker bij zo'n gelegenheid. Proost!

Just dance!

Nu de DrawSomethingstorm bij ons thuis al weer geluwd is (hypes duren tegenwoordig steeds korter), is er ruimte gekomen voor een nieuwe rage: Just Dance! Dit spel dient op de Wii (of ander apparaat) gespeeld te worden en is superleuk en supervermoeiend - zeker voor mij, oude en onsportieve vrouw die ik me op dit soort momenten voel.

Het spel gaat als volgt: je kiest een personage uit en danst met de wiistick in de hand mee op de muziek met dezelfde danspasjes als je personage. En dat is bepaald niet gemakkelijk, want je moet tegelijk op het beeld en je bewegingen letten. Voor elke goedgemaakte beweging krijg je punten en sterren en op het laatst volgt ook nog een eindkwalificatie in de vorm van 'lazy', 'creative' of 'wild'. Ik heb meestal de kwalificatie 'wild', want ik sla wat wild om me heen, ondertussen oppassend dat ik de wiistick niet uit m'n hand laat vallen. Mijn kinderen hebben meestal 'creative' of 'lazy', omdat ze de beenbewegingen vaak maar matigjes uitvoeren; die vinden ze eigenlijk maar onzin en die tellen ook niet mee voor de begeerde sterren.

Als ik meedoe gaat het meestal zo: mijn kinderen hebben al tien nummers gedanst en een van hen, meestal mijn zoon, is uitgeput op de bank gevallen. Dan mag ik meedoen. Dat meedoen duurt meestal één beurt, en dan zak ik naar adem happend ook op de bank neer. Mijn dochter doet er een paar nummers achteraan en dan hebben we onze gezamenlijke fitnesstraining weer achter de rug.

Ieder op zijn niveau.

Recente volger op twitter

Prachtig vond ik 'm, de tweet van Nora van Dam, aka @SwithaRo dat ze ook een onthaal wilde net als nieuwe volger Gerke (en alle andere volgers voor hem) op mijn weblog. En natuurlijk maak ik voor haar een uitzondering!

Nora heb ik leren kennen via een tweet die ze stuurde naar aanleiding van mijn stukje over Herakles. Zij is 'multidisciplinair theatermaakster met uitglijders naar Beeldende Kunst'. Verder schrijft ze ook nog eens gedichten en verhalen. Een zeer creatieve geest dus! En nee, ze werkt niet bij een bibliotheek. En de volgersverwelkomingen zijn in tegenstelling tot wat Nora denkt niet alleen weggelegd voor biebmensen. Integendeel, ik heb alle mensen lief! (klik maar eens op het trefwoord 'volger' onder het bericht en je zult zien dat ik gelijk heb....)

Welkom dus Nora!

Nog een klein berichtje over Gerke: dat is dus geen vrouw, zoals ik abusievelijk dacht (beetje dom hè). En hij heeft me doen blozen door een berichtje over mijn weblog en verwelkoming op zijn weblog te plaatsen. Dit soort dingen maakt dat je zo rijk wordt van bloggen! (Iets met kleine moeite, groot plezier en zo).

Romeins koken

Romeins koken, daar heb ik me nooit aan gewaagd; dat komt waarschijnlijk omdat ik ooit het boek van Patrick Faas over Romeins eten heb gelezen. Daarin wordt namelijk uit de doeken gedaan hoe de Romeinen onder andere uiers en gevulde baarmoeder aten en hun bedorven voedsel met vissaus bedekten om het nog ergens naar te laten smaken. Dat wekte niet echt de eetlust op, hoewel er ook 'normale' gerechten in staan.

Maar toch heb ik bij verschillende gelegenheden wel Romeins gegeten en dat smaakte behoorlijk goed; daar ligt het dus niet aan.

Zin om het misschien toch maar eens te wagen kreeg ik vandaag, toen ik het artikel van Heleen Geilenkirchen op Geschiedenis Beleven las. Daar staan drie makkelijk te maken Romeinse recepten in. En een vermakelijk filmpje:

Nieuwe volger

Jaaaaaaaa, weer een nieuwe volger: Gerke Snippe uit Friesland. Hij werkt bij de bibliotheek in Sneek en is onder ander actief op Blogspot en Twitter.

Hij heeft als motto 'pluk de dag' en dat lijkt me een uitstekend streven.

Wolkom Gerke! Tige nei't sin yn't wolnimmen!

Draw Something

'Mamma, mag ik een hele leuke app op je iPad installeren?'
'Doe maar wat je niet laten kunt.'

En nu zit ik dus vast aan Draw Something, een soort online Pictionary. Anders dan bij Wordfeud kun je bij dit spel behalve punten ook munten winnen en met die munten kun je (pakketten) kleuren of bommen kopen. Die bommen kun je inzetten om letters op te blazen, zodat zo'n beetje alleen de relevante letters voor het te raden woord overblijven.

Maar ik wil helemaal geen munten, extra kleuren of bommen. En o ja, ik kan ook niet tekenen. Vandaar dat ik alleen met mijn kinderen speel, want anders schaam ik me diep. En we spelen vals, want de woorden die we niet kunnen tekenen, die schrijven we gewoon. En hup, weer 1,2 of 3 munten gratis.

Mooi toch? Voor de kinderen dan. En ze leren ook nog wat Engels, want het is (nog) niet in het Nederlands.

Het enige verdere voordeel van dit verslavende spel - mijn kinderen doen niets anders meer - is dat ik ze misschien weer eens kan verleiden tot het analoge spelletje Pictionary, waar ze al een paar jaar geen zin meer in hebben. Want zo ging het ook met Wordfeud: toen ze dat beu waren, gingen ze na jaren eindelijk weer eens Scrabble met me spelen.

Iraanse Sander

Het is altijd leuk als je op iets verrassends stuit. En afgelopen zondag was het weer eens zover.

Ik luisterde naar de radio en hoorde een interview met Sander Terphuis. En totaal onverwachts bleek dat - aan de naam is dat absoluut niet te zien - een Iraniër te zijn.

Het was een bijzonder verhaal van een zo goed als blinde Iraanse worstelaar die tijdens een wedstrijd in Assen in de jaren negentig in Nederland asiel heeft aangevraagd en gekregen. Hij ging na z'n MEAO rechten en filosofie studeren, werkte daarna als staatsrechtjurist en is kandidaat kamerlid voor de PVDA. Zijn ambities zijn met name: de werkgelegenheid van mensen met een beperking bevorderen, onze democratie en rechtsstaat versterken, het zorgaanbod voor chronisch zieken en gehandicapten verbeteren en het asielstelsel herzien.

Om zijn inburgering te voltooien heeft hij zelf al vroeg zijn naam veranderd in een Nederlandse. De naam Sander heeft hij gekozen omdat hij de figuur Sander uit de serie Onderweg naar morgen zo sympathiek vond en de naam Terphuis omdat die nog niet bestond in Nederland, maar toch oerhollands klinkt.

Ik vind het een geweldig verhaal.

Beluister hier het interview. Of word vriend met Sander op Facebook of Twitter. Hij verdient het.

Praatstopper

Soms vinden die Jappanners toch maar handige dingen uit. Zo hebben ze nu bijvoorbeeld een apparaatje uitgevonden om mensen die te veel praten het zwijgen op te leggen. Lijkt me handig voor thuis, op school, op het werk én in de Tweede Kamer....

Het apparaat heeft trouwens de welluidende naam SpeechJammer gekregen; het verstoort de spraak van mensen door ze hun eigen spraak met vertraging van enkele honderden milliseconden te laten horen. Dat schijnt zo irritant te zijn dat mensen op wie het apparaat gericht is meteen stoppen met praten.

Meteen aanschaffen zo'n ding, Gerdi!