Naakt met één scherm

Sinds vandaag voel ik me naakt met één scherm. Want er zijn wéér een paar mensen bijgekomen met twéé schermen op het werk. Eigenlijk gek, dat je je eerst volmaakt gelukkig voelt met wat je hebt, en als anderen dan twéé van dat soort dingen hebben, dat je dan het gevoel krijgt dat het maar kaal is, één zo'n ding. En dat terwijl ik thuis meestal ook met twee schermen werk (iPad en laptop).

O ja, en de schermen van de collega's zijn ook nog eens gróter, zodat ik mijn eigen scherm, waar ik tot voor vandaag nog perfect gelukkig mee was, nu ineens heel klein vind.

Kun je nagaan hoe relatief bezit eigenlijk is.

Schermmoe

Ik ben een beetje schermmoe. Zit ik de hele dag op m'n werk met een beetje pech al voor een scherm, krijg ik er met het sporten wéér een voor m'n neus.

Dat laaste overigens pas sinds begin van dit schooljaar, omdat er bij het sportcentrum nieuwe spinningfietsen zijn gekocht. Met computerschermpjes. En met de eveneens nieuwe spinningleraar kan ook al niet gesold worden. Kon ik eerst nogal smokkelen: als de spinningjuf bitcherig zei 'we gaan er weer een stukje weerstand bij doen' dan deed ik er gewoon soms stiekem een stukje weerstand af. Kom op zeg, ik ben geen anabolenrobot.

Maar met de nieuwe schermpjes kan dat niet meer. De sportleraar ziet scherpjes hoeveel weerstand er bij hoeveel rotaties per minuut op staat. 'Kom op, minstens 70 rotaties per minuut bij deze weerstand, niet afzakken naar de 60!'

Amai!

Maar toch smelt ik weer als hij dan zegt: 'Het gaat om jou, de training en de muziek'.

En de schermpjes denk ik dan.