Het huiskamerrestaurant van Myriam

Het leven zit vol met dingen die je voor het eerst doet, en over het algemeen zijn het díe dingen die het leven waardevol maken. Gisteren was er weer eens zo'n mooi moment voor mij: ik ging voor het eerst naar een huiskamerrestaurant.

Dat Myriam goed kon koken, wist ik al wel, omdat we al vaker bij haar gegeten hadden. Maar dan waren we gewoon met z'n viertjes. Nu waren we maar liefst met zestien man. Het thema van de avond was: asperges. Anders dan de andere keren dus, toen ik Grieks en Italiaans bij haar at.

Het waren acht gangen die we mochten verorberen en in alle gerechtjes zaten asperges verwerkt. Asperges met hüttenkäse en garnalen, met aardbeiendressing, met frambozen, met filodeeg, met dragonsaus, you name it, Myriam (en haar buurvrouw) made it. En het was allemaal goed en zelfgemaakt, niets kunstmatig, zelfs de drank niet en zeker de likeur op het einde niet. En de mensen die te gast waren, waren allemaal aangenaam gezelschap. Prachtig om te zien dat mensen die elkaar niet kennen in één avond waardevolle kennissen kunnen worden. Er gingen in ieder geval heel wat visitekaartjes de tafel rond. Het was dus zogezegd ook een beetje netwerken in een prettige ambiance. Maar in de eerste plaats was het gezellig, lekker en huiselijk sjiek. En misschien wel juist daardoor kreeg eenieder van ons de neiging om even te helpen opruimen en afwassen. Maar dat mocht dus niet.

Ik kan het eenieder aanraden: schuif eens aan bij een huiskamerrestaurant en als het even kan bij mjammie Myriam, want dan weet je zeker dat het goed is!

Bol en ik

Bol en ik, we kunnen maar niet echt vrienden worden. Natuurlijk is het een heerlijke service om even een boek op de site op te zoeken, even betalen en hups, het wordt de volgende dag bij je thuisbezorgd. Dat scheelt mooi een rit naar de boekhandel en daar heb ik al een paar keer mooi profijt van gehad.

Maar deze keer ging het een beetje mis. Ik kreeg van Bol namelijk de mededeling dat er iets niet goed was gegaan qua betaling via de bank en dat ik het boek opnieuw moest betstellen. O.K. dan. Kan gebeuren.

En wie schetst mijn verbazing: twee dagen later twee keer hetzelfde boek! Gatsie. Ja, ik kon er een terugsturen, maar wat een operatie is dat zeg! Inloggen op de site, daar ergens een retournummer vandaan zien te vissen, uitprinten, het retourformulier bij de factuur terug in de enveloppe doen, het retouradres van Bol uitprinten, dat op de enveloppe plakken, het retournummer op de factuur zetten en weet ik veel wat voor een handelingen nog meer.

'Als je iets vergeet, kan het zijn dat je retourzending niet in behandeling wordt genomen', stond er dreigend op de site. Nou, even alles dubbelchecken dan en door de brievenbus met het pakket (gelukkig lukte dat net, anders had ik het per pakketpost terug moeten sturen en helemaal naar het postkantoor moeten gaan, dat in ons dorp wegbezuinigd is, dus helemaal naar de stad, wat ik juist had willen vermijden).

Had ik het boek nou toch maar gewoon bij de boekhandel gekocht......

Nussbaum bij Soeterbeeck

'Is het niet vreemd dat u aan de ene kant pleit voor onderwijs (in de humaniora) voor meer personen, maar aan de andere kant voor kleinere klassen om het onderwijs niet te massaal te maken?'
'Nee hoor, dat kan best samengaan. Als ik een college geef voor meer mensen, dan maak ik er een theatershow van - ik ben immers ook gediplomeerd actrice - en dan zorg ik er bijvoorbeeld voor dat er een competitie ontstaat tussen de ene kant van de zaal en de andere of dat de deelnemers na afloop van het college onderverdeeld worden in aparte secties (geleid door ouderjaars of iets dergelijks, daar leert iedereen veel van, de nieuwelingen en de ouderejaars).'

Het antwoord typeert Martha Nussbaum: veelzijdig, strijdbaar en niet voor één gat te vangen. Een pracht van een vrouw, ook in haar voorkomen: heel charmant, zie haar jurk, maar tegelijk ook met stoere, zeg maar gerust mannelijk trekken. Dat laatste zie je bijvoorbeeld aan haar mannelijke zwarte horloge, dat niet echt bij de rest van haar kleding past, maar ook in haar stemgebruik, dat meestal heel vrouwelijk klinkt, maar in het heetst van haar betoog ineens ook heel zwaar kan worden.

En haar betoog voor meer onderwijs in de humaniora was fel. De ergste crisis is volgens haar niet de financiële, maar de ondermijning van het onderwijs in de geesteswetenschappen; dat wordt maar wegbezuinigd of het niets is - het draagt volgens de politici namelijk niets bij aan de economische groei (en het is nog gevaarlijk ook om kritische mensen op te leiden, lijkt men te denken).

Maar wat is economische groei waard zonder dat het geld wordt ingezet voor hulp aan de zwakkeren in de samenleving, maar voornamelijk om de rijken nog rijker te maken, zoals je bijvoorbeeld in India ziet? Of in China, waar het de burgers niet wordt toegestaan een kritische noot te kraken? Nee, liever alle mensen opleiden in de (in zekere zin beperkte) technische vakken, zodat ze bij kunnen dragen aan de groei van het Bruto Nationaal Product (en verder liefst hun mond houden).

Wat dat onderwijs in de humaniora dan in moet houden? In ieder geval drie dingen: ten eerste het vermogen om kritisch te durven zijn en te debatteren, ten tweede het besef dat de wereld waarin je leeft niet de enige is (door minstens één andere religie en taal te bestuderen) en ten derde empathie in de breedste zin van het woord (inleven in een ander door middel van literatuur, theater en dans).

Voor het leren van tenminste één andere taal was het voor deze zaal overigens niet noodzakelijk een betoog te houden, grapte de Amerikaanse.

Ja, het was een prachtige avond met een enthousiast publiek, waar maar liefst twee zalen voor nodig waren om het te herbergen, één waar Nussbaum live aanwezig was en één die live de videobeelden kon volgen. En op het laatst nog twee vragen aan haar mocht stellen. Live. Want ze zal altijd blijven opkomen voor de minder bedeelden in de samenleving, dus ze liet aan het eind van de avond haar gezicht nog even aan de 'videozaal' zien.

Een mooi gebaar van een mooie vrouw.

Mondeling Engels

'What do you think, should we worry about the future?'

Dat was één van de vragen op het mondeling examen Engels dat ik vandaag moest afleggen. Een lastige vraag, die ik in het Nederlands ook niet zo een-twee-drie zou kunnen beantwoorden. En dat was waarschijnlijk precies de bedoeling.

Ik moest mijn examen samen met een Italiaanse doen. Ze was heel zenuwachtig. En als ze zenuwachtig was, ging ze altijd heel hard en snel praten zei ze van tevoren. Ze kreeg dan ook meteen een waarschuwing dat ze te hard praatte in de wachtruimte. Ze overtrof de pubers die in de wachtruimte in groten getale aanwezig waren. Best knap. Maar ze zou zich proberen in te houden tijdens het examen, zei ze. Gelukkig maar.

En eerlijk is eerlijk, ze hield woord en een en ander kabbelde lekker voort tijdens ons mondeling. Slechts heel spordadisch kwam haar temperament even boven - vooral toen ze over haar familie begon - maar dat was wel grappig eigenlijk.

Ik heb me dus best vermaakt en toen door een van de examinatoren gevraagd werd wat mijn favoriete vakantieland was, heb ik volmondig Italië geantwoord.

We will see if that brought luck. I'm going to need it. Just like our future does....

Idyllische pauzeplek

Fantastisch, we hebben er op het werk een heerlijke pauzeplek bij. Normaal gaan we als het even kan tussen de middag met een groepje wandelen, en voorheen gingen we ook wel eens in de botanische tuin lopen of daar op het terras zitten (omdat mijn (nu ex-)collega de koffie daar beter vond dan op kantoor - sfeervoller is het sowieso).

Maar sinds kort is er een attractie bij: hangmatten in de botanische tuin. Da's pas fijn tussen de middag, een beetje heen en weer schommelen en dommelen tussen de ridderspoor en vrouwenmantel! En ze hangen tenminste altijd klaar. Vorig jaar had je bij de studentenkerk ook hangmatten, maar daar moest je altijd vragen of ze ze voor je ophingen; dat maakt het toch iets minder lux.

Bijna jammer dat ik vandaag vrij had....

Druk gewerkt

Er wordt (al jaren) druk gewerkt in Lent aan het slopen van huizen om plaats te maken voor de Waal. Zoals bovenstaand huis. 'Kom van dat dak af', schreeuwden enkele scholieren de sloper toe. Gelukkig kon die er om lachen. Apart gezicht, zo'n half huis trouwens.

En om het hele gedoe een beetje feestelijk te maken is er een reuzenrad geplaatst op de plaats waar straks de Waal langsstroomt. Ik heb er nog nooit iemand in zien zitten.

Nee, een London Eye zal het niet worden, vrees ik. Daar is de Waal te klein voor.

Ik zei het je toch?

Ik zei toch dat er vast wel iemand een video van het optreden van Claw Boys Claw op het Kids 'n' Billiesfestival zou uploaden? Welaan, hier is-ie dan:



En hier ook nog een leuke impressie van het kindgebeuren bij K 'n' B:



Het lijkt zo'n contrast, het optreden van een punkband en onschuldig kinderplezier. Maar kijk eens naar het eind van de video van Claw Boys Claw, hoe ontzettend lief Peter te Bos afscheid neemt van een meisje op het podium; dan zie je pas dat het allemaal echt bij elkaar past!

Kids 'n' Billies

'Van wie is deze kleine vent, want hij moet wel oordopjes in als hij op het podium staat, anders verpest hij z'n gehoor. Niet dat ik zelf kinderen heb, maar ik heb m'n eigen gehoor op zo'n manier wel flink verpest.'

Aldus Peter te Bos op het geweldige en stoere Kids 'n' Billiesfestival in Nijmegen. Ik was er zelf nog nooit geweest en mijn kinderen zijn te oud om nog mee te willen, maar zelfs zonder kinderen is het een ontzettend leuk en relaxed festival. Goede, stevige muziek en van alles te doen voor de kids (water, zweefmolen, buttons maken, schilderactiviteiten, suikerspinnen, vetkuiven laten maken en ga zo maar door). Het schijnt dat de organisator van het festival dit jaarlijkse uitje heeft bedacht voor ouders die wel naar concerten willen, maar geen zin hebben om steeds oppas te regelen.

Zoals hem zelf overkwam. En hij dus dit festival verzon en daarbij bands uitnodigde die hij zelf graag wilde zien. Gelukkig heeft hij een goede smaak; dit jaar waren bijvoorbeeld Reverend Beat Man, Traumahelikopter en Claw Boys Claw van de partij. En het was ook nog eens prachtig weer.

Voor de liefhebbers, een aantal bezoekers heeft al wat live-opnamen van de bands op YouTube gezet. Geniet mee!

Reverend Beat Man:



Traumahelikopter:



(van Claw Boys Claw helaaas nog geen filmpjes, maar dat komt vast nog; wel een eigen foto, van Peter te Bos, toen die zich tussen het publiek waagde)

Landelijk vakspecialistenoverleg klassieke talen - zonder vakspecialisten

Zoals beloofd, zou ik nog terugkomen op ons landelijk overleg vakreferenten klassieke talen.

Dat werd gehouden in de UB binnenstad van Utrecht. Daar ben ik nu een paar keer geweest en iedere keer als ik er kom denk ik weer 'wat is het mooi geworden!' Modern, smaakvol, ruim, licht en kleurrijk ingericht, ondanks het alom aanwezige strakke wit en grijs, en vooral: met heel veel respect voor de geschiedenis van het pand, dat ooit gebouwd is als paleis voor Lodewijk Napoleon.

En het aardige is, dat het ook nog eens bevolkt is door sympathieke mensen, zoals Joost, die deze keer onze gastheer was. En de vergadering was ook nog eens zinvol.

Maar er was ook iets vreemds aan de gang; bij het vakspecialistenoverleg klassieken was - op mij na - geen enkele classicus aanwezig. De collecties klassieke talen van de Nederlandse universiteitsbibliotheken worden beheerd door een kunsthistoricus, een Egyptoloog, een filosoof, een musicoloog en ga zo maar door. En dat is toch wel jammer, dat er een beweging op komst lijkt te zijn van het verdwijnen van de domeinspecialisten humaniora bij de universiteitsbibliotheken (hoewel de UvA niet te klagen heeft met 14 fte op dat vakgebied: jaloers, jaloers).

De advertentietekst voor een vakreferent humaniora (0,5 fte) bij de UB Utrecht spreekt wat dat betreft boekdelen. Als eerste taak wordt genoemd het 'opbouwen en onderhouden van een relevant relatienetwerk binnen de Faculteit Geesteswetenschappen, speciaal het departement Geschiedenis en Kunstgeschiedenis (of Wijsbegeerte of Religiewetenschap en Theologie), en met vakgenoten binnen en buiten de UBU'.

Maakt niet uit wat je gestudeerd hebt, als het maar iets met letters was....

Heerlijk strandweer in Lent!

Heerlijk strandweer vandaag in Lent. Alleen jammer dat de rivier het strand tijdelijk opgeslokt heeft. Maar daar laten de strandgangers zich niet door weerhouden; gras is ook goed genoeg.

Hulde voor die Lentse 'strand'gangers overigens, want de weg om er te komen is niet gemakkelijk: broek opstropen, strandtas omhoog en door de rijstvelden ondergelopen uiterwaarden banjeren....

Zo ziet het er normaal op een zomerse dag uit....

High tea

Lekker dagje gisteren: mooi weer (!), eerst landelijke vergadering vakspecialisten klassieken en winkelen in Utrecht (daarover later meer) en bij terugkomst in Nijmegen een heuse high tea met de medecursisten Engels.

Zo, zo, is dat tegenwoordig dan een verplicht onderdeel van Engelse les, dat je een high tea hebt? Nee hoor, allerminst, maar we hadden zo'n leuke groep, dat het gewoon niet anders kon dan het met een gezellig samenzijn af te sluiten. En wat is er dan toepasselijker dan een high tea?

Om het in stijl te doen, waren de conversaties nog in het Engels ook. Dat was niet verplicht, maar we hadden een course mate die uit Slovakije komt en niet zo goed Nederlands spreekt - ze is hier voor een jaartje als au pair. En zoals vaak tijdens de les ging het over cultuurverschillen. Cultuurverschillen tussen Nederland en Slowakije natuurlijk (dit keer ging het over de naamdagen die in Slowakije nog uitbundig gevierd worden), maar ook tussen Nederland en Duitsland (een paar cursisten wonen in Duitsland) en werkend bestaan versus student/ scholier zijn.

Helaas is onze Indiase medecursiste al weer naar India vertrokken, want dat leverde toch steeds de meeste cultuurverschillen (dat wil zeggen verrijking) op, vooral als het ging om familie, liefde en vriendschap en dat soort zaken.

Volgende week is het examen, maar ik heb zo'n idee dat dat niet het einde van de club betekent: er zijn al weer lunchafspraken, facebookcoalities en wat al niet meer gesmeed.

We kunnen elkaar gewoon niet meer missen; de lessen waren eenvoudigweg té gezellig!



Istanbul is waiting for us

Geheel tegen onze gewoonte in hebben we dit jaar al in februari onze zomervakantie vastgelegd, omdat onze zoon heel vroeg zijn vakantiedagen op zijn werk moest doorgeven. En de reis gaat naar... Istanbul!

Maar als ik de huidige ontwikkelingen een beetje volg, hoop ik dat er nog iets van de stad overeind staat tegen de tijd dat wij daar heengaan.

Zo ja, dan ben ik zeer benieuwd naar de bezienswaardigheden van deze boeiende stad. En wat mij betreft hoeft er geen moskee of winkelcentrum meer bij; daar geef ik de betogers gelijk in. Als ze de rest maar laten staan.

Lütfen!

Hieronder overigens de mening van de Nederlands-Turkse schrijver Özcan Akyol, die vermoedelijk die van veel jonge, moderne Turken is:

E-books kunnen de wereld redden!

Volgens Dan Brown kunnen e-books de wereld redden, althans op grond van de woorden die hij Robert Langdon in zijn gedachten laat uitspreken in zijn Inferno terwijl die op zoek is naar de sleutel om de wereld van de ondergang te redden:

Langdon returned his focus to the iPhone, and within seconds was able to pull up a link to a digital offering of The Divine Comedy - freely accassible because it was in the public domain. When the page opened precisely to Canto 25, he had to admit he was impressed with the technology. I've got to stop being such a snob about leather-bound books, he reminded himself. E-books do have their moments.

Wie kan daar nou tegen zijn? Misschien de oude vrouw van wie hij de iPhone geleend had, want die was bang voor de hoge kosten van het dataverkeer terwijl Langdon aan het zoeken was. Maar come on, hij was de wereld aan het redden!