Het familieportret en de leesvragen

Altijd leuk als je iets gratis kunt krijgen, zeker een boek, dus toen de lezers van de NRC (en alle andere mensen, bleek al snel) voor nop een boek mochten downloaden bij de iBookstore, heb ik dat meteen gedaan. En afgelopen week heb ik het familieportret, het best verkochte boek van 2011, met interesse gelezen. Ik vond het niet per se een heel goed boek, want ondanks het zware onderwerp en de schokkende gebeurtenissen raakte het me niet echt zo diep als het zou moeten. Ik kan er niet precies de vinger opleggen waarom niet.

Toen ik het uithad, dacht ik - nu ik toch bezig was - nog even het nawoord te lezen om daar misschien het antwoord te vinden, maar het laatste gedeelte bestond niet alleen uit een nawoord; er waren ook nog leesvragen aan toegevoegd. Ik weet niet of dat in het oorspronkelijke boek ook zo is, maar het maakte op mij toch een wat vreemde indruk, alsof ik een middelbare scholier was. Ik vond het nogal....bevoogdend.

Wat moet ik met vragen als:

1. In welk genre zou je Het familieportret indelen, bij de oorlogsromans, de liefdesromans of beschouw je het meer als een moeder-dochterroman? Waarom? Waarin verschilt het van andere romans die kwesties rond de Holocaust aankaarten? Welke nieuwe perspectieven biedt het?

14. Aan het eind van Het familieportret is het lot van de hoofdpersonen onduidelijk. Zo bevindt Trudy zich in een ‘vacuüm tussen het deel van haar leven dat eindigt en het deel dat daarvoor in de plaats komt’. Waarom doet Blum dit? Welk punt, als daar al sprake van is, probeert ze hiermee te maken? Heb jij het idee dat het eind van de roman een gelukkig eind is voor Trudy? En voor Anna? Waarom? En wat denk je dat er met de Obersturmführer is gebeurd?

In 50 jaar tijd is er veel veranderd op school

Herakles en het amfitheater

Ik ben al maanden aan het twijfelen of ik naar het marathontoneelstuk Herakles van theatergroep De Appel zal gaan. Het lijkt me uitermate boeiend, maar..... 11 uur toneel achter elkaar (met enkele maaltijden tussendoor, dat wel), dat lijkt me toch wel heel.....vermoeiend.

Afijn, gisteren werd ik weer eens herinnerd aan het toneelstuk, dat komende zaterdag in première zal gaan. Aus Greidanus, de artistiek leider van theatergroep De Appel, was namelijk te gast bij De Avonden. Hij hield een aanstekelijk verhaal over de voorstelling (natuurlijk stak mijn twijfel weer de kop op) en ook over de hernieuwde inrichting van het theater. Het leek me schitterend.

En toch. Toch beviel me iets niet. En dat had niets met het stuk te maken.

Greidanus beweerde namelijk dat het Appeltheater voor de gelegenheid omgebouwd was tot een amfitheater. Maar toen de presentator hem vroeg het te beschrijven (zie hieronder de foto), beschreef hij een Grieks theater.

lijkt dit meer op het colosseum of een Grieks theater?

Nou ja, het zij hem vergeven. Het zou me er in ieder geval niet van weerhouden te gaan. Mijn God, wat een pietluttrut ben ik toch ook! Ik zou zeggen, trek je niets van mijn opgeheven vingertje aan en luister hier naar de prachtige verhalen van Aus Greidanus bij de Avonden.

Vlootschouw

Bij ons op het werk gaat een vlootschouw plaatsvinden.

'Een vlootschouw? Maar je werkt toch niet bij een haven of rederij of zo?'

Nee, dat klopt, en dus ben ik ook maar even gaan googelen wat zo'n vlootschouw precies inhoudt. Bij wikipedia vind je de letterlijke betekenis van het woord (inspectie van de scheeps- of luchtvloot), maar omdat uit de begeleidende mail bleek dat het iets met personeelsbeleid te maken had, ben ik maar eens gaan zoeken op de term vlootschouw in combinatie met hrm. Ah, en daar blijkt dat het 'gewoon' een hrm-instrument is om snel zicht te krijgen op de huidige kwaliteit van de eigen bemensing (om dat af te kunnen zetten tegen de toekomstige behoefte en te kijken welke opleidingen eventueel gevolgd dienen te worden om tot overbrugging van vraag en aanbod te komen).

Schip Ahoy!

Pubers en planning

'Waarom willen jullie altijd weten of ik bij X blijf eten en hoe lang ik daar blijf? Dat is toch mijn zaak?'
'O, en moeten wij geen rekening daarmee houden qua boodschappen en zo dan?'
'Nou, dat zien jullie dán toch wel?'
'Wanneer dan?'
'Nou, als jullie boodschappen gaan doen?'
'Wel, dat wilden we nu gaan doen.'
'O. Nou, dan ga ik even overleggen.'
.....
'X is er niet'.

Plannende pubers. Contradictio in terminis.

Eigen cel voor 50 euro per maand

Mijn man is al wat langer op zoek naar een eigen aterlier in Lent, maar kan er tot nog toe geen vinden; hij kan er ook niet heel veel geld aan uitgeven, omdat schilderen zijn hobby, niet zijn beroep is. Als we nu in Leeuwarden hadden gewoond, had hij een eigen cel voor 50 euro per maand kunnen huren.

Dat zou pas gaaf geweest zijn. Dan hadden we er gelijk een bijgehuurd als muziekstudio voor de kinderen. Lekker rustig in huis....

Maar in Lent zijn/waren geen cellen. Helaas.

Cultuurgeschiedenis van de oudheid

Als een jaargenote een boek heeft geschreven, dan moet je wel even naar de presentatie ervan gaan. Tenminste dat vind ik wel. Dus toog ik afgelopen vrijdag naar de presentatie van het lijvige boek over de cultuurgeschiedenis van de oudheid van de hand van Nathalie de Haan (en Stephan Mols, beiden werkzaam aan de Radboud Universiteit).

Nathalie verzekerde mij overigens dat zij en Stephan alleen de redacteuren waren en er vele medeschrijvers aan het boek waren. Maar dat neemt natuurlijk niet weg dat hún namen op het boek staan.

Voor de presentatie van het boek was groot uitgepakt: er was een zaal in het film- en debatcentrum Lux afgehuurd met veel lezingen en een flinke borrel nadien.

Eén van de sprekers was (ja, wederom!) David Rijser. En ik moet wel bekennen dat zijn praatje iets minder flitsend was dan de vorige keer dat ik hem zag spreken: hij wijdde wel heel lang uit over Arcadië. En blijkbaar was ik niet de enige die dat vond, want ik zag op een gegeven moment steeds meer mensen bezig met hun eigen mobiele Arcadië. Maar toch aardig dat hij gekomen was.

Aangezien het boek niet goedkoop is, twijfelde ik of ik het zou kopen. Maar - een mens kan soms geluk hebben - toevallig was er een gemeenschappelijke vriend van Nathalie en mij, die journalist is en die maar liefst twéé recensieexemplaren had gekregen. Of ik een van de twee exemplaren misschien wilde hebben. Nou, daar zei ik geen nee tegen!

Tja, zo wordt Nathalie natuurlijk nooit rijk; tenzij jullie het boek kopen natuurlijk!

En mocht je niet naar de presentatie geweest zijn, dan kun je de redacteuren nog altijd op de radio beluisteren en daarna alsnog besluiten het boek aan te schaffen.

Te veel vrienden: niet goed

Mensen die meer dan 354 vrienden op Facebook hebben, zijn ongelukkiger dan die er minder hebben. Heb ik even geluk :-)

Klassieke bijeenkomst in Nijmegen

overleg klassieke vakreferenten met zwoegende notulist

Gisteren mocht ik gastvrouw zijn voor het landelijk overleg vakreferenten klassieke talen en cultuur in onze UB. Helaas had ik me voor de oorspronkelijk geplande bijeenkomst in januari moeten ziekmelden, zodat we de vergadering hadden moeten verzetten, en uit wraak hadden zich voor deze bijeenkomst ook een paar mensen afgemeld. Nou ja, wraak, het is gewoon griepseizoen...

En zo zaten we dus met een select gezelschap bijeen om over het wel en wee van de klassieke collecties te praten. Ik heb het niet geturfd, maar durf er toch gif op in te nemen, dat het woord reorganisatie bij dit overleg het vaakst viel, op de voet gevolgd door digitalisering en deselectie, overplaatsing, natuurlijk verloop en ontdubbeling. Barre tijden met veel mogelijkheden en nog veel méér beperkingen.

En natuurlijk heb ik de klassieke vakspecialisten, nadat we heerlijke Groningse koeken verorberd hadden, rondgeleid in onze UB. Het is grappig om met andermans ogen door de verschillende ruimtes te lopen. Eén van de deelnemers merkte bijvoorbeeld op dat het leek dat het lekte in onze onvolprezen Learning Zone; hij doelde op het getik op de computers; ik weet nu al dat ik nooit meer in deze ruimte zal komen zonder daar met een glimlach aan te denken. En nooit zal ik ook vergeten dat een der deelnemers dacht dat de servetten met in het logo van de universiteit de Latijnse woorden 'in dei nomine feliciter' in de refter daar speciaal voor ons neergelegd waren. Dát zou trouwens pas attent geweest zijn!

De volgende keer, op 9-10-12 (classici houden nu eenmaal van mooie reeksen), spreken we af in de VU, alwaar we tevens afscheid zullen nemen van de oudste deelnemer aan dit overleg, die er dan 42 dienstjaren op heeft zitten.

Tekenend is dat hij niet vervangen zal worden; hij is dan ook onvervangbaar.

Koek en zopie in Lent

Nu de Elfstedentocht niet doorgaat, is er maar een koek-en-zopietent in Lent neergestreken. Nu horen we echt bij de bewoonde wereld.

En - geloof het of niet - zelfs ik heb een paar rondjes geschaatst op het slootje daarvoor. Dat viel nog niet mee, hoewel ik vroeger toch een redelijk verdienstelijk schaatster was. In mijn herinnering dan. Nu had ik vooral pijn in mijn scheenbenen. Maar: ik ben niet gevallen en vorig jaar wel. Een enorme verbetering dus.

Laat maar mooi liggen, dat ijs. Met warme chocolademelk!

De laatste bladzijde?

Zíjn er een keer interessante dingen op de televisie te zien en op de radio te beluisteren, komen ze allemaal tegelijk!

Natuurlijk kon ik zondagavond niet niet naar de documentaire van onze nationale helden Koot en Bie kijken. Maar aan de andere kant was ik ook nieuwsgierig naar de documentaire over het papieren versus het e-book op radio 1 (ook op zondagavond, ook rond de klok van negen).

En dan is het maar wát prettig dat je datgene wat je gemist hebt, later nog eens terug kunt luisteren. Hier, voor wie 'm ook gemist heeft, de documentaire over de voor- en nadelen van de opkomst van het e- book.

En als je geen 40 minusten de tijd hebt, kun je altijd nog het begeleidende artikel lezen.

Wat zouden Van Kooten en De Bie van e-books vinden? Hun werk is er in ieder geval wel op uitgegeven.....

Opwaaiend stof

Zoals bij veel bedrijven, staakt ook bij ons een deel van het schoonmaakpersoneel. En in ruim een week tijd was het best een beetje een zooitje geworden in De Verdieping (de onderste bibliotheeklaag van ons gebouw). Tja, en zo kun je bezoekers toch niet ontvangen.

Dus is aan eenieder van ons gevraagd om - op vrijwillige basis - de handen uit de mouwen en naar de stofzuiger uit te steken. Zelfs ons MT zoog mee. Als dat geen voorbeeldig gedrag is....

Maar nu vroeg ik me af, wat het schoonmaakpersoneel zou doen als wij bibliothecares zouden gaan staken. Zouden ze dan ook achter de balies plaats gaan nemen? Het zou er wel mooi opgeruimd uit gaan zien in ieder geval! Zeker als ze ook de backofficeplekken een weekje in zouden gaan nemen. Ik zou m'n bureau gaarne ter beschikking stellen in dat geval.

Hup, de mattenklopper eroverheen!

Er zijn regels!

Vandaag was het niet een dag om binnen te blijven. Gisteren ook niet trouwens.

Dus we gingen uit wandelen vandaag, mijn buurvrouw en ik; niet mijn pubers en ik, want pubers houden niet van wandelen. Enfin, we waren een beetje aan het wandelden in Lent en omstreken en de schaatsgebieden aan het inspecteren en - verrassing - we kwamen een paar prominente Lentgenoten tegen. Deze Lentgenoten hadden het plan opgevat om naar Bemmel te wandelen en vroegen of we zin hadden om mee te wandelen. De tocht zou maar een half uurtje duren en we zouden als beloning een kop koffie krijgen. Natuurlijk waren we daarvoor te porren.

De tocht duurde uiteindelijk geen half uur, maar drie kwartier, dat was te verwachten.

En de koffie, die kregen we bij het Wapen van Bemmel. Het wapen? Ja, en kijk maar eens op de foto van het plakaat op de deur wat je er niet mee naar binnen mag nemen. Juist: wapens!

Nou vraag ik je!

Trapveldje (6)

Het trapveldje in de sneeuw, die hadden we nog niet! En ondertussen rukt de bebouwing op...

Zie ook by night: