Zeus is zó 2012

Via NKV

Roald Dahl en het voorlezen

Vroeger, toen ik nog juf was, las ik altijd graag voor uit boeken met mythologische verhalen, vooral de boeken die met humor geschreven waren, zoals De honden van Aktaioon van Anthony Horowitz.
De kinderen, zelfs de eindexamenkandidaten (!) genoten daar erg van; ik kon ze eigenlijk alles laten doen als ik beloofde dat ik voor zou gaan lezen.

Dat voorlezen deed mijn vroegere leraar Latijn ook altijd, maar dan op gezette tijden - steevast de les voor de vakantie - en niet uit boeken met mythologische verhalen, want daar waren toen alleen nog maar saaie varianten van. Nee, mijn leraar Latijn las voor uit Roald Dahl. En heerlijk dat we dat vonden; hij wist namelijk de ironie uit diens 'Kiss kiss'-verhalen prachtig te benadrukken en had zelf zichtbaar ook plezier in het voorlezen.

Nu stuitte ik via de vakantiebiebapp op een biografie van Roald Dahl en kreeg ineens zin om de verhalen te herlezen. Feest der herkenning, ik kende sommige zinnen zelfs nog letterlijk, ook al lees ik ze nu in het Engels, snob die ik 'r ben.

Wat is dat voorlezen toch krachtig!

Poezenpraat tijdens het hondenweer

Wij mensen hebben poezen toch maar mooi verslaafd gemaakt aan aaien. Normaal merk je dat niet zo, maar als je een vakantie-oppas-poes hebt, wel. Af en toe sméken ze je op hun manier om geaaid te worden, eerst lief middels kopjes, maar als je ze dan nog niet genoeg aait, halen ze agressievere middelen als springen en krabben uit de kast.
In het begin had ik dat niet zo door en dacht ik dat ze gewoon eten wilden, maar nee, het etensbakje zat vol. Geaaid moest er worden!

Onze buren hebben twee poezen, of beter gezegd: een poes en een kater. De poes is de moeder van de kater. Af en toe zie je de poes haar zoon likken, maar andersom eigenlijk niet; dat vindt het katertje niet stoer genoeg. Ook is hij niet zo hoffelijk z'n moeder voor te laten gaan bij de etensbak. Nee hoor, hij gromt even hard en duwt haar vervolgens gewoon weg!

Een vermakelijk schouwspel.

Dat is het ook als de buren terugkomen van vakantie. Dan laten de poezen heel duidelijk merken dat ze het niet geapprecieerd hebben dat de buren ze aan hun lot (mij in dit geval) over hebben gelaten en willen ze het eerste uur absoluut niet door hen geaaid worden.

O zo. Het is duidelijk dat er met poezen niet gespot dient te worden!

NTR Academie

In de vakantie is het meestal bagger wat de TV betreft. Behalve Zomergasten, maar zelfs daarvan neemt de kwaliteit behoorlijk af, hoewel je natuurlijk nooit weet hoe Wilfried de Jong het programma weer cachet kan geven.

Een verademing in deze modderpoel is dan ook het programma Academie, dat de NTR uitzendt. Dat is van tien voor half acht tot tien voor acht, ongeveer op DWDD-tijd dus, maar dan korter.

De serie begon mooi met Midas Dekkers, die vertelde dat vroeger alles beter was - of toch niet.

En ook donderdag heb ik geboeid gekeken naar het college van Justine Pardoen over opvoeden in een tijd van multimedia-prikkels. Want wat is het moeilijk om die pubers van die smartphone af te krijgen! Volgens Pardoen is het nodig dat ze daarvoor hun wilskrachtspier trainen. Want als ze dat niet doen, zullen ze zich steeds slechter kunnen focussen, waardoor diep nadenken en reflectie (over bijvoorbeeld de toekomst) steeds moeilijker zal worden. Zelfs examens van een uur of twee schijnen ze eigenlijk niet meer vol te kunnen houden. Ook slapen wordt soms moeilijk.
Let wel, hij hoeft dus niet weg van haar, alsjeblieft niet, maar moet wel verstandiger gebruikt worden. Interessant is het stukje waarin ze in gesprek gaat met scholieren hierover; stuk voor stuk geven ze toe dat ze eigenlijk gewoon zo verslaafd zijn als wat en geen minuut zonder kunnen, want ze zullen maar eens een berichtje missen.

Een ramp!

Vergeten uit te checken

Het moest er een keer van komen: vóór mijn vakantie moest ik met de trein naar Arnhem en vergat ik bij terugkomst uit te checken. Toen ik uit de trein naar huis stapte, had ik namelijk andere dingen aan mijn hoofd; dat gebeurt wel eens. En ik had al een keer ingecheckt, uitgecheckt en alweer ingecheckt; dat vond ik al heel knap van mezelf, evenals van al die andere keren dat het daarvoor goed was gegaan.

Op mijn OV-chipkaartaccount zag ik de volgende dag dat ik, zoals ik al vermoedde, inderdaad vergeten was uit te checken en dat er daarom 10 in plaats van 2,30 euro was afgeschreven - hoe 'mijn OV' werkte had ik goddank al een keer eerder uitgevonden, toen het elektronisch declareren bij ons op het werk werd ingevoerd. Dat was al moeilijk zat.

 En nu?

Na wat zoekwerk kwam ik erachter dat ik het geld via de NS kon terugvorderen, via een persoonlijk NS-account, dus niet via je OV-chipkaartaccount. Als je denkt dat je zo'n account zo maar even aangemaakt hebt, dan heb je het mis. Degenen die dat al wel eens hebben gedaan weten waar ik het over heb. Nadat je alles, maar dan ook alles over jezelf hebt ingevuld, krijg je een e-mail, waarin je je aanvraag moet bevestigen. Dat is vrij normaal. Maar bij de NS ben je dan nog niet klaar: je krijgt namelijk ook nog een brief van de NS. Daar staat je activeringscode in. Die moet je op de computer invoeren. Maar toen ik dat wilde doen, waren er technische storingen bij de NS. Na mijn vakantie waren die gelukkig opgelost. Dus kon ik mijn felbegeerde account activeren.

Maar dan.

Dan moet je ook je OV-chipkaart nog koppelen aan je persoonlijk NS-account. Daarvoor krijg je een e-mail met activeringscode. Maar die is pas geldig als je je OV-chipkaart voor een kaartlezer op het station houdt. Binnen twee weken, omdat anders de code vervalt. Maar je moet eerst een uur wachten, omdat anders het systeem je gegevens nog niet heeft geladen. Dat voelt wel even als een missie. Maar het is me gelukt.

Klaar dus?

Nee, want nu moet ik m'n aanvraag nog indienen. Maar dat kan niet. Wegens een technische storing bij de NS.
Ik heb nog nooit zo hard moeten werken voor 7 euro 70.

Gewoon: telefooncellen en boekbankjes

Jaha, daar keken mijn kinderen wel van op, dat er in Turkije nog gewoon telefooncellen zijn die nog gebruikt worden voor het doel waarvoor ze ooit ontworpen zijn; ze dachten dat die alleen nog maar voor de sier waren, zeker sinds onze reis naar Engeland. Mooi niet dus.

Een interessant fenomeen was dat ze - mijn zoon wees me daarop, hij heeft daar een speciaal oog voor ontwikkeld - wél oplaadpunten voor mobiele apparatuur op straat hadden staan. Dat had ik dan weer nog nooit gezien.

Waar ik zelf wel van gecharmeerd was, was dat ze bij de tramstations en in de parken bankjes in de vorm van boeken hebben staan. Daar kunnen we in Nederland nog wat van opsteken!

Inferno in Istanbul

Als je Inferno van Dan Brown hebt gelezen, kun je niet naar Istanbul gaan zonder de bloedrod uitgelichte Basilica Cisterne bezocht te hebben. Dus dat heb ik maar gedaan. Met de achtervolgingsscènes in het achterhoofd.

Het ingangsgebouwtje was iets moeilijker te vinden dan de prominent aanwezige Hagia Sophia, maar lag er gelukkig in de buurt; dat wist ik ook nog wel uit de literaire thriller, die af en toe iets (te veel) weg heeft van een reisgids. Het was er gelukkig niet druk en dat een bezoekje aan de cisterne iets weg heeft van een mystieke ervaring, zoals in de 'echte' reisgids stond, klopt wel. Dat werd nog eens versterkt door de zachte klassieke muziek die ze er draaiden.

De weg naar de wensput en de Medusahoofden kon ik ook blindelings vinden (uit de roman wist ik al dat je gewoon de bordjes moest volgen). Mijn zoon vond dat het thrilling effect van het ondergrondse gebouw nog best wat verhoogd zou kunnen worden door in plaats van de ongevaarlijke vissen die nu in de cisterne onder de vlonders door zwemmen, piranha's te plaatsen.

Ik was blij dat ik hem kon vertellen dat er in de vorige eeuw, vóór de opknapbeurt van dit ondergrondse waterreservoir, nog lijken in ronddreven.

Zijn dag was weer goed.

Wifi op vakantie - lekker belangrijk

Normaal als we een vakantie boeken, dan zorgen we dat er wifi in het appartement voorhanden is (voor de kinderen(!)). Nu wil die nogal eens tegenvallen, want soms is het alleen mogelijk om wifi te krijgen via de laptop, die je dan net niet bij je hebt (want dat stond immers niet op de site vermeld). Of de wifi doet het 'toevallig' niet. Maar de ondernemers hebben hun klanten op deze manier wel mooi binnen!

Dit jaar wisten we van tevoren dat we geen wifi in ons appartement zouden hebben; we hadden een flatje van vrienden van vrienden gehuurd. 'Dat lijkt me geen enkel probleem', zei een Turkse vriend van ons, 'in Istanbul heb je overal wifiverbinding, als water uit de kraan'.

Nou, dat viel dus vies tegen.

Internetcafés, die heb je daar wel in groten getale. Op de derde dag dachten we, nadat men zelfs bij de Burger King geen fatsoenlijke wifi bleek te hebben (maar misschien was dat wel omdat die op het Taksimplein stond), 'ach kom, laten we zo'n Internetcafé eens proberen, for old times sake'.

A(lla)hhhh, dat hadden we beter niet kunnen doen. Voordat we eens doorhadden hoe dat Turkse toetsenbord werkt! Het apenstaartje niet netjes boven de 2, maar als derde symbool boven de Q. Maar hoe activeer je die? De internetcaféhouder zei 'kom, dat fix ik wel even' - of zoiets, want hij zei het in het Turks. En ja hoor, het apenstaartje stond ineens netjes voor ons ingetypt. Maar er bleven maar foutmeldingen komen bij onze gebruikersnamen en wachtwoorden. Het duurde even voordat we doorhadden hoe dat nou weer kwam (het had geen zin om dat aan de beheerder te vragen, want die bleek echt alleen maar Turks te spreken): het euvel bleek te zijn dat op de plaats van de 'i' geen gewone i stond, maar eentje zonder puntje. Man, man, wat een gedoe, niet echt ontspannend.

Gelukkig vonden we 's avonds een cafeetje met werkende wifi bij ons in de buurt. Wat een genot kan dat soms zijn, vooral als men gewoon Engels spreekt, er heerlijke thee bij geschonken wordt en er een waterpijpje bij gerookt kan worden.

Ontspanning ten top!

Ramadanoverlast

Op bepaalde dingen bereiden de reisgidsen je niet voor. Dat je om drie uur 's nachts gewekt wordt door keihard trommelgeluid in verband met het wekken vóór zonsopgang tijdens de ramadanmaand bijvoorbeeld.

Gelukkig slaap ik vrij vast, dus ik had er zelf niet zo veel last van; mijn huisgenoten echter des te meer. Maar die sliepen dan ook aan de voorkant van ons appartement in Istanbul. Wij toeristen waren echter niet de enigen die wakker schrokken; sommige autochtonen ook, blijkens de boze woorden die ze naar de trommelaars riepen. Dat het ook wel wat zachter kon en zo. Tja, je zal maar kinderen hebben die daarna niet meer willen slapen. Dan ben je mooi in de aap gelogeerd.

Zelf moet ik überhaupt niet denken aan het meedoen aan de ramadan. Snoeiheet en dan niet mogen drinken; ik weet niet of ik dat vol zou houden. Maar.....ongetwijfeld is het goed voor de lijn en je karakter. Ze doen hun best dus maar die moslims, veel geluk ermee; ik houd me lekker vast aan mijn eigen vasten voor Pasen. Al moeilijk zat!

En gelukkig waren we zelf niet gedwongen van eten en drinken af te zien; op straat waren genoeg waterflesjes te koop en restaurantjes geopend. De enige overlast die we er afgezien van de trommels van hadden, was dat de Grote Bazaar 's avonds wat eerder sloot en het café met het mooiste uitzicht over de stad (Mimar Sinan), een tip van een kenner, pas later geopend was dan normaal, namelijk pas om vijf uur. Toen we er echter om acht uur aankwamen, waren ze weer even dicht, want ze moesten met z'n allen naar de moskee, bidden tot zonsondergang, om pas daarna weer te kunnen gaan eten (en drinken).

uitzicht café mimar Sinan

Om de tijd te doden zijn we maar even een uurtje gaan kijken bij een van de ernaast gelegen bouwwerken van architect Sinan, de Süleymaniye moskee, volgens de reisgids de mooiste moskee van Istanbul - in ieder geval de grootste sinds de Hagia Sophia een museum werd.

En dat was eigenlijk niet eens een straf, want ook vanaf de tuin van de moskee had je een prachtig uitzicht en het was ook mooi om te zien hoe steeds meer mensen zich in het park verzamelden om na zonsondergang met z'n allen te gaan picknicken. Dichter bij de Turkse cultuur kun je niet komen.

Ramazan berekettir!

Een boel te doen in Istanbul

Buiten was het bloody hot, maar binnen was het koel door de airco.

En dat is nog maar een van de vele tegenstellingen die Istanbul kent. Want je hebt er sprookjesachtig mooie gebouwen, maar ook intens lelijke. Arm en rijk, gelovig en niet gelovig, oud en nieuw, opdringerig en bescheiden, duur en goedkoop: alles door elkaar in deze prachtige stad, smeltkroes van culturen. Dat maakt het een superinteressante en opwindende metropool.

Gelukkig hebben we niets gemerkt van de confrontaties tussen de politie en de betogers; die waren in de 'nieuwe' stad, wij in de oude. Met andere woorden: de rellen barstten (weer) in alle hevigheid los bij het Gezi-park, terwil wij rustig genoten in het Gülhanepark.

Verschil moet er soms zijn.

La superba en het zebralezen

Eigenlijk was het helemaal niet de bedoeling dat ik met 'La Superba' zou gaan zebralezen, maar het kwam er uiteindelijk wel van, omdat ik weer eens te ongeduldig was.

Eerst maar eens uitleggen wat zebralezen precies is, dunkt me, want de term bestaat eigenlijk helemaal niet. Zebralezen is een boek tegelijk als e-book en gedrukt boek lezen; ik heb de term zelf verzonnen, omdat er bij mijn weten nog geen woord voor is.

De toedracht: ik had het boek al een paar maanden geleden bij de bibliotheek gereserveerd, en dacht dat men het daar vergeten was. Daarom heb ik het, omdat ik binnenkort op vakantie ga, maar even bij de iBookstore gekocht. En natuurlijk kwam La Superba twee dagen nadat ik het had aangeschaft vanuit de bieb binnenwandelen.

Zo las ik het boek uiteindelijk afwisselend in print en als e-book, want natuurlijk had ik geen geduld om tot de vakantie te wachten. Meestal als e-book, maar naarmate het zonniger werd, weer meer in print. En of het wat uitmaakte? Niets! Alleen dat je met de iPad vanwege de spiegeling niet lekker in de zon leest en met een printboek niet lekker in bed. En laat dat nou ook net het thema van het boek zijn: the best of both worlds.

Pfeijffer spiegelt het labyrintische leven in Genua namelijk aan het leven in het Noorden. En hij wentelt zich in de krochten van Genua, ver weg van het geordende leven dat Nederland heet. Vanuit zijn luie terrasstoel op zijn favoriete pleintje met een negroni voor z'n neus observeert hij het woeste en noeste dag- en nachtleven in Genua, om er vervolgens zelf aan deel te nemen en erin te verdwalen, juist in te verdwalen naarmate hij het beter leert kennen, getransformeerd van luxe immigrant tot even grote schooiert als de rest van de bevolking. Spoken en spiegels zijn zijn vrienden. En het boek is zo rauw als het leven zelf.

Met prachtige bespiegelingen, dat wel. Ik heb het in één teug leeggedronken en ervan genoten. Nu jij nog, als je durft!

Kwaliteit van tolken

'Niet-geregistreerde tolken en vertalers doen hun werk niet per definitie slechter dan hun geregistreerde collega's', blaatte Teeven vorige week.

Fijn is dat, zo'n uitspraak van zo'n (geregistreerde?) staatssecretaris. Je zal maar geregistreerde tolk of vertaler zijn en netjes je diploma's gehaald hebben en elk jaar steeds braaf je vereiste Permanente Educatie-punten gescoord hebben. Omdat dat in de kwaliteitseisen voor tolken en vertalers is opgenomen.

En door wie waren die kwaliteitseisen ook al weer opgesteld? Juist, door het Ministerie van Justitie. En waarom ook al weer? Om er zeker van te zijn dat de rechtsgang niet belemmerd zou worden door amateuristische of corrupte tolken of vertalers. En hoe filter je die eruit? Juist, door hen zich te laten registreren; dan houd je daar namelijk zicht op. En kun je kwaliteit eisen.

Maar voor Fredje Teeven, die met moeite in zeven jaar zijn HAVO heeft afgerond, is dat allemaal niet zo belangrijk; of je nou een amateur of professional voor de rechtbank hebt staan. Als het maar goedkoop is. Niet-geregistreerde rechters: geen enkel probleem.

Waar is de amateurregering in dit land nou helemaal mee bezig?

Barbari, go home!