Wij mensen hebben poezen toch maar mooi verslaafd gemaakt aan aaien. Normaal merk je dat niet zo, maar als je een vakantie-oppas-poes hebt, wel. Af en toe sméken ze je op hun manier om geaaid te worden, eerst lief middels kopjes, maar als je ze dan nog niet genoeg aait, halen ze agressievere middelen als springen en krabben uit de kast.
In het begin had ik dat niet zo door en dacht ik dat ze gewoon eten wilden, maar nee, het etensbakje zat vol. Geaaid moest er worden!
Onze buren hebben twee poezen, of beter gezegd: een poes en een kater. De poes is de moeder van de kater. Af en toe zie je de poes haar zoon likken, maar andersom eigenlijk niet; dat vindt het katertje niet stoer genoeg. Ook is hij niet zo hoffelijk z'n moeder voor te laten gaan bij de etensbak. Nee hoor, hij gromt even hard en duwt haar vervolgens gewoon weg!
Een vermakelijk schouwspel.
Dat is het ook als de buren terugkomen van vakantie. Dan laten de poezen heel duidelijk merken dat ze het niet geapprecieerd hebben dat de buren ze aan hun lot (mij in dit geval) over hebben gelaten en willen ze het eerste uur absoluut niet door hen geaaid worden.
O zo. Het is duidelijk dat er met poezen niet gespot dient te worden!
6 opmerkingen:
Grappig stukje over de echte aard van poezen en katers
Dank je.
Wel eens gelezen, bij Kousbroek of Hermans, dat een kat z'n aaien of kopjes echt komt ophalen. En dat klopt: houd je hand maar eens tien centimeter boven de kop van een kat (zo was de uitleg, geloof ik), dan zal ie zelf omhoogkomen om z'n kop ertegenaan te duwen, kortom: z'n kopje op te halen.
Ha, ha, ja, zoiets kan ik me herinneren; volgens mij was dat idd bij Kousbroek, in de aaibaarheidsfactor?
Ja, de Aaibaarheidsfactor, dat aaibare boekje.
Zelf ben ik eigenlijk meer een hondenliefhebber (itt Kousbroek.....)
Een reactie posten