Vroeger, toen ik nog juf was, las ik altijd graag voor uit boeken met mythologische verhalen, vooral de boeken die met humor geschreven waren, zoals De honden van Aktaioon van Anthony Horowitz.
De kinderen, zelfs de eindexamenkandidaten (!) genoten daar erg van; ik kon ze eigenlijk alles laten doen als ik beloofde dat ik voor zou gaan lezen.
Dat voorlezen deed mijn vroegere leraar Latijn ook altijd, maar dan op gezette tijden - steevast de les voor de vakantie - en niet uit boeken met mythologische verhalen, want daar waren toen alleen nog maar saaie varianten van. Nee, mijn leraar Latijn las voor uit Roald Dahl. En heerlijk dat we dat vonden; hij wist namelijk de ironie uit diens 'Kiss kiss'-verhalen prachtig te benadrukken en had zelf zichtbaar ook plezier in het voorlezen.
Nu stuitte ik via de vakantiebiebapp op een biografie van Roald Dahl en kreeg ineens zin om de verhalen te herlezen. Feest der herkenning, ik kende sommige zinnen zelfs nog letterlijk, ook al lees ik ze nu in het Engels, snob die ik 'r ben.
Wat is dat voorlezen toch krachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten