Mooie dingen in 2020

 

Ondanks dat 2020 natuurlijk vooral een rampzalig jaar was, heeft het ook een paar mooie dingen opgeleverd voor mij persoonlijk. Voor jou vast ook. Goed om hier ook naar te (blijven) kijken. Ik zet mijn hoogtepuntjes hierbij alvast op een rijtje:

Nét voor het uitbreken van de Grote Uitbraak hebben we nog een paar voorstellingen bezocht, namelijk van Peter Pannekoek en Nick Cave, en zijn we nog op vakantie geweest, nou ja, hebben we onze dochter bezocht in Lissabon en hebben we een mooie powervrouwententoonstelling op het werk gemaakt.

Maar vlak daarna dus de intelligente lockdown. 

moestuin 🥦🥕🍓

Ik weet niet of ik het opgehokte thuiswerken dat daar het gevolg van was getrokken zou hebben als ik niet als afleiding onze pas verworven volkstuin zou hebben gehad. Wat een genot is dat zeg, zo'n moestuin. En wat een avonturen hebben we daar beleefd! Mijn medemoestuinders waren mijn nieuwe collega's, waar het makkelijk afstand mee te houden was: iedereen heeft immers zijn eigen perceeltje en alles speelt zich in de buitenlucht af. Samen met onze Lentse superkok Gerard Reijmer hebben we zelfs een keer een zesgangendiner gemaakt met louter groenten uit onze volkstuin. En natuurlijk de beste wijnen, want Gerard is ook vinoloog. En DJ. 

privédisco 

Wat ons brengt bij de privédisco. Want Gerard had ons al eerder uitgenodigd om te komen swingen bij de Thiemeloods waar hij al streamend plaatjes mocht draaien. Heel bijzonder in lockdowntijd. Wat zeg ik: heuse uitspattingen waren dat en ik mocht iedere keer een ander vriendinnetje meenemen. Mits die ook af en toe voor camera wilde dansen, want het geheel moest er wel swingend uitzien natuurlijk. Mensen moesten immers een beetje opgevrolijkt worden. Lekkere muziek en goede wijn verzekerd.

zoomvoorstellingen  

Verder heb ik via zoom ook een aantal voorstellingen bezocht, waaronder Brieven uit Genua door toneelgroep Maastricht en Nick Cave alone in Alexandra Palace. In november was ik zelfs heel even op tv.

werkprojecten 

Zoom was sowieso mijn beste vriend in de landelijke projecten die hebben uitgemond in opname van al het open en online onderwijsmateriaal op het gebied van informatievaarigheden in Edusources en natuurlijk ook de opbouw van de landelijke website met betrekking tot dit onderwerp. Mijn collega's in het land leken nog nooit zo dichtbij als dit jaar en het zou me niet verbazen als ik die vaker heb gezien dan mijn Nijmeegse collega's, hoewel dat er ineens vier keer zo veel zijn geworden doordat we samen zijn gegaan met de IT-afdelingen. 

ontspanning 

Naast het werk heb ik me ook vrij goed kunnen ontspannen door veel te fietsen, zwemmen en wandelen, al werd dat laatste me halverwege het jaar ineens ontraden door de fysiotherapeut omdat ik stevige heupartrose bleek te hebben. En natuurlijk heb ik lekker veel boeken gelezen en series gekeken (favorieten onder andere The Queen's Gambit en Babylon Berlin) en heb ik wat leuke nieuwe jurkjes van the Vampire's wife op de kop getikt. Die ook ineens pasten omdat ik bijna (still working on it) tien kilo ben afgevallen.

O ja, en heb ik de massage als ultieme ontspanning leren kennen. Op medisch gebied (onder andere voor die heupartrose), maar ook als gewone ultieme ontspanning. Wat een weldaad, ik kan het echt iedereen aanbevelen. Huidhonger? Nooit van gehoord! Gelukkig, want dat vind ik toch wel het lelijkste woord van dit jaar. 

roeien 

Maar het meest heb ik dit jaar genoten van mijn nieuwe sport roeien. Wat een heerlijke bezigheid is dat toch en wat een leuke club! In een klap twee honderd vrienden erbij! Kom daar maar eens om in coronatijd.

Fitgirl in moeilijkheden

Eindelijk, eindelijk was ik op weg om een béétje een fitgirl te worden. Een of twee keer in de week roeide ik en twee keer in de week deed ik fitness: een keer spinning (mijn oude hobby) en een keer - houd je vast - krachttraining. Van dat laatste had ik nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen, maar als je beter wilt worden in roeien is dat eigenlijk best een goed idee. Je roeit immers harder met sterke benen, armen en buikspieren.

Het kostte me heel veel moeite om me er toe te zetten, maar het feit dat ik in het weekend meestal alleen of hooguit met een iemand anders in het krachthonk van de roeiclub was, en dus de muziek lekker hard kon zetten en een keer een goede uitleg van mijn zoon (fitboy par excellence) had gekregen, heeft me uiteindelijk zo ver gekregen.

Tot vorige week.

Toen mocht ik ineens niet meer naar de sportschool van Mark. Te gevaarlijk! Hij weet gewoon niet wat een moeite het heeft gekost om eindelijk de sprong naar het krachthonk te maken! Nu zit ik weer ouderwets vast. Goede voornemens op 1 januari om het weer op te pakken zitten er ook niet in; alles, ook mijn privékrachthonkje, gaat immers pas op 19 januari weer open. Als we geluk hebben.

Wat er nog overblijft? Wandelen. Maar dat mag niet van de fysiotherapeut, ook een Mark trouwens. Ook al zo'n niet-gunner-voor-je-eigen-bestwil. Wandelen is namelijk niet goed voor mijn heupartrose zegt hij. Fietsen is het enige wat ik nog kan doen. 

Maar ja, die Mark die in de hemel woont heeft ons regen gestuurd. Wat is het leven van een goedbedoelende sporter toch moeilijk…..

Zwarte-pietenpakpapier

Het voelde bijna ouderwets aan: pakjesavond vieren met de kinderen. Maar we hebben het lekker tóch gedaan, op verzoek van onze schoondochter zelfs. Die had wel zin in een ouderwets 'heerlijk avondje' met z'n allen. Surprises, daar had eigenlijk niemand trek in (wel om te krijgen, niet om te maken). Dus werd overeengekomen dat we wél lootjes zouden trekken, maar verder alleen maar een gedichtje bij de pakjes zouden hoeven schrijven. 

Het trekken van de lootjes hebben we fysiek gedaan en na vijf of zes rondjes was er niemand meer die zichzelf had getrokken. Waarom we niet voor de digitale vorm van lootjes trekken hadden gekozen weet ik ook niet meer, maar waarschijnlijk had het er mee te maken dat we op deze manier de kinderen nog een keer extra konden zien; alles om je kinderen naar huis te lokken.

Enfin, eindelijk was het heerlijk avondje daar. Iedereen had z'n best gedaan op de cadeautjes en de gedichten. Toen was mijn pakje aan de beurt. Nog voordat het gedicht was voorgelezen en het pakje uitgepakt, leidde het al tot boze reacties. Ik had het pakje namelijk in het verkeerde papier ingepakt: een met het dessin van een 'foute' zwarte piet, zo een met gouden oorbellen en zo.

Dat had ik niet speciaal voor deze gelegenheid gekocht, maar lag al een jaar of tien te verstoffen in de kast en moest een keer op. De kinderen vonden het echt niet kunnen, en waren niet onder de indruk van mijn argument dat ik het anders weg had moeten gooien en dat dat toch niet echt milieuvriendelijk zou zijn.

Stiekem was ik echter best trots op ze. Ze hadden gelijk, ik had het verfoeilijke papier in het vuur moeten gooien. Of toch niet? Wat vinden jullie?

Begrafenis in coronatijd

Afgelopen week had ik een begrafenis. En dat is vervreemdend in coronatijd. Je mag maar met hooguit honderd (dat ligt aan de grootte van de kerk, in ons geval was dat zestig) man bijeen zijn; de rest kan via een livestream deelnemen.

Verder moet je mondkapjes op en mag je elkaar niet omhelzen. Dat grenst aan het onmenselijke, want hoe moet je iemand dan troosten aan wie zojuist haar broer is ontvallen door die Andere vreselijke ziekte, waar ze de afgelopen paar jaar al meerdere dierbaren aan is verloren?

Bij het klaarmaken van het altaar voor de Heilige Communie was een nieuw element toegevoegd, namelijk het plaatsen van een spatscherm, zodat de pastoor veilig de hostie kon uitreiken. Hoe hij dat met het vermijden van handcontact deed is mij niet helemaal duidelijk geworden. Er gingen maar weinig mensen ter communie; de vraag is of dat kwam doordat er maar weinig gelovigen in de kerk waren of veel mensen met een kwetsbare gezondheid.

Gelukkig was er achteraf wel een samenzijn in de pastorie naast de kerk; dat was troostrijk, hoewel er ook hier afstand bewaard moest worden. Er werd zelfs wijn geschonken; dat leek (in een wat groter gezelschap) op iets van heel lang geleden. Het verbroederde wel en het dempte ook de pijn een beetje. Zelfs het element van 'vrienden van weleer' zien kwam hier enigszins tot z'n recht.

En toch voelde het heel onnatuurlijk aan allemaal. Alsof de dood ooit natuurlijk is trouwens. Wennen doet het nooit in ieder geval.

Het enige wat echt troost bood was de muziek. Ik krijg nog kippenvel als ik Nothing else matters opzet. Door dat nummer zal ik altijd aan je blijven denken, Lukas. Rust zacht!

Edusources

Soms krijg je in coronatijd gewoon iets voor elkaar! Bijvoorbeeld een landelijke repository waar alle open toegankelijke onderwijsmaterialen op het gebied van informatievaardigheden bij elkaar staan. Tussen materiaal van andere universiteiten en hogescholen weliswaar, want we waren niet de enige community die bij de pilot betrokken was, maar dat is alleen maar mooi, want wat mij betreft kan er niet genoeg van dit soort hoogwaardige onderwijsmaterialen online staan. Hoe handig is dat? Als extra service hebben we ook nog eens een communitypagina gemaakt met een selectie van het materiaal. Neem daar vooral eens een kijkje.

Over kijkjes gesproken: in de tussentijd hebben we ook nog een website in elkaar geknutseld. Ik zeg hoezee voor de nog maar vorig jaar opgezette werkgroep information literacy. En Zoom natuurlijk, want zonder Zoom waren we nergens geweest. Zonder onze onvermoeibare voorzitter/ projectleider ook niet trouwens.

Ja, het was hard werken, maar de trots overheerst.