Moby Dick

Zo heet nieuwe boekenprogramma van Matthijs van Nieuwkerk. En het is leuk en ontspannend. Per aflevering worden twee mensen, natuurlijk vooral BN'ners, maar ook een enkele niet-BN'ner, uitgenodigd om te komen vertellen over vier boeken die hun leven veranderd hebben, of in ieder geval grote indruk op hen hebben gemaakt. Aan het eind mogen de gasten een boek dat de andere gast heeft besproken uitkiezen om te gaan lezen.

In de eerste aflevering waren dat Dieuwertje Blok en Ben Feringa, in de tweede zuster Holkje van der Veer en Diederik van Vleuten en in de derde Henny Vrienten en Jolande Withuis. Simone Weimans en Bas van Putten mogen morgen nog (kijktip).

De bij het programma behorende website lijkt erg op die van DWDD, dus lekker overzichtelijk en informatief. Je kunt er ook een leuke quiz doen over het decor en bij wijze van lezersservice staan alle besproken boeken op een rijtje, zodat je niet hoeft mee te pennen tijdens de uitzending.

En natuurlijk deed het Matthijs deugd dat zijn lievelingsboek, Kees de jongen, door een van de gasten was uitgekozen. Zelf kan Matthijs ook smakelijk over boeken vertellen, zoals onder andere tijdens de aankondiging van Moby Dick bij Laat op één (hij mocht daar een kwartier lang als laatste gast reclame maken voor zijn nieuwe programma) blijkt, maar dat wisten we natuurlijk allang. Wel verrassend vond ik de presentatrice van datzelfde Laat op één: Nadia Moussaid. Met een beetje geluk heeft hij door dat gesprek een nieuwe zomervervangster voor DWDD gescoord.

Laat maar lekker aan twee kanten snijden, dat mes.

Okay, een klein puntje van kritiek nog op Moby Dick: aan het eind ervan roept Matthijs op om meteen naar de boekhandel te rennen om het boek dat je aansprak te gaan kopen, alsof iedereen zich dat kan veroorloven. Het zou hem sieren als hij aan dat kopen zou toevoegen 'of lenen bij de bibliotheek'. Foei, grachtengordelmannetje!

Hoe krijg je het gras (of buxussen) nou groener dan dat van de buren?

Nou, je belt even naar DLC Airless Spuitwerken uit Wijchen en klaar is kees. Geniale innovation by accident dit. Je verbrandt als bedrijf per ongeluk de buxusboompjes van een klant door er een zeil overheen te spannen omdat je de muren aan het witten bent en moet snel een oplossing bedenken om de schade te herstellen. Dan bedenk je het volgende: je spuit ze groen met een milieuvriendelijk goedje dat nog waardevolle voedingsstoffen bevat ook. En het wordt een landelijk succes.

Dat het een kurkdroge zomer was hielp ook mee natuurlijk, zodat meer mensen mensen met verdorde struiken te kampen hadden, maar toch.

Innovatie zit in een klein hoekje.

De bibliotheek van Alexandrië: een lesje

Is de bibliotheek van Alexandrië nou in vlammen opgegaan of niet? Wetenschappers zijn het daar niet helemaal over eens. Luister maar. En ook even naar de waarschuwing op het einde. Een leerzaam lesje...


In 2003 is-ie in ieder geval weer heropend. Maar, hoe goed ze hun best ook gedaan hebben, hij heeft niet de grandeur van destijds.

Festina Lente officieel nationaal erfgoed

Ik was wel vereerd zeg, toen ik een mailtje kreeg van de Koninklijke Bibliotheek met de mededeling, dat mijn weblog gearchiveerd gaat worden. Zelfs ben ik namelijk natuurlijk veel te laks geweest om dat te doen.

Nieuwsgierig geworden heb ik op de bijgeleverde link van het grote websitearchiveringsproject van de KB gedrukt. Met name de reden waarom juist mijn weblog de eer krijg van het archiveren wilde ik graag weten; hoe veel weblogs zijn er wel niet in omloop en waarom is die van mijn er nou uitgepikt?
Ik denk dat ik het eigenlijk wel weet: het is ondanks alle persoonlijke shit die erop staat toch ook een biblioblog en daar zijn er niet zo veel meer van. Vroeger, toen ik begon, waren er veel meer en samenkomen deden we aan de stamtafel bij Edwin, de koning van het (biblio)bloggen.

Das war einmal.

Dan nu even over de selectiecriteria:

De KB baseert zich bij de selectie op het collectiebeleid van de KB. Binnen dit kader maakt de KB een beredeneerde selectie die bestaat uit een dwarsdoorsnede van het Nederlandse webdomein. In de selectie ligt de nadruk op Nederlandse taal, cultuur en geschiedenis. Daarnaast archiveert de KB ook websites met een inhoudelijk innovatief karakter die exemplarisch zijn voor de huidige trends op het Nederlandse deel van het web. De KB kijkt bij de selectie ook naar maatschappelijke relevantie en populariteit. Een volgende stap zal zijn om samenwerking te zoeken met andere kennisinstituten om op die manier de selectie te verbreden en daarbij gebruik te maken van de inhoudelijke expertise van deze organisaties.

Niet verkeerd. Good work!

La La Lent

Een jaar of elf, twaalf wonen we er nu alweer, in Lent. En zoals dat gaat met groeidorpen, het wordt er elke dag gezelliger. De kilte van het beton is vervangen door kwistig groen in alle soorten en maten  en -  het belangrijkste - er is leuke horeca bijgekomen.

In eerste instantie kwamen er alleen maar kappers bij (moet dat nou, zóveel?), maar nu dus ook gezellige en hippe horeca: in amper een jaar tijd openden Eten en drinken, Liz (Lent in Zicht) het Ketelhuis en Stroom hun deuren. Wat een keuze naast het oubollige Witte Huis en Van der Valk hotel!

En dan heb je ook nog - een jaar eerder geopend - de kiosk in de LENTmark-kiosk, een sympathiek eenvrouwsinitiatief bij ons om de hoek. En niet te vergeten Sprok, maar die was er al langer.

Niet alleen de horeca doet het goed, we hebben sinds enkele jaren ook een bioscoop, die afgelopen weekend ter ere van de naamsverandering van Cinemec naar Pathé maar liefst twee avonden achter elkaar gratis een film in de open lucht draaide: Interstellar en La La Land.

Die bios is weer gelegen aan de zogenaamde Lentse Plas, die dit jaar na een lange strijd door de bewoners voor het eerst opengesteld is voor zwemmers. Wat een jaar om er zo'n voorziening bij te hebben! Ik ben het meer al een paar keer zwemmend overgestoken en sinds kort houden we er zelfs buurtfeestjes.

Kortom: feest in Lent!

Heldin

Vrouwelijke held(inn)en vind ik mogelijk nog stoerder dan mannelijke helden. Vooral omdat ze zich, hoe je het ook wendt of keert, tóch (en hier moet ik heel voorzichtig zijn) vaak op de een of andere manier vanuit een soort van achterstand hebben moeten invechten.

Eén van mijn heldinnen is, sinds ik haar autobiografie tot aan haar haar huidige leeftijd (42) heb gelezen, Masih Alinejad. Zij is geboren in een klein dorpje in Iran en heeft zich (zonder haar middelbare school te hebben kunnen afmaken, onder andere door haar detentietijd) opgewerkt tot parlementair verslaggever. In het Iraanse parlement viel ze vooral op door haar dwarse gedrag en pittige vragen, ook aan de Grote Leiders. Fascinerend om te lezen hoe ze zich, ondanks de vijf jaar voorwaardelijke gevangenisstraf die haar nog steeds boven het hoofd hing, niet liet kleineren.

Ze heeft onder andere gevochten tegen de corruptie en het verplicht dragen van de hoofddoek. De verplichte hoofddoek was haar sowieso een gruwel, maar helemaal omdat ze een grote bos sterk krullend haar had. Zie die maar eens in bedwang te krijgen!

Uiteindelijk is ze tijdens de groene revolutie van 2009 naar Engeland gevlucht. Dat was in eerste instantie niet de bedoeling, maar ze kwam er toevallig 'vast' te zitten. Tegenwoordig woont ze in Amerika.

Maar de Iraanse autoriteiten zijn nog niet van haar af. Want hoewel ze uit Iran weg is, is ze meer dan ooit in Iran aanwezig. Met als wapen: de sociale media. Ze heeft al enkele zeer succesvolle campagnes gevoerd, waaronder mijn stiekeme vrijheid (het posten van foto's zonder hoofddoek op Facebook door Iraanse vrouwen) en witte woensdagen (het dragen van witte hoofddoeken of andere witte kledij - mannen mogen ook meedoen) op een woensdag; het idee kwam bij haar op toen er door een actiegroep een autovrije dinsdag werd georganiseerd ter bestrijding van de smog in Teheran.

Ik vind dat zij echt enorm lef heeft, want de Iraanse autoriteiten zijn, op z'n zachts gezegd, niet voor de poes. En de hoofddoek lijkt misschien een klein dingetje, maar is natuurlijk een enorm beladen onderwerp. Prachtig hoe vrouwen altijd weer middelen weten te vinden om met woord en beeld in plaats van met geweld en repressie hun punt duidelijk te maken.

Moge zij zegevieren - ik gun het haar!

Haar boek: The wind in my hair (recensie)
De facebookcampagne: my stealthy freedom 
De twittercampagne: #whitewednesdays
Haar Instagramaccount: @masih.alinejad

No hard things

'Zullen we daar volgend jaar op vakantie heen gaan?', zei mijn man, toen hij de foto's van het congres in Saint-Malo zag. 'Goed plan, en is in maar een dag met de auto, en eventueel ook met de trein te bereiken.' Want de kinderen wilden uiteraard (?!) ook weer mee. Met hun partners. En daar werd het treinverhaal belangrijk, want we zouden niet met z'n zessen in de auto kunnen, dus ik had al aangeboden om met de trein te reizen.

Nu bleek dat achteraf niet nodig, want uiteindelijk ging een van de wederhelften niet mee, maar het had gekúnd. Dat is altijd belangrijk, dat iets kán. Het hoeft niet te gebeuren, als het maar kán.

En het was gezellig en niet te heet; volgens de kinderen was Saint-Malo met z'n twintig, vijfentwintig graden op dat moment de koudste plek in heel Europa. Hadden wij even geluk: niet-hitte is tegenwoordig een luxe en we konden evengoed gewoon naar het strand. En - niet onbelangrijk - niet al te lamlendig stadjes en monumenten bezichtigen, zoals bijvoorbeeld de rotssculpturen die ik vorig jaar gemist had, maar waar mijn gewaardeerde collega Léon mij op wees. Wat zal ik zijn tips missen nu hij met prepensioen is....

Wat tegenwoordig ook een luxe is, is een hele week met de kinderen optrekken. Nu ze op kamers wonen, zien we ze immers veel minder. En ze hebben veel te vertellen, vooral op het gebied van muziek, uitgaan, sport en voeding. O ja, en ze kunnen goed koken; niet onbelangrijk op vakantie. Alleen dat Frans dat die Fransen spreken hè, dat vinden ze maar lastig. 'Waarom kunnen die Fransen niet gewoon Engels praten?'

Nu is het Engels van de Fransen soms ook wel hilarisch. De gastvrouw van onze (overigens geweldige) Airbnb wilde bijvoorbeeld duidelijk maken dat je op de WC op de bovenverdieping beter je gevoeg niet kon doen vanwege de gebrekkige waterdruk aldaar. Ze zei dat je daar prima kon plassen, 'but no hard things'. Dat werd natuurlijk meteen een running gag tijdens onze vakantie.

No hard things. Ik geloof dat we het er maar inhouden. Een betere vakantievibe kun je niet hebben.