Kinderwens

We waren vorige week even naar de Efteling met de kinderen en de buren. Op een gegeven moment kreeg mijn buurjongen trek in iets lekkers. 'Neem een boterham', zei mijn buurvrouw. We hadden namelijk stapels boterhammen meegenomen. Maar daar had de buurjongen duidelijk geen zin in.

'Waarom heb ik geen Sjonnies als ouders? Dan zou ik nu tenminste iets FATSOENLIJKS te eten krijgen.'

Juist.

Verlangen naar een boek

Op aanraden van L.S. had ik in de week van het damtoernooi in Polen de schaaknovelle van Stefan Zweig meegenomen. Weliswaar geen boek over dammen, maar toch 1 van de 10 mooiste boeken die hij ooit gelezen had. En dat kan ik beamen. Ik heb het in één adem uitgelezen.

Een mooie passage vond ik die over het diepe verlangen naar een boek van een van de hoofdpersonen na 4 maanden eenzame opsluiting door de Gestapo. Hij ziet er een in de jas van een van zijn bewakers, net voor een verhoor:

Ik had ontdekt, dat de zijzak van een van de jassen iets opbolde. Ik ging er dichter bij staan en meende aan de rechthoekige vorm van de verdikking te herkennen wat die opgebolde zak verborgen hield: een boek! Mijn knieën begonnen te bibberen: een BOEK! Vier maanden lang had ik geen boek in mijn handen gehad, en de voorstelling alleen al van een boek, waarin je aaneengerijde woorden kon zien, regels, bladzijden, bladen van een boek, waaruit je ander, nieuwe, vreemde gedachten kon lezen, overdenken, in je hersens opnemen, had iets opwindends en tegelijk verdovends. Gehypnotiseerd staarden mijn ogen naar de kleine welving die dat boek in de zak vormde, ze keken gloeiend naar die onbeduidende plek alsof ze een gat in de jas wilden branden. Tenslotte kon ik mijn hebzucht niet meer beheersen; onwillekeurig sloop ik dichterbij. Alleen al de gedachte, een boek door de stof heen ten minste met mijn handen te kunnen voelen, maakte dat de zenuwen in mijn vingers tot in mijn nagels gloeiden.

Bijna zonder het te weten sloop ik er steeds dichter heen. Gelukkig lette de bewaker niet op mijn ongetwijfeld vreemde gedrag; misschien leek het hem ook alleen natuurlijk dat iemand na twee uur rechtop staan wel een beetje tegen de muur wilde leunen. Eindelijk stond ik al heel dichtbij de jas, en opzettelijk had ik mijn handen op mijn rug gelegd, opdat ze de jas onopvallend zouden kunnen aanraken. Ik tastte over de stof, en voelde inderdaad door de stof heen iets rechthoekigs, iets dat buigzaam was en zacht ritselde - een boek! Een boek! En als een kogel schoot de gedachte door mij heen: steel dat boek! Misschien lukt het, en dan kun je het in je cel verstoppen en dan, lezen, lezen, eindelijk weer eens lezen!

Of hij het boek te pakken krijgt en zoja, wat voor een boek het dan is, dat verklap ik lekker niet. Moet je het boek zelf maar lezen. Of herlezen.

Radio online

Verdorie toch: tros radio online verdwijnt na volgende week uit de ether. Ik heb het door Fransisco van Jole en Peter de Bie gepresenteerde programma met leuke nieuwtjes uit de digitale wereld altijd een prettig programma gevonden.

Gisteren was de een na laatste uitzending met thema's als digitaal lezen en Libox. De makers hadden een beetje pech; wegens een stroomstoring kon er niet getwitterd worden, omdat de twitterredactie niet op tijd op locatie kon zijn, iets waar ook een van de gasten, hoofd digitale zaken van de openbare bibliotheek Amsterdam die e-lezen flink wil promoten, last van had; die had echter zijn telefoon wel bij zich, hoewel de batterij ervan bijna leeg was.

Hoe omineus!

Test je kennis over de Latijnse taal en cultuur in 10 vragen

In de Standaard staat deze week een testje over Latijnse taal en Romeinse cultuur.

En nu middels dit testje maar even bewijzen dat je de primus inter pares bent!

Maakt internetlezen dommer?

Het zou toch wel heel erg interessant zijn om een keer onderzoek te doen naar internetlezen. Maakt dat nou dommer of niet? Sommigen menen van wel, Socrates vond al dat boeken een achteruitgang betekenden omdat je door het geschreven woord te bewaren het niet meer hoefde te onthouden en dit dus een ernstige aantasting van het geheugen betekende. Daar heeft hij natuurlijk hartstikke gelijk in, maar voor de verspreiding van kennis hebben boeken (en het internet) toch ook wel 'enig' voordeel opgeleverd. Slow reading vergt alleen wat meer beheersing van de (verwende) lezer. Kan hij dat nog opbrengen?

Bij de VU hebben ze er wel vertrouwen in, en krijgen studenten scheikunde en farmaceutische wetenschappen gratis iPads uigereikt als belangrijkste hulpmiddel bij hun colleges; en ze willen daar toch vast geen domme mensen kweken?

En nog een lichtpuntje is dat mensen met een e-reader significant meer schijnen te lezen.

Maar goed, e-readers of niet, we blijven schildpadden op wielen; dat gevoel heb ik tenminste altijd bij de mensheid. Of zijn we toch uilen op wielen? Je zegt het maar!

Ik ben benieuwd wat meneer Nurks daar van vindt.

Mooi gedicht

Afgelopen weekend waren we in het Sonsbeekpark in Arnhem. En kijk eens wat een mooi gedicht ze daar aan de muur bij de steile tuin hebben hangen?

Natuur en poëzie, ze horen gewoon bij elkaar!

Reizen naar Rome

Reizen naar Rome wordt binnenkort nóg spectaculairder: je kunt er
- 's avonds een bezoek brengen aan het Colosseum en de thermen van Caracalla
-  in het bezit komen van Vaticaanse euro's met beeltenissen van de paus tegen de nominale waarde
- (met een beetje geluk) bezoekers zien picknicken op de rotsen in de Trevi-fontein

Arrivederci!!

Nijmegen: een hotspot!

Nou, Nijmegen wordt weer echt een stad om in te leven: binnenkort kun je er terecht voor een heuse high wine en heeft de hele binnenstad gratis wifi!

Kun je me een plaats noemen die al dit schoons te bieden heeft of schoner dan dit?

Ik en mijn blogfoto

Mijn zoon wees me er in het Louvre fijntjes op dat daar het origineel van mijn 'profielfoto' stond en dat er zich heel veel mensen omheen aan het verdringen waren; ze wilden er allemaal mee op de foto.

En natuurlijk moest ik er ook mee op de foto van mijn zoon. Ziehier het resultaat.

Olé, ik heb wel armen!

Cultuurverschillen

'Mamma, heb je pijn aan je handen?'

'Nee, hoezo?'
'Nou, oma vraagt toch aan jou of je pijn aan je handen hebt?'
'Nee, ze voegde mij net toe 'daste shoma dard nakone' oftewel 'dat je handen maar geen pijn mogen doen' met een coniunctivusvorm, omdat ik net de tafel gedekt heb.'
'Ja, maar daar gaan je handen toch geen pijn van doen, of heb je je gesneden of zo?'
'Nee, dat zeggen ze in Iran altijd voor de beleefdheid, als je iets voor iemand gedaan hebt.'
'Wat gek.'

Tja, cultuurverschillen zijn altijd een beetje gek omdat je ze niet gewend bent.

De Iraanse cultuur bijvoorbeeld is een echte beleefdheidscultuur. Soms denk ik dat we daar best wel eens een voorbeeld aan zouden moeten nemen, maar aan de andere kant kan het op een gegeven moment ook op je zenuwen gaan werken. De formules worden namelijk hol na verloop van tijd. En ze zijn tijdrovend. Als je iemand belt om iets zakelijks te regelen, moet je eerst naar het welzijn van heel de familie informeren (en opletten dat je niemand vergeet!). En soms kan het uren duren voordat besloten is wie er voor mag gaan. Dat is natuurlijk niet heel efficiënt. Maar wel aardig.

Brengt me bij de vraag of wij in Nederland nou gewoon lomp of efficiënt zijn.

Waarschijnlijk een beetje lomp in vergelijking met de Iraniërs, maar wel heerlijk efficiënt; soms kun je daar ook heel erg naar verlangen. Gewoon omdat je het niet gewend bent, zoveel beleefdheid.

Paris, je t'aime!

Voor het tweede jaar op rij Parijs bezocht: er waren de vorige keer nog wat dingen blijven liggen en mijn man wilde zijn ouders ook graag een keer Parijs laten zien.

Grappig genoeg waren we door het bezoek van vorig jaar goede gidsen geworden, merkten we gaandeweg.
Dat begon al met het uitzoeken van het appartement: natuurlijk een met uitzicht op de Eiffeltoren. En verder met een 3-daags abonnement op de metro; we wisten al dat we niet zo veel zouden kunnen lopen als het vorige jaar in verband met onze bejaarde medereizigers.

Naast gebruikelijke zaken deze keer de grote wens van onze zoon vervuld: de Mona Lisa in het echt bekijken ('waarom is dat nou zo'n beroemd schilderij mamma?'). En Père Lachaise, onder andere voor het graf van Sadeq Heydayat, schuin tegenover het graf van Proust. En natuurlijk het graf van Jim 'can you show me the way to the next whiskeybar' Morrisson. En wie schetst onze verbazing toen we stuitten op het graf van een klasgenoot van mijn schoonvader? Genoeg te beleven op zo'n begraafplaats!

Voor de experts: wie weet waar onderstaande foto is genomen?

Dammen zult gij!

Als jullie nog een neefje hebben of zo dat nog geen hobby heeft of al op schaken zit of iets dergelijks, zeg hem dan dat hij beter op dammen kan gaan! Want we liggen echt niet ver achter op de Russen met dammen. Die afstand moet ingehaald kunnen worden. En zeg nou zelf, zelfs duiven kunnen dammen!

Wil je je alvast inlezen, bezoek dan deze sites:

Dammentor (inleiding op dammen met oefeningen in thema's)
Playok (online dammen met bekende en onbekende tegenstanders)
Er bestaat ook een gratis damapp: checkers 10x10

En zelfs hooligans zijn welkom:

Berekend

Omdat de dammers geen slaap- en uitrustplek bij de speelzaal zouden hebben deze week, had onze teamchef bedongen dat wij in de damtempel een rustruimte met matrassen zouden kunnen krijgen.

Die hebben we inderdaad gekregen in de vorm van een eigen (biologie)lokaal. Twee dagen later zijn we daar echter weer uitgezet, omdat we te dicht bij de toiletten van de damzaal zouden zitten en dus voor zouden kunnen zeggen. Daar hadden de Russen over geklaagd. En zelf stonden de Russische spelers nota bene tijdens de wedstrijd soms gewoon te bellen bij de toiletten.

Enfin, wij werden naar een ander lokaal gedirigeerd, ver van de toiletten. Het economielokaal dit keer. De Russen blij. En wij ook.

Het lokaal bleek echter een merkwaardige invloed uit te oefenen op mijn dochter en het zusje van een van de pupillenjongens. Zij gingen ineens geld vragen voor de kopjes koffie die ze hadden leren zetten. En, daartoe aangezet door de poster over inflatie waren de kopjes koffie de volgende dag ineens 2 keer zo duur...

Maar niemand klaagde, want Nederland heeft het goed gedaan dit toernooi: tweede in het landenklassement (achter de Russen) en een heuse winnaar bij de pupillenjongens (Jan Groenendijk, in de gaten houden die naam!) en juniorenjongens (Roel Boomstra). Verder een paar tweede, derde en vierde plekken.

Helaas is Mandje niet zo goed geëindigd, maar ze mag heel trots zijn op haar 14e plek (van de 24 deelnemers). Met name haar laatste partij was verdiend gewonnen en uitstekend volgens de coaches. Veel geleerd dus deze week.

Nu morgen nog een half dagje sneldammen en daarna traagterugreis met de bus. Een hele klus.

Maar de eerste klus die nu nog geklaard moet worden is een partijtje tennis tussen Mandje en een van de coaches. Ben benieuwd.

Remise

Vandaag was het remisedag voor Mandje. 's Ochtends een leuke, zwaarbevochten en gelijkwaardige remise van 3 en een half uur en daarna een remise die gewonnen had kunnen worden in de middag.
Morgen nog één wedstrijd en dan is het toernooi voorbij. Nou ja, nog wel een dagje sneldammen op zaterdag. Maar da's pure ontspanning.

Net als het tennis gistermiddag. Van paardrijden is het niet meer gekomen; dat bleek namelijk niet echt kind- en paardvriendelijk. Net als de rest van de kinderboerderij. Wat dacht je van konijnen in een wasmachine, twee everzwijnen in een hok van 2 bij 1 en kippen die met een zweep het hok in teruggejaagd werden.

Cultuur tijdens het damtoernooi

Het is wel een beetje wennen, een weekje weg naar het buitenland zonder cultuurdoel. Maar goed, als je goed kijkt, manifesteert cultuur zich overal.

in de damtempel bij de toiletten (welke uitspraak?)

op het podium in de damspeelzaal (gemaakt door een Poolse damlegende (warcaby is dammen in het Pools)

op het terrein bij het hotel,  alwaar een soort landbouwmuseumpje is ingericht

En verder veel damcultuur natuurlijk. De uitslag voor mijn dochter? Remise na 3 uur en 1 kwartier speeltijd. Hm, en ze had nog wel kunnen winnen deze keer! Gelukkig vanmiddag vrij en misschien paardrijden bij het hotel. Toch een beetje vakantie dus!

Super....

Hierboven een foto van onze buurtsuper bij de damtempel. Die is goud waard voor het inkopen van water en chips en ijsjes (na de wedstrijd, a 25 cent de cornetto). De eerste dag wist de supermarktvrouw niet wat haar overkwam - een invasie van dorstigen - maar inmiddels staat er steevast 3 man bij de toonbank en kassa.

De damtempel zelf (zie hieronder) heeft geen enkele voorziening voor koffie voor de ouders, maar met een beetje VOC-mentaliteit hebben we toch iets aan koffie kunnen organiseren. Nee, niet in een café (die zijn echt te ver weg; je moet in de buurt van je kind zijn als er iets gebeurt); we hebben gewoon een koffiezetapparaat gekócht (voor 10 euro bij de Tesco). Die melken we helemaal uit.

En de wedstrijd? Eén verloren en één remise. De verloren partij was zo'n beetje tegen dochter èn moeder en de tweede duurde maar liefst 3 uur lang. Langste partij ooit voor mijn dochter.

Gordijnen in Polen

De gordijnen in ons Poolse hotel zijn niet om naar huis te schrijven (dat doe ik dus toch), maar de partijen gingen beter: 's ochtends winst en 's middags remise (dochter stond op winst, maar werd geintimideerd door een huilende tegenstandster en grommende scheidsrechter).

Dank voor het meeleven!

Opening en eerste speeldag

Na een wat onrustige nacht (in hetzelfde hotel waarin de wedstrijddammertjes zaten was een Poolse bruiloft die tot 5 uur in de ochtend duurde) eindelijk de eerste dag van het toernooi. Met:

De officiële opening (speeches en muziek)

Een groepsfoto

De eerste wedstrijd (helaas verloren)

Analyse achteraf