Cultuurverschillen

'Mamma, heb je pijn aan je handen?'

'Nee, hoezo?'
'Nou, oma vraagt toch aan jou of je pijn aan je handen hebt?'
'Nee, ze voegde mij net toe 'daste shoma dard nakone' oftewel 'dat je handen maar geen pijn mogen doen' met een coniunctivusvorm, omdat ik net de tafel gedekt heb.'
'Ja, maar daar gaan je handen toch geen pijn van doen, of heb je je gesneden of zo?'
'Nee, dat zeggen ze in Iran altijd voor de beleefdheid, als je iets voor iemand gedaan hebt.'
'Wat gek.'

Tja, cultuurverschillen zijn altijd een beetje gek omdat je ze niet gewend bent.

De Iraanse cultuur bijvoorbeeld is een echte beleefdheidscultuur. Soms denk ik dat we daar best wel eens een voorbeeld aan zouden moeten nemen, maar aan de andere kant kan het op een gegeven moment ook op je zenuwen gaan werken. De formules worden namelijk hol na verloop van tijd. En ze zijn tijdrovend. Als je iemand belt om iets zakelijks te regelen, moet je eerst naar het welzijn van heel de familie informeren (en opletten dat je niemand vergeet!). En soms kan het uren duren voordat besloten is wie er voor mag gaan. Dat is natuurlijk niet heel efficiënt. Maar wel aardig.

Brengt me bij de vraag of wij in Nederland nou gewoon lomp of efficiënt zijn.

Waarschijnlijk een beetje lomp in vergelijking met de Iraniërs, maar wel heerlijk efficiënt; soms kun je daar ook heel erg naar verlangen. Gewoon omdat je het niet gewend bent, zoveel beleefdheid.