UB Nijmegen op You Tube

Onderhand hoor je er als medewerker van de UB Nijmegen niet meer bij, als je niet op de televisie of op You Tube bent geweest!

Geniet hier van onze collega's Gerda, Egon, Natalia en Peter bij het promotiefilmpje voor Open Access.

Eigen parkeerplaats eerst

Soms begrijp ik dingen gewoonweg niet. Bijvoorbeeld waarom bij de bouw van de nieuwe supermarkt in Lent (bij ons om de hoek, hoe gaaf is dat!) eerst de parkeerplaats gebouwd wordt, daar al een half jaar over gedaan wordt en er nog geen fundament voor de supermarkt gelegd is. Zou die supermarkt er uberhaupt wel komen? Of zouden we ons met alle nieuwbouwbewoners in de huidige krappe, gebouwd-voor-een-kwart-van-de-mensen-die-oorspronkelijk-in-Lent-woonden-supermarkt moeten blijven verdringen? En/of: waarom eerst die parkeerplaats? Zodat het bouwverkeer voor de supermarkt daar straks kan parkeren? Ik begrijp het gewoon niet. Kan iemand me dat uitleggen?

UB Nijmegen op het journaal

Altijd leuk en goed, als de UB weer eens op de televisie is. Deze keer in het NOS-journaal in een item over de langstudeerboete; studenten die te laat dreigen af te studeren en daarmee een boete riskeren, werken de zomer door in de bibliotheek in de hoop hun studie toch nog op tijd af te kunnen ronden. Wat een nuttige instantie zijn we toch! Maar dat wisten we zelf al langer...

De beelden zijn gemaakt in de de Learnig Zone, met op de achtergrond de mooie nieuwe Open Accessposters. Het item begint bij 7:20.

Beluister ook het radio-item over hetzelfde onderwerp
Meer UB Nijmegen op de tv: hier en hier

Vijftig tinten hype

Normaal doe ik er niet aan mee: hypes. En waarom ik me nu ineens wel liet verleiden, weet ik ook niet. Nieuwsgierigheid wellicht. En een lekker, niet al te gecompliceerd boek voor de vakantie willen.
Kenners hebben in de titel van het stuk allang gezien over welke hype ik het heb (en anderen waarschijnlijk ook, want je kunt er niet omheen): het boek Vijftig tinten grijs van E.L. James.

Een draak van een boek eigenlijk; veel hoger dan het bouquetreeksniveau komt het niet. Maar het leest ontzettend lekker weg! En je krijgt er constant rode oortjes van. Ik wel tenminste. Het lezen van dit boek voelt als een verboden bezigheid, die je vooral niet in de buurt van je kinderen moet uitvoeren (ze zullen eens meekrijgen wat voor een smerigheid je aan het lezen bent).

Misschien is het handig om even te vertellen waar het over gaat. Kort gezegd komt het er op neer dat een lieve, jonge en onschuldige studente (er staat steeds 'intelligent en slim', maar ze komt eerder over als een naïef schaap) verliefd wordt op een steenrijke en superknappe, maar getraumatiseerde zakenman (Christian Grey). Deze laatste is een soort SM-koning en wil haar zijn onderdanige maken. Dat laatste mislukt; een eindje wil  de jonge studente wel in dat SM-gebeuren meegaan, maar ze schrikt toch behoorlijk terug voor de ruige apparatuur in Christians speelkamer. Uiteindelijk vinden ze echter toch een weg om verder samen door het leven te kunnen, want zonder elkaar kunnen ze in ieder geval niet.

Over het boek is een flinterdun literair sausje gegoten; er staan wat verwijzingen naar de Britse literatuur en romanfiguren in (de studente is afgestudeerd in de Engelse Taal- en Letterkunde) en verder wat verwijzingen naar de klassieke mythologie (Anastasia - zo heet de studente - merkt bijvoorbeeld meerdere malen op dat ze zich voelt als Icarus die te dicht bij de zon vliegt) en een enkel citaat uit het Latijn.

Toegegeven, aangezien de hoofdpersoon erg van lezen en thee houdt, tijdens haar opleiding in een bibliotheek gewerkt heeft, erg onhandig en bij tijd en wijle behoorlijk onzeker over zichzelf is, lukte het me wel een beetje om me met haar te identificeren. En het leven met een man die eerder een donkere ridder dan een rozengeur-en-maneschijntype is, bevatte ook wel enkele herkenbare scènes. Dat hield me af en toe geboeid.

Maar al die seks! En het gaat maar door! Op hoeveel manieren er wel niet een slipje uitgetrokken of kapotgescheurd kan worden, of met welk instrumentarium, in welke standjes en op welke oppervlakten, tijden, momenten er wel niet hard en zacht liefde bedreven kan worden, hoeveel soorten orgasmes in oplopende intensiteit er wel niet beleefd kunnen worden, in dit boek wordt het - op een gegeven moment tot vervelens toe - allemaal tot in detail beschreven. Maar er ging wel een wereld voor me open; dat moet gezegd.

En omdat aan het eind van boek 1 een cliffhanger zat, heb ik deel 2 ook gedownload (handig dat internet op vakantie) en om het af te maken deel 3 ook maar; het is net een zak chips waarover je geen rust hebt tot-ie op is.

Mannen met grijze stropdassen zal ik in het vervolg in ieder geval met enige argwaan bekijken. Dat merkte ik pas bijvoorbeeld toen ik op tv een speech van Obama zag, waarbij hij er een droeg. 'Hij ook al?' dacht ik tot mijn schrik.

Heel pervers allemaal. En dat terwijl ik pas al geschokt was door de verhalen in de Decamorone van Boccaccio, waar helemaal geen grijze stropdassen in voorkomen. Zou dat boek destijds ook voor een babyboom gezorgd hebben?

interview met de schrijfster in de Volkskrant

Changing appartments

badkamer in het oude appartement

Als ik op vakantie ben, geniet ik graag van de stilte; er is immers al genoeg herrie op de wereld. Voor krekels en zeegeruis maak ik echter graag een uitzondering; die hoor ik graag, die horen als het ware bij de stilte. Ook een muziekje op de achtergrond vind ik geen probleem.

MAAR ALS ER OP HET VAKANTIEPARK ELKE NACHT TOT 4 UUR IN DE NACHT KEIHARD SLECHTE DISCO GEDRAAID WORDT, dan moet ik toch echt ingrijpen, want dat trek ik niet (dat wil zeggen: ik trek het wel, want ik doe gewoon het raam dicht, maar dan zeggen mijn huisgenoten weer dat ze meer last hebben van het ovengevoel dan van de muziek en bij mij is dat precies andersom). Dus heb ik zachtjes aan de bel getrokken bij de receptie; de baliemeneer zei dat het de volgende dag waarschijnlijk niet meer zo'n vaart zou lopen omdat het dan zondag was. En dat er verder geen klachten over waren; dat laatste kon ik me nauwelijks voorstellen omdat er toch heel wat families met kinderen op het park waren.

En natuurlijk was het zondagnacht niet minder erg. Dus ik weer naar de receptie, al iets minder vriendelijk. Er zat nu een andere meneer en die zei dat er meer klachten over waren geweest (zie je wel?) en schreef mijn klachten op, zodat hij ze aan de manager kon doorgeven.  'Dat is goed', zei ik, 'anders zal ik morgen de matrassen naar de receptie moeten slepen, want hier is het koel en hoor ik geen muziek.' De volgende dag om 10 uur mocht ik van de hiervan geschrokken baliemeneer terugkomen; dan zou ik met de manager kunnen spreken.

Helaas geen manager de volgende ochtend; wel mijn favoriete (want zeer sympathieke en ook nog eens Nederlands sprekende) baliemedewerkster. Nee, ze had de klachten gehoord; er waren zelfs al heel veel klachten geweest; het geluid kwam echter niet van het park, maar van de dit jaar gestarte nabij gelegen Beach Club.Ze had het volgende voorstel voor mij: wij mochten (als enigen) kosteloos verhuizen naar een groter gerenoveerd appartement met airco. Of ik daar oren naar had. Nou, wat dacht je?

En blij dat de kinderen waren! 'Kunnen we eindelijk weg uit die skeere hut'. Dat laatste viel overigens best mee, maar als je de foto's van de badkamers ziet, is er wel een klein verschil ja. Niets gewend, die kinderen.

badkamer in het nieuwe appartement

Zomerfeesten 2012

Na onze heerlijke vakantie waren we uitgerust genoeg om aan de zomerfeesten deel te nemen. En we zijn rustig begonnen met een lezing in de transparante kerk over het boeddhisme door RU-hoogleraar Paul van der Velde.

Daarna hebben we ons ter compensatie door Jezus laten omhelzen (en meer) en hebben daar nog even rustig met wat mensen over nagepraat; een wedergeboorte moet gevierd worden, nietwaar?

De woensdagavond was gereserveerd voor Twabana, de Nijmeegs/Lentse tweetmeet van het jaar op het Habana strandfestijn. Het bier vloeide rijkelijk en iedereen heeft weer flink wat nieuwe (IRL) contacten opgedaan. Ik heb bijvoorbeeld voor het eerst Michel Kao ontmoet (en die ken ik al behoorlijk lang via twitter; in het echt is-ie nóg leuker). En natuurlijk ontbrak ook mede-organisator en chipskenner Nico Nijenhuis niet....

En donderdag was het (hoewel het voorafgaande absoluut niet onderschat moet worden) echte hoogtepunt: het optreden van Ellen ten Damme op Habana: in onze achtertuin dus. En het was een prachtig, intiem en wervelend concert. Ten Damme was alleen, maar ze wist de zaal te betoveren, te verleiden, te vermaken, aan het lachen te maken; ze was engelachtig en vamp tegelijkertijd en kon er duidelijk zelf ook geen genoeg van krijgen, vooral niet toen Sven Ratzke haar kwam vergezellen voor een paar uitzinnige duets. En daarna wilde ze - om in Duitse sferen te blijven - nog best een Nina Hagenstuk en het ongecensureerde platgefickt ten gehore brengen. Wat mij betreft mag ze volgend jaar weer komen!

Fotoverslag van het concert bij 3 voor 12

Verliefd op Rovinj

Toen ik de vakantiefoto's van Kroatië van een van mijn collega's zag, viel me één stadje uit zijn collectie meteen op: Rovinj. Wat er ook zou gebeuren, daar moesten wij ook heen, hoewel het 30 kilometer van ons resort lag. Want alleen op basis van de foto was ik al smoorverliefd op het stadje. Het zag er namelijk zo parelachtig en.....Italiaans uit.

En hoera, de eerste dag dat we in Kroatië waren, was er meteen al een boottochtenverkoper die ons voor een zacht prijsje een dagtripje aanbood naar Rovinj, Sv. Katarina (een eilandje tegenover Rovinj waar we de lunch zouden gebruiken) en het Limfjord met de beroemde piratengrot (waar enkele films gemaakt zijn). Ja, natuurlijk gingen wij die boottocht maken! Al was het alleen maar omdat we ook nog eens een rondleiding door een professionele gids in Rovinj zouden krijgen. Ik kon niet wachten tot het zover was.

En het tripje stelde niet teleur: de boottocht naar Rovinj was al prachtig en het was schitterend om Rovinj via het water te bereiken: wat een plek! En dan daarna dat eiland met de heerlijke lunch en verse vis aan de overkant!

De rondleidster vertelde allerlei interessante details over het stadje en ik smolt helemaal toen ik hoorde dat het ook nog eens officieel tweetalig Krotatisch/ Italiaans is (ik heb nou eenmaal een zwak voor tweetalige landen en plaatsen....). En hoewel het er 's zomers behoorlijk druk is, is er in de winter helemaal NIEMAND en je hoeft je auto niet eens op slot te doen, want iedereen kent elkaar. Nee, het stelde niet teleur, ook de kinderen niet en daarom zijn we een paar dagen later nog een keer gegaan. En toen we de bibliotheek en de kunstenaarswijk ontdekten, waren we helemaal verkocht.

Gauw de cursus Italiaans afronden en verhuizen! Jullie mogen op bezoek komen, als we eenmaal ingeburgerd zijn.....

Paradijs

We hadden de kinderen beloofd dat we deze zomer eens een keer géén culturele reis zouden maken, maar gewoon - 'net als alle andere mensen' - een weekje strandvakantie zouden houden. En het werd, mede op aanraden van enkele vrienden, Kroatië. Want dat zou erg mooi en (nog) niet zo duur zijn.

En soms hebben de kinderen gelijk: zo'n strandvakantie is eigenlijk heerlijk, paradijselijk zelfs. We hebben deze zomer dingen gedaan die we anders nooit gedaan zouden hebben: snorkelen, op een luchtbedje in de zee dobberen, een minicruise gemaakt, you name it. En het weer was prachtig, de zee helder, de mensen aardig, we hadden op twintig meter loopafstand van ons appartement zo'n vijftig privé-rotsstrandjes om uit te kiezen.

En toch (maar dat mogen jullie niet verder vertellen) hebben we nog wat cultuur gedaan: in ons stadje aan zee, Pula, was een amfitheater en we hebben allebei drie boeken gelezen.

En uitgerust dat we zijn! Helemaal klaar voor de natte Nijmeegse zomerfeesten. Zon hebben we immers genoeg gezien....

Mijmermat

In de pauze maak ik meestal (met iemand of alleen) een wandeling. Heerlijk even de buitenlucht inademen in plaats van al die kantoorlucht. En tijdens die wandelingen op de campus is er altijd wel iets leuks te ontdekken: nieuwe kunst, nieuwe bloemen, nieuwe dieren, nieuwe gebouwen, nieuwe mensen, nieuwe inzichten....

En pas stuitte ik op een van mijn wandelingen op een alleraardigst project: de mijmermat (doorbreek je verticaliteit). Het is een kunstproject van de studentenkerk, maar is uitdrukkelijk niet alleen voor studenten, maar ook voor medewerkers bedoeld. De eerste keer dat ik voorbij het uitnodigende bord liep, was mijn pauze al voorbij, dus kon ik het niet maken om er nog een half uur aan vast te plakken om in zo'n hangmat (er hangen er 3) in de stiltetuin te gaan liggen, maar ik wist wel zeker dat ik me er zeker een keer in wilde vlijen.

En van de week kwam het er een keer van. Heerlijk! Ik geloof dat ik zelfs even in slaap gevallen ben, want schrok op van het kerktorenbelletje.