Vijftig tinten hype

Normaal doe ik er niet aan mee: hypes. En waarom ik me nu ineens wel liet verleiden, weet ik ook niet. Nieuwsgierigheid wellicht. En een lekker, niet al te gecompliceerd boek voor de vakantie willen.
Kenners hebben in de titel van het stuk allang gezien over welke hype ik het heb (en anderen waarschijnlijk ook, want je kunt er niet omheen): het boek Vijftig tinten grijs van E.L. James.

Een draak van een boek eigenlijk; veel hoger dan het bouquetreeksniveau komt het niet. Maar het leest ontzettend lekker weg! En je krijgt er constant rode oortjes van. Ik wel tenminste. Het lezen van dit boek voelt als een verboden bezigheid, die je vooral niet in de buurt van je kinderen moet uitvoeren (ze zullen eens meekrijgen wat voor een smerigheid je aan het lezen bent).

Misschien is het handig om even te vertellen waar het over gaat. Kort gezegd komt het er op neer dat een lieve, jonge en onschuldige studente (er staat steeds 'intelligent en slim', maar ze komt eerder over als een naïef schaap) verliefd wordt op een steenrijke en superknappe, maar getraumatiseerde zakenman (Christian Grey). Deze laatste is een soort SM-koning en wil haar zijn onderdanige maken. Dat laatste mislukt; een eindje wil  de jonge studente wel in dat SM-gebeuren meegaan, maar ze schrikt toch behoorlijk terug voor de ruige apparatuur in Christians speelkamer. Uiteindelijk vinden ze echter toch een weg om verder samen door het leven te kunnen, want zonder elkaar kunnen ze in ieder geval niet.

Over het boek is een flinterdun literair sausje gegoten; er staan wat verwijzingen naar de Britse literatuur en romanfiguren in (de studente is afgestudeerd in de Engelse Taal- en Letterkunde) en verder wat verwijzingen naar de klassieke mythologie (Anastasia - zo heet de studente - merkt bijvoorbeeld meerdere malen op dat ze zich voelt als Icarus die te dicht bij de zon vliegt) en een enkel citaat uit het Latijn.

Toegegeven, aangezien de hoofdpersoon erg van lezen en thee houdt, tijdens haar opleiding in een bibliotheek gewerkt heeft, erg onhandig en bij tijd en wijle behoorlijk onzeker over zichzelf is, lukte het me wel een beetje om me met haar te identificeren. En het leven met een man die eerder een donkere ridder dan een rozengeur-en-maneschijntype is, bevatte ook wel enkele herkenbare scènes. Dat hield me af en toe geboeid.

Maar al die seks! En het gaat maar door! Op hoeveel manieren er wel niet een slipje uitgetrokken of kapotgescheurd kan worden, of met welk instrumentarium, in welke standjes en op welke oppervlakten, tijden, momenten er wel niet hard en zacht liefde bedreven kan worden, hoeveel soorten orgasmes in oplopende intensiteit er wel niet beleefd kunnen worden, in dit boek wordt het - op een gegeven moment tot vervelens toe - allemaal tot in detail beschreven. Maar er ging wel een wereld voor me open; dat moet gezegd.

En omdat aan het eind van boek 1 een cliffhanger zat, heb ik deel 2 ook gedownload (handig dat internet op vakantie) en om het af te maken deel 3 ook maar; het is net een zak chips waarover je geen rust hebt tot-ie op is.

Mannen met grijze stropdassen zal ik in het vervolg in ieder geval met enige argwaan bekijken. Dat merkte ik pas bijvoorbeeld toen ik op tv een speech van Obama zag, waarbij hij er een droeg. 'Hij ook al?' dacht ik tot mijn schrik.

Heel pervers allemaal. En dat terwijl ik pas al geschokt was door de verhalen in de Decamorone van Boccaccio, waar helemaal geen grijze stropdassen in voorkomen. Zou dat boek destijds ook voor een babyboom gezorgd hebben?

interview met de schrijfster in de Volkskrant