De toppen van Valencia

We keken er al maanden naar uit om met het hele gezin naar Valentia Edetanorum, ofwel Valencia, de stad van paella, sinaasappels, spectaculaire Calatrava -architectuur, knus centrum met groene parken, witte stranden, blauwe zee, wuivende palmbomen en heerlijke fietspaden.

Dat laatste is best bijzonder voor een Spaanse stad en komt met name doordat Valencia een keer flink is overstroomd; in 1957 trad de rivier de Turia ver buiten z'n oevers en men heeft toen besloten dat nooit meer te willen. Daartoe heeft men de rivier gewoonweg omgelegd naar het westen van de stad en van de drooggelegde rivier een fietsvriendelijk park gemaakt. Bam! Dat is lef hebben en betaalt zich nu uit, want het is een oase in de stad. En je kunt er ook nog eens (de nieuwste rage) heerlijk elektrisch steppen. Hadden meer stadsbestuurders die ballen maar. En ook de futuristische stad van kunsten en wetenschappen die er vervolgens bij is aangelegd en waar Calatrava zijn heerlijke creatieve en futuristische gang kon gaan getuigt van grote moed. Het kostte wat, maar dan heb je ook wat.

Of er dan niets aan te merken is op de stad? Jawel hoor! De metro komt bijvoorbeeld niet in het centrum van de stad, maar maar tot de rand ervan. Kijk, dat is in Parijs toch beter geregeld; daar kun je zo van topmonument naar topmonument hoppen met de metro. Met die bussen is het toch meer geklooi.

En: men spreekt er bijzonder slecht Engels, vaak zelfs helemaal niet. Dat geeft je enerzijds het romantische gevoel dat je echt op vakantie bent, maar aan de andere kant: als je iets echt nodig hebt of wilt weten, dan kan het knap onhandig zijn. Gelukkig sprak de receptionist van ons appartementencomplex wél uitstekend Engels, dus dat hebben we flink uitgebuit. Hij heeft alles gereserveerd, van fietsen tot restaurant tot taxi.

En met de jeugd zit het ook wel goed. Groeimogelijkheden genoeg dus voor deze prachtige stad. Al was het voor nu wel fijn dat het geen tweede Barcelona is qua drukte. Nog niet....

Wim Daniëls en de taal

Ik kende hem eigenlijk alleen van zijn hilarische kritiek op het koningslied van destijds bij Pauw en Witteman, maar dat optreden was zo geweldig, dat zijn naam me altijd is bijgebleven. Oké, in de media duiken zijn naam en gezicht nog wel eens op, dus helemaal mijn eigen verdienste is dat niet.
Maar in ieder geval, toen er aangekondigd werd dat Wim Daniëls zou komen optreden in Nijmegen tijdens de Vierdaagsefeesten, heb ik meteen een kaartje gekocht. Want ja, taalliefhebber hè, net als hij.

En ik vond 'm meteen weer aandoenlijk met z'n beamertje, schermpje en tas met te verkopen boeken (ja, ik heb er na afloop een gekocht en laten signeren: De taal van de fiets, kon het niet laten).

De lezing/ voorstelling ging er met name over hoe zijn fascinatie voor taal ontstaan is en wat zijn mooiste etymologische ontdekkingen waren. Het woord eiland is er daar één van. Wat ik ook niet wist: het woordstukje ei in eiland heeft dezelfde stam als a(a), het Germaanse woord voor water. De Fransen hebben daar eau van gemaakt, zoals iedereen natuurlijk kent van eau de cologne, dat bij hem thuis olieklonje werd genoemd; zijn ouders hadden niet dezelfde fascinatie voor taal als hij. Wel voor het dialect, dat hij in z'n jeugdjaren maar moeilijk van zich afgeschud kreeg. Jammer dat hij geen gymnasium gedaan heeft (ik heb het voor de zekerheid even nagevraagd, hij heeft Mulo gedaan), want als die opleiding aan iemand besteed zou zijn geweest, zou het wel aan hem geweest zijn.

Ondanks zijn voorhuidvernauwing; tegenover de dokter (blijkbaar gingen zijn ouders niet mee naar de huisarts, wat een tijden!) durfde hij dat niet uit te spreken, vandaar dat hij het Griekse woord als veertienjarige van tevoren maar opgezocht had in de bibliotheek van Helmond: phimosis. Niet dat de dokter er iets van begreep, want hij legde de klemtoon verkeerd.

Gelukkig is dat later allemaal nog goed gekomen. Met zijn 'voorruit' (operatie) en zijn talenkennis. Hoewel, dat gymnasium had hij achteraf toch wel graag gedaan, denk ik. Nóg meer talen en oorsprongen. Maar dat zat er niet in vroeger, in een dorp.

En creatief met taal is hij evengoed. Eén van de laatste sheets was een rij woorden die sterk van betekenis veranderen als je de eerste letter weglaat. Een oordenboek is toch wel iets heel anders dan een woordenboek bijvoorbeeld.

Ik verheug me nu al op het ietsboek, eh, ik bedoel fietsboek.

Peter Buwalda en het eilandtheater

Eén van de hoogtepunten van de vierdaagse is toch altijd weer de door Marjolein Hordijk verzonnen 'Stoere mannen sterke verhalen' - voorstelling met of rondom een stoere schrijver met stoere muzikale omlijsting en dito sterke verhalen. Mooie combi, dat.

De stoere schrijver van dit jaar was Peter Buwalda. Hij werd geïnterviewd door Koen Frijns en de stoere band bestond uit Mike Brady Firing en vrijgezelle Fons.
Het opmerkelijkst van de avond vond ik dat van de ruim honderd man in de zaal (het eilandtheater op festival 't eiland) er maar drie zijn laatste boek (Otmars zonen) gelezen hadden - de interviewer had dat vlak voor de opkomst van de schrijver geverifieerd. En natuurlijk ging de schrijver hier op het eind even op in: dat er tegenwoordig nog maar zo weinig gelezen wordt en wat daarmee verloren gaat. Verbeeldingskracht sowieso. Films maken tóch minder indruk, betoogde hij. Met dat laatste ben ik het overigens, bingewatcher als ik inmiddels ben, het niet helemaal eens. Goede combinaties van beeld, geluid en acteerkracht blijven ook levenslang hangen. Het is alleen ánders.

Enfin, zo serieus begon het allemaal niet. Want natuurlijk ging het na twee minuten al over seks. Dat krijg je als er een behoorlijke portie SM en Markies de Sade in je boek aanwezig is. Ja, daar heeft hij een hoop boze brieven over gekregen. Mensen kunnen soms eenmaal opvattingen door en fascinaties van de schrijver moeilijk uit elkaar houden. 'Maar wat wil je, als deze mensen maar één boek per jaar lezen?', verdedigde hij dit type lezers.

Verder kwamen we het een en ander te weten over zijn liefde voor Elvis (met name diens vroege werk), zijn financiële gezondheid ('met het geld dat ik aan mijn boeken verdiend heb zou ik het de rest van mijn leven kunnen uitzingen; ik heb overigens niet veel nodig'), zijn vroegere verslaafdheid aan slaappillen, de hoeveelheid tijd die zijn verbroken relaties kosten ('het boek had ik anders gemakkelijk in de helft van de tijd kunnen schrijven; tijdens alle verwikkelingen rondom een liefdesbreuk kan ik niet schrijven'), het belang dat hij hecht aan een goede kapper (ja echt!) en de rel die hij veroorzaakt had door te stellen dat kinderboeken eigenlijk beter door kinderen geschreven kunnen worden. O ja, en over de sterke band met zijn broer(s).

Aangezien ik een van de weinigen was die zich door zijn boek geworsteld had (grapje, ik vond het een mooi boek), vond ik dat ik wel een krabbel van de schrijver verdiend had. Nu had ik Otmars zonen niet bij me (dat kon ook niet, want ik had het als e-book gelezen), dus had ik een list verzonnen: ik vroeg hem zijn krabbel op mijn waaiertje te zetten. En zo geschiedde. Weer eens wat anders.

Bospop: de rest van de dag

Natuurlijk waren het niet alleen The Charlatans die vrijdag optraden op Bospop. Ook de rest was tof. Een heerlijke aftrap met Wille and the bandits, en een paar goede singer songwriters op het buitenpodium: Matt Simons, James Morrison en Richard Ashcroft. Ik vrees alleen dat deze laatsten niet helemaal tot hun recht kwamen op een festival als dit; na een paar goede liedjes ben je er wel klaar mee. Ik wel in ieder geval. Ashcroft was op zijn beurt na een uurtje (hij mocht vijf kwartier) ook wel klaar met het publiek. Te tam, te veel met zichzelf en z'n telefoon bezig. Praten, praten en niet luisteren. Dus kapte hij er gewoon voortijdig mee. Wij waren daar overigens niet schuldig aan; we waren elders op het terrein aan het eten tijdens zijn optreden; anders was hij het publiek vást niet zat geworden.

De bands (naast Wille and the bandits en The Charlatans) die wel tot hun recht kwamen waren My Baby en Kodaline. Die zou ik allebei best nog een keer willen zien.

Net als Bospop zelf. Wat een lekker overzichtelijk festival: maar twee podia, één buiten en één binnen. En de bands spelen ná elkaar, zodat niemand last heeft van keuzestress. Je gaat gewoon van de een naar de ander. En als je even geen zin hebt in een bandje ga je lekker een beetje op het gras liggen of iets snacken bij een van de heerlijke eettentjes. De muziek van het buitenpodium is ook prima te horen daar. Ook die van Toto. Daar hoefden we zoals je weet niet per se bij vooraan te staan. De show was goed en gelikt, maar gewoon niet onze smaak. We kwamen immers voor Snow Patrol, niet voor hen.

Nog een opvallend feit: er waren relatief weinig jongeren op dit festival, als je het bijvoorbeeld vergelijkt met een festival als Down the Rabbit Hole. Wel veel lekker oude rockers, die veel bier dronken. Ook wel eens fijn. Anders in ieder geval. En verder weg dan ons 'eigen' DTRH-festival.

Het zal nog moeilijk kiezen worden volgend jaar....

De blik van Tim Burgess

Heb jij het wel eens meegemaakt dat de zanger van een bekende band je publiekelijk aansprak en tegen je zei dat je mooi was? Nou, ik wel. Dus.

En de eer is te beurt gevallen aan Tim Burgess van de wereldberoemde band The Charlatans. Toen hij het laatste nummer van zijn optreden op Bospop aankondigde en ik enthousiast riep 'we want more!' (want ik vond ze echt heel goed), wendde hij zich tot mij en zei 'you are beautiful' en staarde me lang en betekenisvol aan. Ik weet niet wat hij gedronken of gesnoven had of dat hij zijn contactlenzen vergeten was in te doen, maar ik moest er wel een beetje van blozen. Als ik jong was geweest, zou ik me backstage hebben gemanoeuvreerd om te vragen of hij het echt meende, maar ja, ik ben oud en getrouwd, dus het had verder geen gevolgen, behalve dat ik me even jong en bijzonder voelde. Altijd fijn.

Zelf voelde hij zich op het podium vooral...relaxed. Hij ging op in z'n muziek, zoals dat hoort, en heeft tijdens het optreden een keer of vijf zijn smartphone gepakt om foto's en video's van het publiek te maken. En vervolgens live op Twitter te zetten (zie zijn twitteraccount op 12 juli).

Gewoon, omdat het kan. Heerlijke levenshouding. Misschien ook maar eens proberen, die transcedente meditatie die hij naar verluidt beoefent. Je schijnt dan dingen te zien die anderen ontgaan....

pic.twitter.com/mgvFPSsHmk

— Tim Burgess (@Tim_Burgess) July 12, 2019

Voorbereiding op Bospop

Ter voorbereiding op Bospop toch maar eens een paar videoclips gekeken (van Wille & the Bandits, Matt Simons, My Baby, James Morrison, The Charlatans, Richard Ashcroft, Kodaline, enfin, je kent ze wel) maar natuurlijk ook van Toto. En wat bleek tot mijn verrassing, ze hebben een groot bibliotheekhart. Hun Africavideoclip is een soort van lofzang op de bibliotheek (iets wat je op grond van de tekst niet zou verwachten, maar de beelden spreken voor zich, zou ik zo zeggen):


Kom er maar in, Toto, en laat die regenbuien van Afrika maar achterwege....

Rabbit Hole en Snow Patrol

Dit jaar zouden we in plaats van naar de Rabbit Hole naar Snow Patrol gaan. Bospop een keertje uitproberen. Maar ken je die mop van Snow Patrol? Die kwamen niet! En de daarop volgende grap van de organisatie? Die hebben TOTO in plaats daarvan geregeld. TOTO! Uit welk graf hebben ze die getrokken?

Maar het kan nog erger. Bij Rabbit Hole komt Beirut niet. In plaats daarvan laten ze op het grote scherm de finale van het vrouwenvoetbal zien.

Nou ja, dan volgend jaar ter compensatie maar naar Rammstein. Als die niet door Marco Borsato vervangen gaat worden. Of wie weet al uitverkocht blijkt te zijn.

Vakantiebieb

Tijdens de zomervakantie speelt de Openbare Bibliotheek altijd even voor Sinterklaas, want dan stelt ze voor heel Nederland - of je nu lid bent van de bieb of niet - een mooie set titels gratis beschikbaar.

Met dit jaar bijvoorbeeld de roman De heilige Rita van Tommy Wieringa en als non-fictie een boekje kantoorjargon (mag ik even iets tegen je aanhouden?) van Japke-d. Bouma en een boek over introversie. Om maar wat te noemen. Enfin, kijk hier voor de volledige serie.

De OBA heeft er voor je gemak een top tien van gemaakt.

En ook aan de kinderen is gedacht. Wat dacht je bijvoorbeeld van het boekje Rollebollen met de Romeinen over zebra Julius?

Veel leesplezier!